ΛΆΙΛΑ

Το κρύο και σκληρό πάτωμα της σπηλιάς ήταν το πρώτο πράγμα που ένιωσα μόλις ανέκτησα και πάλι τις αισθήσεις μου. Το κεφάλι μου πονούσε σαν τρελό και η όραση μου ήταν θολή. Ζαλιζόμουν τόσο πολύ λες και είχα ζήσει το πιο έντονο μεθύσι της ζωής μου, με την διαφορά πως δεν είχα πιεί ούτε μια σταγόνα αλκοόλ. Όσα ένιωθα ήταν παρενέργειες μιας απόφασης που είχα πάρει πριν από δύο χρόνια, όταν αποφάσισα να αφήσω την ζωή μου ως λυκάνθρωπος και να ξεκινήσω μια καινούργια σαν άνθρωπος. Ήθελα να είμαι ελεύθερη να παίρνω μόνη μου τις δικές μου αποφάσεις, να κάνω τα δικά μου λάθη χωρίς να φοβάμαι, χωρίς να σκέφτομαι πως η φύση μου δεν μου επέτρεπε να είμαι τίποτα περισσότερο από μια σκλάβα που απαγορευόταν να μιλήσει χωρίς πρώτα να της δοθεί ο λόγος.

Σε κανέναν δεν άξιζε να ζει με τον τρόπο που είχα ζήσει εγώ όλα αυτά τα χρόνια .

Πίεσα τον εαυτό μου να σηκωθεί από το υγρό πάτωμα αλλά με κάθε κίνηση που έκανα ένιωθα λες και έσπαγαν ξανά από την αρχή όλα τα κόκαλα του κορμιού μου. Άλλη μια παρενέργεια της απόφασης μου αυτής. Αν άλλαζα κάθε μήνα όπως ήταν το αναμενόμενο δεν θα ένιωθα σαν κινούμενο ζόμπι, θα είχα συνηθίσει τον πόνο ίσως να είχα καταφέρει να τον δεχτώ. Το πρόβλημα ήταν πως αρνιόμουν πεισματικά αυτό το κομμάτι του εαυτού μου, πίεζα όλο μου το είναι για να αποτρέψω την μεταμόρφωση μέχρι την έσχατη στιγμή, όταν δεν θα μπορούσα να αντέξω άλλο και θα επέτρεπα στην φύση μου να πάρει τα ηνία.

Όπως συνέβη και εχθές το βράδυ.

Συνέβη χωρίς να το περιμένω, την πιο ακατάλληλη στιγμή που θα μπορούσε να γίνει. Όσο κι αν προσπάθησα να καταπνίξω την ανάγκη μου ο θηλυκός λύκος μέσα μου είχε υπερισχύσει αναγκάζοντας με να αθετήσω την υπόσχεση μου είχα δώσει στην Τζίνα.

Η Τζίνα ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που είχα επιτρέψει στον εαυτό μου να με πλησιάσει από τότε που έφυγα από την αγέλη, είχε γίνει το στήριγμα μου και μετά από αρκετό καιρό είχα καταφέρει να την αποκαλώ φίλη μου. Η Τζίνα είναι ζωγράφος, μια από τις καλύτερες που είχα δει στην ζωή μου και εχτές το βράδυ ήταν τα εγκαίνια της γκαλερί όπου θα παρουσίαζε για πρώτη φορά τους πίνακες της. Της είχα υποσχεθεί πως θα ήμουν εκεί να την στηρίξω, ακριβώς όπως έκανε και εκείνη όλα αυτά τα χρόνια, όμως δεν τα κατάφερα. Βρισκόμουν στα μισά της διαδρομής όταν άρχισα να χάνω τον έλεγχο και αναγκάστηκα να αλλάξω κατεύθυνση. Κρύφτηκα σε ένα σκοτεινό σοκάκι με την βροχή που είχε ξεκινήσει να πέφτει από τον ουρανό να μετατρέπεται σε μια μανιώδη καταιγίδα με τις αστραπές και τις βροντές να δημιουργούν την δική τους μοναδική συμφωνία στον νυχτερινό ουρανό. Δεν θυμόμουν πόση ώρα πέρασε πριν πάρει την μορφή του λύκου της και ξεχυθεί τρέχοντας μέσα στο δάσος. Αυτό που θυμόταν ήταν τον αέρα να μαστιγώνει το πρόσωπο της και τον ήχο των δέντρων καθώς τα κλαριά και τα φύλλα συγκρούονταν μεταξύ τους στον ρυθμό του ανέμου.

