ΛΆΙΛΑ

Οι μέρες πέρασαν σαν νερό που κυλάει στο ποταμό και η μέρα του γάμου είχε πια φτάσει. Ο ενθουσιασμός της μιας δεν μπορούσε να κρυφτεί και η ευτυχία ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της. Το ίδιο ενθουσιασμένη ήμουν και εγώ για την φίλη μου και ήθελα να είναι ευτυχισμένη, μέσα μου όμως υπήρχε μια βαθιά και σκοτεινή επιθυμία. Ευχόμουν να μπορούσε να σταματήσει ο χρόνος και να μην γινόταν ποτέ αυτός ο γάμος.

Η τελετή θα σήμαινε το τέλος του ονείρου μου και θα ξυπνούσα και πάλι στην πραγματικότητα, μια πραγματικότητα γεμάτη μοναξιά όπου έπρεπε να κρύβω ποια είμαι και να φοβάμαι πως ίσως κάποιος κάποτε με ανακαλύψει και με αναγκάζει να γυρίσω στην αγέλη και να υποστώ τις συνέπιες των πράξεων μου.

Θα έδινα τα πάντα για να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να μην έφευγα ποτέ από την αγέλη. Η επιστροφή μου με έκανε να καταλάβω το πόσο μου είχε λείψει να είμαι ο εαυτός μου. Μετάνιωνα για την απόφαση που πήρα και για την φυγή μου. Το να το σκάσω δεν με είχε βοηθήσει να λύσω το πρόβλημα μου και ποτέ μου δεν ξεπέρασα την απόρριψη του Ντιμίτρι. Μόνο νόμιζα πως το είχα κάνει και είχα καλύψει την θλίψη μου με οργή και θυμό.

Το κατάλαβα την στιγμή που αντίκρισα για πρώτη φορά από κοντά τον Ντιμίτρι και την Ιρένε. Ένιωσα το αγκάθι της ζήλιας να τρυπάει την καρδιά μου και μαζί ένιωσα ξανά από την αρχή όλο τον πόνο της απόρριψης. Φαινόντουσαν τόσο χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Τα μέλη της αγέλης τους έτρεχαν να τους χαιρετήσουν και να τους ευχηθούν να είναι πάντα μαζί και κανένα κακό να μην μπει ανάμεσα τους. Φυσικά δεν έλειψαν και τα κολακευτικά σχόλια προς το πρόσωπο της Ιρένε. Όλοι την θαύμαζαν για το πόσο όμορφη γυναίκα ήταν.

Ήταν πραγματικά πανέμορφη. Είχε μακριά ξανθά μαλλιά και μάτια που είχαν φυλακίσει μέσα τους όλο το γαλάζιο του ουρανού. Το σώμα της θα το ζήλευε και το πιο καλλίγραμμο μοντέλο, όπως και το ύψος της, που ξεπερνούσε κατά πολύ το δικό μου.

Δεν την ζήλευα, από την φύση μου ήμουν άνθρωπος που δεν ζηλεύει ποτέ και για κανένα λόγο. Η εικόνα της και το παρουσιαστικό της ήταν ανώτερα από τα δικά μου και καταλάβαινα τον λόγο που ο Ντιμίτρι την είχε διαλέξει αντί για εμένα.

Η πόρτα του δωματίου άνοιξε και η μητέρα μου μπήκε μέσα στο δωμάτιο μου. Ένα επιφώνημα θαυμασμού βγήκε από το στόμα του μόλις αντίκρισε το φόρεμα που είχα διαλέξει για τον γάμο. Δεν ήταν κάποια μακριά τουαλέτα με ουρά και σκίσιμο. Δεν τα πήγαινα καλά με τα μακριά φορέματα, φοβόμουν πως θα διπλωνόμουν στο ύφασμα ή θα το πατούσα με αποτέλεσμα να πέσω κάτω και να γίνω ρεζίλι. Γι' αυτό προτίμησα ένα κοντό φόρεμα με σούρες σε μαύρο χρώμα, βαθύ ντεκολτέ και ασύμμετρο τελείωμα που άφηνε εκτεθειμένο τον αριστερό μηρό μου.

