ΛΆΙΛΑ

Με δύναμη και οργή χτυπούσα ξανά και ξανά τον σάκο του μποξ που υπήρχε μπροστά μου με τις γροθιές και τις κλοτσιές μου να σκίζουν τον αέρα και με φορά να προσκρούουν πάνω στον μαύρο σάκο που κρεμόταν από το ταβάνι από μια χοντρή και βαριά αλυσίδα.

Είχε περάσει μια εβδομάδα από εκείνο το εφιαλτικό πρωινό όπου η Μία μου είχε ανακοινώσει πως η ζωή μου δεν μου ανήκε πια. Μετακόμισα στο αρχοντικό την ίδια ακριβώς μετά με τους beta φρουρούς να απαιτούν να τους ακολουθήσω χωρίς να μου δώσουν την ευκαιρία να μαζέψω ούτε καν τα ρούχα μου. Τα έλαβα την επόμενη μέρα χάρης την μητέρα μου η οποία είχε φροντίσει να μου στείλει όλα όσα μου ήταν απαραίτητα. Συνεχίζω να μένω στο δωμάτιο της Μία αφού είχε πια μετακομίσει μόνιμα στο δωμάτιο του Νόα, χαιρόμουν γι' αυτό επειδή το δωμάτιο της φίλης μου βρισκόταν στην ακριβώς αντίθετη πλευρά από αυτό του Ντιμίτρι.

Μια εβδομάδα τώρα έκανα ότι μπορούσα για να τον αποφύγω, όπως ακριβώς και τους γονείς του. Περνούσα τον περισσότερο χρόνο της ημέρας με την Μία η οποία σκαρφιζόταν χίλιες δυο δικαιολογίες για να είμαι συνέχεια μαζί της έτσι ώστε να μην μπορεί να βγάλει η Νατάλια το άχτι της πάνω μου. Οι μόνες φορές που είχαμε αποχωριστεί η μια την άλλη ήταν κατά την διάρκεια της εκπαίδευσης μου που είχε σκοπό να με κάνει καλύτερη μαχήτρια.

Ο Άξελ είχε προθυμοποιηθεί να αναλάβει την εκπαίδευση μου και θα του ήμουν για πάντα ευγνώμων γι' αυτό. Δεν θα μπορούσα να έχω καλύτερο δάσκαλο. Εκτός του ότι ήταν απίστευτος μαχητής ήταν αρκετά υπομονετικός και ασχολούταν πραγματικά μαζί μου. Σε κάθε μάθημα δοκιμάζαμε κάτι διαφορετικό ανεβάζοντας λίγο-λίγο τον βαθμό δυσκολίας, μέχρι και διαλογισμό είχα κάνει για να έρθω πιο κοντά στον λύκο μου. Με διαβεβαίωσε -επέμενε μάλιστα- πως αν άφηνα τον φόβο μου μακριά θα μπορούσα να δεθώ μαζί του και η μεταμόρφωση θα γινόταν πιο εύκολη. Μου ήταν δύσκολο να το πιστέψω. Τόσα χρόνια θεωρούσα τον λύκο μου εχθρό και πότε σύμμαχο μου.

«Τα πας εξαιρετικά Λάιλα» είπε ο Άξελ και με ενθάρρυνε να συνεχίσω κρατώντας αντίσταση στον σάκο ο οποίος συνέχισε να δέχεται τα επίμονα χτυπήματα μου.

«Δεν ξέρω για εξαιρετικά αλλά καταφέρνω και ξεσπάω» είπα με το πρόσωπο του Ντιμίτρι καρφωμένο στο μυαλό μου. Φανταζόμουν πως τον χτυπούσα αφήνοντας ελεύθερο όλο το θυμό που είχα.

«Είσαι απίστευτη μαθήτρια Λάιλα. Έχω δει άπειρους beta και gamma να προπονούνται το ίδιο σκληρά με εσένα, ίσως και περισσότερο, κανένας δεν είχε τόσο μεγάλη εξέλιξη σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα» επέμεινε κόβοντας την πρόταση μου στην μέση.

«Το λες αυτό επειδή είσαι φίλος μου» είπα και χτύπησα το σάκο μια, δυο, τρεις φορές.

«Hey...hey...»

Αμέσως ο Άξελ μπήκε μπροστά μου και με σταμάτησε παίρνοντας τα χέρια μου - δεμένα με τον λευκό επίδεσμο που κάλυπτε τις αρθρώσεις μου και τα προστάτευε από το να τραυματιστούν - μέσα στα δικά του.

