ΛΆΙΛΑ

Καθισμένη στις πίσω θέσεις του αυτοκινήτου ένιωθα το δέρμα από τα καθίσματα να με καίει. Δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου όσα μου είχε αποκαλύψει η Μία. Από την στιγμή που μου είπε την αλήθεια βρισκόμουν σε μια μόνιμη αναστάτωση η οποία δεν έλεγε να υποχωρήσει. Είχα χάσει κάθε ίχνος ηρεμίας που διέθετα και δεν πίστευα πως θα την έβρισκα ποτέ ξανά.

Φαινόντουσαν τόσο παράλογα όσα μου είχε πει!

"Ο Ντιμίτρι ερωτευμένος μαζί μου" όσες φορές κι αν επαναλάμβανα αυτήν την φράση μέσα στο κεφάλι μου, μου ήταν αδύνατον να μπορέσω να την κατανοήσω, ποσό μάλλον να την επεξεργαστώ. Πως γινόταν να είναι αλήθεια όταν μου είχε δείξει με άπειρους τρόπους πόσο με αντιπαθούσε και πως δεν άντεχε να βρίσκεται κοντά μου. Πως μπορούσε κάποιος να είναι ερωτευμένος και την ίδια στιγμή να σε βρίζει και να σε μειώνει με τον χειρότερο τρόπο που υπήρχε.

Κι' όμως το φιλί που είχαμε ανταλλάξει δεν έλεγε ψέματα. Όλον αυτόν τον καιρό έκανα πως δεν σήμαινε απολύτως τίποτα και πως έγινε πάνω σε μια παρόρμηση της στιγμής, όμως το μυαλό και το κορμί μου αντέκρουσαν με κάθε όπλο που διέθεταν αυτή μου την άρνηση. Το μυαλό μου δεν σταματούσε να μου θυμίζει όσα ένιωσα με το φιλί του, την στιγμή που το κορμί μου αντιδρούσε στην ίδια αυτή ανάμνηση.

Φρένο στις σκέψεις μου έβαλε το απότομο φρενάρισμα του Νόα όταν φτάσαμε στον προορισμό μας. Σε όλη την διαδρομή είχα καρφώσει το βλέμμα μου έξω από το παράθυρο με τις αμέτρητες σκέψεις μου να επισκιάζουν οτιδήποτε άλλο συνέβαινε γύρω μου.

Φτάσαμε στο ξέφωτο λίγο πριν τις πρώτες απογευματινές ώρες της ημέρας. Ο ήλιος έλαμπε ακόμα δυνατός ψηλά στον ουρανό με τις ακτίνες του να κάνουν τα νερά της λίμνης να γυαλίζουν σαν διαμάντια. Ο καταρράχτης δημιούργησε την δίκη του μουσική υπόκρουση, ενώ μικρά ρυάκια νερού έτρεχαν πάνω στις πέτρες αρμονικά οδηγώντας τα μέσα στην λίμνη. Ήταν το πιο όμορφο θέαμα που είχα δει ποτέ στην ζωή μου, τίποτα δεν μπορούσε να ξεπεράσει την μαγεία και την ομορφιά αυτού του μέρους. Αν μπορούσα θα εμένα εδώ για πάντα κρατώντας τον υπόλοιπο κόσμο και τα προβλήματα του μακριά.

«Είναι πανέμορφα» είπε ο Νοα.

«Θα περάσουμε υπέροχα» συμπλήρωσε η Μια με μια μικρή κραυγή ενθουσιασμού να βγαίνει από το στόμα της. Έβγαλε το τζιν σορτς που φορούσε, που ήταν και το μόνο ρούχο που κάλυπτε το ολόσωμο κόκκινο μαγιό της. Ο Νοα την αντέγραψε και αμέσως την πήρε στην αγκαλιά του και έπεσαν μαζί μέσα στο νερό. Κλασικός Νοα, σκέφτηκα χαμογελώντας και κάθισα στην άκρη της λίμνης. Έβαλα τα πόδια μου μέσα στο νερό χωρίς να βγάλω το καφτάνι που φορούσα.

