ΛΑΙΛΑ

Αργά το βράδυ επικρατούσε η απόλυτη ησυχία σε όλη την αγέλη. Ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος και τα αμέτρητα αστέρια έλαμπαν στον νυχτερινό ουρανό σαν καθαρά διαμάντια πιο φωτεινά από κάθε άλλη φορά. Απόλαυσα την ησυχία με τα μάτια μου καρφωμένα στον ουρανό με τους αγκώνες μου στο κάγκελο του μπαλκονιού να στηρίζουν το βάρος μου. Ήταν τα χέρια του Ντιμίτρι που τυλίχτηκαν γύρω από τους ώμους μου που με επανέφεραν στην πραγματικότητα με την απαλή λευκή κουβέρτα που κρατούσε να με αγκαλιάζει.

Δεν είχα νιώσει κρύο μέχρι εκείνη την ώρα. «Σε ευχαριστώ» είπα και κούρνιασα στην αγκαλιά του και ξεκούρασα το κεφάλι μου στον ώμο του.

«Θα μπορούσα να μείνω σε αυτή τη θέση για πάντα» είπε και προκάλεσε ένα τρυφερό χαμόγελο να σχηματιστεί στα χείλη μου πριν εξαφανιστεί ακαριαία.

«Πώς πήγε η συνάντηση με τους γονείς της Ιρένε;»

«Όσο καλά θα μπορούσε να πάει όταν μαθαίνεις πως η μοναχοκόρη σου είναι νεκρή».

«Τους είπες για τη συνεργασία της με τον Κάρλος;»

«Όχι, δεν το θεώρησα σωστό. Καλύτερα να μην το μάθουν ποτέ». Δεν είπα τίποτα, δεν μπορούσα να διαφωνήσω με αυτό. Ότι και αν είχε συμβεί ανάμεσα σε εμένα και την Ιρένε δεν της άξιζε ο τρόπος που πέθανε, σε κανέναν δεν άξιζε και δε θα ευχόμουν ούτε στον χειρότερο εχθρό μου ένα τέτοιο και άδικο τέλος. Η λύπη μου για τον Αντρές και την Μπρίτζετ ήταν πραγματική, είχαν χάσει τη μόνη κόρη τους και αυτό το κενό δε θα γέμιζε ποτέ, όσα χρόνια και αν περνούσαν.

«Δε θα ήθελα να είμαι στη θέση τους» είπα και ένας μικρός ήχος βγήκε ανάμεσα από τα χείλη μου.

«Δε θέλω να το σκέφτομαι» είπε και άρχισε να σκορπά φιλιά σε όλο το μήκος του λαιμού μου.

«Τι κάνεις;»

«Τι φαίνεται πως κάνω;» με πείραξε και ένιωσα το χαμόγελο του πάνω στο λαιμό μου.

Ανατρίχιασα ολόκληρη, ήταν λες και μικρά ηλεκτρικά κύματα έκαναν κατάληψη στο σώμα μου πριν φτάσουν στον προορισμό τους ανάμεσα στα πόδια μου ξυπνώντας τη συνεχόμενη πείνα που ένιωθα γι' αυτόν τον άντρα. Το σώμα μου χαλάρωσε αμέσως και τα χέρια μου έπεσαν στα πλευρά μου με την κουβέρτα να κρέμεται μετά βίας από τους αγώνες μου.

«Ντιμίτρι...» Αναστέναξα και γύρισα για να τον αντικρίσω. «Θέλω να με σημαδέψεις».

Το σοκ στο πρόσωπο του ήταν πραγματικό και ίσως το πιο αστείο πράγμα που είχα αντικρίσει ποτέ στη ζωή μου.

«Τι είπες;»

«Θέλω να με σημαδέψεις. Είμαι δική σου ψυχή και σώμα, γιατί λοιπόν να μην το κάνουμε επίσημο;»

«Είσαι σίγουρη;»

Έγνεψα «Είμαι δική σου και θέλω όλος ο κόσμος να το ξέρει».

Ο Ντιμίτρι πήρε το πρόσωπο μου στα χέρια του και με φίλησε βαθιά πριν χωρέσει και πάλι τα χείλη μας «Θα το κάνω με μια προϋπόθεση...» Έκανε μια παύση και το βλέμμα του χαμήλωσε στα χείλη μου πριν γυρίσουν πάλι στα μάτια μου «Θέλω και εσύ να σημαδέψεις εμένα».

Ήμουν εγώ αυτή που τώρα τον κοίταξε γεμάτη έκπληξη. Δεν περίμενα ποτέ τον Ντιμίτρι να μου ζητήσει κάτι τέτοιο. Το σοκ έδωσε τη θέση του στο άγχος και μετά στην προσμονή καθώς το πρόσωπο του πλησίασε το δικό μου.

