ΛΆΙΛΑ

Παραδομένη στην αγκαλιά του Ντιμίτρι ένιωθα πιο ολοκληρωμένη από ποτέ, αυτό που είχε συμβεί είχε ξεπεράσει κάθε φαντασία μου και κάθε κύτταρο του κορμιού μου αποζητούσε ξανά αυτή την ένωση. Ο δεσμός μου με τον Ντιμίτρι είχε αποκατασταθεί, μπορούσα να το νιώσω σε κάθε ανάσα που έπαιρνα και σε κάθε χτύπο της καρδιάς μου που συμβάδιζε τέλεια με την δική του. Ο λύκος μου που όλα αυτά τα χρόνια παρέμενε σιωπηλός και ξυπνούσε μόνο για να μου προκαλέσει πόνο σε κάθε αναγκαστική μεταμόρφωση τώρα γουργούριζε ικανοποιημένος μέσα μου σαν μικρό κουτάβι.

Είχε συμβεί αυτό που ονειρευόμουν από τότε που μπορούσα να θυμηθώ τον εαυτό μου και ήταν απίθανο, γιατί λοιπόν ένιωθα αυτό το βάρος να πλακώνει το στήθος μου λες και είχα κάνει κάτι κακό.

«Θα μπορούσα να μείνω για πάντα ξαπλωμένος σε αυτό το κρεβάτι να σε κρατάω μέσα στην αγκαλιά μου» είπε σπάζοντας την σιωπή που μας τύλιγε, τα δάχτυλα του στα μαλλιά μου να τα χαϊδεύει μπλέκοντας κάποιες τούφες ανάμεσα τους.

«Αλλά δεν μπορούμε». αποκρίθηκα όμως μέσα μου ευχόμουν και εγώ ακριβώς το ίδιο με εκείνον. Αναστέναξα βαριά και ανακάθισα στο κρεβάτι απομακρύνοντας το σώμα μου από την ζεστασιά του δικού του. Έσφιξα με δύναμη το σεντόνι πάνω μου και επέλεξα να βάλω και πάλι την σιωπή ανάμεσα μας. Δεν ήξερα τι να πω, δεν είχα μετανιώσει γι' αυτό που είχε συμβεί ανάμεσα μας όμως είχαν αυτές τις σκέψεις μέσα στο κεφάλι μου που δεν μου επέτρεπαν να απολαύσω την στιγμή. Υπήρχαν πράγματα τα οποία δεν γνώριζα και με βασάνιζαν με σκέψεις και αμφιβολίες επισκιάζοντας όλα όσα ένιωθα.

Ο Ντιμίτρι αντέγραψε την κίνηση μου και ανασήκωσε το κορμό του από το στρώμα για να βρεθεί κοντά μου. Απαλά τα χείλη του άφησαν ένα φιλί πάνω στον ώμο μου και με έκανε να κλείσω τα μάτια μου.

«Τι συμβαίνει;»

«Τίποτα απλά...»

«Το μετάνιωσες;» με ρώτησε πριν προλάβω να ολοκληρώσω την πρόταση μου.

«Όχι» απάντησα χωρίς να διστάσω και αυτή ήταν η αλήθεια. Είχαν συμβεί πολλά ανάμεσα μας και είχαμε ανταλλάξει άσχημα λόγια, όμως παρά τα όσα είχαν γίνει η απόφαση μου να κάνω έρωτα με τον Ντιμίτρι ήταν το μοναδικό πράγμα για το οποίο δεν θα μετάνιωνα για κανένα λόγο. Υπήρχε όμως αυτό το "αλλά" που μου έκαιγε τα σωθικά και δεν με άφηνε να απολαύσω την στιγμή μας.

«Τότε τι συμβαίνει;»

«Υπάρχει κάτι που πρέπει να σε ρωτήσω».

«Ότι θες».

Δίστασα για μια στιγμή. «Θέλω να μάθω γιατί το έκανες, γιατί με απέρριψες; Θέλω τον αληθινό λόγο και όχι επειδή είμαι omega».

«Λάιλα...»