«Δεν θα κολυμπήσεις;» με ρώτησε ο Άξελ.

«Σε λίγο» απάντησα σφιγμένη. Δεν ένιωθα πολύ άνετα στην σκέψη να μείνω μόνο με το μαγιό, ειδικά μετά την παρέμβαση της Μια που μου είχε απαγορεύσει να φορέσω οτιδήποτε άλλο πέρα από μπικίνι. Με την βοήθεια του Χένρι οι πληγές μου μετά την επίθεση του Κάρλος είχαν γιατρευτεί και δεν υπήρχε πια κανένας κίνδυνος, όμως τα σημάδια παρέμεναν ακόμα εμφανή και αποκρουστικά πάνω μου.  Δεν ένιωθα άνετα!

«Να σου θυμίσω πως αν δεν βουτήξεις η Μια είναι ικανή να σε τραβήξει με το ζόρι μέσα στο νερό» αστειεύτηκε ο Άλεξ κάνοντας μας να γελάσουμε. Παρ' όλα αυτά όμως είχε δίκιο, η φίλη μου ήταν όντως ικανή να με βάλει με το ζόρι μέσα στο νερό.

«Θα το ρισκάρω».

«Όπως νομίζεις, μην πεις όμως ότι δεν σε προειδοποίησα» είπε και αφού μου έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο έβγαλε και εκείνος τα ρούχα του και με ένα μακροβούτι μπήκε μέσα στο νερό.

Πέρασα αρκετή ώρα καθισμένη στην άκρη της λίμνης να απολαμβάνω τον ήλιο και το δροσερό νερό. Κουνούσα τα πόδια μου πάνω κάτω δημιουργώντας μικρά σχέδια με το νερό τα οποία  εξαφανιζόντουσαν αμέσως.

Η ώρα πέρασε πραγματικά ευχάριστα. Οι μικρές κραυγές και τα γέλια μας εξαφάνιζαν οποιονδήποτε άλλο ήχο που υπήρχε γύρω μας. Η Μία είχε κάνει πράξη την προειδοποίηση του Άξελ και αρπάζοντας με από τα πόδια με τράβηξε μέσα στο νερό. Δεν μου έδωσε καν την ευκαιρία να βγάλω το καφτάνι το οποίο τώρα βρισκόταν παρατημένο και βρεγμένο κάπου στο γρασίδι.

Ο χρόνος κύλισε χωρίς να το καταλάβω. Είχα χαλαρώσει τελείως και άφησα τον εαυτό μου μα απολαύσει την κάθε στιγμή. Ήταν σαν να μην είχε περάσει μια μέρα! Είχαμε γίνει όλοι ξανά παιδιά και είχαμε αφήσει αυτήν την παιδικότητα να μας καθοδηγήσει. Κολυμπούσα ξέγνοιαστη από την μια άκρη της λίμνης στην άλλη. Έπαιξα με το νερό στέλνοντας με δύναμη πάνω στην Μία μικρά κύματα που δημιουργούσα με τα χέρια μου, η φίλη μου δεν άργησε να ανταποδώσει τα πυρά στέλνοντας τα όχι μόνο πάνω μου αλλά και πάνω στα αγόρια τα οποία με την σειρά τους ανταπέδωσαν τα πυρά. Έφτασα ακόμα στο σημείο να ανταγωνιστώ τον Άξελ στο κολύμπι. Γνώριζα πως ήταν καλύτερος κολυμβητής από εμένα και πιο γρήγορος, και πως δεν υπήρχε περίπτωση να τον νικήσω αυτό όμως δεν με σταμάτησε.

Βγήκα από το νερό μετά από αρκετή ώρα. Κάθισα κάτω στην πετσέτα που είχα απλώσει δίπλα στο μικρό πικ-νικ που είχαμε στήσει και με μια άλλη σκούπισα το σώμα μου. Η ανασφάλεια μου επέστρεψε αγγίζοντας τις ουλές στο σώμα μου αλλά διήρκησε μόνο για ένα λεπτό.

