ΝΤΙΜΙΤΡΙ

Παρέμεινα ακίνητος στην θέση μου να βλέπω την Λάιλα να απομακρύνεται από κοντά μου και το μόνο που ήθελα ήταν να τρέξω κοντά της, να την αγκαλιάσω και να την παρηγορήσω, να την διαβεβαιώσω πως όλα θα πήγαιναν καλά και πως θα ήμουν στο πλευρό της. Θα την είχα ακολουθήσει αν τελευταία στιγμή δεν με είχε σταματήσει ο Άξελ προειδοποιώντας με για την Ιρένε η οποία κοιτούσε την κάθε μας κίνηση σαν αρπακτικό.

Την μισούσα τόσο πολύ. Εξαιτίας της είχαμε μπλέξει σε μια κατάσταση τόσο δύσκολη από την οποία δεν ήξερα αν μπορούσαμε να ξεφύγουμε.

«Πιστεύεις πραγματικά πως η Εμίλια θα μπορέσει να βοηθήσει;» με ρώτησε η Μία.

«Το ελπίζω».

Εκείνη την στιγμή δεν ήμουν σίγουρος για τίποτα, απλά ήλπιζα και ευχόμουν πως η Εμίλια θα ήταν ικανή να μας δώσει την λύση που ψάχναμε. Το αστείο ήταν πως μέχρι σήμερα το πρωί δεν την είχα σκεφτεί καθόλου, η απόφαση μου να επικοινωνήσω μαζί της ήταν σαν μια επιφοίτηση της τελευταίας στιγμής όταν άκουσα έναν beta να αναφέρει το όνομα της. Η απλή ερώτηση του για το αν θα βρίσκεται ή όχι στο πάρτι της Ιρένε ήταν αρκετή για να μου δώσει την ώθηση που χρειαζόμουν. Υπό άλλες συνθήκες θα του απαντούσα αμέσως ένα κατηγορηματικό όχι αφού ούτε η Ιρένε ούτε η οικογένεια μου συμπαθούσε την Εμίλια και το πιο πιθανότερο ήταν να μην της είχαν στείλει καν πρόσκληση.

Οι περισσότερες αγέλες όπως και οι γηραιοί έτρεφαν μια έντονη αντιπάθεια για την ατίθαση γηραιά με τα κατάμαυρα μαλλιά και τα μπλε μάτια. Διαφωνούσα με όλους τους! Ήταν ο ποιο εντάξει άνθρωπος που είχα γνωρίσει ποτέ και η λέξη "γαμάτη" που είχε χρησιμοποιήσει η Μία για να περιγράψει δεν θα μπορούσε να είναι πιο ακριβής. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους γηραιούς προτιμούσε να λύνει τα προβλήματα από το να τα δημιουργεί ή ακόμα χειρότερα να μένει αμέτοχη. Δεν φοβόταν να πει την γνώμη της ούτε κρυβόταν πίσω από τους κανόνες, αντιμετώπιζε πάντα τα προβλήματα της και πάντα έλεγε αυτό που ήθελε και σκεφτόταν ακόμα κι αν αυτό δεν σου άρεσε. Ήταν αληθινή και δίκαιη, δυο λόγοι που έκανε πολλούς λύκους να την αντιπαθούν.

Πήγα να την βρω με το που τελείωσα με τις υποχρεώσεις που είχα στην αγέλη. Της διηγήθηκα τα πάντα χωρίς να κρύψω την παραμικρή λεπτομέρεια, δέχτηκε αμέσως να με βοηθήσει και όταν της αποκάλυψα πως η Ιρένε δεν ήταν το πραγματικό μου ταίρι δεν ξαφνιάστηκε ούτε στο ελάχιστο. Αντιθέτως μου αποκάλυψε πως από την πρώτη στιγμή είχε καταλάβει πως κάτι δεν πήγαινε καλά και πως η Ιρένε δεν ήταν για εμένα. Πέθαινε να γνωρίσει την Λάιλα γι' αυτό και την κάλεσα στο πάρτι. Αυτό δεν θα άρεσε καθόλου στην οικογένεια μου αλλά δεν με ένοιαζε καθόλου είχα πια πάψει να τους δίνω αναφορά πόσο μάλλον να με νοιάζει η γνώμη τους. Μου ήταν αρκετό που είχε δεχτεί να έρθει και αυτό ήταν το μόνο που είχε σημασία.

***

ΛΆΙΛΑ

Προχώρησα αρκετά μέτρα μακριά από το αρχοντικό τόσο που η έγχορδη μουσική που μέχρι πριν από λίγο έφτανε δυνατή στ' αυτιά μου τώρα δεν ακουγόταν καθόλου επιτρέποντας μου να ακούσω πεντακάθαρα την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή μέσα στο στήθος μου. Όσα μου είχαν πει ο Ντιμίτρι και ο Άξελ με είχαν καθησυχάσει αλλά την ίδια στιγμή μου προκαλούσαν μια αναστάτωση. Ήταν καλό που ήξερα πως δεν ήμουν αναγκασμένη να γίνω φύλακας από την άλλη όμως αυτή η ίδια επιλογή μου επιφύλαζε μια ποιο άσχημη μοίρα. Όσο χάλια κι αν ήταν η ιδέα του να μην μπορέσω να φύγω ποτέ από την αγέλη ήταν καλύτερο από το να περάσω όλη την υπόλοιπη ζωή μου κλεισμένη σε ένα από τα μπουντρούμια της αγέλης.