«Μου χρωστάς μια εξήγηση Ντιμίτρι. Η Μία μου είπε όλη την αλήθεια, μου είπε πως με βοήθησες να το σκάσω πως με απέρριψες για να με προστατέψεις από τους γονείς σου. Σε ρωτάω λοιπόν γιατί; Δικαιούμαι να μάθω».

Ήταν η σειρά του Ντιμίτρι να αφήσει μια βαθιά ανάσα να βγει από μέσα του σαν ένα εμπόδιο που άφηνε επιτέλους ελεύθερο έτοιμος να κάνει αυτό που έπρεπε να είχε κάνει πριν από πέντε χρόνια.

«Πριν ανακαλύψω ότι ήσουν το ταίρι μου είχα σχέση με μια κοπέλα, ήταν omega γι' αυτό και είχαμε αποφασίσει να είμαστε διακριτικοί και να βρισκόμαστε στα κρυφά, δεν το είπα καν στον Νοα και τον Άξελ. Όλα πήγαιναν υπέροχα μέχρι που κάποιος από την αγέλη μας είδε και το είπε στους γονείς μου. Ο πατέρας μου δεν το πήρε στα σοβαρά, νόμιζε πως ήταν μια από τις πολλέ περιπέτειες που είχαμε οι alpha και οι beta με μια omega. Η μητέρα μου από την άλλη έγινε έξαλλη και ζήτησε να πάψω να την βλέπω εκείνη ακριβώς την στιγμή, εγώ φυσικά αρνήθηκα. Συνεχίσαμε να βλεπόμαστε και τα πράγματα πηγαίναν πολύ καλά μέχρι την ημέρα που η Φοίβη μου ανακοίνωσε πως ήταν έγκυος...».

«Έγκυος;» αναφώνησα έκπληκτη διακόπτοντας τον. Η αποκάλυψη του ήταν κάτι το οποίο δεν περίμενα για κανένα λόγο.

«Όπως καταλαβαίνεις οι γονείς μου δεν ήθελαν ούτε να το ακούσουν, φοβήθηκαν για το κύρος και την εικόνα της αγέλης...»

«Αλίμονο» ειρωνεύτηκα και ο Ντιμίτρι χαμογέλασε.

«Δεν μπορούσαν να επιτρέψουν μια Omega να είναι αυτή που θα φέρει στον κόσμο τον επόμενο alpha king, τον alpha που είναι το πεπρωμένο του να είναι ο αρχηγός και άρχοντας κάθε αγέλης που υπάρχει» έκανε μια παύση και το πρόσωπο του σκοτείνιασε ολόκληρο

«Την ανάγκασαν να κάνει έκτρωση και μετά την εξόρισαν από την αγέλη. Προσπάθησα να το εμποδίσω αλλά δεν τα κατάφερα, με κράτησαν φυλακισμένο στο δωμάτιο μου με μια ασημένια σφαίρα καρφωμένη στο πόδι μου την οποία αφαίρεσαν μόνο όταν ήταν πια πολύ αργά. Προσπάθησα να την βρω και να της ζητήσω συγγνώμη για όλα αλλά δεν κατάφερα ποτέ να μάθω τίποτα για εκείνη».

«Πως γίνεται αυτό;»

«Δεν ξέρω, αλλά είμαι σίγουρος πως πίσω απ' όλα κρύβεται η μητέρα μου».

«Γι' αυτό με απέρριψες» είπα και δεν ήταν ερώτηση. Όλα πια έβγαζαν νόημα, όλη η ψυχρότητα του και η επιμονή του να με κρατάει σε απόσταση ακόμα και πριν ανακαλύψουμε πως είμαστε ο ένας το ταίρι του άλλου.

«Μου άρεσες πριν ακόμα μάθουμε την αλήθεια. Όταν κατάλαβα πως ήσουν το ταίρι μου πανικοβλήθηκα, δεν ήθελα να σου κάνουν κακό οι γονείς μου, ιδίως η μητέρα μου, έτσι αποφάσισα να παίξω το παιχνίδι τους έψαχνα τρόπους και ταυτόχρονα .έψαχνα τρόπους για να μπορέσω να σε βοηθήσω. Το να σε απορρίψω ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έκανα ποτέ».

