ΛΆΙΛΑ

Η παρουσία του Ντιμίτρι με έπιασε απροετοίμαστη και με ένα απότομο τρόπο έκανα ένα βήμα πίσω βάζοντας απόσταση ανάμεσα στον Άξελ και εμένα, λες και είχαμε κάνει κάτι κακό. Η αντίδραση μου δεν είχε καμία λογική, δεν μπόρεσα να καταλάβω τον λόγο πίσω από την κίνηση μου αυτή.  Έριξα την ευθύνη στο έντονο και αιχμηρό βλέμμα του που έκανε την ανάσα μου να κοπεί και προκάλεσε τον φόβο μέσα μου.

Παρόλα αυτά ο εγωισμός μου για ακόμα μια φορά δεν με άφησε να τραβήξω το βλέμμα μου μακριά από το δικό μου.

«Ντιμίτρι, τι κάνεις εδώ;» ρώτησε ο Άξελ χαλαρός, σαν να μην συνέβαινε τίποτα, που όντως δεν συνέβαινε όμως για κάποιο λόγο ένιωσα λες και είχα κάνει κάποιο έγκλημα και με είχαν πιάσει στα πράσα.

«Σε έψαχνα, έχουμε την εκπαίδευση των beta, βλέπω όμως πως διέκοψα μια τρυφερή στιγμή».

Ήθελα σαν τρελή να του απαντήσω αλλά συγκρατήθηκα. Δεν ήθελα να έχω καμία σχέση μαζί του.

«Με τη Λάιλα είμαστε φίλοι και το ξέρεις».

«Δεν με ενδιαφέρει. Έχουμε δουλειά να κάνουμε, γι' αυτό θα σε παρακαλούσα να μην χάνεις τον χρόνο σου με ασήμαντες omega. Μπορείς να διασκεδάσεις μαζί της αφού τελειώσουμε».

«Πως τολμάς;» αναφώνησα σοκαρισμένη από το απρεπές και προκλητικό σχόλιο του. Έκανα ένα βήμα εναντίον του, αλλά ο Άξελ με κράτησε από τους ώμους εμποδίζοντας με. Χάρηκα που το έκανε. Είχα αντιδράσει παρορμητικά, θα του είχα επιτεθεί αν δεν με είχε σταματήσει και θα είχα καταλήξει στο μπουντρούμι όπως εκείνος ήθελε.

«Πήγαινε στο γήπεδο Άξελ, τώρα» έδωσε την διαταγή απόλυτη και χωρις περιθώριο για οποιαδήποτε διαμαρτυρία.

Ο Άξελ έφυγε χωρίς καμία καθυστέρηση αφήνοντας με μόνη με τον Ντιμίτρι. Αυτός ήταν ο χειρότερος εφιάλτης μου. Χωρίς να πω την παραμικρή κουβέντα απομακρύνθηκα από κοντά του.

«Περίμενε» μου φώναξε αλλά τον αγνόησα και συνέχισα να περπατάω. Με ακολούθησε, μου φώναξε να σταματήσω αλλά συνέχισα να τον αγνοώ κάνοντας το βήμα μου πιο γρήγορο. Δεν άντεχα να βρίσκομαι κοντά του ούτε για ένα λεπτό.

«Σταμάτα» διέταξε και την διαταγή του ακολούθησε η δυνατή λαβή του και με τράβηξε προς το μέρος του. Το σώμα μου συγκρούστηκε με το δικό του και τα πρόσωπα μας βρέθηκαν σε απόσταση αναπνοής. Ήταν η πρώτη φορά που ήμασταν τόσο κοντά και για πρώτη φορά μπόρεσα να διακρίνω κάθε λεπτομέρεια πάνω στο πρόσωπο του. Μικρά σημάδια από παλιά τραύματα ήταν ζωγραφισμένα στο πρόσωπο του με τα γένια του να καλύπτουν κάποια από αυτά. Μια ουλή από ράμματα υπήρχε κατά μήκος του φρυδιού του, ήταν όμως αρκετά άχνη και μπορούσες εύκολα να μην την προσέξεις.

«Μπορείς να σταματήσεις» ζήτησε με απόγνωση. Δεν ήταν στην φύση του να τρέχει πίσω από κανέναν, πόσο μάλλον μια omega.