«Ντιμίτρι...» Η τσιριχτή και ταυτόχρονα χαρούμενη φωνή της Μια μόλις αντίκρισε τον αδερφό της με έκαναν να γυρίσω βιαστικά και να κοιτάξω προς το μέρος του την στιγμή που κατέβαινε το μονοπάτι από τα πέτρινα σκαλιά που οδηγούσαν στο ξέφωτο. Ήταν ήρεμος και χαμογελαστός, ντυμένος στα μαύρα με ένα σακίδιο στην πλάτη και με μια ηρεμία στο πρόσωπο που είμαι σίγουρη πως δεν είχα ξαναδεί. Η εικόνα του με στοίχειωσε για τα καλά. Ορκίζομαι πως κάθε φορά που συναντιόμασταν
γινόταν όλο και πιο όμορφος. Η παρουσία του ήταν τόσο επιβλητική που με έκανε να τα χάνω, μου προκαλούσε αναστάτωση που ήταν αδύνατον να ελέγξω. Βρισκόταν κοντά μου και απλά γινόμουν υποχείριο του ή τουλάχιστον έτσι αισθανόμουν. Χρειαζόμουν κάθε ίχνος αυτοσυγκράτησης που διέθετα για να μην τρέξω και χωθώ κατευθείαν μέσα στην αγκαλιά του.

Πάλεψα να νικήσω αυτή την αδυναμία μου. Τράβηξα το βλέμμα μου μακριά του και επέμενα να κοιτάω το νερό. Τα χέρια μου είχαν αρπάξει με μανία την πετσέτα μου και την έσφιγγα με όλη μου την δύναμη. Γιατί είχε έρθει; Είχα χαρεί όταν δεν εμφανίστηκε την στιγμή της αναχώρησης, πίστεψα πως δεν θα ερχόταν και θα μπορούσα να περάσω λίγες στιγμές ηρεμίας μακριά του. Η ξαφνική εμφάνιση του το κατέστησε αδύνατον.

Έκανα τα πάντα για να τον αποφύγω. Δεν ήθελα να βρεθώ ούτε ένα λεπτό μόνη μαζί του. Φοβόμουν για το τι μπορεί να συνέβαινε αν το έκανα. Έφτασα στο σημείο να το βάλω και στα πόδια. Κρύφτηκα σε μια απομακρυσμένη γωνία η οποία μπορούσε να ξεφύγει σε κάποιον που δεν γνώριζε την ύπαρξη της. Ήταν ο Νοα αυτός που την είχε ανακαλύψει πρώτος και μαζί με τον Άξελ φρόντισαν να την αξιοποιήσουν χρησιμοποιώντας την σαν ερωτική φωλιά κάθε φορά που ήθελαν να μείνουν μόνοι τους με τις κοπέλες τους.

Για εμένα τώρα είχε γίνει η κρυψώνα μου και με κρατούσε μακριά από τον Ντιμίτρι. Κάθισα στην άκρη ενός βράχου και έβαλα τα χέρια μου κάτω από ένα ρυάκι νερού που έτρεχε πάνω στον τοίχο. Δρόσισα τα χέρια μου και αμέσως μετά το πρόσωπο και τον λαιμό μου. Η κάψα που ένιωθα άρχισε να υποχωρεί και η ανακούφιση με αγκάλιασε αμέσως, μέχρι την στιγμή που εμφανίστηκε και πάλι μπροστά μου ο Δημήτρης.

Γιατί μου το έκανε αυτό; Γιατί δεν με άφηνε στην ησυχία μου;

Αμήχανη σιωπή επικράτησε και από τους δυο. Απλά καθόμασταν εκεί να κοιτάμε ο ένας τον άλλον. Περίμενα να μιλήσει, να πει το οτιδήποτε αλλά δεν το έκανε, όχι αμέσως τουλάχιστον, επέμενε να διατηρεί την επαφή μας με τα μάτια αφήνοντας τα μερικές φορές να κινηθούν πιο χαμηλά στο σώμα μου. Μούδιασα ολόκληρη, ένιωσα το βλέμμα του να με αγγίζει παντού και δεν μπόρεσα να μην κάνω και εγώ το ίδιο. Πως μπορούσα να συγκρατηθώ όταν εμφανίστηκε μπροστά μου ντυμένος μόνο με το μαγιό του με το γυμνασμένο σώμα του σε τέλεια κοινή θέα να γυαλίζει από το νερό που δεν είχε προλάβει ακόμα να στεγνώσει. Είχε βουτήξει μέσα στην λίμνη ή κάποιος τον είχε ρίξει με το ζόρι.

