ΛΆΙΛΑ

Ο Κάρλος όρμησε κατά πάνω μας όπως ένα λυσσασμένο σκυλί χωρίς έλεγχο έτοιμο να κατασπαράξει τα πάντα στο πέρασμα του. Ο Ντιμίτρι με έσπρωξε στην άκρη ρίχνοντας με κάτω για να αποφύγω την επίθεση του, πρόλαβα παρόλα αυτά να προσέξω τα νύχια του Κάρλος μακριά και γαμψά σαν στιλέτα και τους κυνόδοντες του να εξέχουν από το στόμα του έτοιμοι να καρφωθούν στον λαιμό των εχθρών του.

Άρπαξε τον Ντιμίτρι από τους ώμους και ένιωσα τα νύχια του να τρυπούν τη σάρκα μου λες και ήμουν εγώ αυτή που δέχτηκε την επίθεση. Ακαριαία το χέρι μου άγγιξε τον ώμο μου και πήρα μια βαθιά ανάσα, λες και ήταν η τελευταία μου. Από την άλλη ο Ντιμίτρι δε μόρφασε καθόλου, αντιθέτως άρπαξε τον Κάρλος και τον σήκωσε στον αέρα πετώντας τον μακριά του με τόση δύναμη που ο τοίχος γκρεμίστηκε λες και ήταν φτιαγμένος από χαρτόνι. Μια μεγάλη τρύπα δημιουργήθηκε στο σημείο που προσέκρουσε ο Κάρλος ο οποίος πέρασε μέσα από αυτή και βρέθηκε στο κήπο ξαπλωμένος με την πλάτη του στον κήπο.

Ο Ντιμίτρι τον ακολούθησε έξω, σχεδόν πέταξε με τον τρόπο που βγήκε από το σπίτι, βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο με τον Κάρλος μόνο που τώρα είχαν και οι δυο πάρει τη μορφή του λύκου τους. Έκανα να τον ακολουθήσω και εγώ, ήθελα να βοηθήσω αλλά η φωνή του στο κεφάλι μου με σταμάτησε. Το απόλυτο "Όχι" του δε μου έδωσε το περιθώριο για να διαμαρτυρηθώ. Κατάλαβα αμέσως το γιατί! Μπορεί εκείνος να είχε επιλέξει να παλέψει με τον Κάρλος αλλά υπήρχαν άλλοι τρεις rogue μέσα στο σπίτι που έπρεπε κάποιος να τους σταματήσει. Ακόμα και αν δεν ήξερα πως να το κάνω ήμουν η luna της αγέλης και η ασφάλεια των γονιών μου και των γονιών του Ντιμίτρι ήταν δική μου ευθύνη.

"Σκύψε" με προειδοποίησε η Ντάιαμοντ και αντέδρασα ακαριαία, πρόλαβα να σκύψω την τελευταία στιγμή αποφεύγοντας την επίθεση του rogue που έτρεχε κατά πάνω μου. Δεν πρόλαβα να απομακρυνθώ, με έπιασε από το πόδι και με τράβηξε κοντά του έτοιμος να επιτεθεί, δεν τον άφησα. Πρόβαλα αντίσταση με το γόνατο μου να πιέζεται πάνω στο στήθος του αποτρέποντας τον από το να βρεθεί τελείως από πάνω μου. Τον άρπαξα από τους ώμους και χρησιμοποιώντας το γόνατό μου σαν μοχλό τον σήκωσα στον αέρα και τον πέταξα από πάνω μου ρίχνοντας τον με την πλάτη πάνω στο σκληρό ξύλινο δάπεδο.

Θα ήμουν για πάντα ευγνώμων στον Άξελ που με έμαθε αυτή την κίνηση κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής μου, Ένιωσα περήφανη που τα είχα καταφέρει, καθώς είχα δυσκολευτεί πολύ μέχρι να τη μάθω, αλλά ακόμα περισσότερο επειδή ήμουν σίγουρη πως άκουσα ένα "κράκ" ενός κόκαλου που σπάει την ώρα που προσέκρουσε με το ξύλο.

Στάθηκα στα πόδια μου και είδα πως ο πατέρας μου όπως και οι δυο rogue είχαν πάρει ήδη τη μορφή των λύκων τους. Οι rogue ήταν πιο μεγαλόσωμοι από τον πατέρα μου, η εικόνα τους και μόνο προκαλούσε φόβο, δεν ήξερα κατά πόσο ο πατέρας μου θα μπορούσε να τα βάλει και με τους δυο ταυτόχρονα. Ο Λούσιους δεν μπορούσε να βοηθήσει καθώς οι λύκοι που επέλεγαν να γίνουν γηραιοί δεν επιτρεπόταν να μάχονται, η δουλειά τους ήταν να συμβουλεύουν και να καθοδηγούν, ήταν ο μόνος κανόνας που είχαν και αν κάποιος ποτέ τον παραβίαζε τότε του αφαιρούταν για πάντα το δικαίωμα να γίνει γηραιός.

