Sorry 1 dag te laat
1212 woorden
babetko

Selynne? Kom je eten?"  schalt de stem van zuster Imoni door het weeshuis.

Geen antwoord.

"Selynne? Iedereen is er al behalve jij! Selynne?" roept de vrouw nogmaals.

Ineens steekt er een ijskoude wind op en zuster Imoni rent weg, de grote zaal in, waar alle andere kinderen al zitten, inclusief zes zusters. "Weg! We moeten -." Imoni's stem stokt in haar keel wanneer een duistere schaduw haar grijpt. Alle levensenergie verdwijnt uit haar lichaam. Haar haren krijgen een ravenzwarte kleur en haar ogen wijdopen gesperde ogen worden ijsblauw. De ijskristallen staan op haar wit geworden lichaam.

Met een doffe bonk valt ze neer en iedereen in de zaal begint te gillen. De schaduw breekt door de muur en de flarden strijken om de beurt langs de kinderen en zusters. Persoon na persoon overlijdt en de schaduw groeit duidelijk door alle levensenergie die hij in zich krijgt.

In alle hoeken van de kamer vestigt zich ijs wat zich snel over het plafond, de muren en de vloer verspreidt. Angstaanjagende stalactieten en stalagmieten van ijs vormen zich en de temperatuur is gedaald tot min tien graden Celsius.

Met een luide klap breekt de schaduw door het plafond, over rondvliegend puin veroorzakend. Hij laat het weeshuis als een ruïne achter, met alle lijken erin.

Een luide lichtflits vult de hemel en ineens is de schaduw verdwenen.

Een vervuilde Selynne zit verdwaasd tussen het puin. Ze was rustig boven op haar kamertje aan het spelen, tot ineens een verzengende kou bezit van haar nam en het plafond omlaag kwam.

Ze lijkt de enige te zijn die het overleefd heeft.

Al snel wordt ze tussen het puin uitgehaald en in shock toestand vervoerd voor onderzoek of ze oké is en vervolgens zodat mensen kunnen kijken of er iets van de onbekende kracht in haar is achtergebleven. Stel dat dat zou zijn, kunnen ze misschien erachter komen wat het voor creatuur is dat de vernielingen en doden aanricht en het misschien zelfs wel traceren.

Een volwassen man begeleidt Selynne door het hele proces heen. "Hallo Selynne, ik ben Andrei. Alles komt goed, oké? Kom." Hij houdt zijn hand uitnodigend naar haar toegestoken en Selynne pakt met haar kleine, klamme handje de zijne vast.

Het achtjarige meisje heeft geen flauw benul wat er allemaal aan het gebeuren is.

Na enige tijd staan ze weer buiten. "Andrei? Waarom gaat iedereen die ik lief vind altijd dood?" vraagt Selynne ineens. De puurheid in haar stemmetje, de manier waarop ze het vraagt, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, raakt Andrei diep in zijn hart.

Hij gaat op zijn hurken naast Selynne zitten en pakt haar handje vast. "Dit is een keer Selynne. Je hebt pech gehad en je mag heel blij zijn dat je het hebt overleefd. Zoiets gebeurt jou niet weer."

Een eenzame traan vindt zijn weg over Selynnes wang en Andrei strijkt hem voorzichtig weg. Zijn ruwe duim komt in contact met haar zachte kinderhuidje en hij ziet dat ze schrikt en wat terugdeinst. Toch ontspant ze snel en laat ze het. "Dit was niet een keer," fluistert ze zacht.

Andrei wil al snel zeggen dat dat wel het geval is, dat het nooit meer gaat gebeuren bij haar, maar hij ziet dat ze nog iets wil zeggen. "Het is al eerder gebeurd," vervolgt ze na een lange stilte. "Meerdere keren." Andrei schrikt zichtbaar. "Het is altijd. Iedere aanval van De Schaduw is bij mij. Iedereen gaat dood behalve ik. Altijd."

"Kom, Selynne," zegt hij na een tijdje. "Het komt goed." In werkelijkheid is dat op het moment het laatste waar hij mee bezig is. Het is vaker in haar omgeving gebeurd.

