ΛΆΙΛΑ

Άνοιξα τα μάτια μου αργά, μηχανικά καθώς ένιωσα την γη να τρέμει. Χρώμα και πέτρες έπεφταν πάνω μου και τις ένιωθα να τραυματίζουν το ευαίσθητο και αδύναμο σώμα μου. Με πόνεσαν αλλά παρέμεινα ακίνητη με τα μάτια κλειστά να ακούω τις κραυγές και τα ουρλιαχτά που έφταναν στα αυτιά μου. Το σκοτάδι και η απόλυτη ανικανότητα μου να μπορώ να δω στο σκοτάδι είχαν κάνει την ακοή μου χίλιες φορές πιο έντονη. Μπορούσα να ακούσω πεντακάθαρα την εισβολή που λάμβανε μέρος αυτή την στιγμή στην αγέλη λες και ήμουν και εγώ παρόν.

Κάποια αντίπαλη αγέλη είχε καταπατήσει τα σύνορα και διεκδικούσε την γη που για πάνω από έναν αιώνα ανήκε στην οικογένεια του Ντιμίτρι. Μια κίνηση τόσο ηλίθια και παράλογη, κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα τολμούσε να προκαλέσει με τέτοιο τρόπο τον Ντιμίτρι και δεν πλήρωνε τις συνέπειες.

Μόνο ένας alpha ήταν τόσο τρελός για να προβεί σε μια τέτοια κίνηση. Ο Κάρλος! Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που επιχειρεί να πάρει τοκ έλεγχο. Ήταν τρελός και είχε εμμονή με τον Ντιμίτρι, η ανάγκη του να τον συναγωνίζεται για τα πάντα τον έκαναν να χάνει τα όρια, μόνο και μόνο για να αποδείξει πως ήταν ο καλύτερος.

Ο ήχος της βαριάς ατσάλινης πόρτας που άνοιξε τρύπησε τα αυτιά μου. Ο ήχος έφτασε τόσο δυνατός στα αυτιά μου που ήταν λες και κάποιος χτυπούσε καμπάνα με βαριοπούλα.

«Αγάπη μου...καρδιά μου...»

Η φωνή του πατέρα μου με έκανε να βάλω τα κλάματα.

«Μπαμπά...» ψέλλισα αδύναμα. Με είχε βρει, δεν μπορούσα να πιστέψω πως με είχε βρει.

«Μην ανησυχείς γλυκιά μου, θα σε πάρω από εδώ μέσα» είπε και με απόλυτη προσοχή και γνωρίζοντας ακριβώς τι να κάνει μου αφαίρεσε τις αλυσίδες και ελευθέρωσε τους πληγωμένους καρπούς μου. Βρισκόμουν σε άθλια κατάσταση παρόλα αυτά την στιγμή που οι αλυσίδες έπαψαν να με κρατάνε αιχμάλωτη ένιωσα την ανάσα να επιστρέφει και πάλι στα πνευμόνια μου.

Σηκώθηκα όρθια στηριζόμενη από τον πατέρα μου, αφού ήταν αδύνατον να μπορέσω να σταθώ μόνη μου. Βγήκαμε από το κελί και προχωρήσαμε κατά μήκος των διαδρομών όπου φωτιζόντουσαν με ένα αχνό φως, σχεδόν ανύπαρκτο. Με κάθε βήμα που έκαναν ένα νέο δάκρυ έτρεχε από τα μάτια μου. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως ήμουν ελεύθερη, ούτε πως θα έβλεπα ξανά το φως του ήλιου, είχα αποδεχτεί την νέα ζωή μου και πως τίποτα δεν μπορούσε να αλλάξει. Όμως είχα κάνει λάθος, ήμουν ελεύθερη και θα φρόντιζα να φύγω από εκείνο εκείνο μέρος όσο το δυνατόν πιο γρήγορα γινόταν, μόνο που αυτή την φορά δεν σκόπευα να το σκάσω μόνη μου, αλλά θα έπαιρνα μαζί και τους γονείς μου.

Ελευθερόνοντας με ο πατέρας μου είχε πάει κόντρα στην διαταγή του alpha, αυτό τον έκανε προδότη και με βάση τους νόμους της αγέλης έπρεπε να τιμωρηθεί. Δεν σκόπευα να επιτρέψω κάτι τέτοιο να συμβεί, θα προστάτευα τον πατέρα μου με κάθε κόστος. Αν έπρεπε να σκοτώσω για να είναι ασφαλείς οι γονείς μου θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη.

