-Stanowczo za późno chodzisz spać - przewróciłam oczami, jednocześnie ziewając. Musieliśmy dzisiaj naprawdę wcześniej wstać, więc spanie do późna było tylko marzeniem.

-Znowu zaczynasz - oświadczyłam, biorąc kubek z szafki. Potrzebowałam kawy. Naprawdę mocnej kawy.

Calum przytulił mnie od tyłu. Wtuliłam się w niego, mimowolnie zamykając oczy.

-Bo się o ciebie martwię. Chodzisz późno spać, albo nie możesz długo usnąć, mniej jesz... wykończysz się.

Odwróciłam się w jego stronę, obejmując rękami w pasie.

-Wszystko jest w jak najlepszym porządku, nie musisz się o nic martwić - powiedziałam uspokajającym tonem.

Brunet nie wyglądał na do końca przekonanego.

-Uwierzę ci dopiero jak zjesz porządne śniadanie, a nie małą kanapeczkę czy niewielką ilość płatków.

Zacisnęłam wargi w niezadowoleniu, ale pokiwałam głową.

-Zgoda.

Hood zadowolony pocałował mnie w czoło i, niestety, puścił, aby zrobić coś do jedzenia.

-Idź się ogarnij, a ja zrobię ci śniadanie.

-I kawę. To jest to, o czym marzę teraz najbardziej.

-Kawa wypłukuje magnez z organizmu, ale skoro potrzebujesz...

Nie skomentowałam jego słów, tylko udałam się do łazienki. Gdzie spotkałam opartego o ścianę Michaela.

-Kiedy mu powiesz? - zapytał naprawdę cichym szeptem.

-Nie wiem, o czym mówisz.

-Calum ma chyba prawo wiedzieć?

-I tak już wie za dużo.  Nie powinien się tym martwić, bo to leży tylko w moim interesie, aby z tym żyć.

-Powinnaś pójść do psychologa.

-Dziękuję bardzo za dobre rady Michael, ale dam sobie radę sama. Tyle czasu dawałam to i teraz dam.

Clifford nie był zadowolony z moich słów i było to widać.

-Jesteś już prawie dorosła, więc nie będę cię przekonywać, ale chociaż to rozważ.

-Nie obiecuję.

                             ☀️☀️☀️

No cóż, o tej porze to jeszcze nigdy nie było rozdziału... 😂😂