Siedziałam z tyłu ciężarówki z małym dzieckiem, które miało pamarańczowe włosy. Ta pani powiedziała, że ma na imię Carol i jedzie ze mną na plantacje 3, o nazwie Gracefield. Spojrzałam na mój nadgarstek patrząc na moją bransoletkę.

- 'Jayden... Muszę cię uratować, zanim będzie za późno...'

- Już jesteśmy. - Powiedziała pani.

Odpiełam pas i podeszłam do niemowlęcia. Ostrożnie wzięłam ją i przyłożyłam do piersi.

- Robimy to razem. - Powiedziałam do niej szeptem.

Pani podeszła i otworzyła drzwi. Wyszłam i wzięła dla mnie moją walizkę. Gdy spojrzałam przez bramę, zobaczyłam stojące tam dwie kobiety. Obie podeszły do nas.

- Musisz być [Twoje imię]. - Powiedziała kobieta o czarnych włosach i fioletowych oczach.

- Tak. To ja. - Powiedziałam mocno trzymając dziecko.

- Jestem Isabella, matka tej farmy. A to jest siostrą Korone. - Powiedziała wskazując na kobietę.

Spojrzałam na swoje stopy.

- Nie musisz się wstydzić. - Powiedziała pani, którą nazywają "babcią".

- Zanim wejdziemy, muszę omówić z tobą kilka zasad. - Powiedziała Isabella.

- O co chodzi? - Zapytałam przechylając głowę na bok.

- Zasada 1, najważniejsza: nie mów nikomu, dlaczego tu jesteś. Jesteś tu tajniakiem jak normalne dziecko. Zasada 2: nie mów nikomu o demonach. Zasada 3: mów do mnie mama, jak każde dziecko. Zasada 4: zgłaszasz się do mnie każdej nocy, gdy wszyscy będą już spać. Jeśli dowiem się, że złamiesz którykolwiek z tych zasad, zostaniesz wysłana z każdym, kto był w to zamieszany.

Spojrzałam w jej fioletowe oczy.

- Będę przestrzegać twoich zasad. Ale możecie spełnić moje jedno życzenie? - Zapytałam.

- Co to by było? - Zapytała babcia.

- Możecie nie wysyłać Jaydena? - Zapytałam patrząc na nią błagalnym wzrokiem.

Uśmiecha siew do mnie.

- Oczywiście. Zaprwnię, że pozostanie bezpieczny. - Powiedziała.

- Dziękuję. - Skinęłam głową.

- Gotowa Carol. - Powiedziałam podrzucając ja w górę uśmiechając się.

- Będziesz tu idealnie. - Isabella uśmiechnęła się.

- Mam nadzieję. - Powiedziałam, idąc obok niej.

Przeszliśmy przez bramę i podeszliśmy do drzwi domu. Poprowadziła mnie korytarzem i wylądowaliśmy w jadalni z mnóstwem dzieci siedzących przy stole. Trzymałam Carol.

- Czy mogę zwrócić wszystkich uwagę? - Zapytała Isabella, klaszcząc w dłonie. - To dwie nowe siostry. Carol i [Twoje imię]. Proszę, traktujcie je jak każde inne swoje rodzeństwo. - Uśmiecha się.

To szalone, jak tak szybko się zmieniła. Jeszcze kilka minut temu była zimna i przerażająca. Teraz się uśmiecha i ładnie wygląda. Chyba też muszę to zrobić, chyba, że chce, żaby Jayden i ja zginęli. Razem z kimkolwiek innym kto się angażuje.

Isabella wzięła ode mnie Carol i zabrała moją walizkę.

- Odstawie dla ciebie twoje rzeczy do pokoju. - Uśmiecha się.

- Dziękuję. - Skinęłam głową.

POV Raya:

Patrzyłem, jak dziewczyna z [Kolor włosów] włosach i [Kolor oczu] oczach wchodzi do pomieszczenia z dzieckiem. Wydawała się trochę zdenerwowana.

- Dziecko musi zastąpić Conny... - Powiedział Norman lodowatym tonem.

- Więc co się stanie ze starszą dziewczyną? - Zapytała Emma.

- Nie wiem. Nigdy nie przywozili kogoś starszego. Zawsze były same noworodki. - Norman odwrócił się, by spojrzeć na Emmę.

- Coś wydaje się nie w porządku. - Wymamrotałem.

- Może powinniśmy spróbować się z nią zaprzyjaźnić. - Powiedziała radośnie Emma.

- Co?! Dlaczego chcesz to zrobić?! - Powiedziałem z wściekłością.

- Ponieważ jest nowa i mama powiedziała, żeby poczuła się mile widziana. - Powiedziała Emma.

- Zgadzam się z Emmą. I było by miło, gdyby był ktoś po naszej stronie. - Powiedział Norman.