Φτάσαμε στην σάλα του αρχοντικού χωρίς να συναντήσουμε κανέναν φρουρό και κανένα εμπόδιο. Ο μόνος φύλακας που είχε μείνει στην θέση του ήταν αυτός που πρόσεχε το κελί μου, ο οποίος είχε σαφή οδηγίες να μην φύγει λεπτό από το πόστο του. Βέβαια ο πατέρας μου είχε ήδη φροντίσει αυτό το πρόβλημα ρίχνοντας τον αναίσθητο χωρίς δυσκολία.

Ο πανικός που επικρατούσε ήταν πέρα από κάθε άλλη φαντασία. Κάθε μέλος της αγέλης έτρεχε πανικόβλητο να σωθεί από τις επιθέσεις των μεγάλων λύκων, που ήταν λες και είχαν βγει από ταινία θρίλερ. Ήταν ασυγκράτητοι, οι επιθέσεις τους ήταν δολοφονικές. Δεν τους ένοιαζε να μας τρομάξουν, ούτε τους ένοιαζε να πάρουν αιχμαλώτους, σκοπός τους ήταν ο θάνατος.

«Πάμε» είπε ο πατέρας μου και έκανε να με πάρει μακριά. Εγώ όμως γιατί δεν ήθελα να φύγω, γιατί ένιωθα αυτήν την φλόγα μέσα μου που με έκαιγε και με έκανε να θέλω να βρεθώ και εγώ στην μάχη. Σχεδόν δεν μπορούσα να το ελέγξω, ήταν λες και υπήρχε μια αλλγ προσωπικότητα μέσα μου, ένας άλλος εαυτός που μου φώναζε να επιτεθεί.

«Λάιλα οχι» Προσπάθησε να με κάνει να σκεφτώ λογικά καθώς τα μάτια μου είχαν καρφωθεί πάνω στον γκρι λύκο που είχε βρει και κατασπαράξει το επόμενο θύμα του.

Η κραυγή που ακούστηκε την επόμενη στιγμή ήταν αυτή που κλείδωσε την απόφαση μου.

Αναγνώρισα αμέσως την κραυγή, την είχα ακούσει άπειρες φορές ανάμεσα στα πειράγματα και στα παιχνίδια που είχαμε μοιραστεί όλα αυτά τα χρόνια. Έστρεψα το βλέμμα μου προς το μέρος της Μία, την είδα πεσμένη κάτω να προσπαθεί να απομακρυνθεί από τον μεγάλο λύκο με το μαύρο-γκρι τρίχωμα που ήταν έτοιμος να της επιτεθεί. Τα μάτια του έλαμπαν γεμάτα απόλαυση που είχε μπροστά του αυτό το θύμα.

Αυτός ο λύκος ήταν σίγουρα ο Κάρλος και ήταν έτοιμος να επιτεθεί στην Μία μόνο και μόνο για να τρελάνει τον Ντιμίτρι.

«Μία όχι...» φώναξε ο Ντιμίτρι από μακριά που είχε ακόμα την ανθρώπινη μορφή του.

«ΌΧΙ...» ούρλιαξα με όλη μου την δύναμη την ίδια στιγμή.

Πριν το καταλάβω είχα βρεθεί ανάμεσα στην Μία και τον Κάρλος, όμως αυτό που με σόκαρε περισσότερο ήταν πως είχα μεταμορφωθεί. Δεν το επιδίωξα, ούτε αναγκάστηκα να το κάνω λόγο, απλά συνέβη χωρίς να καταλάβω πως χωρίς να νιώσω τον παραμικρό πόνο.

Το γρύλισμα του Κάρλος με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο λάθος κίνηση ήταν αυτή. Μόλις είχα προκαλέσει έναν alpha, τον οποίο δεν υπήρχε περίπτωση να μπορέσω να νικήσω. Δεν χρειαζόταν, σκέφτηκα, το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να δώσω στην Μία τον χρόνο που χρειαζόταν για να μπορέσει να πάει σε ένα ασφαλές μέρος.