«Είσαι πανέμορφη».

«Ευχαριστώ μαμά, κι εσύ το ίδιο» είπα και το κομπλιμέντο μου ήταν απόλυτα ειλικρινές. Ήταν στ' αλήθεια εκθαμβωτική. Φορούσε ένα μακρύ στράπλες μέχρι τους αστραγάλους φόρεμα σε ενα σαμπανιζέ χρώμα κεντημένο με μικρές πετρούλες οι οποίες έλαμπαν σαν τον ήλιο και σε τύφλωναν.

«Σε ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου. Δώρο από τον μπαμπά σου».

«Σε κακομαθαίνει πολύ βλέπω».

«Και μου αρέσει».

Γελάσαμε και αφού φόρεσα τα χρυσά αξεσουάρ μου πήρα το μικρό τσαντάκι μου μαι κατεβήκαμε στο σαλόνι.

Φτάσαμε στο αρχοντικό των alpha των alpha μισή ώρα πριν την έναρξη της τελετής. Αρκετοί από τους καλεσμένους βρισκόντουσαν ήδη στον μεγάλο κήπο στο πίσω μέρος του σπιτιού, με τα ψηλά δέντρα και μια τεράστια καταπράσινη έκταση που απλωνόταν μπροστά στα μάτια μας. Κάποιοι είχαν ήδη πάρει τις θέσεις τους στις καρέκλες που είχαν στήθος μπροστά από το μαρμάρινο κιόσκι με τις κληματαριές με τα μικρά λευκά λουλούδια να τυλίγουν τις κολόνες.

Αναγνώρισα αρκετούς από τους πιο αξιοσέβαστους και ισχυρούς alpha της ασημένιας κοιλάδας. Κάποιοι συνοδευόντουσαν από τις γυναίκες τους• κάποιοι άλλοι ήταν μόνοι τους, όμως όλοι τους ήταν αριστοκρατικοί και εκλεπτυσμένοι. Ξεχώριζαν ανάμεσα στο πλήθος. Τα μέλη της αγέλης που είχαν έρθει για να τιμήσουν τον alpha και να ευχηθούν στο νέο ζευγάρι έμοιαζαν παράταιρα.

Ανάμεσα στους καλεσμένους αναγνώρισα τον Κάρλος Βαλέζ. Ένα βλέμμα πάνω στον επιβλητικό άντρα έκανε το αίμα μου να παγώσει. Η παρουσία του με σόκαρε περισσότερο από οτιδήποτε.

Γνώριζα καλά την κόντρα που υπήρχε ανάμεσα στις δύο αγέλες. Η αγέλη του Κάρλος ερχόταν πάντα δεύτερη με την διαμάχη τους να βγαίνει εκτός ορίων όταν οι γηραιοί διάλεξαν τον Ντιμίτρι να είναι ο βασιλιάς όλων των λύκων. Ο Κάρλος έγινε έξαλλος με αυτή την απόφαση και κάθε καλό που είχε μείνει μέσα του εξαφανίστηκε και η εκδίκηση έγινε ο μόνος σκοπός του. Επιτέθηκε άπειρες φορές στην αγέλη• σκοπός του ήταν να την επιτάξει και να διεκδικήσει την γη τους, όμως κάθε προσπάθεια του ήταν μια αποτυχία μετά την άλλη.

Είχα συναντήσει τον Κάρλος μόνο δύο φορές στην ζωή μου και μόνο από μακριά. Ήταν ένα δυνατός και γοητευτικός άντρας όμως η ομορφιά του όμως δεν ήταν αρκετή για να κρύψει το μαύρο που υπήρχε στην ψυχή του. Η παρουσία του με έκανε να ανατριχιάζω και να θέλω να μείνω μακριά από αυτόν τον άντρα με οποιοδήποτε κόστος.

Η παρουσία του στον γάμο της Μία δεν είχε καμία λογική.

