Recenzję książki „O pisaniu na chłodno” autorstwa Remigiusza Mroza przygotował dla nas Hiroteo ❤️

Muszę przyznać, że po raz pierwszy miałem styczność z twórczością tego autora, choć on sam założył, że już się gdzieś „spotkaliśmy”. Życie to jednak potrafi zaskoczyć! 

Po książkę sięgnąłem głównie dlatego, że Mróz to bez wątpienia najpopularniejszy polski autor, nałogowiec zakotwiczony w pisarskich wrotach, z niebagatelnym, cennym doświadczeniem. Kto jak kto, ale on bez wątpienia ma przepis na bestseller. 

To dzieło zabrało mnie do mrocznej rzeczywistości, wprowadziło w kwestię standardów wydawniczych i realiów rynkowych przeplatanych z cennymi, jednak skąpymi radami o pisaniu. 

Książka jest podzielona na dwie części, pierwsza jej połowa to część autobiograficzna, w której autor dementuje plotki o tym, że uważa się za kogoś więcej niż y i ja; jest zwykłym „facetem” zakochanym w pisaniu, popełniającym błędy i zanurzonym w przyziemnych nawykach. Jego idolem literackim (jak i zapewne wiele czytelników) jest Stephen King. W młodości z kolei palił papierosy. W pewnym sensie jest to dobre posunięcie, gdyż Mróz pozwala fanom dostrzec swoją rzeczywistą postać i przez to zmotywować ich do tego, że tak naprawdę nic nie stoi na przeszkodzie, by robili to samo! 

Ponadto treść zahacza o realia wydawnicze, tym samym w pewnym stopniu obnażając pasję pisarską. Niestety, konkluzja płynie tuzinkowa; pierwsze dzieło przygotowywane pod wydanie przejdzie trudną, skomplikowaną drogę (albo wcale w nią nie wyruszy). Parabellum Mróz wysyłał do wielu wydawnictw, które często nawet mu nie odpowiadały, mimo iż „cisi czytelnicy” ulokowali w nim swą duszę na wieki. Realia wydawnicze są bezwzględne (wtedy oczywiście bardziej surowe, ale mimo wszystko), trzeba się z tym liczyć.

Druga część to powód, przez który kupiłem tę książkę. Na tym polu, z bólem serca stwierdzam, że się rozczarowałem. Rady ponownie przeplatane z realiami wydawniczymi i pracą korektorską są cenne i warto o nich wiedzieć, ale osobiście zaskoczyło mnie ostrzeżenie przed idealizowaniem bohatera i podkreślaniem cech jego wyglądu. Wszystko to, by zostawić swobodę interpetacyjną. Zaspokoiły mnie również wskazówki dotyczące pisania dialogu czy podsycania wyobraźni czytelnika. To ważna wiedza, ale czy niezbędna dla początkującego pisarza, który dopiero stawia pierwsze kroki w literackim półświatku? Mam tu poważną wątpliwość. Jasnym jest, że nie ma złotego środka ani sprawdzonej receptury na pisanie książek, aczkolwiek tych rad jest po prostu za mało, a przeczuwam, że kto jak kto, ale Remigiusz mógłby zamieścić ich o wiele, wiele więcej — to zdecydowana wada omawianej przeze mnie publikacji. 

Podsumowując, jeśli czytaliście już dzieła Mroza i chcielibyście poznać go od tej człowieczej strony, to książka skierowana właśnie  do was, natomiast jeśli dopiero zaczynacie swoją przygodę z pisaniem i waszym celem jest głównie dopieszczanie literackiego pióra, to zdecydowanie muszę ją odradzić. Jeśli jednak macie już jakieś doświadczenie i jesteście gotowi na podjęcie współpracy z wydawnictwem, z całą pewnością ją Wam polecę.