«Αλλά το έκανες και μπορεί τώρα να καταλαβαίνω τον λόγο υπάρχει όμως κάτι ακόμα που πρέπει να σε ρωτήσω...κινδυνεύω ακόμα από τους γονείς σου;»

Ο Ντιμίτρι δεν απάντησε απλά χαμήλωσε το κεφάλι του δίνοντας μου την απάντηση που ζητούσα.

«Υπέροχα...»

Παραμέρισα τα σεντόνια από πάνω μου και σηκώθηκα απότομα από το κρεβάτι. Με βιαστικές κινήσεις πήρα από το πάτωμα το σορτς και το μπλουζάκι της πιτζάμας μου και τα φόρεσα. Μέσα στο κεφάλι μου επανέλαβα τη ιστορία του Ντιμίτρι και δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Είχα τρομάξει, ναι, φοβόμουν για την ζωή μου και για όσα θα μπορούσε να μου κάνει η μητέρα του, οπωσδήποτε. Πάντα γνώριζα πως η Νατάλια ήταν μια σκληρή και επικίνδυνη γυναίκα αλλά αυτά που είχα μάθε ξεπερνούσαν κάθε φαντασία.

«Μπορείς να φύγεις σε παρακαλώ».

«Λάιλα...»

«Θέλω να φύγεις» ύψωσα τον τόνο της φωνής μου και τον κοίταξα απευθείας στα μάτια αδιαφορώντας για το γεγονός πως ήταν ακόμα ο alpha και εγώ η omega.

Ο Ντιμίτρι σοκαρίστηκε από τον τόνο και την αντίδραση μου, μπορούσα να το δω στον τρόπο που με κοιτούσε, αλλά δεν είπε τίποτα απλά σηκώθηκε από το κρεβάτι και ντύθηκε. Με πλησίασε και τα χέρια του χάιδεψαν τα μπράτσα μου. Το άγγιγμα του αυτή την στιγμή ήταν ο χειρότερος εχθρός μου, είχα ανάγκη να μείνω μόνη μου και να σκεφτώ αλλά έτσι όπως έσερνε την άκρη των δαχτύλων του πάνω κάτω στο δέρμα μου δεν μου επέτρεπε να σκεφτώ τίποτα άλλο πέρα από την επιθυμία που ξυπνούσε μέσα μου.

«Φύγε σε παρακαλώ» είπα πιο απαλά αυτή την φορά και τράβηξα τα χέρια μου μακριά από το άγγιγμα του.

«Θα φύγω αλλά θέλω να ξέρεις πως δεν πρόκειται να αφήσω τους γονείς μου να σου κάνουν κακό».

«Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να το κάνεις αυτό, δεν θα σου είναι δύσκολο βέβαια το έχεις ξανακάνει απλά αυτή την φορά θα πρέπει να το πω και εγώ» του πέταξα και τον κοίταξα με όσο πιο ψυχρό βλέμμα μπορούσα.

Ο Ντιμίτρι έκανε ένα βήμα πίσω με τρόπο τόσο απότομο λες και τον είχε χτυπήσει κάποιο δυνατό ηλεκτρικό ρεύμα πολλών βολτ που παράλληλα προκάλεσε παράλυση σε όλο το κορμί του.

«Δεν μιλάς σοβαρά;»

«Ίσως και να μιλάω, αν αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσω να είμαι ασφαλής». Δεν το εννοούσα, φυσικά και δεν υπήρχε περίπτωση να τον απορρίψω, δεν είχα την δύναμη να κάνω κάτι τέτοιο μετά από τόσα χρόνια πόνου και μοναξιάς• ήθελα απλά να τον πονέσω λίγο, τόσο όσο χρειαζόταν για να φύγει από το δωμάτιο και για να μείνω μόνη μου.

«Με το να με απορρίψεις δεν πρόκειται να είσαι ασφαλής. Πιστεύεις πως υπάρχει πιθανότητα να ξεφύγεις από την μανία της μητέρας μου. Όσο είσαι στην αγέλη και κοντά μου για εκείνη θα είσαι πάντα κίνδυνος».

«Τότε θα φύγω από την αγέλη».

«Ούτε τότε θα είσαι ασφαλής...» μου πέταξε και έκανε ένα βήμα μπροστά αναγκάζοντας  με να κάνω ένα βήμα πίσω. Η αποφασιστικότητα και η ένταση του κορμιού του με έκανε να χάσω την δίκη μου «...δεν πρόκειται να σε αφήσω ήσυχη και δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω να φύγεις ξανά μακριά μου, έκανα αυτό το λάθος μια φορά και δεν σκοπεύω να το κάνω ξανά».

«Τι θα κάνεις τότε θα με κλειδώσεις πάλι στο μπουντρούμι;»

«Στο μπουντρούμι όχι, στην κρεβατοκάμαρα μου ναι». Ο τόνος του μεθυστικός και ερωτικός μου προκάλεσε μια γλυκιά ζάλη, σαν ένα γλυκό ναρκωτικό που η επίδραση του έριχνε όλες τις άμυνες μου και με παρέδιδε στα χέρια του.

«Μην το κάνεις αυτό».

«Ποιο;» ψιθύρισε με λάγνα φωνή και δάγκωσε τον λοβό του αυτιού μου.

«Ντιμίτρι...» το όνομα του βγήκε σαν ένας πνιχτός ψίθυρος. Το χέρι μου άρπαξε το μπράτσο του προσπαθώντας να μείνω όρθια αφού τα πόδια μου με εγκατέλειπαν.

«Σε παρακαλώ χρειάζομαι λίγο χρόνο μόνη μου να ηρεμήσω να σκεφτώ».

Ο Ντιμίτρι σήκωσε τα χέρια του στον αέρα παραδίνοντας την μάχη της σαγήνης του αλλά ήξερα πολύ καλά πως η κουβέντα μας δεν είχε τελειώσει και πως δεν υπήρχε περίπτωση να εγκαταλείψει τον πόλεμο.

***

Το επόμενο πρωί με βρήκε ξύπνια πριν προλάβει ο ήλιος να κάνει την εμφάνιση του από το μισάνοιχτο παράθυρο του δωμάτιου. Είχα καταφέρει να κοιμηθώ με μεγάλη δυσκολία, αν μπορούσα να πω ύπνο την μια ώρα που είχα καταφέρει να κλείσω τα μάτια μου, αφού το περισσότερο βράδυ το πέρασα να στριφογυρίζω στο κρεβάτι. Δυσκολεύτηκα να ηρεμήσω, το μυαλό μου δεν μπορούσε να σταματήσει να σκέφτεται τον Ντιμίτρι και όλα όσα μου είχε διηγηθεί, προσπάθησα να κατανοήσω τα λόγια του και να προσπαθήσω να δώσω μια εξήγηση σε όσα είχα μάθει χωρίς όμως να τα καταφέρω. Όταν το πήρα πια απόφαση σηκώθηκα από το κρεβάτι, ντύθηκα βιαστικά και αποφάσισα να πάω μια βόλτα που είχε σκοπό να με κάνει να ξεχαστώ.

Ένιωσα ελεύθερη, μπορούσα επιτέλους μετά από τόσο καιρό να περπατήσω μόνη μου χωρίς βοήθεια και ένιωθα ικανή να τρέξω μέχρι τα αστέρια και πίσω.

Αυτό ακριβώς έκανα!

Στάθηκα πίσω από ένα δέντρο και έβγαλα τα ρούχα μου αφήνοντας τα με προσοχή τακτοποιημένα στο γρασίδι. Έκλεισα τα μάτια μου χαλάρωσα το κορμί μου και έδωσα την εντολή στον λύκο μου επιτρέποντας μου αλλάξω μορφή. Δεν χρειαζόταν να καταπιέσω τον εαυτό μου από την στιγμή που όλοι ήξεραν πια πως μπορούσα να πάρω την μορφή του λύκου μου. Η μεταμόρφωση κράτησε μόλις μερικά δευτερόλεπτα και η εμπειρία δεν θύμισε σε τίποτα το φριχτό βασανιστήριο που είχα αναγκαστεί να υπομένω όλα αυτά τα χρόνια, αυτή την φορά ήταν τελείως διαφορετικό ένιωσα λες και κάποιο μαγικό φως με τύλιξε την επιδερμίδα μου με την γούνα μου να σκεπάζει το δέρμα μου για να με ζεστάνει, τα νύχια μου έγιναν οι σύμμαχοι μου και τα κοφτερά δόντια μου τα όπλα μου εναντίον σε όσους προσπαθούσαν να μου κάνουν κακό.

Γρύλισα ενθουσιασμένη και ξεχύθηκα στην ατελείωτη γη της αγέλης χωρίς να με νοιάζει κανένας και τίποτα. Άφησα τον λύκο μου ελεύθερο να απολαύσει τον αέρα της νύχτας λίγο πριν το πρώτο φως της αυγής και την απαλότητα από το γρασίδι στις πατούσες μου.  Ήταν λες και είχα μόλις έρθει στον κόσμο και βίωνα για πρώτη φορά κάθε συναίσθημα και κάθε αίσθηση που υπήρχε τριγύρω μου. Ακόμα και η όραση μου ήταν διαφορετική, πιο καθαρή πιο λαμπερή λες και χιλιάδες αστέρια είχαν βρει το σπίτι τους μέσα στα μάτια μου.

Δεν ήθελα να σταματήσω να νιώθω έτσι αλλά με το πρώτο φως του ήλιου ήξερα πως είχε έρθει η ώρα να επιστρέψω και πάλι στην ανθρώπινη μορφή μου. Έτρεξα πιο γρήγορα από κάθε άλλη φορά φτάνοντας στο σημείο που είχα αφήσει τα ρούχα μου. Έγινα ξανά άνθρωπος με την ίδια ευκολία που είχα γίνει λύκος, ντύθηκα και αφού έριξα μια ματιά προς την ανατολή πήρα τον δρόμο της επιστροφής.

Στην επιστροφή μου στο αρχοντικό βρέθηκα αντιμέτωπη με μια μεγάλη έκπληξη. Δυο πολυτελή μαύρα αυτοκίνητα μόλις είχαν εισέλθει στον πελώριο κήπο και έκαναν τον κύκλο του σιντριβανιού που υπήρχε μπροστά από την κεντρική είσοδο του αρχοντικού. Οι πίσω πόρτες των οχημάτων άνοιξαν ταυτόχρονα και από το πίσω κάθισμα βγήκε ένας άντρας τόσο επιβλητικός που έκανε όλο το κορμί σου να μουδιάζει και μια γυναίκα εντυπωσιακή με μαλλιά κατάξανθα σαν μεταξύ. Κατάλαβα αμέσως ποιοι ήταν αυτοί οι ανθρώποι και η επιβεβαίωση ήρθε την αμέσως επόμενη στιγμή όταν άνοιξε η κεντρική πόρτα και η Ιρένε τρελαμένη από χαρά κατέβηκε τα σκαλιά χοροπηδώντας.

«Μαμά...μπαμπά...» αναφώνησε χαρούμενη και έπεσε στην αγκαλιά τους.

***
Καλησπέρα σε όλους και χρόνια πολλά.
Επιστρέψαμε με νέο κεφάλαιο και πιστέψτε με όταν λέω πως τώρα αρχίζει το καλό. Είχα πολύ καιρό να ανεβάσω το ξέρω αλλά χρειαζόμουν λίγο χρόνο για τον εαυτό μου να ηρεμήσω.

Επίσης συνειδητοποίησα πως γράφοντας τα προηγούμενα κεφαλαία είχα παρασυρθεί τόσο από την πλοκή που είχα αφήσει τελείως την πορεία της αρχικής ιδέας και κάποιες σκηνές δεν είχαν μπει οπότε έπρεπε να αναδιαμορφωθεί λίγο η πλοκή και χρειαζόμουν έναν επιπλέον χρόνο
Αν με ρωτάτε θα σας πω πως οι αλλαγές είναι καλύτερες 😁😁

Νέο κεφάλαιο λοιπόν 2100 λέξεις και ανυπομονώ να διαβάσω τις σκέψεις και τις γνώμες σας.
Ακόμα αν σας άρεσε θα χαρώ πολύ να μου χαρίσετε το αστεράκι σας.

Ακόμα μπορείτε να με βρείτε στο instagram και στο Tik Tok οπού μπορείτε να μαθαίνετε πρώτοι νέα για τα επόμενα κεφαλαία αλλά και για πολλά αλλά.
Insta: vasiavipphoenix
Tik Tok: VasiaVipPhoenix 

Stay tuned for more...