Πίεσα τον εαυτό μου να σηκωθεί από το πάτωμα και κατευθύνθηκα προς το μπαούλο που είχα κρυμμένο στο βάθος της σπηλιάς. Έβγαλα από μέσα μια φόρμα, ένα απλό μπλουζάκι και ένα ζευγάρι αθλητικά, όλα σε μαύρο χρώμα, και τα φόρεσα. Το αθλητικό σετ που είχα επιλέξει ήταν κατάλληλο για να μπορέσω να δικαιολογήσω τουλάχιστον την πρωινή μου απουσία από το σπίτι, εξακολουθούσα όμως να χρειάζομαι μια δικαιολογία για εχτές το βράδυ.

Βγήκα από την σπηλιά και το έντονο φως του ήλιου με τύφλωσε. Έτρεξα όλη την διαδρομή μέχρι το σπίτι και σαράντα λεπτά αργότερα βρισκόμουν κάτω από την μικρή πολυκατοικία με τους τρεις ορόφους. Ανέβηκα στο τελευταίο όροφο και μπήκα στο διαμέρισμα ιδρωμένη και με κομμένη την ανάσα. Προσπάθησα να κάνω ησυχία σε περίπτωση που η Τζίν κοιμόταν, αλλά η φίλη της ήταν ήδη ξύπνια και με περίμενε καθισμένη στο μικρό και παλιό καναπέ που κατάφερνε να γεμίζει το χώρο με μια κούπα καφέ στα χέρια της.

«Καλημέρα» είπα αμήχανα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου.

«Καλημέρα» απάντησε η Τζίν με το βλέμμα της χαμηλωμένο στο πάτωμα. Αυτό ήταν κάτι το οποίο έκανε μόνο όταν ήταν θυμωμένη.

Κατάλαβα πως δεν είχα κανένα περιθώριο για ψέματα και πως η Τζίν δεν σκόπευε να δεχτεί ακόμα μια από τις χιλιάδες δικαιολογίες μου.

Ήξερα πως αν της εξηγούσα θα καταλάβαινε, αφού πρώτα επέτρεπε στον εαυτό της να περάσει ένα δικαιολογημένο σοκ αλλά δεν είχα την δύναμη να το κάνω. Την ίδια στιγμή δεν ήθελα να ρισκάρω να συμβεί η μικρή πιθανότητα να μην μου μιλήσει ποτέ ξανά από την στιγμή που θα μάθαινε πως ήμουν λυκάνθρωπος. Είχα χάσει τόσα πολλά , δεν άντεχα στην σκέψη πως μπορούσα να χάσω την φίλη μου.

«Που ήσουν; Σε έπαιρνα τηλέφωνο όλο το βράδυ».

«Το είδα» είπα ψέματα. Το κινητό μου μαζί με τα ρούχα μου από το περασμένο βράδυ βρισκόντουσαν ακόμα στο σοκάκι που τα είχα παρατήσει.

«Τζίνα θέλω να σου ζητήσω συγνώμη για εχτές το βράδυ».

«Δεν βαριέσαι το έχω συνηθίσει» απάντησε και χωρίς να πει τίποτα άλλο σηκώθηκε από την θέση της και πήγε να χαθεί στην μοναξιά του δωματίου της.

Της έπιασα το χέρι και την σταμάτησα «Μην το κάνεις αυτό, σε παρακαλώ».

«Να μην κάνω τι Λάιλα;» με ρώτησε και με κοίταξε γεμάτη απογοήτευση και θλίψη στα μάτια. «Θες να προσποιηθώ πως όλα είναι καλά λες και δεν συνέβη τίποτα; Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να το κάνω. Εχτές ήταν η πιο σημαντική στιγμή στην ζωή μου και εσύ δεν ήσουν εκεί. Άνθρωποι που ούτε καν με ήξεραν θέλανε να με γνωρίσουν, ερχόντουσαν να μου δώσουν συγχαρητήρια για την δουλειά μου. Θα έπρεπε να έπλεα από ευτυχία αλλά δεν μπορούσα επειδή το μυαλό μου ήταν συνέχεια σε εσένα. Δεν σταματούσα να κοιτάζω την πόρτα περιμένοντας να σε δω. Μπορεί να είναι εγωιστικό αυτό που θα πω αλλά σε ήθελα εκεί, δίπλα μου. Μου είχες υποσχεθεί πως θα έρθεις»,

«Τζίνα...»

