Spojrzałam w górę.

- Skąd... On wiedział? Dlaczego nigdy tego nie zauważyłam!? To znaczy, że zrezygnował z ucieczki. - Mruknęłam do siebie.

- 'Jay, twój intelekt. Wiesz jak się wydostać. Wiesz to. Ufam ci. Proszę, ucieknij. I weź ze sobą dzieci. Ale jak? Może powinnam porozmawiać o tym z Krone...' - Pomysłami, gdy powoli oparłam na łóżko. - Potrzebuję snu. - Powiedziałam do siebie, zamykając oczy.

Rankiem

Obudziłam się, gdy maluchy wskakiwały na moje łóżko.

- Wstawaj [Zdrobnienie imienia]!! - Krzyknął Phil, skacząc na moim łóżku.

- Ok, ok. Już wstaję. - Powiedziałam, powoli siadając.

Spojrzałam w róg pokoju, gdzie byli Ray, Norman i Emma. Pomagali dzieciom, poza Rayem. On po prostu opierał się o ścianę.

- Musisz być zmęczona. - Powiedziała Emma, odwracając głowę do mnie.

- O tak. Byłam. - Powiedziałam, kołysząc stopami nad łóżkiem.

- Wszystko dobrze? Nie wyglądasz zdrowo. - powiedział Ray, patrząc na mnie z zatroskanym wyrazem twarzy.

Nigdy wcześniej nie widziałam u niego takiego wyrazu twarzy.

- Och, tak, wszystko w porządku. - Powiedziałam pocierając głowę. - 'Ugh, boli mnie głowa.'

- Jeśli, źle się czujesz, mogę pójść po mamę. - Powiedziała Emma, wyglądając na bardzo zaniepokojoną.

- Obiecuje, wszystko jest w porządku. - Powiedziałam wstając.

- Skoro tak mówisz. - Powiedział Ray.

- Jeśli zaczniesz czuć się źle, idź do mamy. - Powiedział Norman patrząc na mnie.

- Pójdę. Ale nie muszę, bo nie jestem chora. - Powiedziałam drażniąc się.

Widać było, że mi nie uwierzył. Stres naprawdę mnie dopadł. Nie miałam pojęcia co robić. I to nie pomaga mi z Normanem. To kwestia czasu zanim się zorientuje. Stres ciągle się zwiększał. Czułam ogromny ciężar na mojej klatce piersiowej. Straciłam też apetyt. Przy śniadaniu siedziałam z brodą na stole wpatrując się w jedzenie.

- Jesteś pewna, zew wszystko w porządku? - Zapytała Emma ze smutnym, zatroskanym wyrazem twarzy.

- Mhmm. - Odmruczałam.

W głowie mi się przewracało. Musiałam wymyślić sposób na pozbycie się całego stresu z mojej klatki piersiowej.

- Jezu, najwyraźniej nie jest z tobą najlepiej. Wstawaj, idziemy do mamy. - Powiedział Ray zirytowany tonem.

- Mówię ci, nic mi nie jest. - Powiedziałam zirytowana.

- Nie, coś ci jest. - Powiedziała chwytając mnie za nadgarstek, podnosząc mnie z krzesła.

- Ughhhh. - Powiedziałam, gdy odciągnął mnie od stołu.

- Poważnie, Ray, nic mi nie jest. Głową mnie po prostu boli, to wszystko. - Powiedziałam, kiedy ciągnął mnie korytarzem.

- Mówiłem ci, żebyś się nie stresowała. To nie jest dobre. - Wymamrotał.

Wyciągnął mnie do ambulatorium, gdzie była mama.

- Mamo, [Twoje imię] nie czuje się dobrze. - Powiedział, gdy odwróciła się do nas.

- Jesteś chora? - Powiedziała, przekładając dłoń do mojego czoła.

- Po prostu boli mnie głowa. Powiedziałam Rayowi, że to nic takiego.

- Może położysz się na łóżku. Przyniosę ci lekarstwa i zimną ściereczkę. To powinno sprawić, że twój ból głowy minie. - Powiedziała, głaszcząc mnie po głowie.

- W porządku. - Jęknęłam.

Ray ciągnie mnie do jednego z łóżek i sadza. Położyłam głowę na miękkiej poduszce.

- Możesz wrócić do Emmy i Normana. - Powiedziałam, patrząc na niego.

- Tam jest za głośno. Zostanę tutaj, w porządku? - Zapytał.

- Nie obchodzi mnie to. - Powiedziałam, zatapiając twarz w kocu.

Przysunął krzesło obok łóżka i usiadł. Otworzył książkę, którą zaczoł czytać.

- Co czytasz? - Zapytałam.

- [Tytuł książki]. - Odpowiedział.

<Ja już się boję co wy wymyślicie xD>

- Czytałam to z Jaydenem. - Wymamrotałam spod koca.

- Kim jest Jayden? - Zapytał podnosząc wzrok znad książki.

- To mój najlepszy przyjaciel z mojego wcześniejszego sierocińca. To on ma drugą bransoletkę. - Powiedziałam trzymając się za ramię, żeby pokazać mu bransoletkę.

- Och. - Powiedział patrząc na swoją książkę. Wydawał się być zdenerwowany.

Mama weszła i dała mi lekarstwa.

- Obrzydliwe... - Zakaszlałam.

- To sprawi, że ból głowy zniknie. - Mruknął do mnie Ray.

- Tak, tak. - Powiedziałam zirytowana, biorąc ściereczkę i kładąc ją na czole.

