-Uwaga, toczy się kuleczka! - krzyknęła Vi, kiedy wchodziłyśmy do mojego pokoju. W sumie od niedawna mojego, Caluma i, już niedługo, małej Lillian.

Sapnęłam z wściekłością.

-Jak ci zaraz przypierdzielę, to się nie pozbierasz - powiedziałam. Z ulgą usiadłam na fotelu. - Za kilka lat to ja się będę śmiać z ciebie. A teraz mów, co takiego ważnego się stało, że wpadłaś jak burza?

-No właśnie, bo ja... i Luke... i my...

Westchnęłam.

-I my i wy, wysłów się kobieto.

-Pokłóciliśmy się i przypadkiem zerwaliśmy ze sobą.

Nie mogłam uwierzyć własnym uszom.

-Co zrobiliście, że ja przepraszam... au - nie zdążyłam dokończyć, bo syknęłam z bólu. Na twarzy Vi automatycznie pojawiło się zaniepokojenie.

-Co jest?

Machnęłam ręką. Wzięłam głęboki wdech, a później powoli wypuściła powietrze i zmieniłam pozycję siedzenia, jednak przeszło dopiero po pół minuty.

-To tylko skurcz.

-Rodzisz?!

Przewróciłam oczami i wstałam z fotela.

-Nie, wszystko jest w porządku. Przejdźmy do tego, dlaczego to zrobiliście.

-Poszło naprawdę o błahostkę, ale w pewnym momencie tak się rozkręciliśmy, że... - Vi przerwała, po raz kolejny widząc na mojej twarzy grymas bólu. - Może lepiej żebyśmy pojechały do szpitala?

Pokiwałam głową.

-Może to rzeczywiście dobry pomysł.

Victoria spojrzała na mnie z zaskoczeniem.

-Zrobiłaś się mniej uparta, ciąża cię zmienia.

-Zaraz twoja twarz może się zmienić.

Victoria

Głośne kroki na korytarzu zapowiadały, że komuś naprawdę się spieszyło, żeby tu przybyć. Nie pomyliłam się, widząc Caluma i próbującego nadążyć za nim Luke'a.

-Gdzie ona jest?

Przewróciłam oczami na to jakże głupie pytanie. 

-Skoro rodzi, to gdzie może być?

Hood parsknął ze złością.

-Jak zawsze o wszystko muszę zadbać sam - powiedział i zniknął za drzwiami sali.

Ukradkiem spojrzałam na Luke'a i uśmiechnęłam się delikatnie.

-Trochę niezręczna sytuacja - oświadczyłam, nie przestając bawić się kluczykami do samochodu.

Hemmings ostrożnie się zaśmiał.

-Masz rację. Tak samo jak wtedy, kiedy powiedziałaś, że za bardzo rozrzucam skarpetki. Rzeczywiście powinien z tym przystopować.

-A ty miałeś rację, kiedy powiedziałeś, że o wszystko się czepiam.

Luke usiadł obok mnie i położył swoją rękę na mojej.

-Czyli jesteśmy parą, która zawsze ma rację. To piękne.

-Jesteśmy?

Blondyn spojrzał na mnie z ukosa, z pewnością i szczęściem w oczach.

-A nie?

Pokiwałam głową, na co mężczyzna zaśmiał się po raz kolejny.

-Znowu miałeś rację. I za to cię kocham - odparłam, po czym pocałowałam go w policzek.

-Najpiękniejszy komplement jaki usłyszałem w życiu.