(ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ/ Η ΠΡΩΤΗ ΙΔΕΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΔΕΝ ΒΓΗΚΕ ΟΠΟΤΕ ΕΓΙΝΕ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΑΛΛΑΓΗ)

ΝΤΙΜΙΤΡΙ

...Η έκφραση του Αντρές μαλάκωσε και φάνηκε να σκέφτεται σοβαρά τα λόγια μου. Μπορεί ο Αντρές να ήταν σκληρός και οπισθοδρομικός μέχρι αηδίας αλλά υπήρχε ένα κοινό χαρακτηριστικό που μοιραζόμασταν- ήμασταν και οι δύο δίκαιοι.

Αυτό ήταν κάτι το οποίο η μητέρα μου γνώριζε πολύ καλά γι' αυτό και δεν χάρηκε καθόλου που χάθηκε άλλη μια ευκαιρία να φυλακίσει την Λάιλα.

«Όπως και να έχει δεν πιστεύω πως η Λάιλα είναι omega, τουλάχιστον όχι απόλυτα».

«Τι γελοιότητες είναι αυτές;» διαμαρτυρήθηκε  η Νατάλια.

«Μητέρα αρκετά» ύψωσα τον τόνο της φωνής μου προειδοποιώντας την να σταματήσει «Μην ανακατεύεσαι και άσε μας να κάνουμε μια πολιτισμένη συζήτηση. Ξέρεις πως είσαι ευπρόσδεκτη να καθίσεις και να ακούσεις ότι πούμε αλλά αν είναι να συνεχίσεις να πετάγεσαι καλύτερα να περάσεις έξω».

Η Νατάλια πήρε μια βαθιά ανάσα και έσφιξε τα δόντια της παραμένοντας σιωπηλή. Της ήταν δύσκολο να μην ανακατεύεται και κυρίως να μην εκφράζει την γνώμη της, και γι' αυτό είχα  και εγώ ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Της είχα δώσει αρκετή ελευθερία όλα αυτά τα χρόνια και της είχα επιτρέψει να επεμβαίνει και στην ζωή και στις αποφάσεις μου και αυτό ήταν ένα μεγάλο λάθος.

Ένα λάθος το οποίο σταματούσε εδώ και τώρα!

«Τι εννοείς όταν λες ότι δεν είναι μια απλή omega;» ρώτησε ο Αντρές επαναφέροντας την συζήτηση σε αυτό που είχε πραγματικά σημασία.

«Όταν προστάτεψε την Μία μεταμορφώθηκε στον λύκο της, αν ήταν μόνο omega δεν θα έπρεπε να ήταν ικανή να μεταμορφωθεί. Ξέρουμε πως η μητέρα της ήταν omega οπότε είναι ασφαλές να υποθέσουμε πως ο πατέρας της είναι beta ή ακόμα και alpha».

Η Νατάλια άνοιξε το στόμα της έτοιμη να διαμαρτυρηθεί αλλά ο Λούσιους την έπιασε από το μπράτσο σταματώντας την. Σε αντίθεση με την γυναίκα του καταλάβαινε απόλυτα τους ενδοιασμούς του γιού του και δεχόταν με ανοιχτό μυαλό τις νέες αυτές πληροφορίες που είχαν βγει στο φως. H Nατάλια αρνιόταν να το δεχτεί απλά και μόνο επειδή δεν συμπαθούσε την Λάιλα και δεν την ήθελε κοντά στον γιο της.

«Είσαι σίγουρος γι' αυτό;» ρώτησε ο Αντρές.

«Απόλυτα. Όσο ανάρρωνε προσπάθησα να μάθω ό,τι μπορούσα δυστυχώς χωρίς κάποιο αποτέλεσμα»

Ο Αντρές παρέμεινε σιωπηλός το ίδιο και όλοι όσοι βρισκόντουσαν στο δωμάτιο. Τον κοιτούσα με αγωνία κρεμάμενος κυριολεκτικά από τα χείλη του. Προσπάθησα να τον κάνω να καταλάβει τους ενδοιασμούς μου και ευχόμουν να τα είχα καταφέρει.

Χρειαζόμουν χρόνο για να μπορέσω να μάθω όλη την αλήθεια και στην κατάσταση που βρισκόμασταν ήταν ο μόνος που μπορούσε να μου τον δώσει.

Όσα του είχε πει ήταν αλήθεια, όσο η Λάιλα ανάρρωνε έψαξα να βρω όσα μπορούσα σχετικά με την μητέρα της και για το ποιος μπορεί να ήταν ο πατέρας της. Ο μεγάλος τοίχος που είχα βρει μπροστά μου δεν ήταν φτιαγμένος ούτε από τούβλα ούτε από τσιμέντο αλλά από καθαρό σκληρό ατσάλι τον οποίο ήταν αδύνατον να γκρεμίσω. Κάθε πόρτα και κάθε παραθυράκι που έβρισκα οδηγούσε σε ένα ακόμα αδιέξοδο. Είχα φτάσει στο σημείο να ρωτήσω ακόμα και την Μάγια με τον Ξαβιέ αλλά και εκείνη επέμεναν πως δεν είχαν ιδέα για το ποιος μπορεί να είναι ο πατέρας της Λάιλα.

