ΛΑΊΛΑ

Το ποτήρι που κρατούσα γλίστρησε από τα χέρια μου και έπεσε στο πάτωμα μπροστά στα πόδια μου και έσπασε σε χιλιάδες κομμάτια τα οποία με έκοψαν και δημιούργησαν μικρές κόκκινες υγρές γραμμές από αίμα στο δέρμα μου. Ήμουν ξυπόλυτη και η Μάγια έτρεξε να μαζέψει τα γυαλιά από το πάτωμα για να μην τα πατήσω. Δεν έδωσα καμία σημασία στις κινήσεις της, όλο το σώμα μου είχε μουδιάζει και το μυαλό μου είχε κολλήσει να επαναλαμβάνει την πρόταση που είχε ξεστομίσει η Μία "Ο Ντιμίτρι συμφώνησε να γίνεις φύλακας μου". Δεν μπορούσα να το πιστέψω, δεν ήθελα να το πιστέψω, νόμιζα πως μετά την απόρριψη του δεν υπήρχε τίποτα που μπορούσε να κάνει ή να πει που θα με πλήγωνε τόσο ανεπανόρθωτα. Είχε καταφέρει να με διαψεύσει για ακόμα μια φορά.

«Λάιλα...» ανήσυχη η Μία κούνησε το χέρι της μπροστά από το πρόσωπο μου. «Λάιλα πες κάτι..» ρώτησε αγχωμένη για την φίλη της. Την έβλεπα αλλά  ήταν αδύνατον να κουνηθώ, το σώμα μου είχε μουδιάσει ολόκληρο και ακόμα κι αν προσπαθούσαν να μιλήσω κανένας ήχος δεν θα έβγαινε από το στόμα μου. Τα νέα που μου είχε φέρει ήταν ένας καθαρός εφιάλτης από τον οποίο δεν υπήρχε διαφυγή, μια φυλακή χειρότερη από κάθε μπουντρούμι που θα μπορούσαν να με είχαν κλείσει.

Μέσα μου ευχόμουν να με είχαν κλείσει φυλακή. Προτιμούσα χίλιες φορές και άλλες τόσες να περάσω όλη μου την ζωή κλεισμένη σε ένα υγρό και σκοτεινό μπουντρούμι από το να περάσω μια μέρα σαν φύλακας.

Οι φυλακές της αγέλης ήταν σαν τους στρατιώτες υποταγμένοι και υποχρεωμένοι να υπακούν κανόνες και διαταγές, δεμένοι με έναν αρχαίο και απαράβατο όρκο ο οποίος τους κρατούσε στην αγέλη για όλη τους την ζωή. Η ζωή του ατόμου αυτού έπαυε να είναι δική του, κάθε απόφαση για την ζωή του, ακόμα και ο γάμος, άνηκε στον αφέντη του τον οποίο και ήταν υποχρεωμένος να τον υπηρετεί και να τον προστατεύει μέχρι να πεθάνει ένας από τους δυο. Ήξερα πως η Μία δεν θα μου φερόταν ποτέ διαφορετικά και πως τίποτα δεν θα άλλαζε ανάμεσα μας αλλά δεν ήταν η Μία αυτή για τον οποίο φοβόμουν.

Οι γονείς της - ειδικά η Νατάλια - μπορούσαν να επωφεληθούν από την νέα κατάσταση και να κάνουν την ζωή μου μια κόλαση. Μπορεί να μην είχαν την δύναμη να με ελέγχουν αλλά αυτό δεν άλλαζε το γεγονός πως μόλις ολοκληρωνόταν ο όρκος και θα ανήκα στην Μία την στιγμή θα ανήκα στην υπηρεσία της οικογένειας των alpha.

«Που είναι;» ρώτησα και δεν χρειαζόταν να πω το όνομα του για να καταλάβουν πως αναφερόμουν στον Ντιμίτρι.

«Στην έπαυλη» απάντησε η Μία και ακαριαία ο θυμός αντικατέστησε το σοκ.

Προσπέρασα την Μία και την μητέρα μου και βγήκα τρέχοντας από το σπίτι - δεν σταμάτησα ούτε για να φορέσω παπούτσια - απλά έφυγα με προορισμό μου το αντικείμενο της οργής μου.

«Μία τρέξε πίσω της πριν κάνει καμία τρέλα», αυτά τα λόγια της μητέρας μου ήταν το τελευταίο που άκουσα πριν κλείσει η πόρτα πίσω μου κατευθυνόμενη προς το αρχοντικό.

