Cudowną recenzję Współlokatorów autorstwa Beth O'Leary wykonała niezastąpiona AnotherDaydreamer- <3

Treść recenzji:

Współlokatorzy od Beth O'Leary to przyjemny w odbiorze, lekki romans. To jednak coś więcej niż płytka historia o miłości, bo opowiada również o przyjaźni i o życiu. I choć nie oczekiwałam od tej pozycji zbyt wiele, miło się zaskoczyłam.

Wszystko zaczyna się od braku pieniędzy i zerwania Tiffy z chłopakiem. Dziewczyna musi szybko się wyprowadzić i — gdy poszukiwania taniego mieszkania spalają na panewce — odpowiada na nietypowe ogłoszenie. Według niego mieszkanie będzie do jej dyspozycji w nocy, a w dzień przebywać w nim będzie Leon, pracujący na nocne zmiany. Dzięki temu Tiffy i Leon wymieniają się liścikami, co prowadzi do niespodziewanego obrotu wydarzeń.

Znaczące dla historii są wątki poboczne, bo to właśnie one sprawiają, że książka nie opiera się jedynie na wątku romantycznym. Niezwykle spodobał mi się motyw Leona poszukującego ukochanego pacjenta hospicjum oraz niesprawiedliwe skazanie jego brata na więzienie. To czyni powieść bardziej prawdziwą, realistyczną, odbiorca przekonuje się, że postacie również mają problemy.

Głównych bohaterów nie da się nie lubić, a rozwój ich relacji jest uroczy. Prędko pokochałam Tiffy oraz Leona. Tiffany jest szalona, nieco ekscentryczna i uśmiechnięta, Leon za to — choć mniej przebojowy — nieśmiały i poważny, ma dobre serce. Razem tworzą duet, obok którego nie da się przejść obojętnie! W tej powieści urzekła mnie także różnorodność drugoplanowych bohaterów: Mo to optymistyczne słoneczko, a Gerty zołza, która zrobi dla przyjaciół wszystko.

Autorka zgrabnie przedstawia emocje: czuć niepewność Leona dotyczącą nowego związku, czy strach Tiffy przed byłym partnerem. Szczególnie udane są sceny romantyczne, nie ma się wrażenia, że są przesadzone lub kiczowate. Możecie zaufać mi na słowo, że czytając tę pozycję, niemal non stop się uśmiechałam.

Fabuła Współlokatorów nie jest skomplikowana. Akcja jest powolna, szczególnie zaś jej wstęp, ponieważ główni bohaterowie poznają się dopiero około dwusetnej strony. Muszę przyznać, że był to dobry zabieg, bo udanie budował napięcie.

Niewątpliwie będę miło wspominać tę lekturę. Współlokatorzy to historia na ponure dni, kiedy brakuje słońca i nie wszystko idzie po naszej myśli. Ta pozycja nie zawiedzie Was, jeśli poszukujecie czegoś lekkiego i radosnego.