«Κατανοώ τους ενδοιασμούς σου και οφείλω να ομολογήσω πως όσα μου είπες με βάζουν σε σκέψεις...» έκανε μια παύση στα λόγια του και εγώ περίμενα το αναπόφευκτο "αλλά" να βγει από τα χείλη του «..αλλά οι κανόνες είναι κανόνες. Η κοπέλα το έσκασε από την αγέλη και τα τελευταία πέντε χρόνια ήταν εξαφανισμένη, αυτό είναι κάτι το οποίο δεν μπορούμε να παραβλέψουμε».

«Θα ζητήσεις την φυλάκιση της;» ρώτησα με κομμένη την ανάσα. Το σώμα μου είχε μετατραπεί σε μια άκαμπτη μάζα από την αγωνία μου και δεν ήθελα ούτε να σκέφτομαι ποιο μπορεί να ήταν το νόημα πίσω από τα λόγια του. Δεν άξιζε στην Λάιλα να την φυλακίσουν ξανά, ήταν άδικο από τόσες πολλές πλευρές και αυτή η αδικία βάραινε αποκλειστικά εμένα και την οικογένεια μου. Είμασταν οι πρώτοι που την είχαμε αδικήσει και ήταν η δική μου άδικη απόρριψη που την είχε κάνει να το βάλει στα πόδια. Δεν νοιάστηκα, δεν σκέφτηκα απλά έπραξα με βάση αυτά που ήθελαν οι γονείς μου και αυτό ήταν κάτι το οποίο δεν θα μου το συγχωρούσα ποτέ.

Η μόνη που χαιρόταν ήταν η μητέρα μου η οποία περίμενε με ανυπομονησία να ακούσει την καταδίκη της Λάιλα.

«Κανονικά θα έπρεπε να το κάνω αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω πως η κοπέλα αυτή ρίσκαρε την ζωή της για να σώσει την Μία».

«Τότε;»

«Από την στιγμή που αυτή η Λάιλα έσωσε την Μία υπάρχει μόνο μια λύση για να λύσουμε αυτό το θέμα. Η κοπέλα θα γίνει η φύλακας της».

Όλοι οι μύες του κορμιού μου σφίχτηκαν. Τα λόγια του μια δυνατή γροθιά στα σωθικά μου που εξαφάνισε κάθε αέρα που υπήρχε στα πνευμόνια μου. Απ' όλες τις τιμωρίες που θα μπορούσε να διαλέξει αυτή ήταν η χειρότερη. Έστρεψα το βλέμμα μου πάνω στην Μία η οποία με κοιτούσε με μια έκφραση φρίκης στο πρόσωπο της. Είχε πια μάθει ακριβώς τι σήμαινε να είσαι φύλακας κάποιου και δεν ήθελε αυτή την μοίρα για την φίλη της.

«Αντρές κάνοντας την φύλακα της στερούμε κάθε επιλογή να αποφασίσει για τον εαυτό της. Μόλις ορκιστεί η ζωή της Λάιλα θα είναι για πάντα δεμένη με της Μία μέχρι κάποια από τις δύο να πεθάνει».

«Προτιμάς την φυλάκιση της».

«Όχι φυσικά και όχι αλλά...»

«Δεν έχει αλλά ή θα γίνει φύλακας της Μία ή θα φυλακιστεί και θα δικαστεί από τους γηραιούς για το έγκλημα της».

Ήθελα να αρνηθώ, έπρεπε να αρνηθώ για το καλό της Λάιλα αλλά δεν μπορούσα να το κάνω. Σαν alpha king είχα την ελευθερία να βάζω τους δικούς μου κανόνες και να ελέγχω τι συμβαίνει σε κάθε αγέλη της κοιλάδας· το ένα και μοναδικό πράγμα που δεν μπορούσα να κάνω ήταν να αψηφήσω τις διαταγές ενός γηραιού. Ήμουν αναγκασμένος να δεχτώ το αίτημα του και αυτό σήμαινε πως θα έχανα για πάντα την Λάιλα.

***
Νέο κεφάλαιο λίγο μικρό αλλά έπρεπε να γίνει αυτή η μικρή προσθήκη.

1000 λέξεις

Ο Αντρές έδωσε το τελεσίγραφο και δυστυχώς ο Ντιμίτρι είναι αναγκασμένος να το δεχτεί.
(Περισσότερες πληροφορίες για το τι είναι ο Φύλακας στο επόμενο κεφάλαιο)

Πως λέτε θα αντιδράσει η Λάιλα;

Θα χαρώ πολύ να μου χαρίσετε το αστεράκι σας και ένα σχόλιο.

O άντρας μας ❤️❤️

Stay tuned...