△▽ BILL ▽△

Poczułem coś dziwnego, coś czego nigdy wcześniej nie czułem. Czy to ból? Tak. Ostry, pulsujący ból w klatce piersiowej. Dlaczego to się dzieje?

Zwinąłem się z bólu. Ciężko mi oddychać i nie mam pojęcia skąd bierze się to jakże okrutne uczucie.

△▽ APRIL ▽△

Żeby odciągnąć się od myśli o Billu, pojechałam z Mabel, Cuksą i Grendą na zakupy. Wchodziłyśmy do każdego napotkanego sklepu z ciuchami.

-I jak? - Siostra Dippera zapozowała w pięknej różowo - fioletowej sukience do kolan z dużym wycięciem na plecach.

-Wyglądasz przecudownie! - Krzyknęła Cuksa, a Grenda jej zawtórowała. Ja tylko przytaknęłam i posłałam im ciepły uśmiech. Mimo wszystkich moich starań, nie potrafiłam o nim zapomnieć. Nie teraz, gdy wiem, że mogę go odzyskać.

△▽ DIPPER ▽△

-Więc? Co tak właściwie cię tu sprowadza? - Zapytałem, korzystając z faktu, że dziewczyny pojechały na zakupy i mogę z nim porozmawiać w cztery oczy.

-Szukałem Billa. Wiesz, on... Narobił wszędzie niezłego bałaganu.

-Wszędzie?

-No t-tak. W innych wymiarach, a ja po nim sprzątam.

-Ale rzeczywiście wydajesz się być bardziej... Nieśmiały niż on.

-Bo Bill zawsze był trochę nieokrzesany. Zdziwiłem się, że tak dobrze dogadywał się z April.

-Nie tylko ty. Czyli mówisz, że nie masz zamiaru rozpętać kolejnej międzywymiarowej wojny?

-Nic z tych rzeczy - jego głos drżał, zupełnie tak, jakby się czegoś wystraszył.

Mimo wszystko będę trzymać się na baczności - odparłem w myślach.

-Dipper...

-No?

-Jest pewna sprawa, która nie jest zbytnio... Pocieszająca - mówił to ze spuszczoną głową.

-Czyli?

-Chodzi o szczelinę między wymiarami.

-Co z nią znowu?

-Nic poważnego. Znaczy mam taką nadzieję.

-Możesz mi wreszcie powiedzieć o co chodzi?

-Przez jej otwarcie na ziemię przedostaje się coraz więcej rzeczy i istot, które nie powinny tu być. Raczej nie stanowią zagrożenia, ale lepiej mieć na to oko.

Popatrzyłem na niego. Czułem się tak, jakbym rozmawiał z dzieckiem. Siedział skulony i unikał mojego spojrzenia, boi się mnie czy jak?

-Dzięki, że mi o tym mówisz. Coś jeszcze w zwiazku z tym?

Pokręcił przecząco głową. Dziecko. Demoniczne i inteligentne, ale jednak dziecko. Westchnąłem i zdobyłem się na to, by się do niego uśmiechnąć.

-Czy ty się czegoś boisz? - Zapytałem w prost, a on wreszcie podniósł wzrok.

-N-nie... Sam nie wiem.

Westchnąłem po raz kolejny i rzuciłem mu puszkę z orenżadą.

-Dziękuję.

-Jasne. Jakbyś coś ode mnie chciał będę na dole w piwnicy.

Zostawiłem go tam i wróciłem do swoich codziennych zajęć. Miałem wyrzuty sumienia, że zbyt pochopnie go osądziłem, ale zaraz minęły. Przypomniałem sobie, że tak czy inaczej jest demonem, w każdej chwili może mu coś odwalić. Zaśmiałem się wyobrażając sobie April. Gdyby się dowiedziała co myślę, byłaby na mnie wściekła, choć trzeba przyznać że uroczo się złości.