Pov. Australia
~

[T/I] zamiast przesiąść się na tyle siedzenie, sięgała do mnie z pierwszego rzędu. Siedziałem pochylony, a ona oglądała moje oczy.

— Cały czas cię boli? — spytała.

— Nie, już mniej. Pewnie zaczęli gasić. Ale nadal czuję skwar w płucach.

Dziewczyna uśmiechnęła się z troską i odwróciła, siadając prawidłowo. Złapała za kluczyki. Wyjąłem nóżni rzuciłem go na podłogę.

— Na pewno chcesz tamtędy jechać? — spytała, spoglądając na nocne niebo.

— Nie mam wyboru — Położyłem się i zamknąłem oczy. Znowu poczułem na sobie jej przelotny wzrok. — Może sobie Zelandia poradzi. W końcu jest już prawie dorosły...

Nastała cisza. [T/I] nie odpaliła jeszcze silnika. Otworzyłem oczy i spojrzałem na nią jeszcze.

— Przepraszam - powiedziała. — Gdybyś mi o tym wcześniej powiedział, naprawdę bym tego nie... — westchnęła i odpaliła samochód, włączając trasę na ekranie. — Ale obiecaj, że nie będziesz już kradł samochodów.

Nie odpowiedziałem. Po prostu okryłem się jeszcze moją mokrą, przesiąkniętą alkoholem koszulą i znowu zamknąłem oczy. Nie mogłem jednak spać. Strasznie mnie mdliło. Kiedy [T/I] ruszyła, było mi jeszcze gorzej. Mimo wszystko cieszyłem się, że znowu ją widzę i obiecałem sobie, że już nigdy jej nie zostawię.

Ale ten pożar... pojawił się tak nagle. Dlaczego akurat teraz, kiedy [T/I] i Zelandia musieli tu być? Nigdy bym nie pozwolił, żeby któremuś z nich stała się krzywda.

Zelandia jest dla mnie tak samo ważny jak [T/I]... Czy to znaczy, że kocham go mniej niż zwykle, czy... ją...

Pfff, nie. Nie mogę tak o niej myśleć. Co się ze mną stało? Nagle stałem się mniej ostrożny niż byłem? Czuję się tak bezsilnie...

* * *

Siedziałem na plaży i rzucałem gładkie i płaskie kamienie na powierzchnię oceanu, która ciągle była poruszana przez fale. Żadna kaczka mi nie wychodziła. Nie miałem ochoty na nic. Oparłem ręce o kolana. Wstałem i cofnąłem się, kiedy ocean postanowił zmoczyć mi nogi większą falą. Wpadłem na kogoś i się odwróciłem.

— Och, to tylko ty, [T/I] — powiedziałem.

Dziewczyna stała tuż obok mnie i patrzyła na mnie z dołu.

— Jak tu przyszłaś? Zelandia jest z tobą? — rozejrzałem się, ale mojego młodszego brata nie było.

[T/I] pokręciła głową. Złapała mnie za rękę i pociągnęła mnie na skarpę.

— [T/I], gdzie jest Zelandia?

Nie odpowiedziała. Uśmiechnęła się tylko słodko. Weszła na skarpę, a ja razem z nią. Nie puszczała mojej ręki. Poszliśmy do mojego domu, ale minęliśmy go. [T/I] mnie prowadziła dalej.

Co ona robi...

— Nie wiem, czy to dobry pomysł, żebyśmy tam szli, wiesz? Można tam spotkać tajpany.

Co ja wygaduję? Nigdy nie spotkałem tam węża. Przynajmniej nie ja.

— [T/I]...

Dziewczyna w końcu puściła moją rękę, a ja odruchowo chciałem ją znowu dotknąć. Z kieszeni wyjęła małe pudełko i potrząsnęła go. Usłyszałem cichy stukot małych patyczków w środku. [T/I] znowu się uśmiechnęła i wyciągnęła zapałkę w moją stronę. Zanim ją wziąłem, zawahałem się. Po chwili zza mnie wyszedł Nowa Zelandia i wziął zapałkę. [T/I] wręczyła mu pudełko, a on zapalił czerwoną końcówkę.

— Co wy robicie? Zgaście to. Jeszcze coś podpalicie.

Oboje zaczęli chichotać, a ja zmarszczyłem brwi.

— Zelandia, daj mi to — Sięgnąłem po zapałkę, ale on niechcący ją upuścił. Spojrzał zaskoczony pod nogi i cofnął się.

— Przepraszam cię, braciszku — powiedział i spłonął w mgnieniu oka. Za nim pojawił się ogień.... ogień był wszędzie dookoła...

[T/I] złapała mnie za ramiona.

— Australia! — zawołała, ale byłem w szoku. — Australia!

Krzyknąłem i otworzyłem oczy. Płomienie zniknęły i zastąpił je jasny poranek. Leżałem cały mokry na skórzanym tylnym rzędzie, a [T/I] stała na ziemi, zaglądając mi nad głową przez otwarte drzwi samochodu. Nie czułem już żadnego bólu tylko niewygodnie mi było wewnątrz płuc.

— Australia, ocknij się — powtórzyła.

Przez krótką chwilę patrzyłem się na nią z niedowierzaniem. To był tylko głupi sen... Nienawidzę takich snów!