Έστρεψε τι πρόσωπο του προς το μέρος μου λες και κατάλαβε πως κάποιος τον παρατηρούσε. Πρόλαβα να τραβήξω το βλέμμα μου μακριά πριν συναντηθεί με το δικό μου και ήμουν ευγνώμων στον Θεό γι' αυτό. Δεν τόλμησα να κοιτάξω ξανά προς το μέρος του, ένιωσα όμως το έντονο βλέμμα του πάνω μου.

Συνέχισα να προχωράω στην αυλή με τους γονείς μου στο πλευρό μου και πλησιάσαμε τον Νοα που τώρα στεκόταν μπροστά από το κιόσκι.

***

ΝΤΙΜΙΤΡΙ

«Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να πάρεις μια τέτοια απόφαση χωρίς να με ρωτήσεις».

Μπήκα εξοργισμένος στο δωμάτιο των γονιών μου, με μια μανία να βράζει μέσα μου κάνοντας με να θέλω να σπάσω τα πάντα στο πέρασμα μου. Μου ήταν αδύνατον να πιστέψω πως ο ίδιος μου ο πατέρας με είχε ακυρώσει με αυτόν τον τρόπο.

«Μπορείς να γίνεις πιο συγκεκριμένος;» ρώτησε και συνέχισε να δένει την μαύρη γραβάτα του.

Η απάθεια του με έκανε να βγω από τα ρούχα μου.

«Μιλάω για τον Κάρλος και το ξέρεις. Γιατί τον κάλεσες στον γάμο; Πως τόλμησες να με ακυρώσεις με αυτόν τον τρόπο όταν εγώ ο ίδιος του έχω απαγορεύσει την είσοδο στα εδάφη μας».

«Ήταν κάτι που έπρεπε να συμβεί».

«Γιατί;» επέμεινα, απαιτώντας μην εξήγηση την οποία ο πατέρας μου δεν φαινόταν διατεθειμένος να μου δώσει.

Ο πατέρας μου αναστέναξε και γύρισε για να με κοιτάξει.

«Η αγέλη του Κάρλος είναι μια από τις πιο ισχυρές αγέλες σε ολόκληρη την ασημένια κοιλάδα. Μας αρέσει ή όχι πρέπει να τα πηγαίνουμε καλά μεταξύ μας. Η εικόνα μας είναι το παν και πρέπει...»

«Μαλακίες» αναφώνησα διακόπτοντας τον δείχνονταςτου τον παραμικρό σεβασμό. Τα λόγια του δεν ήταν τίποτα περισσότερο από φτηνές δικαιολογίες που είχαν σκοπό να κρύψουν μια αλήθεια την οποία για κάποιο λόγο δεν μπορούσα να μάθω. Ήμουν σίγουρος πως υπήρχε κάτι περισσότερο σε αυτή την ιστορία, κάτι το οποίο ο πατέρας μου επέμενε να μου κρατάει κρυφό.

«Πρόσεχε τα λόγια σου Ντιμίτρι. Δεν θα ανεχτώ καμία ασέβεια από κανέναν, πόσο μάλλον από τον ίδιο μου τον γιο».

«Τότε σταμάτα να μου φέρεσαι λες και είμαι ηλίθιος, επειδή δεν είμαι. Με το που μπήκα στο δωμάτιο σε ρώτησα ευθέως γι' αυτή την κίνηση σου αλλά συνέχεια υπεκφεύγεις με γελοίες δικαιολογίες και πως τάχα δεν καταλαβαίνεις. Ζητάω μια εξήγηση για μια απόφαση σου που δεν έχει καμία απολύτως λογική. Ήσουν εκεί την ημέρα που ο Κάρλος προσπάθησε να διεκδικήσει την γη μας. Χιλιάδες beta έχασαν την ζωή τους παλεύοντας εναντίον του Κάρλος και της οργής του, ανάμεσα τους και εσύ. Μην μου πετάς λοιπόν φτηνές δικαιολογίες και μην προσβάλεις την νοημοσύνη μου».

«Ντιμίτρι...»

