8/10

Data: 01.08.2021

Wąpierz Elgan wiódł w miarę spokojne życie, do czasu, gdy na jego drodze stanął Smęt. Pokraczny, śmierdzący demon, sprowadzony przez samozwańczego szamana, powoli popada w obłęd, który mogą ujarzmić tylko bogowie. Aby zapobiec katastrofie, jaką zwiastuje coraz gorszy stan niesfornego demona, wąpierz Elgan wyrusza na poszukiwanie lasu Czarnoboga, by oddać mu w opiekę istotę odrzuconą przez innych bogów.
Do wyprawy rychło dołącza piękna szamanka Dorada, dla której podróż okaże się prawdziwą lekcją życia, a nieco później rudowłosy Mirosław, skrywający niejedną tajemnicę. Elgan wraz z towarzyszami przemierza ziemie, na których ludzie wyprawiają uczty zaduszne, by przywołać dziady, a wiejskie baby i chłopi stoją w kolejkach po wróżby.
Podczas wędrówki Elgan i Dorada próbują rozwikłać zagadkę znikających z wiosek dzieci. Wszystko wskazuje na to, że w zbrodnie zamieszane są potężne siły z zaświatów. Im bliżej rozwiązania znajduje się Elgan, tym większe niebezpieczeństwo grozi Doradzie.
Czy Elgan zdąży odprowadzić Smęta do Czarnoboga, zanim demon oszaleje? Czy odkryje, kto stoi za porwaniami? Czy przy okazji uda mu się dowiedzieć czegoś o sobie? Aby znaleźć odpowiedzi na te pytania, wystarczy wyruszyć w drogę do Wyraju!

***

„Droga do wyraju" to debiutancka powieść Kamilii Szczubełek. Nie trudno się domyśleć, że przykuła moją uwagę prześliczną okładką, której kolory wręcz zachwycają. Choć po cyklu Kwiatu paproci (oraz po Topielicy ze Świtezi, która jest poza wszelkimi rankingami), wydawało mi się, że mam już dość wierzeń słowiańskich, to jednak postanowiłam dać książce szansę, zwłaszcza że lubię poznawać nowych autorów oraz tak naprawdę mam słabość do tego typu fantastyki. Książka jako całość podobała się mi i to nawet bardzo. Czytało się szybko, lekko i z zaciekawieniem. Autorka wprowadzała coraz to kolejnych bohaterów oraz demony Walesa, a przy tym nie zanudzała zbyt długimi opisami, których nie lubię, skupiała się raczej na akcji i dialogach. Elgana polubiłam zwłaszcza, że lubuję się w wampirach (z wyjątkiem tych skrzących w słońcu), no i sama postać Smętka była również ciekawa. Dorada może i była denerwująca, ale mnie nie drażniła, była właśnie ciekawym wątkiem, napędzała akcje i przysparzała Elganowi kłopotów. Trochę zabrakło mi iskrzenia miedzy tą dwójką bohaterów. Niby z czasem Dorada stawała się coraz bliższa sercu Elgana, ale za mało było tych momentów między nimi. Pod koniec wydawało mi się, że jednak autorka już za bardzo namotała w fabule, powprowadzała bohaterów (epilog był pisany z punktu Wandy – miałam problem przypomnieć sobie kim ona była) oraz wątków i już sama nie wiedziałam, który jest ważniejszy, i niestety zostawiła nas z wieloma pytaniami bez odpowiedzi. Dlatego też z chęcią sięgnę po kolejne tomy Demonów Walesa, żeby znaleźć odpowiedzi na te pytania. Choć nie jestem specjalistką książek o słowiańskich wierzeniach, to spośród tych, które czytałam ta jest jedną z najlepszych i najprzyjemniejszych.