Lekarka Madison, jak zawsze rano zaczęła wołać wszystkich na śniadanie. Zaczęła jak zwykle od góry, czyli od pięter chłopaków, po czym przeszła do piętra dziewcząt.

Kiedy doszła do pokoju Samanthy i pchnęła drzwi, poczuła że są czymś przyblokowane. Mocniej je popchała i z trudem udało jej się wejść do środka. Zapaliła światło i wydała z siebie niekontrolowany krzyk, kiedy zorientowała się, co je blokowało.

Na ziemi siedziały dwie osoby, a właściwie ich martwe ciała. Nie był to kto inny jak nie Jakie i Samantha. Lekarka osunęła się na ziemię, zanosząc się płaczem. Koło ciał było strasznie dużo krwi, a na ich rękach krwawe imiona. Inni lekarze podeszli do nich i sprawdzili im puls, którego nie było. Jake i Sam byli martwi od dłuższego czasu, a ich zimne, blade ciała leżały obok siebie w kałuży zeschniętej krwi.

W chwili, w której oni wydali ostatnie tchnienie, to w dwóch pobliskich szpitalach urodziła się dwójka dzieci; dziewczynka i chłopiec.

Lekarze byli zdziwieni gdyż na ich rączkach pojawiły się, jak to nazwali, znamiona a były one w kształcie imion, czyli Sam i Jake. Tak więc dzieci miały takie imiona.

Kiedy dziewczynka miała cztery latka, pewnej nocy wbiegła do pokoju rodziców, płacząc. Opowiedziała rodzicom o śnie, w którym widziała dziewczynę w kaftaniku siedzącą na podłodze, opowiedziała ze wszystkimi szczegółami. Podobnie stało się z małym Jake'iem.

Sytuacja powtórzyła się jeszcze kilka razy, ale w odstępie kilku lat. Za każdym razem widzieli inne osoby.

Widziałam samą siebie siedzącą na podłodze, a obok mnie stał jakiś chłopak. Był to brunet z szaroniebieskimi oczami.

Trzymałam w ręku żyletkę i miałam ją przystawioną do ręki, na której nie było znamienia. Usłyszałam cichy, łagodny głos chłopaka, który wypowiedział moje imię na co wstałam i pocałowałam go. Słyszałam naszą krótką rozmowę, po czym usiedliśmy na ziemi z żyletkami w rękach. Widziałam skąd wzięło się imię na mojej ręce i w jaki sposób umarłam. A właściwie umarliśmy.

Obudziłam się zlana zimnym potem, a moje serce biło jak szalone.

- Jake... - szepnęłam do siebie.

Dzisiaj, w dniu w którym powinnam obchodzić rocznicę swojej śmierci jak i urodzin, odzyskałam pamięć. To jakby prezent od losu. Odzyskałam pamięć. Całą. Pamiętałam psychiatryk i całe wcześniejsze życie Samanthy, którą byłam kiedyś. To dziwne, ale z wyglądu nie zmieniłam się ani trochę.

W pośpiechu zjadłam śniadanie, ubrałam się i wyszłam z domu. Musiałam to przemyśleć.

Szłam pustymi ulicami, bo nikogo nie ma o 5 rano w sobotę na dworze. Przed wyjściem zostawiłam rodzicom wiadomość, że wychodzę.

Szłam z zamkniętymi oczami, a w słuchawkach rozbrzmiewała muzyka zagłuszająca wszystko inne.

Nagle na kogoś wpadłam, więc odskoczyłam i wyciągnęłam słuchawki. Spojrzałam na chłopaka stojącego przede mną. Patrzyłam na niego z niedowierzaniem. To na prawdę Jake. Zobaczyłam przed oczami wspomnienia z poprzedniego życia i nie mogłam uwierzyć, że chłopak też przeżył, że oboje się zreinkarnowaliśmy.

- Jake? - zapytałam a on uśmiechnął się półgębkiem.

- Sam? - zapytał na co uśmiechnęłam się delikatnie, bo nie wiedziałam co zrobić.

Jake jakby to wyczuł, bo sam przygarnął mnie do siebie i przytulił. Nieśmiało odwzajemniłam uścisk.

Odsunęłam się od chłopaka i popatrzyłam na niego zauważając, że przygląda się bliźnie na mojej szyi, która mimo, że została zadana w poprzednim życiu, to przetrwała do teraz.

- Jak to możliwe? - zapytał delikatnie dotykając blizny, przez co zadrżałam i miałam nadzieję, że tego nie zauważy. Nadzieja matką głupich, no nie? Odsunął rękę a na jego twarzy zobaczyłam delikatny uśmiech - Jak? - zapytał, a ja wzruszyłam ramionami, chociaż nie byłam pewna czy mówi o bliźnie, czy o tym, że oboje przeżyliśmy.

- Nie wiem - powiedziałam zgodnie z prawdą.

Poczułam, że telefon mi zawibrował. Wiadomość od mamy. Mówi, że mam wracać.

- Ja już muszę iść - powiedziałam chowając telefon, a wtedy coś sobie uświadomiłam. Przytuliłam się do Jake'a, który zaskoczył się moim zachowaniem, ale po chwili objął mnie ramionami - Wszystkiego najlepszego - powiedziałam nadal przytulona do chłopaka.

- Wszystkiego najlepszego Sam - wymamrotał przyciskając usta do mojej skroni, a ja uśmiechnęłam się do siebie.

Cieszyłam się, że udało mi się przeżyć, nam obojgu się udało. Teraz do pełni szczęścia brakowało mi tylko zamknięcia psychiatryka i przede wszystkim tego psychopaty, okularnika, ale nie było powodu, żeby policja nam uwierzyła, w sensie, że w nasze słowa. Bo czemu mieliby uwierzy na słowo dwójce 18 latków?

Ale w tej chwili nie chciałam o ty myśleć. Teraz cieszyłam się tą chwilą, w końcu oboje przeżyliśmy. Reinkarnacja, rzecz nie możliwa, ale czasami się zdarza. To był dar od losu. Szansa na drugie, lepsze życie. I mam zamiar je wykorzystać, a nie stracić w psychiatryku, jak poprzednie, bo trzeciego nie muszę wcale dostać.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hej! Mam nadzieję, że takie zakończenie historii wam odpowiada. Jestem ciekawa waszych opinii co do tego opowiadania. Jeżeli macie jakieś pytania, na które odpowiedzi nie znaleźliście w trakcie czytania, możecie zadawać je w komentarzach.

Zapraszam na inne moje opowiadania, a przede wszystkim na moje nowe short story "Podświadomość" i mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy.