6/10

Data: 04.04.2022

Zabawna opowieść o tym, że w miłości wszystkie chwyty są dozwolone. Nawet w miłości... do kota!
Emilia, matka niesfornych bliźniąt, próbuje stanąć na nogi po rozwodzie. Decyduje się przyjąć propozycję kuzyna, który oferuje dach nad głową i pracę. Gdy w wyniku szalonych pomysłów bliźniaków, traci posadę, pomocną dłoń wyciąga do niej ekscentryczna staruszka. Dzięki jej wstawiennictwu Emilia trafia do domu gburowatego pisarza i jego charakternej... kotki! Współpraca przebiega dość burzliwie, szczególnie gdy między pracodawcą a Emilią zaczyna działać chemia...
Kiedy kotka znika, pierwszymi podejrzanymi są bliźniaki... Czy to na pewno właściwy trop?

***

Mam co do tej książki mieszane uczucia. Z jednej strony okej, typowa lekka komedia Joanny Szarańskiej, a z drugiej niestety miejscami mnie nużyła. Wydała mi się jednak mniej zabawna niż poprzednia część, a niektóre perypetie czy opisy zwłaszcza przemyśleń kota i dzieci wydawały mi się niepotrzebne. Podobnie jak nie bardzo zrozumiałam sceny kupowania mebli ogrodowych. Nie do końca też czuję tego rozporządzania każdym przez babcię Trudzię, ale rozumiem, taka postać. Sam Owczarek wydał mi się ciekawszą postacią niż np. Pedro z poprzedniej części i był konkretny, natomiast Emilia, tu niestety nie wiem jaka była, bo właściwie wiemy o niej ze ma dzieci i jest po rozwodzie. Bardzo płytka postać. Myślę, że dla fanów Szarańskiej to lektura obowiązkowa, aczkolwiek mnie nie porwała.