Zawsze uważałaś się za bardzo inteligentną osobę i uważasz, że jesteś dobra w dostrzeganiu drobnych szczegółów, choć oczywiście nigdy nie zauważyłaś tego chłopaka z długimi włosami, który obserwował cię ze swojego miejsca podczas zajęć.

- Jeonghannie, jeśli będziesz się jej przyglądał w ten sposób, zauważy - powiedział Joshua, śmiejąc się.

- Taki jest dokładnie mój zamiar - powiedział, odwracając się, by na niego spojrzeć.

Potem nadal podziwiał cię, robiąc coś, co wyglądało jak bazgroły w zeszycie, był wdzięczny, że nauczyciel tylko przeglądał niektóre papiery i że nie uczył, trudno byłoby zwrócić uwagę i spojrzeć na ciebie w tym samym czasie.

Nagle zobaczył coś lecącego w twoim kierunku, zdał sobie sprawę, że to mały kawałek papieru, który spadł na twój stół. Jeonghan odwrócił się i zobaczył, że Joshua i DK śmieją się z opuszczonymi głowami, najwyraźniej to oni.

Odwrócił się, żeby cię znów zobaczyć i zobaczył cię teraz ze swoim telefonem, najwyraźniej pisząc z kimś. Usłyszał wibracje telefonu i poklepał kieszenie w poszukiwaniu jego telefonu, a potem przypomniał sobie, że Joshua go miał.

- Czy to mój telefon? - Zapytał, kiedy Joshua i Dokyeom natychmiast włączyli urządzenie. Żałował, że powiedział mu swoje hasło.

- Słuchaj - powiedzieli od razu, kładąc telefon na biurku, żeby profesor go nie zobaczył.

Potem zaczął czytać wiadomości i natychmiast pojawił się uśmiech.

- Zapraszamy na spotkanie, hyung - powiedział najmłodszy z trójki i wszystko zrozumiał. Kawałek papieru.

Spojrzał na ciebie i po raz pierwszy spojrzałaś na niego.