Z czego najbardziej kojarzycie Sliwka91? Z Wattpada? Z zapowiedzi oczekującego na premierę Nie pozwól mi się bać? Z książek w roli korektora i redaktora? A może z Instagrama obfitego we wskazówki językowe? Niezależnie od tego, jak brzmi Wasza odpowiedź, serdecznie zapraszamy do tego, żebyście zapoznali się z cudowną recenzją opowiadania Kamili Śliwińskiej. Recenzję wykonała AnotherDaydreamer- <3

Treść recenzji:

W deszczu naszych błędów to poruszający dramat. Od początku wiedziałam, że różni się on od innych przeczytanych przeze mnie opowiadań z antologii, ale ani przez chwilę nie żałowałam jego lektury, a wręcz przeciwnie.

Autorka podejmuje trudny temat, jakim jest śmierć dziecka. Ukazuje cierpienie matki, a także niemożność ruszenia dalej, bo jak pozbierać się po stracie najważniejszej osoby, jak funkcjonować, kiedy czuje się, że straciło się sens życia? Znajdziemy tu również motyw błędów i wybaczenia dodający całości pełniejszego brzmienia.

Malwinę, czyli główną bohaterkę, poznajemy jako zrozpaczoną matkę, której los odebrał najdroższy skarb, córkę Alicję. Kolejnym ważnym bohaterem jest egocentryczny Wiktor, który zawiódł Malwinę i Alę wtedy, gdy te najbardziej go potrzebowały. Mimo to nie tylko cierpieniem została ukazana historia, a iskrą nadziei w opowiadaniu okazał się pan Zbyszek, staruszek o dobrym sercu wspierający Malwinę w żałobie.

Świat przedstawiony w opowiadaniu nie różni się od naszej rzeczywistości. Jest prawdziwy i niekiedy wręcz brutalny, bez skrupułów może jednego dnia zabrać bohaterom to, co kochają najbardziej. Większość akcji, poza retrospekcjami, rozgrywa się na cmentarzu oraz w pobliżu niego, co dostosowane jest do wydarzeń i klimatu, w którym zachowany jest tekst.

Opowiadanie niemal do końca utrzymane jest w smutnym, przygnębiającym nastroju. Autorka w sposób wyciskający łzy z oczu opisała tęsknotę za dzieckiem (zadbała o takie szczegóły jak np. smoczek i pieluszka zostawione na grobie, co potęguje wiarygodność odczuwanych przez bohaterkę emocji). Kamila Śliwińska stworzyła historię, obok której nie da się przejść obojętnie.

Starannie zaplanowana fabuła zrobi wrażenie nawet na najbardziej wymagającym czytelniku. Mimo powrotu do wydarzeń z przeszłości bohaterów nie czuje się braku płynności, a wszystko ładnie się ze sobą łączy.

Tekstu nie mogę nazwać łatwym w odbiorze, głównie z powodu ładunku emocjonalnego, jaki ze sobą niesie. Mimo to zdecydowanie doceniam to opowiadanie, gdyż jest po prostu szczere i dojrzałe. Pokazuje, ile może zmienić wybaczenie i koniec rozpamiętywania przeszłości. Udowadnia, że po tragedii nie można się poddać, ale należy się podnieść i dać sobie szansę na znalezienie szczęścia. Przesłanie utworu z pewnością odbije się echem wśród czytelników, na długo zapadając im w pamięć.