Ο Κάρλος μου γρύλισε ξανά και έκανε την επίθεση του, όμως δεν στόχευε έμενα αλλά τη Μία. Δεν τον άφησα να την πλησιάσει, μπήκα ανάμεσα τους και αρχίσαμε να παλεύουμε. Ήταν μια μάχη σώμα με σώμα, με τα δόντια και τα νύχια του να προσπαθούν να βρουν τον στόχο τους. Δεν του το έκανα εύκολο. Πρόβαλα σθεναρή αντίσταση καταφερνοντας μάλιστα να τον γδάρω με τα νύχια μου.

Αν δεν τον είχα εξοργίσει μέχρι εκείνη την στιγμή, σίγουρα τώρα τα είχα καταφέρει, κάτι το οποίο ένιωσα και με το παραπάνω μόλις τα δόντια του βυθίστηκαν στην σάρκα του ώμου μου και τα νύχια του με μανία έσκισαν τα πλευρά μου.

Ο πόνος που ένιωσα δεν έμοιαζε με τίποτα απ' όσα είχα βιώσει στην ζωή μου. Ήταν οξύς και τόσο έντονος λες και κάποιος με είχε ρίξει μέσα σε τοξικό υγρό, το οποίο έκαιγε την σάρκα μου.

Αναρωτήθηκα αν αυτό ήταν κάτι το οποίο αισθανόταν κάθε λύκος όταν τραυματιζόταν ή αν συνέβη μόνο σε εμένα επειδή ήμουν omega.

Προσπάθησα να συγκεντρωθώ και να παλέψω αλλά ο τραυματισμός μου δεν μου επέτρεπε να μπορέσω να σταθώ όρθια, δεν είχε και μεγάλη σημασία βέβαια επειδή το επόμενο λεπτό ο λύκος το Κάρλος έπεσε πάνω μου με δύναμη στέλνοντας με πάνω σε ένα κορμό δέντρου. Το κρακ που ακούστηκε διαπέρασε κάθε εκατοστό του κορμιού μου βάζοντας τέλος στην μάχη.

Έπεσα κάτω με την ανάσα μου να βγαίνει δύσκολα και βαριά. Επέστρεψα στην ανθρώπινη μορφή μου με τι αίμα να βάφει το σώμα μου και κάθε κόκαλο του κορμιού μου σπασμένο.

«ΛΆΙΛΑ....» έφτασε στα αυτιά μου ή σπαρακτική φωνή του πατέρα μου, ο οποίος βρέθηκε αμέσως στο πλευρό μου και κάλυψε το σώμα μου με το ζεστό μπουφάν που φορούσε

Στο πλευρό μου βρέθηκε και η Μία που έκλαιγε για εμένα, όμως η δική μου προσοχή ήταν στραμμένη άλλου, ήταν στραμμένη πάνω στον κατάμαυρο λύκο που απροκάλυπτα έδειχνε τα δόντια του και απειλούσε τον αντίπαλο του.

Αυτόν τον λύκο τον αναγνώρισα αμέσως, θα μπορούσα να το κάνω ακόμα και με κλειστά μάτια, επειδή αυτός ο μεγάλος και κατάμαυρος λύκος με τα κοκκινα μάτια ανήκε στον Ντιμίτρι.

***

NΤΙΜΙΤΡΙ

Καταστροφή! Αν έπρεπε να διαλέξω μια λέξη για να περιγράψω την κατάσταση που επικρατούσε αυτήν την στιγμή στην αγέλη, αυτή θα ήταν. 

Οι σειρήνες ήχησαν και ο κόσμος πανικόβλητος βγήκε στις δρόμους γεμάτος αγωνία παλεύοντας να καταλάβει τι ήταν αυτό που είχε έρθει για να ταράξει το ήσυχο, μέχρι εκείνη την στιγμή, απόγευμα.

Έφτασα στο στρατόπεδο των beta σε χρόνο ρεκόρ, με τον Άξελ στο πλευρό μου έτοιμο να ριχτεί στην μάχη, όπως και κάθε άλλος Beta. Κάποιοι μάλιστα είχαν ήδη πάρει την μορφή του λύκου τους και περίμεναν με ανυπομονησία τις διαταγές μου.

Η διαταγή ήταν μια, έπρεπε να τους κρατήσουμε στο εξωτερικό κομμάτι της πόλης και να αποτρέψουμε από το να βρεθούν στην κεντρική πλατεία. Αν κατάφερναν να φτάσουν μέχρι την πλατεία τότε σίγουρα θα θρηνούσαμε θύματα.