Zamknęłam na chwilę oczy. Właściwie nie zasnęłam. Ale musiałam na chwilę odpocząć. Mniej więcej godzinę później mój ból głowy zaczoł znikać. Usłyszałam, że drzwi się otwierają j Uniosłam twarz z nad koca. To byli Emma i Norman.

- Hej [Twoje imię]! Przyszliśmy do ciebie! - Powiedziała radośnie Emma.

- Nie krzycz. Boli ją głową. - Powiedział Ray, przewracając oczami.

- Przepraszam [Twoje imię]. - Powiedziała cicho.

- W porządku. - Roześmiałam się.

- Wydaje się, że czujesz się trochę lepiej. Teraz się śmiejesz. - Powiedział Norman z uśmiechem na twarzy.

- Mój ból głowy prawie zniknoł. - Uśmiecham się.

- Czy to oznacza, że będziesz mogła wyjść na dwór? - Zapytała Emma, przechylając głowę.

- Jeśli mama, powie, że ze mną wszystko dobrze, to tak. - Uśmiecham się.

- Mam nadzieję, że masz ochotę na grę w berka. - Uśmiechnął się Norman.

- Oczywiście! - Uśmiechnęłam się.

- Po prostu się odpręż. - Powiedziała Isabella, wchodząc.

- Dobrze! - Uśmiechnąłem się, siadając prosto.

Wszyscy wyszliśmy na zewnątrz i rozpoczęliśmy naszą grę w berka. Ray jak zwykle odmierzał czas, a Norman szukał. Pobiegłam prosto do lasu.

- 'Tym razem muszę zastosować inną strategię.'

Przez większość gry po prostu biegłam. Natknęłam się na kilka osób, ale po prostu się uśmiechnęliśmy i poszliśmy własnymi drogami.

- 'Nigdzie nie widzę Emmy. Gdzie ona poszła?'

Zaczęłam biec w głąb lasu. Ale potem wpadłam na płot, Isabella powiedziała mi, że nikt nie powinien przez niego przechodzić. Rozejrzałam się kilka razy, żeby upewnić się, że nikogo nie ma w pobliżu. Potem Przeskoczyłaś przez płot i pobiegłam. Emma, Ray i Norman opowiedzieli mi o tym co jest za ogrodzeniem. Powiedzieli mi, że to duży mur. Dlatego potrzebują liny, żeby przez to przejść. Dotarłam do ściany. Zwolniłam, gdy do niej dotarłam. Śledzę to oczami.

- 'Jak to mogło powstrzymać kogo kolejek?' - Myślałam.

Położyłam rękę na ścianie. Było naprawdę cicho.

- 'Czy nie powinni tego pilnować? Ktoś mógłby z łatwością uciec.'

Zdjęłam z niego rękę i rozejrzałam się po okolicy. Nikt jej nie pilnował.

- Cóż, to jest głupie. - Wymamrotałam do siebie.

- Co jest? - Usłyszałam głos za mną.

Szybko się odwróciłam.

- Emma! - Krzyknęłam w szoku.

- Przepraszam, nie chciałam cię przestraszyć. - Zachichotała, podchodzącą do mnie.

- Czy to ta ściana, o której mówiliście? - Zapytałam podnosząc wzrok.

- Tak. Dlatego potrzebujemy tej liny. Aby się przez to przedostać.

- Mhh... - Zamruczałam.

- Powinnyśmy wrócić, zanim ktoś zauważy, że przekroczyliśmy płot. - Powiedziała Emma wyciągając rękę.

Spojrzałam na nią. Potem złapałam ją za dłoń. Pobiegliśmy z powrotem przez płot, a potem pobiegliśmy w wybranym kierunku.

- Czy wiesz, kto został? - Zapytałam biegnąc obok niej.

- Myślę, że tylko ty, ja i Don. Uśmiechnęła się.

Don został złapany. Więc ja i Emma byłyśmy ostatnie.

- Nie sądzę, że kiedykolwiek cię złapie [Twoje imię]. - Powiedział zdyszany Norman.

Roześmiałam się lekko. Potem posłałam mu mały uśmiech.

Dzień minął jak zwykle. Jedliśmy obiad, a potem bawiliśmy się jeszcze trochę na zewnątrz. Potem zaczęła się kolacja. Kiedy rozkładałam talerze, poczułam klepnięcie w ramię.

- Mhhh? - Mruknęłam, odwracając się, żeby zobaczyć, kto to.

- Hej, Norman powiedział, że chce z nami porozmawiać po obiedzie. - Powiedział Ray.

- He? Dlaczego? - Zapytałam.

- Nie powiedział. Powiedział tylko, że chce porozmawiać z nami na osobności. - Ray wzruszył ramionami.

- 'Cholera... To nie może być.'

Po obiedzie musiałam myć naczynia z Gildą. Jak myłyśmy, rozmawiałyśmy o przypadkowych rzeczach. Jak testy, co chcemy jutro zrobić, takie tam.

Kiedy skończyłam zmywać naczynia, powoli szłam do pokoju, w którym Norman chciał z nami porozmawiać. Kiedy dotarłam do drzwi, poczułam się jeszcze bardziej zdenerwowana. Otworzyłam je i weszłam. Zobaczyłam Raya siedzącego już na łóżku.

Podeszłam do niech i usiadłam tuż obok Raya.

- O czym chcesz z nami porozmawiać, Norman? - Zapytałam, przechylając głowę.

- Możecie porzucić udawanie. Wiem, że jesteście zdrajcami.

______________________________________