Altijd kijkt iedereen naar het leven alsof het een grote berg is die je moet beklimmen. Alsof je alleen bij je idealen komt door die berg, met alle ervaringen daarbij te hebben beklommen. Maar misschien zijn idealen helemaal niet zo groot. Ik vind dat idealen eigenlijk maar kleine dingen zijn.  Niet onbelangrijk, maar gewoon klein. Stel je neemt het grote "ideaal" liefde, dan kan je niet opeens de hele wereld liefhebben en iedereen zien als een geweldig individu. Je moet eerst naar jezelf gaan kijken. Wat ben ik? Wie ben ik? Houd ik wel van mij? Want kan je eigenlijk van iemand houden of überhaupt van de wereld houden als je niet om jezelf geeft? Ik vind dat je eerst klein moet beginnen, met de rust in jezelf te vinden, die rust zorgt ervoor dat je weet wat je fijn vindt en ook zo met anderen om kan gaan. Met die rust kan je de dag doorkomen. Als je alleen aan het grote einddoel of eind ideaal denkt dan kan je nooit even van deze seconde genieten. Gewoon even ademen en je ogen opendoen. Dan pas bereik je echt liefde, passie en geluk. Als je namelijk kleine dingen leert te accepteren komen de groteren sneller binnen handbereik.

Ik ben mezelf. Hoe ik dat weet? Ik weet dit omdat ik om mezelf geef, en niet misschien alsof ik mijn beste vriend ben. Maar alsof ik ook waarde heb om te bestaan. Ik wil dat andere mensen meer zelfbewustzijn krijgen en meer kijken naar de kleine dingen dan naar alleen de rode draad. Er bestaat niet een verhaal om meteen de clue te vertellen. Een verhaal bestaat uit de gebeurtenissen eromheen die maken dat je naar die clue toegaat. Deze gebeurtenissen zijn degenen die jou jezelf maken. Als je leert de kleine dingen te accepteren dan komen de groten sneller binnen handbereik.