Έφτασα στο αρχοντικό σε χρόνο ρεκόρ και σαν σίφουνας πέρασα το κατώφλι του πολυτελούς σπιτιού. Αγνόησα τους beta που μου φώναζαν να σταματήσω κατάφερα μάλιστα να σπρώξω τον έναν από την ομάδα που προσπάθησε με σταματήσει. Έβαλα τόση δύναμη που τον έριξα κάτω στέλνοντας τον αρκετά μέτρα μακριά μου. Έφτασα στο γραφείο του Ντιμίτρι και άνοιξα την πόρτα με κάνοντας την να χτυπήσει στον τοίχο πίσω της γεμίζοντας τον χώρο με ένα έντονο γδούπο.

Άνοιξα την πόρτα και μπήκα στο γραφείο προκαλώντας ένα έντονο θόρυβο την στιγμή που η ξύλινη επιφάνεια προσέκρουσε πάνω στο σκληρό τοίχο πίσω της. Βρήκα την Ντιμίτρι καθισμένο στον δερμάτινο καναπέ που υπήρχε στο δωμάτιο με τον Νόα και τον Άξελ να κάθονται σε έναν δεύτερο ολόιδιο καναπέ που ακριβώς απέναντι από τον Ντιμίτρι. Πετάχτηκε όρθιος μόλις με είδε ενώ οι φίλοι του με κοίταξαν βλέμμα λυπημένο και απολογητικό. Ήξερα πως είχαν πάρει το μέρος μου και με είχαν υπερασπιστεί και αυτό μου ήταν παραπάνω από αρκετό.

«Μπορείτε να μας αφήσετε μόνους» ζήτησα και εκείνοι έγνεψαν θετικά και βγήκαν από το δωμάτιο την στιγμή που η Μία μπήκε μέσα. Ο Νόα έπλεξε το χέρι του γύρω από αυτό της γυναίκας του και βγήκαν από το δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα πίσω τους αφήνοντας μακριά μας όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Εκείνη την στιγμή ήμουν μόνο εγώ και εκείνος και δεν σκόπευα να φύγω πριν πάρω τις εξηγήσεις που ήθελα.

Τον πλησίασα!

«Να σου εξηγήσω...»

Σήκωσα το χέρι μου και τον χαστούκισα πριν προλάβει να πει κάτι. Τίποτα απ' ό,τι κι αν έλεγε δεν μπορούσε να δικαιολογήσει αυτό που μου έκανε.

«Πόσο μαλάκας παίζει να είσαι; Γιατί Ντιμίτρι, γιατί; Τόσο πολύ με μισείς»

«Δεν σε μισώ».

«Τότε τι σου έχω κάνει και επιμένεις να με βασανίζεις με αυτόν τον τρόπο; Γιατί με κάνεις να υποφέρω;»

«Δεν είχα επιλογή».

«Μπορούσες να πεις όχι, αλλά απ' ότι φαίνεται αυτή είναι μια λέξη που δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο σου».

«Θα έμπαινες φυλακή».

«Θα το προτιμούσα χίλιες φορές να σαπίσω σε ένα κελί παρά την μοίρα που διάλεξες για εμένα» του αντιγύρισα και του έδωσα μια μπουνιά στο στήθος «Για ακόμα μια φορά πήρες εσύ την απόφαση για εμένα αναγκάζοντας με να υποστώ τις συνέπειες...» τον χτύπησα ξανά «Επιμένεις να είσαι το σκυλάκι της μαμάς και του μπαμπά επειδή δεν έχεις τα αρχίδια να πεις και να κάνεις αυτό που πραγματικά θέλεις...» Οι γροθιές μου κοπάνισαν ξανά και ξανά το στήθος του, άφησα ελεύθερη όλη την οργή, την λύπη και την αγανάκτηση μου.

Πονούσα τόσο πολύ, υπέφερα εξαιτίας της συνεχείς απάθειας του η οποία μας απομάκρυνε κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Πονούσα επειδή τον αγαπούσα και - τα δάκρυα στα μάτια μου εκείνη την στιγμή πρόδιδαν το πόσο πολύ τον αγαπούσα - πίστεψα πως ίσως μετά από το βράδυ που είχαμε ζήσει τα πράγματα θα άλλαζαν ανάμεσα μας, εκείνος όμως επέμενε να είναι κολλημένος στα πρέπει και στην εικόνα που η οικογένεια του θέλει να έχει.