Σταμάτησα να περπατάω μόνο όταν ένιωσα τον εαυτό μου ικανό να αναπνεύσει ξανά φυσιολογικά. Απομακρύνθηκα τόσο που έφτασε σε ένα μέρος του κτήματος στο οποίο δεν είχα βρεθεί ποτέ πριν, κάτι το οποίο το κατάλαβα όταν αντίκρισα την μικρή βίλα δυο ορόφων με την μεγάλη βεράντα στολισμένη με αμέτρητα πολύχρωμα λουλούδια και μια ξύλινη τραπεζαρία με έξι καρέκλες να γεμίζουν τον χώρο.

Έμοιαζε σαν μια μικρή ερωτική φωλιά όπου ερχόντουσαν παράνομα ζευγάρια για να ζήσουν τον έρωτα τους.

«Πρέπει να προσέχεις, δεν είναι ασφαλές να κυκλοφορείς μόνη σου μέσα στην νύχτα». Η φωνή του Κάρλος πίσω μου κάλυψε την ησυχία και έκανε το αίμα μου να παγώσει,

«Κάρλος...» ψέλλισα το όνομα του γεμάτη φόβο.

«Με σάρκα και οστά» είπε σαρκαστικά με αυτό το χαμόγελο υπεροψίας στο πρόσωπο του που τον χαρακτήριζε.

Δεν μου άρεσε αυτό. Δεν ήθελα να βρίσκομαι κοντά του ούτε στα πέντε μέτρα - πόσο μάλλον τώρα που ήμασταν τελείως μόνοι μας. Έκανα να τον προσπεράσω για να φύγω αλλά το χέρι του σαν τανάλια που σφίγγει το σίδερο άρπαξε το μπράτσο μου και με τράβηξε με την βία πάνω στο σώμα του.

«Όχι τόσο γρήγορα γλυκιά μου. Εμείς οι δυο πρέπει να μιλήσουμε».

«Δεν έχουμε να πούμε τίποτα απολύτως».

«Αυτό θα το αποφασίσω εγώ».

«Κάτσε τότε να μιλάς μόνος σου» του αντιγύρισα και τον έσπρωξα για να με αφήσει χωρίς κάποιο αποτέλεσμα.

Ο Κάρλος χαμογέλασε, φαινόταν να απολαμβάνει αυτή την μικρή αντιπαράθεση που υπήρχε ανάμεσα μας. Ορκίζομαι πως το ύφος του με έκανε να θέλω να τον χτυπήσω.

«Πρέπει να το παραδεχτώ πως μου έχεις κεντρίσει το ενδιαφέρον όσο καμία άλλη omega. Δεν με έχει προκαλέσει ποτέ κανένας με τον τρόπο που το έκανε εσύ πόσο μάλλον να μου επιτεθεί. Γενικά οι περισσότερες γυναίκες προτιμούν να περνούν τον χρόνο τους μαζί μου κάνοντας άλλες πιο ενδιαφέρουσες δραστηριότητες» τόνισε την τελευταία πρόταση του κάνοντας μου ξεκάθαρο τον υπαινιγμό του και με το χέρι του χάιδεψε μια τούφα από τα μαλλιά μου.

«Ούτε να το σκέφτεσαι» τον αντιγύρισα και έγειρα όσο μου επιτρεπόταν το κεφάλι μου προς τα πίσω για να αποφύγω την επαφή.

Η αποστροφή στο πρόσωπο μου τον έκανε να χαμογελάσει πλατιά και έγειρε το σώμα του πιο κοντά στο δικό μου.

«Δεν χρειάζεται να είσαι έτσι, μπορούμε να περάσουμε υπέροχα οι δύο μας».

«Δεν ενδιαφέρομαι».

«Είμαι σίγουρος πως μπορώ να σου αλλάξω γνώμη. Δεν χρειάζεσαι τον ηλίθιο τον Ντιμίτρι. Μπορώ να σου προσφέρω μεγαλύτερη απόλαυση απ' ότι θα σου χαρίσει ποτέ αυτός».

«Δεν νομίζεις πως είσαι αρκετά μεγάλος για να φέρεσαι σαν ενα πεντάχρονο που γκρινιάζει επειδή θέλει αυτό που έχει ο άλλος».

Η άκρη των χειλιών του τεντώθηκε σε ένα στραβό χαμόγελο «Πάντα παίρνω αυτό που θέλω».

«Όχι αυτή την φορά».

