Dom nigdy nie był tak cichy jak przez te miesiące; zawsze była muzyka w tle, dźwięk Chanyeola grającego gdzieś na gitarze, szum Chanyeola krzyczącego wszędzie, zawsze coś było.

Teraz szukałaś go w całym domu. Nie widziałaś go od kiedy wróciłaś do domu z pracy godzinę temu. Było tylko jedno takie miejsce.

- Tutaj jesteś - powiedziałaś szeptem, gdy zobaczyłaś go siedzącego w kącie, tuż obok łóżeczka - Szukałam cię.

Patrzył na ciebie, nic nie mówiąc, ostatnio był to nawyk, który oboje mieliście. Nauczyłaś się rozumieć każdy z tych milczących spojrzeń.

Siedziałaś obok niego i oboje patrzyliście na podłogę nic nie mówiąc, ten pokój nie przywołał dobrych wspomnień. Pluszaki były nadal w łóżeczku i na półkach, większość została kupiona przez chłopców, zwłaszcza Xiumina.

Może po raz trzeci tego dnia poczułaś, że łzy wypełniają twoje oczy, a ty je zostawiłaś, byłaś zmęczona udawaniem, że wszystko jest w porządku. Jedyną osobą na świecie, która rozumiała, przez co przechodzisz, był chłopak obok ciebie.

Nagle poczułaś, że wziął jedną z twoich dłoni w swoją, aby zostawić pocałunek, a następnie spojrzał na ciebie ponownie. Żaden z was nie wiedział, co powiedzieć, więc uciekaliście się do milczenia.

- To nie jest twoja wina - powiedział ochryple - Sami lekarze stwierdzili, że nic nie mogli zrobić.Czasami nienawidziłaś tego, jak doskonale wiedział, co myślisz.

- Tęsknię za nim, Yeol - szlochałaś, trzymając się w jego ramionach.

Oboje zostaliście zniszczeni, gdy lekarze powiedzieli wam, że wasze dziecko zmarło podczas pierwszej nocy życia, ponieważ przestał oddychać.

- Ja też, księżniczko, ale najważniejsze jest to, że mamy siebie nawzajem - Patrzyłaś na niego, a widok sprawiał, że czułaś się jeszcze gorzej.

Możliwe, że po prostu nie będziesz mogła siebie znieść, ale było coś, o co nie powinnaś się martwić, wiedziałaś, że on zawsze będzie z tobą.