Σήκωσα τα χέρια μου στον αέρα για να τον σταματήσω, αρνούμενος να ακούσω ακόμα ένα ψέμα. «Δεν θες να μου πεις την αλήθεια το σέβομαι και δεν θα σε ενοχλήσω άλλο, σε προειδοποιώ όμως πως για το οτιδήποτε συμβεί σήμερα θα είσαι υπεύθυνος».

Έφυγα από το δωμάτιο των γονιών μου περισσότερο απογοητευμένος παρά θυμωμένος. Βγήκα στην βεράντα στο πίσω μέρος του σπιτιού που οδηγούσε στην αυλή που θα γινόταν ο γάμος. Παρέμεινα εκεί, με τον αέρα να με ηρεμεί και να διώχνει μακριά την ένταση που ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου. Δεν ήμουν ακόμα σε θέση να συναναστραφώ με τους καλεσμένους. Παρόλα αυτά η παρουσία μου δεν πέρασε απαρατήρητη όπως ήλπιζα· αρκετοί από αυτούς με πλησίασαν για να με συγχαρούν για την αδερφή μου και να μου σφίξουν το χέρι.

Μια συζήτηση που ξεκίνησε εντελώς απροσδόκητα κατέληξε σε ένα ενδιαφέρον θέμα που κέρδισε την προσοχή μου και αρκετό από τον χρόνο μου.

Μέχρι την στιγμή που τα μάτια μου αναγνώρισαν την φιγούρα της Λάιλα ανάμεσα στους καλεσμένους. Η παρουσία της μου παγίδευσε αμέσως το ενδιαφέρον μου όμως η γάτα παγιδεύει το ποντίκι. Ήταν πανέμορφη, μοναδική, διαφορετική. Ένα κομμάτι μέσα μου φώναζε πως αυτές οι σκέψεις γεννιόντουσαν εξαιτίας του λύκου μου και του υπολείμματος του δεσμού μας που μας κρατούσε ακόμα δέσμιους τον έναν με τον άλλο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν ίσχυε κάτι τέτοιο. Ήταν στ' αλήθεια διαφορετική από κάθε γυναίκα που είχα γνωρίσει στην ζωή μου. Οποιαδήποτε άλλη θα μου μιλούσε με ευγένεια και θα έκανε ότι περνούσε από το χέρι μου για να κερδίσει την εύνοια μου. Όχι όμως εκείνη! Η Λάιλα ήταν πάντα ειλικρινής μαζί μου και έλεγε κάθε τι που ερχόταν στο μυαλό της. Με μισούσε για τον τρόπο που της φέρθηκα και μου το έδειχνε με κάθε τρόπο.

Εκείνη την στιγμή παρατήρησα τον Κάρλος που προχώρησε προς το μέρος της και κάθε κύτταρο του κορμιού μου έγινε άκαμπτο σαν πέτρα.

***

Καλημέρα σε όλους και καλή εβδομάδα. Τι κάνετε; Πως είστε; Σας το άργησα το κεφάλαιο το ξέρω αλλά έχει ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για το πτυχίο και ειλικρινά τρέχω και δεν φτάνω. Προχτές μας μύρασαν τα θέματα για τις πτυχιακές, οι οποία πρέπει να είναι 80 σελίδες. (🤯🤯)

Όπως και να έχει βρήκα χρόνο και είμαστε εδώ με νέο κεφάλαιο.

1650 Λέξεις.

Προβλέπεται να είναι ένας επεισοδιακός γάμος.

Ο Κάρλος είναι κακά μαντάτα, τι λέτε;

Ο πατέρας του Ντιμίτρι δεν φέρθηκε σωστά

Ο Ντιμίτρι είδε τον Κάρλος να πλησιάζει την Λάιλα Βγάλτε τα μαχαίρια. Ακοντίστε τα σπαθιά...μυρίζομαι αιματοχυσία.

Θα χαρώ πολύ να μου αφήσετε ένα σχόλιο και να μου χαρίσετε το αστεράκι σας.

Και επειδή ξέρω πως είστε λίγο περίεργες (παραδεχτείτε το είστε 😜)ακολουθεί το φόρεμα της Λάιλα

Stay tuned