-Idziemy na pierwszy spacerek, tak? - powiedziałam i pocałowałam Lilly w nosek, na co dziewczynka zaśmiała się i potarła nosek rączką. Podałam małą Calumowi, który już zwarty i gotowy stał ubrany przy drzwiach wejściowych. - Idźcie na dwór, a ja zaraz do was dojdę, żebyście się nie zgrzali.

-Chodź moja księżniczko, tata ci pokaże, jak wygląda śnieg - powiedział.

Pokręciłam głową z uśmiechem.

-Powiedział ten, co widzi śnieg kilka razy w swoim życiu.

-Pani Mądralińska się znalazła. Ubieraj się szybko, czekamy na podwórku.

-Cóż to za piękna rodzina idzie! - krzyknęła z daleka Vii.

Pokręciłam głową z uśmiechem i spojrzałam na Caluma, który nie przestawał ruszać wózkiem.

-Pasuje ci ten nowy pojazd - oświadczyłam, opierając się o niego.

Brunet uśmiechnął się i spojrzał na mnie kątem oka, po czym odwrócił wzrok na Lillian, która spokojnie sobie spała.

-Też tak uważam.

-Ale wy ślicznie razem wyglądacie! - oświadczyła blondynka, podchodząc do nas i poprawiając czapkę.

-Gdzie zgubiłaś swojego chłopaka? - zapytałam, rozglądając się za Luke'iem.

-Drugi raz w życiu widzi śnieg - odparła, unosząc oczy do góry. Spojrzałem ukosem na Caluma, którego bardzo kusiło zanurzyć ręce w białym puchu.

-Skąd ja to znam - mruknęłam. - Dorośli mężczyźni. Czasem jak patrzę na nich, to dochodzę do wniosku, że Lil będzie od nich dużo mądrzejsza.

-Ta kruszynka jeszcze nie raz utrze wam nosa - stwierdziła, przyglądając się dziecku.

-W to nie wątpię.

Na czapce i twarzy mojego chłopaka nagle pojawił się śnieg. Całą trójką odwróciliśmy się w odpowiednią stronę, aby ujrzeć zadowolonego z siebie Hemmingsa.

Pokręciłam głową.

-Idź, widzę, jak cię kusi odegrać się - powiedziałam dla Cala, kładąc dłoń na rączce od wózka. Hood gdyby mógł, to by podskoczył w miejscu. Ucałował mnie szybko w policzek, po czym zabrał się za robienie śnieżki.

-Lepiej uciekaj, Hemmings, pożałujesz tego! - krzyknął, zaczynając biec za blondynem.

-I to my jesteśmy od nich młodsze, tak? - upewniła się Vi, pokazując palcem na mężczyzn.

-Według aktu urodzenia, owszem. W rzeczywistości sama zadaje sobie to pytanie. Ale jedno trzeba przyznać - ojcem jest świetnym.

-W to nawet wątpić nie trzeba, widać, jak bardzo zaangażowany jest. A Lillian jak?

-To jest tak grzeczne dziecko, że jakby go nie było. Mam tylko nadzieję, że tak zostanie.

Vii przygryzła wargę.

-Pamiętasz, jak kiedyś się śmialiśmy, jak Luke powiedział, że opieka nad dzieckiem to kaszka z mleczkiem?

Spojrzałam na nią z ukosa.

-Do czego ty dążysz?

-Dążę do tego, że z chęcią przejmiemy jeden wieczór opieki nad Lilly, żebyście mogli gdzieś razem wyjść.

-Wiktoria, nie - zaprotestowałam od razu. - Zawsze mogę o to poprosić rodziców, nie chcę wam zabierać wolnego czasu.

-Karola, sami się deklarujemy. Głównie dlatego, że chcielibyśmy spędzić trochę czasu ze swoją przyszłą chrześnicą. No i chciałabym zobaczyć, czy dam sobie radę kiedyś jako matka.

Zastanowiłam się chwilę.

-Pogadam z Calem, okej? Tylko czy na pewno chciecie.

-Na wielkie sto procent. Naprawdę.

Pokiwałam głową.

-Dobrze.

                             ☀️☀️☀️

Kto tęsknił?!