«Χαλάρωσε». Προσπάθησα να κάνω αυτό που μου ζήτησε και να ηρεμήσω τους χτύπους της καρδιάς μου που σφυροκοπούσαν στο στήθος μου. Τα χείλη του φίλησαν απαλά τα δικά μου πριν σκορπίσουν φιλιά σε όλο το μήκος του λαιμού μου.

«Είσαι έτοιμη;» ρώτησε με φωνή που έμοιαζε περισσότερο με ψίθυρο. Έγνεψα και αμέσως δυο κοφτεροί κυνόδοντες διαπέρασαν το δέρμα μου. Δεν πόνεσα, αντιθέτως ένιωσα λες και μια αόρατη δύναμη τυλίχτηκε ανάμεσα μας και μας σήκωσε από τη γη. Τα δόντια μου βρήκαν το λαιμό του και του χάρισαν το δικό μου σημάδι, μια κόκκινη κουκίδα σαν πιπιλιά η οποία θα έμενε για πάντα ανεξίτηλη πάνω στο δέρμα του και στο δικό μου.

Τον κοίταξα με μάτια που έλαμπαν, τα οποία του είπαν όσα ήθελα να του πω χωρίς να χρειαστεί να μιλήσω. Ήταν μια στιγμή που τα λόγια ήταν περιττά. Ένιωσε και εκείνος το ίδιο, μπόρεσα να το νιώσω τη στιγμή που το στόμα του φυλάκισε το δικό μου. Του πρόσφερα τα χείλη μου πρόθυμα πεινασμένα ανοίγοντας τα ελαφρά καθώς τα χέρια του άρπαξαν τους γοφούς μου με σήκωσαν στον αέρα και με κλείδωσαν στην αγκαλιά του. Τύλιξα τα πόδια του γύρω από τη μέση του και τον άφησα να με μεταφέρει μέσα στο δωμάτιο και να με ξαπλώσει στο κρεβάτι. Έβγαλε την μπλούζα του τραβώντας τη με το ένα χέρι πάνω από το κεφάλι του. Ανασήκωσα τον κορμό μου για να βγάλω την μπλούζα μου πριν ξαπλώσει από πάνω μου με το πρόσωπο μου μόλις λίγα εκατοστά από το δικό του.

Δε με φυλάει, το βλέμμα μου παραμένει κλειδωμένο στο δικό μου καθώς το χέρι του γλιστράει όλο και πιο χαμηλά στο σώμα μου πριν χαθεί ανάμεσα στα πόδια μου. Έπνιξα έναν αναστεναγμό καθώς τα δάχτυλα του διέτρεξαν μικρές κυκλικές κινήσεις πάνω στην κλειτορίδα μου προκαλώντας ένα μικρό τρέμουλο ευχαρίστησης σε όλο το κορμί μου. Η αίσθηση αυτή με έκανε να δαγκώσω το κάτω χείλος μου και το βλέμμα μου χαμήλωσε στο χέρι του που χανόταν μέσα από το κοντό σορτς που χρησιμοποιούσα για πιτζάμα. Ήμουν ήδη υγρή με την ανάγκη μου για εκείνον να μεγαλώνει με κάθε χάδι και όταν εκείνος βύθισε το δάχτυλο του μέσα μου η ανάσα μου κόπηκε και η ενέργεια του πάθους με συνέτριψε. Το σώμα μου αντέδρασε στο έμπειρο άγγιγμα του και τα χέρια μου τον άρπαξαν από τους ώμους και τα νύχια μου βυθίστηκαν στη γυμνή του σάρκα. Τα κίνησε μέσα και έξω, όλο και πιο γρήγορα κάνοντας την ανάσα μου να χάνει τον σταθερό ρυθμό της.

«Ντιμίτρι...» Το παρακαλετό μου βγήκε σαν ψίθυρος καθώς τα πρώτα κύματα του οργασμού μου με διαπέρασαν.

«Ξέρω μωρό μου... Αφέσου» Η μικρή διαταγή του μαζί με την κίνηση των δαχτύλων του ήταν σαν ένα ισχυρό οστικό κύμα που διαπέρασε τα πάντα στο πέρασμα του - παρά την παραζάλη στην οποία βρισκόμουν μπόρεσα να νιώσω το στήθος του να ανεβοκατεβαίνει γρήγορα, βρισκόταν και ο ίδιος μεταξύ λογικής και πάθους και με δυσκολία συγκρατούσε τον ελέγχο του εαυτού του. Όμως δεν τον ήθελα συγκρατημένο, ήθελα να παραδοθεί στο ίδιο πάθος και την ίδια ανάγκη που κατέτρωγε και εμένα. Ήθελα να γίνω δική του, να με πάρει άγρια όπως μόνο εκείνος μπορούσε.

