Siedzę tu już 5 godzinę grając w gry na telefonie... Wow! Pierwszy raz zjadłam kanapki w szkole!

Hahah

Haha

Ha....

Zaraz mi się skończy bateria a tu nie ma gniazdka! Jesteśmy zgubieni! Okej... Jest już 20.00...

A-A co jeżeli zabraknie mi powietrza w tym małym pomieszczeniu...

Albo miotły mnie zaatakują?

Boże co ja gadam.

Nagle usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi, ale nie od schowku. Ktoś wszedł do szkoły. Zaczęłam słyszeć kroki dochodzące za drzwi.

-EJ!!! Jestem w środku! Wypuść mnie!- zaczęłam krzyczeć i walić pięściami w drzwi.

-Co do...- usłyszałam cichy głos dochodzący zza drzwi.

-Wy-wypuść mnie!

-A wiesz, że zapasowy klucz jest w szafce na dole?- otworzyłam oczy tak szeroko, że myślałam, że  mi gałki wyjdą. Szybko podbiegłam do szafki i ją otworzyłam. Rzeczywiście jest klucz! Jaka ja głupia jestem! Podeszłam do drzwi i je otworzyłam. Moim wybawcą jest...

Ten czerwonowłosy chłopak.

-To ty?- zapytał z zażenowaniem.

-Nie, Brunchilda - powiedziałam.

-Masz na imię Brunchilda?

-Głupi jesteś...

-To nie ja przesiedziałem cały dzień w schowku woźnej- powiedział. Ech, w sumie ma rację.

-To nie moja wina! Ktoś mnie tu zamknął!

-Niech zgadnę... Czyżby największy plastik w szkole?

-Chyba tak... Pamiętam tylko, że  miała blond kręcone włosy.

-Ta... Wiesz, że masz przerąbane?

-Raczej nie...

-Dobra idź sobie, nie jesteś mi potrzebna- powiedział arogancko.

W odpowiedzi tylko prychnęłam i skierowałam się w stronę  wyjścia. Kiedy otworzyłam drzwi, rzucił się na mnie wielki pies. Zaczęłam piszczeć. Nie boję się psów ale ten ma chyba dwa metry!

-Demon chodź tu!- powiedział chłopak który ,,uratował" mnie. Bestia od razu ze mnie zeszła.

-Co to było!?- zapytałam zdenerwowana.

-Mój mały, słodki piesek- powiedział szczerząc się od ucha do ucha. -W sumie masz szczęście, że nie poszłem dalej przez korytarz, bo już byśmy nie gadali.

A-a co jeżeli w okolicy jest więcej psów?

-Ej poczekaj!-podbiegłam do niego i złapałam go za ramię.

-Co?- powiedział bardzo poważnie. Jego ton głosu był przerażający. Gdy to usłyszałam od razu zabrałam dłoń z jego ramienia.

-M-możesz  mnie odprowadzić do domu? B-bo się boję...- powiedziałam zakłopotana.

-A co z tego będę miał?- zapytał.

-N-no nic...

-A może wynagrodzisz mi to?- zaczął się niebezpiecznie blisko do mnie zbliżać. -W naturze?

Powiedział mi to wprost do ucha,  aż mnie dreszcz przeszedł.

Czułam jak robię się cała czerwona...

Jak najszybciej odepchnęłam to od siebie.

-D-debil!- powiedziałam, robiąc się coraz bardziej czerwona. On się tylko zaśmiał.

-Dobra, dobra odprowadze Cię.

Odetchnełam z ulgą.

Zaczęliśmy iść w przyjemnej ciszy. W końcu chłopak się odezwał.

-Jak masz na imię?- zapytał.

-Brunchilda- powiedziałam.

-To nie  było zabawne. Powiedz na serio.

-Ech... Milena a ty?

-A co z tego będ...- przerwałam mu.

-Błagam nie zaczynaj- powiedziałam zażenowania.

-Kastiel- powiedział.

-Co?

-No tak mam na imię...

-A... O to mój dom.... To do jutra!

-Tia... Narazie....

******************************

Kastiel ratownik xd Dasz gwiazdkę? To bardzo motywuje do pisania, a dla Ciebie to tylko kliknięcie bakłażanie!