«Για ποιο λόγο, για να προσβάλεις περισσότερο;»

«Για να μιλήσουμε».

«Δεν έχουμε τίποτα να πούμε οι δυο μας».

«Κι όμως έχουμε».

«Δεν μπορείς να με αναγκάσεις να σε ακούσω ή μήπως νομίζεις πως επειδή είσαι ο alpha μπορείς να με υποχρεώσεις; Άλλωστε εσύ ήσουν αυτός που δεν ήθελε να έχει καμία σχέση μαζί μου. Γιατί λοιπόν να μπεις στον κόπο;»

Πίστεψα πως η άρνηση μου θα τον εξόργισε, ακόμα περισσότερο, όμως αντί να θυμώσει μου χάρισε ένα στραβό και γοητευτικό χαμόγελο και έγειρε το πρόσωπο του πιο κοντά στο δικό μου. Αναγνώρισα στα μαύρα μάτια του εκείνη την επικίνδυνη λάμψη που σε προειδοποιούσε πως αυτό που θα ακολουθούσε δεν θα ήταν καλό.

«Δεν έχεις ιδέα τι μπορώ να κάνω και τι όχι» είπε η άκρη της μύτης του άγγιξε την δική μου, μια κίνηση την οποία έκανε επίτηδες. Η φωνή του βαριά και σαγηνευτική έκανε ένα ρίγος να διαπεράσει την ραχοκοκαλιά μου. Άρχισα να ζαλίζομαι χωρίς λόγο και αιτία και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν το ποσό αδύναμη και ανήμπορη αισθανόμουνα μπροστά του. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί αντιδρούσα με αυτόν τον τρόπο, αρνιόμουν να υποταχθώ σε αυτήν την έξαψη που μου προκαλούσε.

«Έχεις μάθει να διατάζεις και κάνεις τους άλλους να υποτάσσονται στις επιθυμίες σου αλλά δεν σκοπεύω να σου κάνω το χατήρι. Έπαψα εδώ και καιρό να είμαι η αβοήθητη omega που φοβόταν την οργή σου».

«Το βλέπω αυτό και πρέπει να παραδεχτώ πως μου αρέσει πολύ αυτό. Αν ήσουν όπως τώρα πριν από δυο χρόνια...»

«Δεν θα είχε καμία απολύτως σημασία για εσένα» τον διέκοψα πριν προλάβει να ολοκληρώσει την πρόταση του «Για εσένα θα είμαι πάντα μια ασήμαντη omega και έτσι ακριβώς θέλω να παραμείνω. Δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί σου και για κανένα λόγο, έχεις άλλωστε την ιδανική σύζυγο που αξίζει τον σεβασμό σου και προπάντων είναι άξια για να την παρουσιάζεις στην αγέλη σαν ένα τρόπαιο».

«Μάζεψε τα λόγια σου» με προειδοποίησε με τον χέρι του να σφίγγεται περισσότερο γύρω από το μπράτσο μου.

Μόρφασα ελαφρώς από τον πόνο που μου προκάλεσε αλλά δεν σταμάτησα «Ψέματα είναι; Αυτός δεν είναι ο λόγος που απέρριψες εμένα και διάλεξες την κόρη ενός alpha, για να μπορείς να την επιδεικνύεις.

«Σκάσε».

«Κάνε με» τον προκάλεσα κι ας ήξερα πως ήταν απόλυτα ικανός να πραγματοποιήσει οποιαδήποτε απειλή κι αν ερχόταν στο μυαλό του.

Περίμενα να μιλήσει, να με προσβάλει, να αρχίσει να μου πετάει κατηγορίες του εναντίον μου, όμως δεν έκανε τίποτα από αυτά, απλά στάθηκε εκεί να με κοιτάζει με το βλέμμα του να χαμηλώνει στιγμιαία στα χείλη μου. Εκείνη την στιγμή ο λύκος μέσα μου άρχισε να φωνάζει στο κεφάλι μου, ζητούσε την ένωση των χειλιών μας, τόσο που ένιωσα τα δικά μου να ξερένονται. Ξαφνικά χρειαζόμουν απεγνωσμένα νερό, ένιωθα λες και όλο το νερό του κόσμου είχε εξαφανιστεί και είχε περάσει μια αιωνιότητα από την τελευταία φορά που δρόσισα τα χείλη.

