Recenzję książki „Personalizm” autorstwa Juana Manuela Burgosa przygotował dla nas Hiroteo ❤

Personalizm od Juana Manuela Burgosa jest kompendium uściślonej wiedzy personalizmu, który do tej pory nie był mi zbytnio znany. Personalizm — stawiający w centrum osobę, jest bardzo ciekawą filozofią, a w książce znajdziemy wiele jego odmian: francuską, włoską, niemiecką i polską. Autor odwołuje się do chrześcijaństwa i dualizmu między kapitalizmem a marksizmem, które to miały również wpływ na rozwój indywidualizmu. Mimo że autor we wstępie napisał, że stara się jak najlepiej przedstawić tę filozofię, w niektórych momentach kompletnie nie rozumiałem, o co chodzi. W książce przytoczono też XX wiek, wojny światowe, komunizm, ale również pracę np. Karola Wojtyły, który wywarł największy wpływ na rozwój polskiego personalizmu.

Najbardziej zapadły mi w pamięć słowa: „człowiek nie ma ciała, ale jest ciałem" oraz „Człowiek i w ogóle każda istota rozumna istnieje jako cel sam w sobie, nie tylko jako środek, którego by ta lub owa wola mogła używać wedle swego upodobania, lecz musi być uważany zarazem za cel zawsze, we wszystkich swych czynach, odnoszących się tak do niego samego, jak też do innych istot rozumnych. [...] To, co istnieje, a czego istnienie zależy nie od naszej woli, ale od przyrody, ma mimo to o ile jest czymś pozbawionym rozumu tylko względną wartość, a to jako środek, i zwie się dlatego rzeczą; natomiast istoty rozumne nazywamy osobami, ponieważ ich natura wyróżnia je jako cele same w sobie, tj. jako coś, czego nie należy używać tylko jako środka". Skłania mnie to do rozważań, jak i zarazem daje chęć zgłębienia personalizmu.

Co prawda nie dowiedziałem się z książki tak wiele jak z nauk buddyjskich czy stoickich, ale mimo wszystko jest to dobra pozycja, dosyć tania, z elegancką czcionką, przeczytanie jej nie powinno zająć wiele czasu, a zawsze może poszerzyć horyzonty.