Στο πρόσωπο του φαινόταν ξεκάθαρα το πόσο ξενερωμένος ένιωθε εκείνη τη στιγμή και το πόσο πολύ ήθελε να χωθεί και αυτός στη μάχη.

Τη στιγμή εκείνη ο ένας rogue βρήκε τη σωστή ευκαιρία και με τα νύχια του έσκισε τη σάρκα του γκρίζο κόκκινου λύκου του πατέρα μου κάνοντας τον να χάσει την ισορροπία του με τους δυο λύκους να ανεβαίνουν από πάνω του έτοιμοι να τον κατασπαράξουν, ο ένας μάλιστα έβαλε την πατούσα με τα κοφτερά νύχια του πάνω στον λαιμό του πατέρα μου.

Ένιωσα τη γνώριμη αίσθηση μέσα μου να ξυπνά και να με τυλίγει και τα μάτια μου να αλλάζουν χρώμα. Ήξερα ήδη τι επρόκειτο να συμβεί, υποδέχτηκα την αλλαγή και άφησαν την Ντάιαμοντ να πάρει τον έλεγχο. Δεν ένιωσα καθόλου πόνο, τώρα πια ήξερα πως δεν ήταν η σύμμαχος μου και όχι ο εχθρός μου και αυτή η αποδοχή έκανε τον δεσμό ακόμα πιο ισχυρό.

Επιτέθηκα με σκοπό να προστατέψω και να υπερασπιστώ τον πατέρα μου. Το γρύλισμα που βγήκε από μέσα μου θα μπορούσε να κάνει τη γη να τρέμει να ξεφεύγει από το στόμα του την ώρα που ξεχύθηκα κατά πάνω τους. Στόχος μου ήταν ο λύκος του οποίου η πατούσα βρισκόταν ακόμα στον λαιμό του πατέρα μου, ήξερα ότι ήταν επικίνδυνο όπως επίσης ήξερα πως αν απομάκρυνα εκείνον από κοντά του θα μπορούσε να απωθήσει με ευκολία τον άλλον. Είχα απόλυτο δίκιο καθώς τη στιγμή που ανάγκασα τον πρώτο λύκο να απομακρυνθεί ο πατέρας μου μπόρεσε με φυσική ευκολία να απωθήσει τον δεύτερο.

Το παιχνίδι είχε τώρα αλλάξει και οι πιθανότητες είχαν ισορροπήσει. Δύο εναντίον δυο ήταν δίκαιο ή και όχι επειδή ήμουν αποφασισμένη να κάνω τα πάντα για μην τους αφήσω να πειράξουν την οικογένεια μου. Με ένα γρύλισμα επιτέθηκα, ήμουν γρήγορη θέτοντας σε ισχύ όλα όσα μου είχε διδάξει ο Άξελ. Δεν ξέρω πόση ώρα διήρκησε η μάχη μας αλλά στο τέλος ήμουν εγώ η νικήτρια με τον rogue να πέφτει νεκρός.

Είχα δώσει την πρώτη μου επίσημη μάχη!

Ξαφνικά ένας οξύς πόνος διαπέρασε το σώμα μου και ένα τσούξιμο έντονο σας σίδερο που είχε βυθιστεί σε φωτιά έσκισε τη σάρκα μου. Ο πόνος έκανε τα πόδια του λύκου μου να τρέμουν, ήξερα πως δεν ήμουν εγώ αυτή που είχε τραυματίσει, η σύνδεση που είχα με τον Ντιμίτρι με προειδοποιούσε πως είχε τραυματιστεί. Έτρεξα αμέσως στην αυλή με τη μάχη των δυο alpha να μη λέει να τελειώσει. Κανένας δεν τα παρατούσε και κανένας δεν είχε σκοπό να υποταχθεί στον άλλον. Αυτό που με τρόμαξε περισσότερο ήταν οι λύκοι της αγέλης που είχαν παραταχθεί από τη μία πλευρά με τους rogue στην άλλη πλευρά να περιμένουν κάποιο σήμα από τους αρχηγούς τους για να ξεχυθούν και εκείνοι στη μάχη.

