642 woorden

Tranen vulden mijn ogen en maakten mijn zicht troebel. Enkele meters voor me stond mijn vriendje - zoenend met Mona. Het populaire sletje van de school. 

Joost maakte zich los en keek recht in mijn ogen. Geschrokken staarde hij me secondenlang aan, totdat zijn mond zich tot een grijns vormde. "Ja sorry, Mona word je gewoon blij van." 

"Joost... zes jaar lang ben je al mijn vriendje... Hoe kan je dit nou doen?"

"Ik ben gewoon tot een andere realisatie gekomen. Het spijt me Sofie, maar je wordt steeds irritanter tegenwoordig. Ik maak het uit. Ik ben met Mona nu." 

Onmiddellijk sprintte ik weg. De tranen rolden uit mijn ogen. Het erge was dat ik ook niemand had om naartoe te gaan. Ik had geen vriendinnen, vrienden, of wat dan ook. Helemaal alleen dwaalde ik rond door de gangen, me afvragend wat ik hier nog deed. Mijn vader en moeder hadden iedere dag ruzie. Ik had geen idee waarom ze überhaupt nog samen waren. Ze waren teveel met elkaar bezig om zich nog echt om mij te bekommeren. Ze hielden geen van beiden van me en waren me liever kwijt dan rijk. 

Ik sjokte de school uit. In trance liep ik maar ergens naartoe. Mijn benen droegen me, terwijl mijn lichaam niets voelde. Mijn hart deed teveel pijn. 

Het begon te regenen. Mijn kleren plakten aan mijn lichaam, terwijl mijn donkerbruine haar zich in strengen aan mijn voorhoofd hechtte. Ik negeerde het. De koude drong door tot diep in mijn aderen, maar ik negeerde het. Ik voelde nog steeds niets. 

Ik liep een bos in. De bomen wierpen een donkere schaduw op mijn miezerige lichaam. Ik voelde me vies, vernederd en bovenal voelde ik me waardeloos. Ik voelde me alsof niemand mijn aanwezigheid apprecieerde en alsof niemand dat ooit zou doen. Alsof de wereld beter af was zonder mij. De pijn overheerste. 

Mijn hand reikte naar mijn mes, dat verborgen zat in mijn laars, als een of andere geheim agente. Echter was het niet precies hetzelfde. Het was bij mij niet om goede daden te verrichten, om moordenaars en andere criminelen te vermoorden, maar wel om de wereld een betere plaats te maken. Een plaats zonder mij. 

Normaal gebruikte ik het alleen voor het snijden; ik moest ten alle tijden iets hebben om mezelf te verlossen. Om mezelf het gevoel te geven dat ik verdiende, om mezelf te pijnigen. Nu, echter, stroopte ik mijn beide mouwen op en zakte ik neer op mijn knieën, in het natte gras. En ik sneed. Een laatste keer. Net onder mijn elleboog, omdat de rest al vol zat met wonden en littekens. 

Een laatste twijfeling sidderde door mijn lichaam, maar die schudde ik meteen van me af. Ik was bang, voor de pijn. Dat was de enige reden dat de twijfeling er was. Er was niemand die van me hield of om me gaf. Ik was niet bang voor de dood. De enige reden van de twijfeling was mijn angst, mijn angst voor de pijn. Maar het ironische was, dat ik dat verdiende. En dat de wereld zonder mij nou eenmaal beter af was, een betere plaats, daar was ik van overtuigd. 

"Vaarwel wereld." Het klonk meer als een zwakke fluistering dan als een krachtige zin, maar voor mij waarborg het elke kracht van het universum. Voor mij was het mijn afscheidsgroet, mijn 'het ga je goed' aan de wereld. Ik kon het verlaten met een gerust hart, want als ik dat deed, was de wereld weer een stapje dichter bij een perfecte wereld. 

Met een brede glimlach op mijn gezicht getekend, zette ik het mes op mijn pols, drukte ik, en deed ik vervolgens hetzelfde bij de andere, in de fractie van een seconde dat mijn doorgesneden pols mij nog toestond te leven. 

Het laatste wat ik zag waren mijn afgesneden handen en het bebloede mes.