Samen gaan ze een huis binnen en Andrei beveelt Selynne rustig op de bank te gaan zitten. Vervolgens snelt hij zelf naar een andere man terwijl de wilde gedachten en theorieën door zijn hoofd razen.

"Soigu! Soigu!" roept hij terwijl hij de trap op stormt

"Rustig Andrei. Ik ben er al."

"Soigu. Ik heb wellicht enorme openbaringen over De Schaduw. Er was vandaag een nieuwe aanval."

"Ja, dat heb ik gehoord ja," onderbreekt Soigu Andrei.

Andrei hupt zenuwachtig van het ene been op het andere, licht geïrriteerd door de onderbreking van Soigu. "Ja kan maar kijk, er is een overlevende."

"Alweer? Er is altijd één overlevende, volgens de krant in ieder geval."

"En het is altijd dezelfde. Selynne, het meisje dat op dit moment beneden op de bank zit." Soigu's gezichtsuitdrukking wordt geschokt.

"Zij is het altijd? Meerdere keren?" Even is de man stil, totdat hij zich ineens iets cruciaals lijkt te realiseren.

"Haar achternaam, Andrei! Wat is haar achternaam?"

Op het moment dat Soigu de woorden uitspreekt, begrijpt Andrei het ook. In een rap tempo snelt hij de trap af naar waar het meisje zit. "Selynne!" roept hij licht hijgend. "Wat is je achternaam?"

"Lumnia," antwoordt ze op een vragende toon. Luid vloekt Andrei. "Wat is er aan de hand?" vraagt Selynne daarom.

"Niets. Gewoon blijven zitten." Andrei lijkt bijna aan het hyperventileren te zijn.

"Lumnia," brengt hij enkel uit wanneer hij weer bij Soigu is.

Ook deze vloekt hard. "Dat verklaart meteen het ijs en het donker. Ze is een kind van de goden. Ze is de dochter van Chione, godin van de sneeuw, en Apollo, god van het licht. Ze is verstoten. Chione wilde haar wel, daarom heeft ze de Gift van Ijs in haar, maar Apollo niet en daardoor is ze verstoten van de aarde en heeft ze de Vloek van het Donker gekregen. Alleen waarom heeft Apollo haar verstoten?"

"Haar haren!" bedenkt Andrei. "Ze zijn ravenzwart. Apollo ziet dat als donker. Hij wil geen donker harige kinderen."

Soigu kreunt luid. "Het is waar. Die kracht is wie zij is. Het zit in haar, het is haar bestaan, waar zij uit opgebouwd is. Het kan niet vernietigd worden zonder dat meisje zelf te vernietigen. Maar het moet wel weggevaagd worden, aangezien we niet al die doden kunnen tolereren terwijl we weten wat de oorzaak is."

"Dus? Wat wil je dan doen? Ik kan haar niet vermoorden." Andrei kijkt hem moeilijk aan.

"Ik ook niet. Maar we moeten wel. Ze is een gevaar voor de gehele mensheid."

Selynne stapt in het licht. Ze stond om het hoekje te luisteren naar het gesprek tussen de twee volwassen mannen. Precies begrijpen doet ze het niet, maar ze weet wel dat het aan haar ligt en dat ze dood moet. "Ik kan ook mezelf doden," zegt ze.

"Nee! Selynne!" schreeuwt Andrei. Maar het is al te laat. Selynne transformeert en wordt De Schaduw. Hij vernietigt meerdere muren en het plafond. Selynne vermoordt Soigu met een simpele aanraking.

"Selynne. Doe dit niet," brengt Andrei aan. Zijn handen zijn ijskoud en hij blaast koude wolkjes uit.

Maar Selynne doet het wel. Ze raakt Andrei aan en maakt zo haar enalaatste slachtoffer.

Haar laatste maakt ze samen met de trein, wanneer ze als Schaduw boven de rails blijft cirkelen, klaar voor de komende trein.

Wanneer ze een fractie van een seconde voordat de trein haar raakt terug verandert naar een mens, probeert ze verdwaasd weg te komen, zich er niet van bewust wat ze net als Schaduw gedaan heeft en wat ze moet doen. Met een rotvaart raakt de trein haar en verwisselt hij het tijdelijke voor het eeuwige.