«Γιατί ήρθες;» τον ρώτησα. Δεν άντεχα άλλο την σιωπή μας.

«Γιατί πρέπει να μιλήσουμε».

«Δεν έχει νόημα».

«Φυσικά και έχει. Ξέρω πως μίλησες με την Μία, πως σου είπε τα πάντα...»

«Μιλήσαμε» τον διέκοψα «Δεν έχει όμως σημασία, δεν θέλω να ακούσω τίποτα».

«Άσε με να σου εξηγήσω».

«Δεν χρειάζομαι καμία εξήγηση και ούτε την θέλω. Είχες την ευκαιρία να μου πεις τα πάντα πριν από πέντε χρόνια, αλλά δεν το έκανες, δεν με εμπιστεύτηκες. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικά αν μου είχες πει την αλήθεια, θα μπορούσαμε να είχαμε πάρει μαζί μια απόφαση. Αν είχες έρθει και μου είχες πει τα πάντα τότε θα δεχόμουν να σε βοηθήσω, θα δεχόμουν ακόμα και να με απορρίψεις, εσύ όμως προτίμησες να με αφήσεις στο σκοτάδι. Εξαιτίας σου έμεινα μακριά από την οικογένεια μου για πέντε ολόκληρα χρόνια και αυτό δεν θα στο συγχωρήσω ποτέ».

Δεν φώναξα, του μίλησα με ήρεμη και σταθερή φωνή. Του είπα ακριβώς ότι είχα πει στην Μία όταν μου είπε την αλήθεια. Ένιωθα προδομένη, ότι κι αν μου έλεγε δεν θα άλλαζε το γεγονός πως αναγκάστηκα να το βάλω στα πόδια επειδή δεν είχε το θάρρος τότε να με πιάσει και να μου πει όλη την αλήθεια.

«Είναι καλύτερο για όλους να αφήσουμε τα πράγματα ως έχουν» είπα και σηκώθηκα από τον βράχο που καθόμουν και έκανα να φύγω.

Ο Ντιμίτρι δεν με άφησε. Μπήκε μπροστά μου κόβοντας μου τον δρόμο αποτρέποντας με να φύγω. Έκανα να τον προσπεράσω, με εμπόδισε και πάλι, με έπιασε από τα μπράτσα σταματώντας με και με κράτησε κοντά του. Μπορούσα να ακούσω την ανάσα του, να εισπνεύσω το άρωμα του που με έριχνε σε ένα ερωτικό λήθαργο κρατώντας με καρφωμένη στην θέση μου. Το απαλό χάδι του στο δέρμα μου με έκανε να τρέμω και ένα κάψιμο απλώθηκε σε όλο το κορμί μου. Έκλεισα τα μάτια μου και πήρα μια βαθιά ανάσα. Προσπάθησα να τιθασεύσω αυτήν την κάψα και την ανάγκη που μου φώναζε και με παρακαλούσε να χωθώ μέσα στην αγκαλιά του και να μην φύγω ποτέ από εκεί.

«Άφησε με».

«Έκανα αυτό το λάθος μια φορά, δεν σκοπεύω να το ξανακάνω» είπε και με τράβηξε απαλά προς το μέρος του εξαφανίζοντας το τελευταίο εκατοστό που υπήρχε ανάμεσα μας. Έβαλε το χέρι του κάτω από το σαγόνι μου και σήκωσε το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω, πρόβαλα αντίσταση αλλά στο τέλος έγινε αυτό που ήθελε εκείνος και τα μάτια μου κλείδωσαν με τα δικά του. Πανέμορφα σχεδόν μαύρα γεμάτα πονηριά έκαναν το στομάχι μου να δεθεί κόμπος.