— Dobrze ci się spało? Bo nie mogłam cię dobudzić.

Podniosłem się cały obolały do siadu i przetarłem oczy. Ręce nadal mi drżały. Otrząsnąłem się i podniosłem moją koszulę, która leżała pod moimi nogami. Złapałem ją i mój nóż w rękę i odwróciłem się do
[T/I].

— Nie, fatalnie mi się spało. Serio spałem?

— Tak. I to długo — spojrzała na las za sobą. — To tutaj prawda?

Wyszedłem na zewnątrz i przeciągnąłem się. Dziewczyna odwróciła wzrok, kiedy wyprostowałem się.

— Nawet tego nie skomentuję — powiedziała.

Zaśmiałem się.

— Nie zamierzam się kryć. Po co? — spytałem.

— Może dlatego, że to szczeniackie?

— Biadolenie.

Wziąłem mój płaszcz, którego rzuciłem tak daleko, że musiałem go wyjąć otwierając drzwi bagażnika. Jak zwykle nie miałem ochoty go zakładać.

— Może ty pójdź zaparkować — zaproponowałem. — Zaczekam na ciebie przy lesie.

— W porządku — odpowiedziała, wyjmując klucze z kieszeni.

Wszedłem do lasu i założyłem koszulę. Tu jest za dużo ludzi, żebym mógł się kiedykolwiek czuć bezpiecznie.

Nie minęło kilka chwil, a [T/I] weszła do lasu. Czekałem na nią niedaleko jego krawędzi. Płaszcz zostawiłem tam, gdzie może być bezpieczny. Dla bezpieczeństwa, siedziałem na wyższej gałęzi, w cieniu.

— Aus? — spytała niepewnie. Zeskoczyłem z drzewa tuż za nią. - Och, tu jesteś.

— Daj kluczyki.

— Cóż, zostawiłam je w samochodzie.

— Co!? — szepnąłem ostro.

Dziewczyna zaśmiała się cicho.

— Masz — wyjęła je z kieszeni i dała mi do ręki. Poczułem znowu ten sam dotyk jej rąk, co we śnie.

— Ale śmieszne.

— Gdzie się podziało twoje poczucie humoru? — Uśmiechnęła się i poszła w głąb lasu. Pokręciłem głową, odwzajniając jej uśmiech i poszedłem za nią.

— A tobie to się nagle żarcików zachciało? — wyprzedziłem ją i po chwili już byliśmy w mojej Rzeczywistości.

— Tak słodko spałeś — powiedziała i spojrzała na mnie tak, jakby chciała cofnąc te słowa.

— Co? — odwróciłem się do niej.

— Nie, nic. Miałam na myśli, że... znaczy... Jesteś może głodny? — Zdjęła plecak i zaczęła w nim grzebać.

Stałem i wpatrywałem się w nią, dopiero po chwili zdając sobie sprawę z tego co powiedziała. To miał być komplement?

— Trochę — odpowiedziałem, a ona dała mi jabłko. — Masz tylko to?

— Niestety — Ponownie założyła mały bagaż na plecy. — No chodź, bo twój brat pewnie już myśli, że cię coś ukąsiło i leżysz martwy na środku pustyni.

— Ha ha. Zelandia by tak nie pomyślał — powiedziałem z pewnością.

Przypomniał mi się jego wzrok, kiedy ogień go pochłonął...

Nigdy nie dam mu zapałek, pomyślałem.

— Zresztą, zwierzę mnie nie może zabić — dodałem. — Ty tak samo.

— Co? Dlaczego niby? — [T/I] spojrzała na mnie z ukosa, jakby coś planowała. Po chwili przestała tak robić i uśmiechnęła się.

— Bo gdyby tak było już dawno by mnie nie było — złapałem jabłko w zęby i wskazałem na dwie malutkie dziurki na mojej łydce. Odgryzłem kawałek owocu. — Wąż tygrysi. — odkryłem nadgarstek w którym były małe szarpane dziury. Połknąłem to co miałem w ustach. — A to taki młody krokodyl, który nie umiał stwierdzić, że nie byłby w stanie mnie zjeść.

[T/I] skrzywiła się, jakby ten widok nie był dla niej przyjemny.

— Nie widziałam tego wcześniej.

— Bo staram się tego nie pokazywać — Wzruszyłem ramionami. — Najgorsze jest to, że czasem naprawdę chciałbym umrzeć, ale... nie mam jak.

— To przecież dobrze?

— Nie, jeśli boli cię przeszłość i to jak potraktował cię los...

Kopnąłem jakiś kamień i wyjąłem nóż, żeby uciąć niepotrzebnie suchą gałąź niskiego drzewa.

— Ale teraz nie chciałbyś umrzeć... prawda? — [T/I] spojrzała mi w oczy.

— Teraz muszę pilnować dwójkę nieodpowiedzialnych osób — powiedziałem z uśmiechem.

— Ej! — zaśmiała się i podłożyła mi nogę. Bez problemu ją ominąłem.

_____________________________________

1189 słów

To też w miarę dużo jak na mnie

Ten sen nic nie znaczy teoretycznie więc nie myślcie, że Zela zamieni się w proch. Kraj nie może tak umrzeć.

Nom.

|
| ~Spirit_Silver5
|
|
|
√
⭐