«Εννοώ αυτό που λέω, είσαι απίστευτη μαχήτρια και ένας πραγματικά εξαιρετικός άνθρωπος. Αν ο Ντιμίτρι δεν μπορεί να το δει αυτό τότε είναι ηλίθιος».

«Δεν θα χρησιμοποιούσα ακριβώς αυτή την λέξη για να περιγράψω τον φίλο σου» τον πείραξα ελαφρύνοντας την ατμόσφαιρα η οποία είχε ξαφνικά βαρύνει.

«Είμαι σίγουρος πως όποια λέξη κι αν χρησιμοποιούσες θα του ταίριαζε απόλυτα».

Γέλασα από το σχόλιο του το οποίο ήταν παραπάνω από εύστοχο.

«Τι λες αντέχεις για λίγο ακόμα;»

«Φυσικά, τι έχεις στο νου σου;»

Ο Άξελ χαμογέλασε πονηρά και μου γύρισε την πλάτη προχωρώντας προς το ορθογώνιο σιδερένιο τραπέζι που βρισκόταν στο βάθος του χώρου ανάμεσα από τον διάδρομο γυμναστικής και κάποια άλλα όργανα γυμναστικής τα οποία μου ήταν ακόμα δύσκολο να ξεχωρίσω σε τι ακριβώς χρησιμεύαν. Πριν από αυτή την εβδομάδα δεν είχα ενδιαφερθεί ποτέ να ασχοληθώ με την γυμναστική και κυρίως με τα γυμναστήρια και μόνο που τα έβλεπα έβγαζα καντήλες. Δεν μπορούσα να με φανταστώ να γυμνάζομαι σε ένα κλειστό χώρο όπου έβλεπα μόνο τοίχους και όργανα γυμναστικής. Προτιμούσα την φύση και τον καθαρό αέρα γι' αυτό και η γυμναστική μου αποτελούνταν καθαρά από αερόβια άσκηση, όπως ένα χαλαρό τρέξιμο ή ένα γρήγορο περπάτημα.

«Τα πας τέλεια με τον σάκο αλλά νομίζω πως ήρθε η ώρα να δουλέψουμε τα χέρια και τους αγκώνες σου» είπε όταν επέστρεψε πάλι μπροστά μου φορώντας στα χέρια του ένα σετ από στόχους τους οποίους σταθεροποίησε με τα σκράτς. «Επίσης πρέπει να βελτιώσουμε τα αντανακλαστικά σου».

«Τι εννοείς;» τον κοίταξα με απορία ανασηκώνοντας τα φρύδια μου.

Χωρίς να μιλήσει ο Άξελ τέντωσε το χέρι του προς το μέρος μου. Έσκυψα αλλά δεν πρόλαβα να αποφύγω το ελαφρύ χτύπημα του στόχου στο κεφάλι μου. Κατάλαβα αμέσως τι εννοούσε.

«Δεν ήταν δίκαιο αυτό».

«Η ζωή δεν είναι δίκαια όπως δίκαιες δεν θα είναι και οι μάχες που θα κληθείς να δώσεις στο μέλλον. Ο κάθε λύκος και ο κάθε rogue που θα βρεθεί στο δρόμο σου θα παίξει βρόμικα και θα κάνει τα πάντα για να κερδίσει και πρέπει και εσύ να μάθεις να κάνεις το ίδιο».

Η πάντα παιχνιδιάρικη φωνή του Άξελ σοβάρεψε απότομα δείχνοντας μου πόσο σοβαρό ήταν και πόσο αναγκαίο ήταν να μάθω να παλεύω σωστά αλλά και το πως να υπερασπίζομαι εμένα αλλά και την Μία.

Πήρα πολύ ζεστά το θέμα και έδωσα προσοχή σε κάθε συμβουλή και οδηγία που μου έδινε. Είχα βρει τον ρυθμό μου και για αρκετή ώρα ήμουν συγκεντρωμένη  και έκανα τα πάντα σωστά, όμως τα τελευταία λεπτά όλη η πρόοδος που είχα κάνει είχε πάρει την κάτω βόλτα. Δεν ξέρω αν ευθυνόταν το ότι είχα αρχίσει να κουράζομαι ή το γεγονός πως ο Ντιμίτρι είχε εμφανιστεί απρόσκλητος και είχε κάνει κατάληψη στην ασημένια μπάρα με τα βάρη. Τον έβλεπα να επαναλαμβάνει κάποια σετ πριν σταματήσει για να προσθέσει ακόμα ένα δίσκο σε κάθε πλευρά της ήδη βαριάς μπάρας  αυξάνοντας την δυσκολία της άσκησης αλλά και τα κιλά που σήκωνε.

