Recenzję książki „Kirke” autorstwa Madeline Miller przygotowała dla nas Sansiviria ❤

„Złota klatka nadal jest klatką”

 Z pewnością to nie te słowa uznałabym za najpiękniejsze, najmocniej zapadające w pamięć bądź najbardziej wzruszające z tych, które znalazłam w „Kirke”, ale to właśnie one doskonale oddają przesłanie książki. Choć to nie główna bohaterka je wypowiada, w pewnym momencie zaczyna się z nimi zgadzać — i nawet jeśli potrzebowała całego życia, by to odkryć, ta chwila nadal jest wyjątkowa.

Jak można się domyślić po tytule, tą bohaterką jest Kirke, którą zapewne wszyscy znają jako zakochaną w Odyseuszu, zmieniającą niewinnych żeglarzy w świnie wiedźmę z Ajaji. Przyznaję, też było to moje jedyne skojarzenie. Na szczęście Madeline Miller przedstawia jej postać w zupełnie inny sposób. Na samym początku Kirke jest posłuszna i daje sobą pomiatać bogom, wśród których żyje. Nie zna swoich możliwości, wciąż zabiega o akceptację i uwagę rodziny. Dopiero po wygnaniu na wyspę, gdy odkrywa, że w rzeczywistości może liczyć jedynie na siebie, zaczyna zyskiwać na charakterze. Kolejnym punktem zwrotnym jej historii jest urodzenie syna — próbując chronić go od wszelkich niebezpieczeństw, całkowicie zmienia nastawienie do spraw, które wcześniej uznawała za naturalne. Obserwowanie przemiany od zastraszonej nimfy po pewną siebie i swoich decyzji czarodziejkę okazało się fascynującym przeżyciem.

Na uwagę zasługują też inni bohaterowie. Co od razu przypadło mi do gustu, żaden z nich nie był czarno-biały. Bogowie okazali się istotami okrutnymi, skłóconymi, skupionymi na rozrywce, spiskach i zaspokajaniu własnych potrzeb. Mitologiczni herosi nie byli aż tak honorowi i szlachetni, jak zwykło się ich przedstawiać. Spośród nich najbardziej wyróżnił się Odyseusz, zresztą nic dziwnego, skoro spędził na Ajaji cały rok. Ukazano go nie tylko jako rzeźbiarza ludzkich umysłów, wielkiego dowódcę i mistrza forteli, ale także człowieka impulsywnego, wykorzystującego innych i zdolnego do wszystkiego. Wyraźnie nakreślono również kontrast między jego synami, Telemachem i Telegonosem, co pozwoliło stworzyć ciekawy wątek.

Fabuła opiera się na najróżniejszych mitach z zakresu wierzeń Greków. Ciągnie się przez setki lat, ale przejścia pomiędzy konkretnymi scenami są dość naturalne. Poza tym na podziw zasługuje to, jak wiele różnych opowieści autorka zdołała ze sobą powiązać — na przykład rzadziej spotykaną wersja mitu o Scylli, nimfie przemienionej w potwora, historię Glaukosa i zdolności Kirke. Nie wszystko jest do końca zgodne z oryginalną mitologią, ale mimo tego musiało wymagać obszernego researchu i umiejętności łączenia faktów. Zaskoczyły mnie przy tym wydarzenia pod koniec akcji. Decyzja podjęta przez główną bohaterkę jest jedną z tych, których trudno się spodziewać, ale po przeczytaniu wydała się wręcz oczywista. Jestem pod ogromnym wrażeniem zakończenia, bo jest logiczne, pasuje do postaci, na swój sposób wzrusza i jednocześnie w odpowiedni sposób zamyka wszystkie wątki.

Należy też powiedzieć kilka słów o stylu, w jakim napisano „Kirke” — jest to coś podobnego do bardzo długiej opowieści głównej bohaterki. Potrzebowałam chwili, by się do tego przyzwyczaić, ale już po kilku stronach wszystko brzmiało lekko, prosto i naturalnie. Emocje wydawały się prawdziwe, świat wokół postaci szybko nabierał barw, a niektóre fragmenty były tak pięknie poetyckie, że zasłużyły na zapisanie.

Czy poleciłabym tę książkę każdemu? Nie, bo wiem, że dla niektórych mitologia grecka jest stanowczo zbyt często używanym motywem. Jednak w mojej opinii Madeline Miller wykorzystała ją w sposób niecodzienny i pod każdym względem wart docenienia. Czytanie i przeniesienie się do tego wyjątkowego świata sprawiło mi niebywałą przyjemność. Dlatego też jeśli szukacie świetnie napisanej historii z nieprzeciętnymi bohaterami i uniwersalnym przesłaniem, „Kirke” powinna być wyborem idealnym.