Het hele hoofdstuk is in Max's POV. Schuingedrukte letters zijn de gedachtes van Max.
Dit vind plaats als Max Chloe's vader heeft gered en Chloe aan Max vraagt of ze haar wil vermoorden. Het is dit keer niet een heel lang verhaal, sorry voor dat.
Veel plezier met lezen♥

  ~•~•~  

"Luister Max, de machine die me in leven houd is kapot aan het gaan... en het wordt elke dag slechter." begint Chloe opeens. "Ik hoorde de dokters er over praten toen ze dachten dat ik sliep."

Ik kijk Chloe verbaast aan, wat bedoelt ze? Waarom zegt ze dit?

"Ik weet dat ik het onmogelijk is voor mij om ooit weer te kunnen lopen, om ooit weer zonder deze machine te kunnen leven."

"W-wat bedoel je Chloe?" vraag ik bezorgt.

"Dit is niet hoe ik wil dat dingen eindigen Max..." zegt Chloe zacht. "M'n ouders lijden door mij, ik kan ze dit niet langer aan doen."

"Nee, Chloe..."

"Max, het was geweldig om weer met jou samen te zijn vandaag. Je hebt me vandaag zo blij gemaakt en... ik wil dat dit m'n laatste herinnering wordt. Begrijp je dat?" zegt Chloe met tranen in haar ogen.

"Ja, ik begrijp het." antwoord ik terwijl bij mij ook de tranen over mijn wangen lopen.

"Het enige wat je hoeft te doen is de IV op 11 zetten, dan val ik langzaam in slaap... en dan zal ik dromen over ons, voor altijd."

Een stilte valt, ik kijk Chloe verdrietig aan. Hoe moet ik dit doen, hoe kan ik het over m'n hart verkrijgen om m'n eigen vriendin te vermoorden.

"Chloe..."

"Max, pleas. Doe het voor mij." smeekt ze.

Langzaam sta ik op, nog een keer kijk ik naar Chloe haar betraande gezicht. Dan loop ik naar de machine naast Chloe's bed.

"C-chloe, weet je het echt zeker?" vraag ik nog voor de zekerheid.

"Ja Max, ik weet het zeker."

Ik leg m'n hand op de machine en zonder nog langer te twijfelen druk ik op de knop.

Daarna ga ik snel weer bij Chloe zitten en kijk ik haar huilend aan.

"Heel erg bedankt Max..." zegt Chloe, ik kan al aan haar stem horen dat ze aan het wegzakken is.

Voorzichtig pak ik haar hand vast.

"Don't forget about me." zegt Chloe met een steeds zwakker wordende stem.

"Never."

"I love you, Max. See you around." en dan wordt Chloe slap en valt haar hand uit die van mij.

We zullen elkaar snel zien, sneller dan je denkt.

Snel ga ik op zoek naar de foto van Chloe en mij die haar vader had gemaakt op de dag van het ongeluk.

"Hebbes." fluister ik.

Ik probeer me te concentreren op de foto, zoals ik altijd doe als ik met een foto terug in de tijd ga, maar er gebeurt niks.

"Wat?!" zeg ik verbaast. Waarom gebeurt er niks?!

"Nee, nee, nee, nee." mompel ik huilend. "Dit kan niet. Ik moet terug in de tijd. Ik moet Chloe redden..." ik zak op de grond en begin nog harder te huilen.

Chloe... het spijt me.