«Γιατί μας το κάνεις αυτό;» ρώτησα ξέπνοα με τα χέρια μου να έχουν αρπάξει την μπλούζα του χωρίς να έχω πια καμία δύναμη μέσα μου.

Ο Ντιμίτρι έβαλε τα χέρια του στο πρόσωπο που και σήκωσε το πρόσωπο μου για να μπορέσω να τον κοιτάξω. Τα μάτια του ήταν γεμάτα στοργή και λύπη, μου έδειξε πως ούτε και σε εκείνον άρεσε αυτή η κατάσταση, πως με καταλάβαινε και πως μισούσε που πονούσα εξαιτίας του, όμως δεν ήθελα να με καταλάβει ήθελα απλά να ελευθερωθεί από την ζωή την οποία οι γονείς του έφτιαξαν για εκείνον και να γίνει ο υπέροχος άντρας που ξέρω πως είναι.

«Δεν μπορούσα να επιτρέψω να φυλακιστείς. Δεν ήθελα να σε χάσω».

Ένιωσα την ματιά του να με ρουφάει σε ένα ισχυρό τυφώνα αμέτρητων συναισθημάτων που με έκαναν να χάνω τον μυαλό μου. Ήμουν τόσο θυμωμένη μαζί του που μπορούσα να του ανοίξω το κεφάλι στα δυο, αλλά την ίδια στιγμή τα σκιρτήματα του έρωτα στην καρδιά μου φώναζαν να πάρω την απόφαση με την καρδιά και όχι με την λογική. Ήμουν τρελά ερωτευμένη μαζί του και αυτό ήταν κάτι το οποίο δεν θα άλλαζε όσα χρόνια κι αν περνούσαν αλλά δεν ήταν αρκετό αυτό. Δεν μπορούσα να ακούσω την καρδιά μου η προδοσία του ήταν μεγάλη και δεν μπορούσα να το δεχτώ αυτό.

Έπιασα τα χέρια του με τα δικά μου και τα τράβηξα από το πρόσωπο μου «Ναι αλλά με έχασες. Δεν θέλω να τολμήσεις να με πλησιάσεις, δεν θέλω να τολμήσεις να μου μιλήσεις ούτε να διανοηθείς να με αγγίξεις ποτέ ξανά. Μείνε μακριά μου» του πέταξα και πριν προλάβει να δει την μικρή αμφιβολία που υπήρχε στο βλέμμα μου έκανα μεταβολή και βγήκα από το γραφείο.

***

ΝΤΙΜΙΤΡΙ

Εξοργισμένος μπήκα στο δωμάτιο μου και με δύναμη κοπάνησα την πόρτα κάνοντας την να κλείσει με ένα δυνατό γδούπο. Η Ιρένε βρισκόταν ήδη στο εσωτερικό και με περίμενε καθισμένη στην άκρη του κρεβατιού με τα χέρια πάνω στα γόνατα της. Δεν την είχα δει καθόλου μετά την μικρή συνάντηση που είχε στήσει με τους γονείς της και ευχαριστούσα τον Θεό γι' αυτό, δεν ήξερα πως θα αντιδρούσα αν την είχα μπροστά μου. Την κοίταξα στα μάτια και με κατέκλεισε μια ισχυρή αίσθηση οργής και μίσους. Η λέξη "μίσος" ήταν βαριά λέξη αλλά ήταν ακριβώς το συναίσθημα που αισθανόμουν. Η εγωιστική συμπεριφορά της με είχε παγιδεύσει σε μια κατάσταση από την οποία δεν υπήρχε διαφυγή.

«Είσαι ευχαριστημένη τώρα; Χάρηκες που κατέστρεψες χωρίς λόγο την ζωή ενός ανθρώπου» την αντιμετώπισα και με δυο μεγάλα βήματα βρέθηκα να στέκομαι μπροστά σου.

Η Ιρένε σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε με μάτια που πετούσαν φωτιά χωρίς κανένα ίχνος μεταμέλειας «Χωρίς λόγο; Τολμάς και το λες εσύ αυτό μετά απ' όσα είπες στους γονείς μου; Με έκανες ρεζίλι. Είχες υποσχεθεί πως δεν θα μάθαιναν ποτέ την αλήθεια για την συμφωνία μας».