«Δεν θέλω να ακούσω άλλες δικαιολογίες» φωναξε κάνοντας με να σωπάσω. «Το μόνο που θέλω είναι για μια φορά να είσαι ειλικρινής. Μπορείς να με κοιτάξεις στα μάτια και να μου πεις τι ήταν τόσο σημαντικό που σε έκανε να μην έρθεις; Απάντησε μου και θα σε συγχωρέσω».

Τα χείλη μου άνοιξαν έτοιμα να αποκαλύψουν το μυστικό μου αλλά το έκλεισα βιαστικά την ίδια στιγμή. Δεν επέτρεψα τις λέξεις να βγουν από το στόμα μου, δεν μπορούσα να το κάνω. Κάνοντας αυτή την αποκάλυψη θα έφερνα το παρελθόν μου πίσω στην ζωή μου και είχα ορκιστεί πως θα έκανα τα πάντα για να ξεχάσω. Δυο χρόνια μετά και οι αναμνήσεις ακόμα πονούσαν, με στοίχειωναν σαν έναν ατελείωτο εφιάλτη από τον οποίο δεν μπορούσα να ξεφύγω. Δεν ήμουν απλά μια λυκάνθρωπος, δεν ήμουν απλά ένα ακόμα μέλος μια αγέλης, ήμουν μια Omega, ο τελευταίος τροχός της αμάξης, μια σκλάβα που την έκαναν ότι ήθελαν, την χλεύαζαν και την κορόιδευαν επειδή δεν είχε δική της οικογένεια. Ένα παράσιτο που δεν άξιζε ούτε συμπόνια ούτε αγάπη.

«Μακάρι να μπορούσα αλλά...»

«...δεν μπορείς» ολοκλήρωσε την πρόταση μου και χωρίς να μου ρίξει ούτε ένα βλέμμα κλείστηκε στο δωμάτιο της και κλείδωσε την πόρτα.

Η καρδιά μου έσπασε σε χιλιάδες κομμάτια. Μισούσα τον εαυτό μου τόσο πολύ εκείνη την στιγμή αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι για να αλλάξω την κατάσταση.

Πήγα στο δωμάτιο μου που βρισκόταν στην άλλη πλευρά του διαμερίσματος, έβγαλα τα ρούχα της γυμναστικής και μπήκα κατευθείαν στο μπάνιο. Έκανα ένα γρήγορο ντουζ, ντύθηκα και έφυγα για την δουλειά.

Το μαγαζί με τα νυφικά και τα είδη γάμου στο οποίο εργαζόμουν απείχε μόλις δεκαπέντε λεπτά από το σπίτι. Κάθε μέρα συνήθιζα να φεύγω νωρίτερα με σκοπό να απολαύσω την διαδρομή, σήμερα όμως δεν είχα αυτή την πολυτέλεια. Έκανα μόνο μια στάση στο αγαπημένο μου φούρνο για να προμηθευτώ τον καφέ με το υπέροχο χαρμάνι και το κρουασάν βουτύρου με τα κομματάκια σοκολάτας.

Έφτασα στο ατελιέ που εργαζόμουν πέντε λεπτά πριν ξεκινήσει η βάρδια μου και αυτό ήταν μεγάλο επίτευγμα. Ήμουν σίγουρη πως θα αργούσα κάτι που ευτυχώς δεν συνέβη. Δεν είχα αργήσει ούτε μια φορά στο παρελθόν και ήμουν σίγουρη πως αν συνέβαινε η κυρία Ιζαμπέλ δεν θα μου έκανε παρατήρηση, όμως ακόμα κι έτσι δεν ήθελα να δίνω δικαιώματα, ειδικά από την στιγμή που η Λόρυ, η άλλη υπάλληλος, έψαχνε πάντα αφορμή να κάνει παράπονα για το οτιδήποτε.

Η Λόρυ και η Ιζαμπέλ βρισκόντουσαν. Η μεταξωτή κουρτίνα που χώριζε το μαγαζί σε δύο μέρη ήταν ανοιχτή και πρόσεξα την ένταση στον τρόπο που μιλούσαν. Φαινόντουσαν αγχωμένες. Κοιτούσαν και επέλεγαν με μεγάλη προσοχή από τις κρεμάστρες τα πιο ωραία και ακριβά νυφικά που διέθετε το μαγαζί.

«Καλημέρα».

«Αχ Λάιλα καλά που ήρθες. Μπορείς να μου φέρεις σε παρακαλώ από το ντουλάπι τα κουτιά με τα αξεσουάρ;»

«Φυσικά».