- Świetnie! Przywitam się. - Powiedziała Emma zrywając się z miejsca.

Twój POV:

Patrzyłam jak dziewczyna z pomarańczowymi krótkimi włosami i zielonymi oczami podchodziła do mnie. Próbowałam po prostu jej uniknąć i przejść obok niej. Naprawdę nie chciałam zawierać nowych znajomości w obawie, że coś zawale i zapłacę za swoje czynny. Ale ona mnie powstrzymała.

- Część! Nazywam się Emma. Jestem jedną z najstarszych tutaj. - Przedstawiła się.

- 'Jest taka miła. Nie mogę jej tak po prostu powiedzieć by odeszła.' Miło cię poznać, Emma, jestem [Twoje imię]. - Powiedziałam radośnie.

- Kocham twoje imię! Jest takie ładne! - Wykrzyczała.

- Och, dziękuję. - Uśmiecham się nerwowo.

- Chcesz usiąść obok mnie i moich przyjaciół? - Zapytała.

- Och, um... Jasne! - Powiedziałam nerwowo.

- Chodź za mną! - Uśmiecha się.

Zaprowadziła mnie do stolika, przy którym siedział chłopak o kruczoczarnych włosach i oczach oraz chłopak o białych włosach i niebieskich oczach.

- Chłopaki, to jest [Twoje imię]! Moja nowa przyjaciółka. - Uśmiecha się.

- 'Świetnie. Mój plan nie nawiązywania przyjaźni oficjalnie się nie powiodło.'

- Miło cię poznać, jestem Norman. - Powiedział chłopak o niebieskich oczach, odcinając mnie od moich myśli.

- Ray. - Chłopiec o kruczoczarnych włosach powiedział trochę niegrzecznie.

- Usiądź przy mnie! - Emma łapie mnie za rękę i ciągnie na krzesło.

- Wa! - Pisnełam, gdy posadziła mnie na krześle.

Norman roześmiał się trochę.

- Przepraszam. Czasami jest za bardzo podekscytowana. - Norman roześmiał się.

- W porządku. - Uśmiecham się, bawiąc się nerwowo jednym z moich małych kucyków.

- Więc ile masz lat? - Zapytał Norman.

- 11. - Odpowiedziałam.

- Ouuu, jesteś w tym samym wieku co my! - Powiedziała radośnie Emma.

- Heh. - Roześmiałam się niezręcznie.

- Więc skąd pochodzisz? - Zapytał Ray.

- Mhh? - Zaamryczałam, przechylając głowę na bok.

- Ray! Nie bądź niegrzeczny! - Krzyknęła Emma.

- Chciałem tylko wiedzieć, czy pochodzisz ze świata zewnętrznego. - Powiedział Ray.

- Czy ty? - Zapytał.

- Och, nie. Pochodzę z innego sierocińca. - Powiedziałam patrząc na swoje ręce.

- Dlaczego więc cię tu przysłano? - Spytał podejrzliwie Norman.

- 'Cholera, co mam powiedzieć?' - Spanikowałam. - Och, um... Po prostu nie było tam wystarczająco dużo miejsca. - Zasmiałam się niezręcznie.

- Och. To okropne. Założę się, że musiałaś zostawić swoich przyjaciół, co? - Powiedziała że smutkiem.

- Tak. Ale są silni. Mogą przetrwać beze mnie. - Powiedziałam bawiąc się swoją branzoletką.

- 'Mam nadzieję...' - Pomyślałam, starając się nie myśleć o najgorszym.

- Hej [Twoje imię], zwykle gramy w berka, kiedy wychodzimy na zewnątrz. Chcesz do nas dołączyć? - Zapytał Norman.

- Bardo bym chciała! - Powiedziałam radośnie.

- Świetnie! Mam nadzieję, że umiesz szybko biegać! - Emma się roześmiała.

Po obiedzie wyszliśmy na zewnątrz. Tu na zewnątrz było o wiele lepiej niż u mnie. Był większy i mieli nawet las!

- Norman jak zawsze szuka, a Ray będzie odmierzać czas. - Emma uśmiechnęła się.

- Ok! - Wykrzyczałam.

Wszystkie dzieci uciekły w różnych kierunkach. Chociaż nie znam tego miejsca zbyt dobrze, mam strategie. Przeczytałam wiele książek o tym, jak ukryć ślady, jeśli ktoś cię ściga, i o wspaniałych miejscach do ukrycia, jeśli ktoś cię ściga.

- 'Odkąd jestem nowa, Norman będzie myślał, że pójdę do lasu tak daleko jak to możliwe, więc muszę pozostać na skraju lasu, gdzie nikt się nie spodziewa. - Pomyślałam sobie, przeskakując powalone drzewa i kłosy.

- No to zagrajmy Norman. - Wyszeptałam biegnąc.

______________________________________