Ήταν πραγματικά εντυπωσιακό όπως εντυπωσιακό ήταν και το γυμνό στέρνο του - αφού είχε φροντίσει να βγάλει την μπλούζα του - αναγκάζοντας το βλέμμα μου να στραφεί προς το μέρος του για να τον κοιτάξω όπως έκανα αυτή ακριβώς την στιγμή δίνοντας στον Άξελ την ευκαιρία να χτυπήσει ξανά το κεφάλι μου με τον στόχο που ήταν ακόμα φορεμένος στο χέρι του. Δεν το ήθελα ούτε το έκανα επίτηδες απλά δεν μπορούσα να ελέγξω τον εαυτό μου.  Ο τρόπος που έσφιγγε τα μπράτσα του καθώς ανεβοκατέβαζε το σίδερο με τους δικέφαλους του να τονίζονται σε κάθε κίνηση και τα μικρά βογκητά που έβγαιναν από το στόμα του ήταν αφοπλιστικά και με έκαναν να χάνω την μάχη. 

«Βλέπω πως η εκπαίδευση δεν έχει καταφέρει πολλά πράγματα» πέταξε το καυστικό και κοροϊδευτικό του σχόλιο κάνοντας όλα τα λαμπάκια μου να ανάψουν.

«Μην απαντήσεις» με προειδοποίησε ο Άξελ αλλά εννοείται πως δεν τον άκουσα.

«Γιατί δεν έρχεσαι να το διαπιστώσεις και μόνος σου;»

«Λάιλα όχι..» με προειδοποίησε ο Άξελ για δεύτερη φορά, προφανώς  ήξερε κάτι το οποίο εγώ αγνοούσα πλήρως αλλά δεν έκανα πίσω.

«Δεν θες να το κάνεις αυτό γλυκιά μου».

«Θέλω και δεν είμαι η γλυκιά σου...»

«Λάιλα σε παρακαλώ μην το κάνεις θα το μετανιώσεις».

Ο Άξελ σε μια ακόμα τελευταία προσπάθεια συνέχισε να είναι η φωνή της λογικής η οποία προσπαθούσε να με αποτρέψει από το να συνεχίσω την τρελή ιδέα που είχε σφηνωθεί στο κεφάλι μου, αλλά όπως συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις επέλεξα να τον αγνοήσω.

«...Εκτός κι αν φοβάσαι» έδωσα το τελειωτικό χτύπημα και η πρόκληση μου έφτασε δυνατή και ξεκάθαρη στ' αυτιά του Ντιμίτρι του οποίου τα μάτια άστραψαν από ενθουσιασμό αλλά και που είχε την ευκαιρία να μου δώσει ένα καλό μάθημα και να με κάνει να μετανιώσω για τα λόγια μου. Τα είχα μετανιώσει την στιγμή που τα ξεστόμισα αλλά ήταν πια αργά και δεν μπορούσα να τα πάρω πίσω.

Σηκώθηκε και με πλησίασε με βήμα αργό και σταθερό. Πήρε το χρόνο του, έμοιαζε με αρπακτικό που κύκλωνε το θήραμα του πριν αποφασίσει να του επιτεθεί. Δεν πτοήθηκα πήρα θέση μάχησ με τον Ντιμίτρι απέναντι μου πανέτοιμο για την αναμέτρηση μας. Το σώμα του εκπέμπει αυτή την αρρενωπότητα και αυτή την σίγουρα δείχνοντας μου να καταλάβω πως δεν υπήρχε περίπτωση να τον νικήσω, ήξερα πως δεν υπήρχε περίπτωση να τον νικήσω αλλά δεν σκόπευα να του το κάνω εύκολο. Δεν ήμουν σίγουρη πως θα τα καταφέρω αλλά σκόπευα να αξιοποιήσω όλα όσα μου είχε μάθει ο Άξελ.

Έκανε την πρώτη κίνηση με την γροθιά του να έρχεται προς το μέρος μου, ήμουν έτοιμη για την επίθεση του και την απέφυγα με μεγάλη ευκολία. Επιτέθηκα και εγώ με τον ίδιο τρόπο αλλά όπως και εγώ έτσι και το Ντιμίτρι απέφυγε την πρώτη γροθιά μου μπλοκάροντας την και έσκυψε για να αποφύγει την δεύτερη. Πριν το καταλάβω με ευκολία και με ένα εντυπωσιακό ελιγμό βρέθηκε πίσω μου και με κλώτσησε δυνατά στην πλάτη.