Λες και μπόρεσε να διαισθανθεί όσα σκεφτόμουν σηκώθηκε από πάνω μου και απάλλαξε και τους δυο από τα απομείναντα ρούχα μας. Ξάπλωσε ξανά πάνω μου και άνοιξα τα πόδια μου όσο περισσότερο μπορούσα για να του δώσω απεριόριστη πρόσβαση. Μπήκε μέσα μου ορμητικά και βαθιά με απόλυτη ευκολία. Η αίσθηση να τον έχω μέσα μου ήταν ότι καλύτερο υπήρχε στον κόσμο. Κινήθηκε μέσα μου ξανά και ξανά και το μόνο που ήθελα και ευχόμουν ήταν να μη σταματήσει - αν σταματούσε θα πέθαινα. Με κάθε ώθηση άφησε και ένα φιλί...στο στόμα μου...στο λαιμό μου...στο στήθος μου... Βόγκηξα ξεδιάντροπα χωρίς να με νοιάζει αν θα ακουγόμουν και λύγισα τη μέση μου για να τον νιώσω ακόμα περισσότερο. Οι διεισδύσεις του έγιναν πιο άγριες καθώς τα χέρια του εξερευνούσαν και βασάνιζαν κάθε κομμάτι μου. Ανταποκρίθηκα σε κάθε κάλεσμα του, το σώμα μου ανταποκρίθηκε σε κάθε παιχνίδι του και δεν άργησε η στιγμή που ένιωσα τα κύματα του οργασμού που με κατέκλυσαν κόβοντας μου ολοκληρωτικά την ανάσα.

Χρειάστηκαν κάμποσα λεπτά για να μπορέσει το σώμα μου να επανέλθει πάλι στη γη και την καρδιά μου να αρχίσει να χτυπάει και πάλι σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Ο Ντιμίτρι πάνω μου με πίεζε ακόμα με το σώμα του καθώς πάλευε να ηρεμήσει το δικό του σώμα και αναπνοή από τα δικά του κύματα κορύφωσης. Βρισκόταν ακόμα μέσα μου όταν ο ήχος από το κινητό του κάλυψε τον χώρο. Ξάπλωσε δίπλα μου στο κρεβάτι με την πλάτη του να ακουμπάει στο κεφαλάρι πριν με τραβήξει στην αγκαλιά του.

Το όνομα της Εμίλια εμφανίστηκε στην οθόνη η οποία αναβόσβηνε σε κάθε κουδούνισμα.

«Καλησπέρα Εμίλια».

«Νιμίτρι είσαι με τη Λάιλα;» η κοφτή και απότομη ερώτηση της τον έκανε να καταλάβει πως κάτι είχε συμβεί.

«Ναι, τι συμβαίνει;»

«Βάλε με σε ανοιχτή ακρόαση» πρόσταξε και ο τόνος της δεν άφηνε περιθώρια διαμαρτυρίας. Ο Ντιμίτρι στένεψε τα φρύδια του γεμάτος απορία αλλά δε διαμαρτυρήθηκε.

«Είσαι σε ανοιχτή ακρόαση».

«Καλησπέρα Εμίλια».

«Καλησπέρα και συγγνώμη που ενοχλώ τέτοια ώρα αλλά δε γινόταν να περιμένω μέχρι αύριο».

«Δεν ενοχλείς» είπα αλλά το βλέμμα που μου έριξε ο Ντιμίτρι μου ξεκαθάρισε πως εκείνος είχε διαφορετική άποψη.

«Ενοχλώ αλλά είσαι πολλή ευγενική για να το πεις».

«Τι συμβαίνει;» ρώτησε για τρίτη φορά ο Ντιμίτρι.

Πέρασε μια στιγμή πριν απαντήσει η Εμίλια «Βρήκα ποιος είναι ο πατέρας της Λάιλα και δεν είμαι σίγουρη αν θα σας αρέσει αυτό που θα ακούσετε».

***

Καλησπέρα σε όλους και όλες. Επιτέλους νέο κεφάλαιο και είμαστε μια ανάσα πριν από το τέλος. Δυο κεφάλαια έμειναν. Τα κεφάλαια είναι σχεδόν έτοιμα και πιστεύω ότι θα ανεβούν μαζί μέχρι το τέλος της άλλης εβδομάδας.

Μην ξεχνάτε πως αν θέλετε μπορείτε να κάνατε ένα follow στις σελίδες μου στο Instagram και στο Tik Tok.
Instagram: vasiavipphoenix
TikTok: vasiavipphoenix