Άφησα τα ρούχα μου λίγο άγαρμπα σε μια από τις πολυθρόνες και έτρεξα να κάνω αυτό που μου ζήτησε. Όταν επέστρεψα με τα κουτιά η κυρία Ιζαμπέλ τα πήρε από τα χέρια μου χωρίς να μου δώσει καμία εξήγηση και άρχισε να τοποθετεί τις τιάρες, τα χτενάκια για τα μαλλιά και ότι άλλο υπήρχε μέσα με σειρά και ακρίβεια πάνω στο μαρμάρινο τραπεζάκι. Η Λόρι έκανε ακριβώς το ίδιο με τα κοσμήματα που είχαμε στο μαγαζί, όλα δημιουργίες της κυρίας Ιζαμπέλ.

«Μπορείτε να μου πείτε τι συμβαίνει;»

«Λάβαμε ένα τηλεφώνημα για μια σημαντική δουλειά» απάντησε η Λόρυ και χωρίς να δώσει περισσότερες πληροφορίες συνέχισε την δουλειά της. Δεν είχα την απαίτηση να μου πει περισσότερα. Για ένας λόγο που αγνοούσα η Λόρυ με αντιπαθούσε τόσο που δεν μου έλεγε ούτε καλημέρα. Οι μόνες κουβέντες που ανταλλάζαμε αφορούσαν την δουλειά και αυτό επειδή δεν είχε άλλη επιλογή.

«Η κόρη μιας σημαντικής οικογένειας παντρεύεται. Είδε την δουλειά μου στο ίντερνετ και ζήτησε να αγοράσουν το νυφικό από εμάς. Ετοίμασα κάποια κομμάτια αλλά δεν ξέρω μα θα θέλει έτοιμο ή αν θα μου ζητήσει να της ράψω καινούργιο».

«Είμαι σίγουρη πως θα λατρέψει τις δημιουργίες σου».

«Έχω αγχωθεί πολύ» είπε και άρχισε να κοιτάζει για ακόμα μια φορά δεξιά και αριστερά για να βεβαιωθεί πως όλα είναι στην θέση τους.

Πρώτη φορά την έβλεπε σε αυτή την κατάσταση. Δυο χρόνια τώρα και δεν την είχα δει να αγχώνεται ποτέ και για τίποτα.

«Σε παρακαλώ μπορείς να πάρεις τα πράγματα σου από την πολυθρόνα;»

Έγνεψα «Θα τα πάρω και θα πάω να καθίσω στην υποδοχή».

«Σε ευχαριστώ».

Πήρα την τσάντα και τον καφέ μου και έτρεξα στο μπροστινό χώρο του μαγαζιού. Στάθηκα στο πίσω μέρος της μικρής ξύλινης ρεσεψιόν που χρησιμοποιούσαμε για ταμείο και τοποθέτησα τα πράγματα μου στο ντουλάπι που μου αντιστοιχούσε. Βιαστικά επιθεώρησα τον χώρο για να σιγουρευτώ πως όλα ήταν στην θέση τους. Τα λουλούδια στα βάζα ήταν φρέσκα. Η κανάτα με το νερό και τα ποτήρια ήταν τοποθετημένα στο τραπέζι στο μικρό καθιστικό. Τα περιοδικά μόδας και γάμων βρισκόντουσαν στην ειδική θήκη.

Το καμπανάκι που ήταν τοποθετημένο στο πάνω μέρος της πόρτας ήχησε όταν αυτή άνοιξε. Ένα μεγάλο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο μου και έσπευσα να καλωσορίσω τους πελάτες. Μια ματιά στο πρόσωπο της γυναίκας που εισήλθε στο μαγαζί ήταν αρκετή για να κάνει όλο το σώμα μου να παγώσει και να ξυπνήσει μια και καλή τους εφιάλτες μου. Μετά από δυο χρόνια στεκόταν μπροστά μου η καλύτερη μου φίλη με την μητέρα της στο πλευρό της και με κοιτούσαν με το ίδιο σοκ και έκπληξη που τις κοιτούσα και εγώ.

«Μία...»

«Λάιλα...»

***
Καλημερα σε όλους και καλό Σαββατοκύριακο

Το πρώτο κεφάλαιο της νέας μου υπερφυσικής ιστορίας είναι εδώ. Ελπίζω να το απολαύσετε. Θα χαρώ πολύ να ακούσω την γνώμη σας στα σχόλια.

Θα χαρώ πολύ να μάθω την άποψη σας και το αστεράκι σας.

Καλή αρχή να έχουμε. Ελπίζω να την απολαύσετε

H Layla και ο Dimitri
σας καλωσορίζουν στον κόσμο τους.