«Δεν μπορώ να καταλάβω ποιος είναι τόσο ηλίθιος που τολμάει να μας επιτεθεί» απόρησε ο Άξελ.

«Γνωρίζεις ήδη την απάντηση σε αυτήν την ερώτηση φίλε μου».

«Έλα τώρα Ντιμίτρι, νομίζω πως μετά από τόσες ήττες ο Κάρλος έχει πάρει το μάθημα του».

«Επίτρεψε μου να διαφωνήσω σε αυτό».

«Κανένας λογικός alpha δεν θα επέμενε να βάζει σε κίνδυνο την αγέλη του μόνο και μόνο για να τα βάλει με έναν alpha».

«Το "λογικός" είναι η λέξη κλειδί. Ο Κάρλος έχει εμμονή μαζί μου, είναι λες και έχει βάλει σκοπό της ζωής του να με προκαλεί μέχρι να με κερδίσει».

«Όπως και να έχει, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να τον απωθούμε για πάντα. Δεν είναι και ο Νόα μαζί μας να μας βοηθήσει».

«Ο Νόα έχει να κάνει πιο σημαντική δουλειά».

Ο Νόα και η Μία ήθελαν να παλέψουν και να βοηθήσουν την αγέλη. Ήξερα πως μπορώ να βασιστώ πάνω τους και πως η βοήθεια τους θα ήταν πολύτιμη, ειδικά του Νόα που είχε εμπειρία στις μάχες, όμως η Μία ήταν τελείως άπειρη και το τελευταίο που ήθελα ήταν να εμπλακεί σε μια μάχη και να κινδυνέψει. Δεν μπορούσα να ρισκάρω να πάθει κακό, γι' αυτό και είχα ζητήσει από τον φίλο μου να την πάει σε ένα ασφαλές μέρος. Δεν ήθελα να έχω την έγνοια της, έπρεπε να μείνω συγκεντρωμένος και τίποτα δεν έπρεπε να μου αποσπάσει την προσοχή.

Όπως αποδείχτηκε είχα πάρει την σωστή απόφαση. Η αγέλη του Κάρλος κατάφερε να σπάσει, έστω και για λίγο,  την άμυνα μας και να φτάσουν μέχρι την κεντρική πλατεία, μέσα στην πόλη. Γυναίκες και παιδιά κινδύνεψαν και πολλοί τραυματίστηκαν. Οι ζημιές που προκλήθηκαν ήταν μεγάλες και θα έπαιρνε πολύ καιρό για να μπορέσουν να αποκατασταθούν.

Ο Κάρλος και η αγέλη του έδειχναν για ακόμα μια φορά το πόσο ψυχροί και ανελέητοι ήταν, τους ένοιαζε μόνο ο εαυτός τους και στόχος τους ήταν να υποτάξουν όσες περισσότερες αγέλες μπορούσαν.  Είχαν γίνει μια ισχυρή δύναμη αλλά αυτή αυτή δύναμη ήταν χτισμένη πάνω στον φόβο και όχι στον σεβασμό.

Αυτή ήταν η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα σε εμένα και τον Κάρλος. Ήμουν σκληρός και ήθελα να γίνονται όλα με τον δικό μου τρόπο αλλά την ίδια στιγμή ήμουν δίκαιος και δεν φέρθηκα ποτέ άσχημα σε κανέναν. Ίσως μόνο σε έναν,  μου θύμισε η συνείδηση μου και είχε απόλυτο δίκιο. Είχα φερθεί στην Λάιλα απάνθρωπα, χωρίς να φταίει, χωρίς να της αξίζει. Σκόπευα να διορθώσω αυτό το λάθος μου αμέσως μόλις ξεμπέρδευα με τον Κάρλος.

Ήμουν στον δρόμο μου για να βρω και να αντιμετωπίσω τον Κάρλος όταν άκουσα την κραυγή της αδερφής μου. Θα την αναγνώριζα παντού την τσιρίδα της. Ξεροκέφαλη όπως πάντα είχε αγνοήσει τις διαταγές μου και είχε βάλει σε κίνδυνο την ζωή της. Ο Κάρλος στην μορφή του λύκου του βρισκόταν μόνο μερικά μέτρα μακριά της και την πλησίασε απειλητικά. Στην αρχή νόμιζα πως ήθελε απλά να την τρομάξει και να της δείξει πως εκείνος είχε την δύναμη και πως όλοι θα έπρεπε να υποκλίνονται μπροστά του, όμως αυτή μου η σκέψη εξαφανίστηκε όταν τον είδα να της γρυλίζει  και να της δείχνει τα δόντια του. Είχα παλέψει πολλές φορές μαζί του για να γνωρίζω πως αυτή ήταν η κίνηση του πριν από κάθε του επίθεση.