«Σου είναι τόσο δύσκολο να καταλάβεις πως θέλω να με αφήσεις ήσυχη;» τον ρώτησα σε μια τελευταία προσπάθεια να τον κάνω να φύγει μακριά μου.

«Μπορώ να το καταλάβω αλλά δεν θέλω να το κάνω».

«Για ακόμα μια φορά σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου»

«Όχι. Το άτομο που σκέφτομαι είσαι εσύ μέρα και νύχτα. Έχεις κάνει κατάληψη μέσα στο μυαλό μου, κατοικείς βαθιά μέσα μου και δεν μπορώ να διανοηθώ πως θα περάσω άλλο ένα λεπτό μακριά σου».

Τι εννοούσε. Τι ήταν αυτό που προσπαθούσε να μου πει.

«Είμαι ερωτευμένος μαζί σου Λάιλα. Τρελά και απόλυτα ερωτευμένος» είπε και με αυτή την δήλωση έγειρε προς το μέρος μου και ένωσε τα χείλη του με τα δικά μου. Ήταν ένα απαλό φιλί σαν χάδι, αθώο, λες και τα χείλη μας αγγιζόντουσαν για πρώτη φορά. Αυτό το φιλί ήταν τόσο διαφορετικό απ' όσα είχαμε ανταλλάξει ήταν όμως αυτό που μου προκάλεσε την πιο έντονη διέγερση. Ένιωθα λες και διαπερνούσαν το κορμί μου χιλιάδες μικρά ηλεκτρικά ρεύματα ξυπνώντας το από τον βαθύ ύπνο που είχε πέσει.

Μείναμε ακίνητοι λες και φοβόμασταν πως θα χανόταν αυτή η μαγεία που ζούσαμε. Στο τέλος όμως νίκησε το πάθος και η ανάγκη. Ήμουν εγώ αυτή που κινήθηκε πρώτη. Σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου για να κάνω πιο στενή την επαφή και τύλιξα τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του. Χώρισα τα χείλη μου μετά από δίκη του απαίτηση και η άκρη της γλώσσας μου συνάντησε την δίκη του.

Οι πρώτοι αναστεναγμοί του πάθους βγήκαν ταυτόχρονα από τα στόματα μας . Ο Ντιμίτρι με κρατούσε σφιχτά από την μέση αρνούμενος να με αφήσει να φύγω και η αλήθεια ήταν πως δεν ήθελα να φύγω. Όσα ψέματα κι αν έλεγα, όσο κι αν το αρνιόμουν ήμουν δίκη του, πάντα θα ήμουν δίκη του. Αυτό δεν θα άλλαζε ποτέ.

***
Καλησπέρα
Καλησπέρα.
Πάει καιρός από την τελευταία φορά που ανέβασα κεφαλαίο αλλά γίνεται ένας χαμός στην ζωή μου με την δουλειά αυτή την στιγμή και σαν να μην έφτανε αυτό μου χάλασε και ο υπολογιστής άρα αναγκαστικά γράφω από το κινητό (Γι' αυτό συγχωρείστε οποιοδήποτε ορθογραφικό μπορεί να δείτε 😊😊

2075 λέξεις

Ήταν ένα ήρεμο κεφάλαιο αλλά από εδω και πέρα τα πάντα θα αλλάξουν και τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.

Ο Ντιμίτρι είπε στην Λάιλα πως είναι ερωτευμένος μαζί της.

Και επειδή μου αρέσει να σας τρελαίνω πρέπει να σας πω πως έφτασε η στιγμή και στο επόμενο κεφάλαιο η Λάιλα και ο Ντιμίτρι θα κάνουν έρωτα ❤️❤️❤️

Θα χαρώ πολύ να μου χαρίσετε το αστεράκι σας και ένα σχόλιο

Stay tuned for more