Κοιτούσα με κομμένη την ανάσα ανίκανη να μπορέσω να στρέψω το βλέμμα μου μακριά ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Κάθε φορά που ο Ντιμίτρι χτυπούσε τον αντίπαλο του ενθουσιαζόμουν και αισιοδοξία με κατέκλεισε. Πίστευα πως όλα θα πάνε καλά. Όμως κάθε φορά που ο Κάρλος κατάφερνε να πετύχει ένα χτύπημα η ανησυχία μου έφτανε στα ύψη. Δεν ήθελα να το παραδεχτώ αλλά ο Κάρλος ήταν παραπάνω από άξιος αντίπαλος και την ίδια στιγμή τόσο επικίνδυνος όπου θα έκανε τα πάντα για να πετύχει αυτό που ήθελε.

Αυτή η σκέψη ήταν που με έκανε να πάρω την απόφαση να μείνω με τη μορφή του λύκου μου, ήξερα πως δεν μπορούσα να ανακατευτώ στη μάχη τους αλλά ήθελα να είμαι έτοιμη σε περίπτωση που οι rogue επιχειρούσαν το οτιδήποτε.

Η μάχη τελείωσε με τον Ντιμίτρι να είναι ο νικητής και τον Κάρλος να πέφτει νεκρός στο έδαφος. Οι rogue γρύλισαν στο θέαμα του νεκρού αρχηγού τους έτοιμοι να αποδείξουν πως τίποτα δεν είχε τελειώσει. Ο Ντιμίτρι έκανε ακριβώς το ίδιο αλλά δεν ήταν μια απάντηση στο γρύλισμα των rogue αλλά μια διαταγή στους στρατιώτες της αγέλης οι οποίοι ξεχύθηκαν εναντίον τον rogue απομακρύνοντας τους για τα καλά από την αγέλη. Ήταν ο τρόπος του για να τους δείξει ποιος είχε πραγματικά τον έλεγχο.

Πλησίασα τον Ντιμίτρι σχεδόν τρέχοντας και κούρνιασα το πρόσωπο μου πάνω στο δικό του με τη μουσούδα του λύκου μου να τρίβεται απαλά πάνω στη γούνα του. Έκανε και ο Ντιμίτρι το ίδιο, ήταν ο τρόπος του για να μου πει πως ήταν καλά και πως ο κίνδυνος είχε πια περάσει. Άφησα το σώμα μου ελεύθερο να χαλαρώσει και να ηρεμήσει προσφέροντας λίγη παρηγόρια και τρυφερότητα στο ταίρι μου την οποία μου ανταπέδωσε και ο ίδιος.

***

Όταν είχαμε πια αφήσει για τα καλά πίσω μας την ένταση της ημέρας και μετά από ένα ζεστό μπάνιο κατέβηκα στο σαλόνι της έπαυλης όπου με περίμενε η Τζίνα, η οποία αρνήθηκε πεισματικά οποιαδήποτε δικαιολογία και είχε αποφασίσει να έρθει μαζί μας μετά από το περιστατικό στην πόλη όπου είχε γίνει μάρτυρας. Δεν υπήρχε πια επιστροφή, είχε έρθει η ώρα να μάθει για τα καλά όλη την αλήθεια, το μόνο που ευχόμουν ήταν να μη δημιουργούσε η παρουσία της περισσότερα προβλήματα καθώς απαγορευόταν ρητά η είσοδος οποιαδήποτε ανθρώπου στην αγέλη.

Έφτασα στην είσοδο αλλά κοντοστάθηκα για λίγο καθώς κοιτούσα τον Άξελ ο οποίος είχε προσφερθεί να της κρατήσει συντροφιά. Υπήρχε κάτι διαφορετικό στην ατμόσφαιρα με τον Άξελ να μην μπορεί να απομακρυνθεί από κοντά της, ενώ η Τζίνα είχε αυτό το γνωστό για εμένα χαμόγελο που πρόδιδε πότε της άρεσε κάποιος.

Χαμογέλασα στην ιδέα αυτή καθώς οι δυο τους έκαναν ένα πολύ όμορφο και ταιριαστό ζευγάρι.

Χτύπησα απαλά με το χέρι μου την κάσα της πόρτας προειδοποιώντας τους για την παρουσία μου. Ο Άξελ σηκώθηκε τόσο απότομα από τον καναπέ λες και τον είχαν πιάσει επ' αυτοφόρω να κάνει κάτι που δεν έπρεπε. Η Τζίνα με κοίταξε απλά χαμογελώντας.

«Άξελ, μπορείς να μας αφήσεις λίγο μόνες;»

«Φυσικά» είπε και βγήκε από το δωμάτιο.

Πλησίασα την Τζίνα και κάθισα δίπλα της στον καναπέ. Με τα χέρια μου άρχισα να τρίβω τα πόδια μου προσπαθώντας να βρω τον κατάλληλο τρόπο για να ξεκινήσω τη συζήτηση. Δεν ήξερα από που να ξεκινήσω.