«Μία...όχι..» φώναξα με όλη την δύναμη που είχα μέσα στα πνευμόνια μου και έτρεξα προς εκείνη για να την προστατέψω, πριν προλάβω να την φτάσω ένας άλλος λύκος είχε βρεθεί ανάμεσα τους.

Ήταν μοναδικός, πανέμορφος, ποτέ στην ζωή μου δεν είχα δει ξανά κάτι τόσο όμορφο. Το τρίχωμα του ήταν κατάλευκο σαν το χιόνι και τα μάτια του λαμπερά και γαλάζια σαν τον ουρανό.

«Ταίρι...ταίρι» γρύλισε ο λύκος μου μέσα στο κεφάλι μου προκαλώντας μου το απόλυτο σοκ και κάνοντας όλο το σώμα μου να μουδιάζει.

Δεν ήταν δυνατόν, σκέφτηκα. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως αυτός ο λύκος ήταν η Λάιλα. Η Λάιλα ήταν omega, δεν έπρεπε να είναι δε θέση να μπορεί να μεταμορφωθεί, αλλά ακόμα κι αν μπορούσε η Λάιλα ήταν κλειδωμένη στα μπουντρούμια, ήταν αδύνατον να μπορέσει να το σκάσει.

Η απόλυτη σιγουριά μου εξαφανίστηκε μόλις αντίκρισα την ανήσυχη και συνάμα έκπληκτη μορφή του Ξαβιέ να κοιτάζει τον κατάλευκο λύκο γεμάτος ανησυχία και με τρόπο πατρικό. Είχα πάρει την απάντηση μου για το ποιος είχε καταφέρει να ελευθερώσει την Λάιλα. Χαμογέλασα σε αυτήν την εικόνα. Αν υπήρχε κάποιος σε όλο τον κόσμο που θα μπορούσε να την ελευθερώσει χωρίς να τον πάρουν είδηση αυτός ήταν ο πατέρας της. Είχε καταφέρει αυτό που δεν θα μπορούσα να κάνω ποτέ. Είχε σώσει την κόρη του παραβιάζοντας κάθε κανόνα της αγέλης, βάζοντας την οικογένεια του πάνω από τον alpha. Η αγάπη που ένιωθε για την κόρη του ήταν πάνω απ' όλα.

Το έντονο κρακ που διαπέρασε το σώμα μου και με έκανε να διπλωθώ στα δύο από τον πόνο. Τρομαγμένος έψαξα την Λάιλα με το βλέμμα μου και την βρήκα πεσμένη κάτω, έχοντας πάλι την ανθρώπινη μορφή της καλυμμένη στα αίματα και χωρίς τις αισθήσεις της.

Ο Κάρλος κινήθηκε εναντίον της, αλλά δεν σκόπευα να του το επιτρέψω. Έτρεξα προς εκείνον και με μια αστραπιαία κίνηση πήρα ξανά την μορφή του λύκου μου και μπήκα ανάμεσα σε εκείνον και την Λάιλα.

***
Νέο κεφάλαιο, λίγο καθυστερημένο αφού σκόπευα να το ανεβάσω μέσα στο Σ/κ.

2260 λέξεις.

Η Λάιλα μεταμορφώθηκε και αποκάλυψε το μεγάλο της μυστικό.

Μήπως τελικά δεν είναι omega;
Λέω μήπως 🤷‍♀️🤷‍♀️

Ο Ντιμίτρι ήταν μπροστά και το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα το αφήσει έτσι αυτό.
Θα το ψάξει.

Τι θα συμβεί άραγε στην Λάιλα, από εδώ και πέρα 🤔🤔

Πολλές ανατροπές και εκπλήξεις έρχονται στα επόμενα κεφάλαια και εννοείται έχει έρθει η ώρα το ζευγάρι μας να έρθει πιο κοντά...κοντά...ΚΟΝΤΑ
😏😏😏

Stay tuned for more