«Άφησε με» ζήτησα, σχεδόν τον παρακάλεσα αυτή την φορά. Φοβήθηκα τον ίδιο μου τον εαυτό και για όσα περνούσαν από το μυαλό μου εκείνη την στιγμή.

«Κάνε με» χρησιμοποίησε τα λόγια μου εναντίον μου και η λαβή του έγινε πιο κτητική.

«Ήταν πιο δυνατός από εμένα, ήταν ο alpha και όσο κι αν ήθελα να του σπάσω τα μούτρα μόνο για να σβήσω αυτό το σαρδόνιο ύφος από το πρόσωπο του, ήξερα πως η δύναμη μου δεν ήταν αντάξια με την δική του.

Ακόμα κι έτσι αρνιόμουν να εγκαταλείψω χωρίς μάχη.

«Άφησε με» βροντοφώναξα και προσπάθησα να τον απωθήσω από κοντά μου. Τον έσπρωξα, πάλεψα, χτύπησα το στήθος του με τις μπουνιές μου. Καμία κίνηση μου δεν είχε αποτέλεσμα, το μόνο που είχα καταφέρει μέσα στην πάλη μου ήταν να χάσω την ισορροπία μου. Προσπάθησα να κρατηθώ αλλά η βαρύτητα είχε μεγαλύτερη δύναμη. Έπεσα κάτω τραβώντας τον Ντιμίτρι μαζί μου, από πάνω μου.

Τα μάτια του συνάντησαν τα δικά μου. Η ανάσα του ζέστη χαΐδευε το πρόσωπο μου. Ο τρόπος που το κορμί του πιεζόταν πάνω στο δικό μου έκανε μια φωτιά να ανάψει χαμηλά στην κοιλιά μου. Φοβήθηκα τόσο πολύ, όχι εκείνον αλλά τον εαυτό μου. Δεν είχα νιώσει ποτέ ξανά έτσι. Τον μισούσα, δεν ήθελα να τον βλέπω μπροστά μου, εκείνη την στιγμή όμως ένιωθα πως θα έκανα τα πάντα αρκεί μόνο να μου το ζητούσε.

Τρομοκρατημένη από τις ίδιες μου τις σκέψεις τον έσπρωξα μακριά μου για να σηκωθώ.

«Περίμενε...» με έπιασε από τον καρπό και με σταμάτησε.

«Τι θες;»

«Θέλω να μην πεις σε κανέναν πως ήσουν το ταίρι μου».

«Δεν σκόπευα να το κάνω».

Φάνηκε έκπληκτος από την απάντηση μου.

«Δεν επέστρεψα για να σου ταράξω την ήρεμη και φαινομενικά τέλεια ζωή που νομίζεις πως έχεις φτιάξει».

«Τότε γιατί γύρισες;»

«Γιατί μου το ζήτησε η Μια. Μπορεί εσύ να μην το πιστεύεις αλλά νοιάζομαι για την αδερφή σου και την αγαπάω. Είναι η καλύτερη μου φίλη μου γι' αυτό δέχτηκα κι ας ήξερα την μοίρα που με περίμενε με την επιστροφή μου στην αγέλη» του απάντησα και τράβηξα το χέρι μου από την λαβή του. Σηκώθηκα όρθια και χωρίς να κοιτάξω πίσω μου έτρεξα μακριά του.

***
Καλησπέρα σε όλους και καλή εβδομάδα. Νέο κεφάλαιο επιτέλους. Σας το καθυστέρησα λίγο το ξέρω αλλά είχα κάποιες μικρές υποχρεώσεις και εχτές πήγα και είδα το The Batman (πολύ ωραία ταινία παιδιά, την προτείνω)

1310 λέξεις.

Η Λάιλα έδωσε ρέστα σε αυτό το κεφάλαιο.

Η έλξη που υπάρχει ανάμεσα τους είναι δυνατή, όπως δυνατός είναι και ο δεσμός τους.

Για να δούμε τι θα γίνει.

Θα χαρώ πολύ να μου αφήσετε ένα σχόλιο και να μου χαρίσετε το αστεράκι σας.

Stay Tuned....