«Δεν πιστεύω πως έχεις το θράσος και μιλάς. Δεν πιστεύω πως μου ρίχνεις ευθύνες όταν η μόνη υπεύθυνη για όσα συνέβησαν είσαι εσύ και μόνο εσύ» ξέσπασα, φώναξα τόσο δυνατά χωρίς να με νοιάζει ποιος μπορεί να μας άκουγε

«Τι περίμενες πως θα συνέβαινε Ιρένε, θα κλαιγόσουν στην μαμά και τον μπαμπά και αφού με μάλωναν για την απρεπή συμπεριφορά μου εγώ θα έτρεχα να κάνω αυτό που ήθελες; Τόσο λίγο με ξέρεις...» έκανα μια παύση «Κάνε πως δεν το άκουσες αυτό επειδή για να πέσεις τόσο χαμηλά φαίνεται πως δεν με ξέρεις καθόλου».

«Δεν μου άφησες άλλη επιλογή. Είσαι ο alpha king και μπορείς να κάνεις ό,τι θες χωρίς να δίνεις λογαριασμό σε κανέναν αλλά όλα έχουν και ένα όριο. Είμαι η luna της αγέλης-»

«Ίσως να μην θέλω να είσαι πια η luna» της πέταξα κόβοντας την πρόταση της στην μέση. Αυτόματα το χέρι της Ιρένε σηκώθηκε και με δύναμη προσέκρουσε πάνω στο μάγουλο μου δίνοντας μου ένα δυνατό χαστούκι. Έσφιξα τα δόντια μου και πίεσα τις γροθιές μου στα πλευρά μου πνίγοντας την παρόρμηση να της ανταποδώσω την κίνηση. Είχα κάνει μια φορά το λάθος να σηκώσω το χέρι μου σε γυναίκα και δεν σκόπευα να επαναλάβω το ίδιο λάθος δεύτερη φορά.

«Θα προσποιηθώ πως δεν το έκανες αυτό».

«Κι' εγώ θα προσποιηθώ πως δεν άκουσα αυτό που μόλις είπες. Είμαι η luna, είμαι αυτή που θα γεννήσει τον διάδοχο της αγέλης. Είμαι η γυναίκα σου και δεν υπάρχει περίπτωση να σε χάσω».

Δεν της απάντησα απλά έκανα μεταβολή και πήγα να φύγω.

«Δεν θα σε συγχωρέσει ποτέ, το ξέρεις αυτό έτσι δεν είναι;» μου πέταξε κάνοντας με να σταματήσω. Γύρισα για να την κοιτάξω κάνα και μια έκφραση ικανοποίησης είχε φωτίσει όλο το πρόσωπο της. Χαιρόταν με το κατόρθωμα της, ήταν τόσο περήφανη που της ήταν πια αδύνατον να συνεχίσει να προσποιείται την πληγωμένη σύζυγο οπού ο άντρας της την πρόδιδε.

«Ίσως αλλά αυτό δεν πρόκειται να με αποτρέψει από το να κάνω ότι μπορώ για να την γλιτώσω από την μοίρα που εγώ την ανάγκασα να υποστεί. Θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να μην γίνει η Λάιλα φύλακας και μπορεί να μην με συγχωρέσει ποτέ, όπως και να 'χει όμως εμείς οι δυο τελειώσαμε».

***
Καλησπέρα καλησπέρα
Επιστρέψαμε με νέο κεφάλαιο
1830 λέξεις

Η Λάιλα ήταν έξαλλη και με το δίκιο της.
Καλά έκανε και τον αντιμετώπισε και λίγα του είπε νομίζω. Δεν πιστεύω όμως πως θα καταφέρει να μείνει μακριά του.
(Μικρό fanfact: βρέθηκα ένα βήμα πριν πάρω την απόφαση να κάνω την Λαιλα να απορρίψει τον Ντιμίτρι αλλά τελικά δεν το έκανα).

Ο Ντιμίτρι δέχτηκε πολλά χαστούκια σήμερα
Λέτε να καταφέρει μα γλιτώσει την Λάιλα από το να γίνει φύλακας;
Θα δείξει; 🤔🤔🤷🏻‍♀️🤷🏻‍♀️

Για την Ιρένε δεν θα μιλήσω.
Το επόμενο κεφάλαιο ίσως θα είναι λίγο μικρό αλλά θα είναι από την πλευρά της.

Θα χαρώ πολύ να μου χαρίσετε το αστεράκι σας και ένα σχόλιο.

Ακολουθεί φωτογραφία την οποία έφτιαξα εγώ...

Stay tuned for more...