«Αυτό θα το αποφασίσω εγώ» είπε χωρίς ντροπή χωρίς να τον νοιάζει που τον είχα απορρίψει και με δύναμη με κόλλησε πάνω σε ένα κορμό δέντρου τόσο απότομα που ένιωσα το ξύλο να σκίζει το ύφασμα του ρούχου μου και το δέρμα μου.

«Άφησε με».

Προσπάθησα να τον σπρώξω , να τον σπρώξω, τα χέρια μου μπουνιές τον χτυπούσα όπου μπορούσα παλεύοντας να ελευθερωθώ από την φυλακή του. Ήταν ανελέητος σαν ένα λυσσασμένο σκυλί που δεν έβλεπε τίποτα μπροστά του παρά μόνο την λεία του. Ήθελα να ουρλιάξω να ζητήσω βοήθεια αλλά είμασταν τόσο απομακρυσμένα που δεν θα με άκουγε κανένας όσο κι αν προσπαθούσα.

«Η εκδίκηση είναι γλυκιά» ψιθύρισε στο αυτί μου. Ήξερα πως ο λόγος που βρισκόμουν σε αυτή την θέση ήταν η ζήλια που ένιωθε για τον Ντιμίτρι και η ανάγκη του να τον καταστρέψει για να πάρει την θέση του. Ποτέ δεν δέχτηκε το γεγονός πως οι γηραιοί δεν είχαν ορίσει εκείνον να είναι ο alpha king. Έψαχνε τρόπους για να κάνει τον Ντιμίτρι να υποφέρει και εγώ απλά ήμουν ακόμα ένα μέσο για να καταφέρει το στόχο του. Αυτό που δεν μπορούσα να καταλάβω ήταν πως γνώριζε πόσο σημαντική ήμουν για τον Ντιμίτρι.

Δεν σκόπευα να γίνω μέρος του παιχνιδιού του αυτού. Σήκωσα το γόνατο μου και τον χτύπησα στο σημείο ανάμεσα στα πόδια του. Δεν είμαι σίγουρη πόση δύναμη είχα βάλει αλλά ήταν αρκετή για να καταφέρω να τον σπρώξω από πάνω μου.

Ο Κάρλος έπεσε κάτω βογκώντας από τον πόνο.

«Αν τολμήσεις να κάνεις ξανά κάτι παρόμοιο ορκίζομαι πως θα σε πάρει ο διάολος. Όποια κι αν είναι αυτή η προσωπική βεντέτα που έχεις στο μυαλό σου εγώ δεν σκοπεύω να πάρω μέρος. Αν τολμήσεις να με πλησιάσεις ξανά για τον οποιοδήποτε λόγο σου ορκίζομαι πως δεν θα υπολογίσω πως είσαι ένας alpha κι ας χρειαστεί μετά να περάσω όλη μου την ζωή στην φυλακή» είπα και με πόδια που έτρεμαν προχώρησα μακριά του.

«Αργά ή γρήγορα όλοι στην αγέλη θα μάθουν πως εσύ είσαι το πραγματικό ταίρι του Ντιμίτρι και πως όλα αυτά τα χρόνια τους κορόιδευε μπροστά στα μάτια τους. Νομίζεις πως η αγέλη θα σε δεχτεί για luna; Μην έχεις αυταπάτες, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Θα είσαι το τέλος του Ντιμίτρι στην εξουσία και όταν συμβεί αυτό θα είμαι εκεί να απολαύσω το θέαμα».

Τον αγνόησα και απλά συνέχισα να περπατάω μέχρι το μικρό σπίτι. Κάθισα στα σκαλιά της βεράντας και πήρα μια βαθιά ανάσα επιτρέποντας στον εαυτό μου να ηρεμίσει και να διώξει από πάνω του την ένταση που μου είχε δημιουργήσει ο Κάρλος. Μόνο τότε συνειδητοποίησα πως τα πάντα γύρω μου είχαν αργήσει να γυρίζουν. Τα μάτια μου βάρυναν το ίδιο και το σώμα μου και πριν το καταλάβω τα πάντα μαύρισαν και έχασα τις αισθήσεις μου. Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν μια θολή εικόνα μιας γυναίκας με μαύρα μακριά μαλλιά στο χρώμα της νύχτας.

***
Καλησπέρα σε όλους και καλό καλοκαίρι.
Νέο κεφάλαιο
1530 λέξεις
Λίγο μικρό το ξέρω αλλά χώρισα το κεφάλαιο στα δυο επειδή ήθελα να διαχωρίσω αυτό το κομμάτι από την σκηνή στο επόμενο κεφάλαιο.

Η γνωριμία μας με την Εμίλια αναβάλετε ο λοιπόν για το επόμενο κεφάλαιο

Ο Καρλος όσο πάει φέρεται όλο και χειρότερα

Θα χαρώ πολύ να μου αφήσετε ένα σχόλιο και να μου χαρίσετε το αστεράκι σας.

Επίσης μην ξεχνάτε πως αν θέλετε μπορείτε να κάνατε ένα follow στην σελίδα  μου στο Instagram
Insta: vasiavipphoenix

Stay tuned...