Έπεσα με φόρα κάτω και τα γόνατα μου προσέκρουσαν με δύναμη στο κόκκινο τάπητα που ήταν καλυμμένο όλο το δωμάτιο. Τα χέρια μου έβαλαν αντίσταση τελευταία στιγμή και γλύτωσαν το πρόσωπο μου από μια ακαριαία πρόσκρουση με το πάτωμα. Ένιωσα το έντονο τσούξιμο να διαπερνά την επιδερμίδα μου και για μια στιγμή πίστεψα πως κάποιο κόκαλο είχε σπάσει. Ευτυχώς είχα κάνει λάθος.

Το έκανε επίτηδες, ήθελε να με τρομάξει για να με κάνει να τα παρατήσω και να το βάλω στα πόδια. Δεν ήθελα να το παραδεχτώ αλλά αυτό ακριβώς ήθελα να κάνω, είχαμε μόλις αρχίσει και ήδη ένιωθα φοβισμένη. Δεν ήθελα να συνεχίσω την μάχη την οποία εγώ είχα προκαλέσει. Ήμουν ηλίθια που πίστευα πως μπορούσα να τα βάλω με έναν alpha και πως μπορούσα να τον νικήσω. Το είχα δοκιμάσει ήδη μια φορά και δεν είχε καθόλου καλή κατάληξη για εμένα.

«Μπορώ να σε βοηθήσω...» άκουσα μια γυναικεία φωνή να μου ψιθυρίζει. Σήκωσα το κεφάλι μου για να μπορέσω να αντικρίσω την γυναίκα που μου μίλησε αλλά αυτό που αντίκρισα με ξάφνιασε. Μπροστά μου δεν στεκόταν καμία γυναίκα αλλά ένας κατάλευκος λύκος με μπλε μάτια που έμοιαζαν με διαμάντια.

«Ποια είσαι εσύ;»

«Είμαι η Ντάιμοντ, ο λύκος σου».

«Ο λύκος μου;» ρώτησα σαν να μην μπορούσα να το πιστέψω και το υπέροχο πλάσμα με την κατάλευκη γούνα και τα μπλε - σαν διαμάντια- μάτια έτριψε την μύτη του στο σαγόνι μου δίνοντας μου την επιβεβαίωση που ήθελα. Χαμογέλασα εντυπωσιασμένη και άπλωσα το χέρι μου για να την αγγίξω, την χάιδεψα και η "Ντάιμοντ" αποδέχτηκε το χάδι μου. Ήταν απίστευτο όλο αυτό. Είχα ακούσει ιστορίες για το πως μέλη της αγέλης είχαν καταφέρει να έρθουν σε επαφή με τον λύκο τους ψυχικά και μπορούσαν να ακούσουν την φωνή τους μέσα στο μυαλό τους αλλά ποτέ κανένας δεν είχε αναφέρει πως τον είχε δει να στέκεται μπροστά του.

Ο Άξελ είχε τελικά απόλυτο δίκιο, η αποδοχή του ποια πραγματικά είμαι μπορούσε να γίνει ένα ισχυρό όπλο και μπορούσε να γίνει η γέφυρα ανάμεσα σε εμένα και τον λύκο μου.

Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου μια δυο φορές και την επόμενη στιγμή βρέθηκα και πάλι πεσμένη στο πάτωμα του γυμναστηρίου μόνο που τώρα δεν ένιωσα ούτε αδύναμη ουτε φοβισμένη αλλά σίγουρη και δυνατή έτοιμη να αντιμετωπίσω τον Ντιμίτρι. Δεν ήμουν σίγουρη αν είχαν περάσει δευτερόλεπτα ή λεπτά από την πτώση μου αλλά δεν είχε μεγάλη σημασία. Σηκώθηκα όρθια έτοιμη για δεύτερο γύρο, έτοιμη να τα δώσω όλα. Αυτή την φορά ήμουν εγώ που έκανα την πρώτη κίνηση. Δεν βιάστηκα ούτε όρμησα προς το μέρος του με μια δυνατή κραυγή όπως έκαναν στις ταινίες. Πήρα τον χρόνο που χρειαζόμουν. Στάθηκα μπροστά μου μόνο μερικά μέτρα μακριά να τον κοιτάζω κατευθείαν στα μάτια.