«Είμαι σίγουρη πως έχεις πολλές ερωτήσεις».

«Έχω, απλά δεν ξέρω από που να αρχίσω. Δεν είναι εύκολο».

«Το ξέρω, το φαντάζομαι δηλαδή και θέλω να ξέρεις ότι ήθελα όσο τίποτα να στο πω απλά δεν ήξερα πως».

«Καταλαβαίνω και τώρα πια βγάζει νόημα και η περίεργη συμπεριφορά σου και ο τρόπος που το έσκαγες από το σπίτι χωρίς να δώσεις καμία εξήγηση».

Έγνεψα θετικά. «Εκείνη την περίοδο δεν το έλεγχα, όχι όπως τώρα και το ότι καταπίεζα αυτή την πλευρά μου έκανε τα πράγματα χειρότερα».

«Αυτός είναι ο λόγος που δεν ήρθες και στα εγκαίνια, σωστά;»

Έγνεψα ξανά «Έγινε καθώς ερχόμουν στην γκαλερί, προσπάθησα να το σταματήσω αλλά δεν τα κατάφερα. Ήξερα πως θα με μισούσες για τον τρόπο που σε έστισα αλλά προτίμησα να με μισήσεις από το να βάλω σε κίνδυνο εσένα ή τον οποιοδήποτε άλλο».

«Πότε συνέβη πρώτη φορά;»

«Κανονικά γίνεται μόλις γίνεσαι δεκαοκτώ και μαθαίνεις να το ελέγχεις, αλλά με εμένα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Η μητέρα μου ήταν omega και κανονικά δεν έπρεπε να μπορώ να μεταμορφωθώ, αυτός είναι και ο λόγος που έφυγα από την αγέλη. Μόλις πρόσφατα ανακάλυψα πως ο πατέρας μου πρέπει να είναι κάποιος alpha με τη μια πλευρά να επηρεάζει την άλλη, γι αυτό και η πρώτη μου μεταμόρφωση έγινε αφού το έσκασα από την αγέλη πριν από δυο χρόνια» της εξήγησα περιληπτικά την κατάσταση μου αλλά ήξερα πως είχα απλά είχα ξύσει την επιφάνεια ενός τεράστιου βουνού με πληροφορίες.

Περάσαμε την επόμενη σχεδόν μια ώρα να της εξηγώ όσο καλύτερα μπορούσα όσο περισσότερα γινόταν. Βέβαια, υπήρξε ένα συγκεκριμένο θέμα στο οποίο φάνηκε να δείχνει πραγματικό ενδιαφέρον και αυτό ήταν η σχέση μου με τον Ντιμίτι. Τα μάτια της είχαν αστράψει με ενθουσιασμό καθώς άκουγε την ιστορία μας και επέμενε να τονίζει συστηματικά πόσο ωραίος άντρας ήταν και πόσο τυχερή ήμουν που τον είχα. Φυσικά, είχε φροντίσει να δείξει ένα ενδιαφέρον για το θέμα του σεξ κάτι το οποίο φρόντισα να αποφύγω.

Μέσα σε μια στιγμή ο χρόνος έμοιαζε να μην έχει καμία ισχύη και ήταν λες και είχαμε βρεθεί μέσα στο μικρό διαμέρισμα μας καθισμένες στον καναπέ να κάνουμε πλάκα με οτιδήποτε μπορούσαμε να σκεφτούμε. Η μόνη διαφορά ήταν πως τώρα πια δεν υπήρχαν μυστικά μεταξύ μας.

***

Καλησπέρα και καλό βράδυ εύχομαι σε όλους. Επιτέλους νέο κεφάλαιο πάλι σας το καθυστέρησα αρκετά. Είναι λες και ασυνήδιτα το καθυστερώ καθώς δεν θέλω να τελειωει αυτό το όμορφο ταξίδι.

Όμως κάθε άρχη έχει και ένα τέλος και η ιστορία του Ντιμίτρι και της Λάιλα πλησιάζει στο δικό της. Μένουν μόλις τρία κεφάλαια για το τέλος, όμως αν νομίζετε πως οι αποκαλύψεις σταματάνε εδώ τότε να σας πω πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει.

Σίγουρα αναρωτιέστε ποιος είναι ο πατέρας της Λάιλα.
Η απάντηση έρχεται...

Θα χαρώ πολύ να μου χαρίσετε το αστεράκι και ένα σχόλιο.

Επίσης, μην ξεχνάτε πως αν θέλετε μπορείτε να κάνατε ένα follow στις σελίδες μου στο Instagram και στο Tik Tok.
Instagram: vasiavipphoenix
TikTok: vasiavipphoenix