Τα χέρια μου σχημάτισαν και πάλι γροθιές τις οποίες έστειλα εναντίον του Ντιμίτρι, τις απέφυγε με ευκολία, σήκωσα το πόδι μου στοχεύοντας την κοιλιά του με το γόνατο μου αλλά μπλόκαρε και αυτή την επίθεση μου όπως και όλες όσες ακολούθησαν. Η πάλη μας ήταν απόλυτα συγχρονισμένη, δεν υπήρχαν χτυπήματα, μόνο ένας τέλειος συγχρονισμένος χορός - λες και τον είχαμε χορογραφήσει - στον οποίο δεν υπήρχε νικητής ή χαμένος. Ίσως στην πραγματικότητα να μην ήθελε κανένας από τους δύο μας να πληγώσει τον άλλο και όλη αυτή η συμπεριφορά δεν ήταν τίποτα περισσότερο από παιδιάστικη.

Το τέλος της μάχης μας το έδωσε ένα δικό μου λάθος. Ένα στραβοπάτημα με έκανε να χάσω την ισορροπία μου. Ο Ντιμίτρι με έπιασε από το μπράτσο για να με συγκρατήσει αλλά τον τράβηξα μαζί μου κάτω με την πλάτη του να κοπανάει το δάπεδο ενώ εγώ προσγειώθηκα πάνω του. Τα πρόσωπα μας ήρθαν σε απόσταση αναπνοής το ένα από το άλλο, το σώμα μου πιέστηκε πάνω στο δικό του και ένιωσα τον ανδρισμό του χαμηλά στην κοιλιά μου. Έλιωσα ένιωσα να πεθαίνω από τον πόθο. Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που νόμιζα πως θα πεταχτεί έξω από το στήθος μου. Σήκωσε το χέρι του και παραμέρισε κάποια από τα μαλλιά που είχαν ελευθερωθεί από την σφιχτή αλογοουρά μου και έπεφταν μπροστά στο πρόσωπο μου. Μου χάιδεψε το πρόσωπο με τον αντίχειρα του και όλο το σώμα μου ηλεκτρίστηκε. Άκουσα κάτι να σπάει μέσα μου και σαν το μέταλλο που το τραβάει ο μαγνήτης έσκυψα πιο κοντά για να τον φιλήσω πριν όμως προλάβουν τα χείλη μου να αγγίξουν τα δικά του αποτραβήχτηκα. Πετάχτηκα όρθια τόσο απότομα λες και όλος ο κόσμος είχε ξαφνικά πάρει φωτιά και έτρεξα βιαστικά έξω από το γυμναστήριο.

Ανέβηκα σαν σίφουνας στο δωμάτιο μου και έκλεισα την πόρτα πίσω μου καταρρέοντας πάνω της. Μόνο όταν βρέθηκα στην ασφάλεια του δωματίου μου μπόρεσα να μου επιτρέψω να χαλαρώσει. Πήρα τον χρόνο μου για να ηρεμήσω και άφησα μια βαθιά ανάσα να βγει από μέσα μου πριν κατευθυνθώ στο μπάνιο. Θύμιζε το μπάνιο ενός πολυτελούς ξενοδοχείου. Μεγάλο και φωτεινό, ψηλοτάβανο με λευκά πλακάκια και με μαρμάρινο πάγκο με δυο ολόιδιους νιπτήρες και έναν ενιαίο καθρέφτη που κάλυπτε ολόκληρη την μια πλευρά του τοίχου.

Άνοιξα το νερό του ντουζ, άφησα ελεύθερα τα μαλλιά μου και άρχισαν να βγάζω τα ρούχα μου. Είχα μείνει μόνο με τα μαύρα εσώρουχα μου όταν η πόρτα του μπάνιου άνοιξε άξαφνα πιάνοντας με απροετοίμαστη. Ο Ντιμίτρι μπήκε μέσα και έκλεισε την πόρτα και με μάτια γεμάτα πάθος με κοίταξε την στιγμή που γυρνούσε το κλειδί στην κλειδαρότρυπα. Δεν περίμενα πως θα με ακολουθούσε αλλά το έκανε και τώρα βρισκόμουν παγιδευμένη στο μπάνιο μαζί του.

***
Καλησπέρα σε όλους
Τι κάνετε;
Πως είστε;
Νέο κεφάλαιο σήμερα 2340 λέξεις.
Ξέρω τι θα πείτε το έκοψα πάνω στο καλύτερο αλλά έπρεπε.

Η Λάιλα ήρθε σε επικοινωνία με τον λύκο της και απ' ότι φαίνεται η σύνδεση θα είναι ξεχωριστή.

Ελπίζω να σας άρεσε η πάλη μικρή σκηνή πάλης.

Θα χαρώ πολύ να μου χαρίσετε το αστεράκι σας και ένα σχόλιο

Ακολουθούν φωτογραφίες με το ζευγάρι μας

STAY TUNED...