Od godziny trzeciej w nocy nie zmrużyłam ani na chwilkę oka. Aktualnie jest około godziny szesnastej, a ja jestem już wykończona. W sumie dzisiejszego dnia nie działo się nic ciekawego. Odwiedzili mnie jedynie dziadkowie oraz Andrew. Nikomu nie powiedziałam o wiadomości Charliego, to zostanie moją małą tajemnicą, bo wiem, że jeżeli mój przyjaciel dowiedziałby się o tym nie odpuścił by mi tak łatwo co do wyjazdu Charliego.

Nagle drzwi do pokoju się otworzyły. Spojrzałam w ich kierunku, a w progu stał nie kto inny niż Noah. Uniosłam do góry brwi niedowierzająco, że po wczorajszej kłótni się tu zjawił. Chłopak jakby nigdy nic wszedł do pokoju zamykając za sobą drzwi, i usiadł obok mojego łóżka na krzesełku. Wpatrywałam się w niego oczekując jakiś przeprosin, ale on milczał. Po kilku minutach odchrząknęłam, a gdy Noah skierował swój wzrok na mnie posłałam mu znaczące spojrzenie.

-Przykro mi, ale ja nie zamierzam cię przepraszać - odpowiedział od razu, wiedząc o co mi chodzi.

-Ja też - skrzyżowałam ręce pod piersiami.

-Nie uważam, żebym był na tyle winny, żeby to zrobić - powiedział z uniesioną głową do góry.

-A ja uważam, że moja wina jest bardzo mała i to ty jako pierwszy powinieneś przeprosić, ja ewentualne mogę to zrobić jako druga.

-W sumie po co w ogóle mamy się przepraszać, jest to bezsensowne - przewrócił oczami.

-Nie zgadzam się, obraziłeś mnie i powinieneś mnie przeprosić.

-Ty też mnie obraziłaś - odbił pałeczkę.

-Po prostu nie znasz się na żartach, kolego - uśmiechnęłam się sztucznie.

-Widocznie słabe masz poczucie humoru, księżniczko.

-Raczej ty - prychnęłam.

-Co to jest? - zapytał nagle zamieniając temat oraz ton głosu na wkurzony.

Spojrzałam na to na co patrzył. Okazało się, ze przyglądał się bukiecikowi od Charliego.

-Kwiaty? - odpowiedziałam niczym idiotka.

-To zauważyłem - warknął -Od kogo je masz?

-A co to cię w ogóle obchodzi? - prychnęłam.

-Bardzo mnie to obchodzi, bo... - nagle się zaciął.

-Bo co? - dopytałam ostro -Bo jesteś zazdrosny? - zapytałam lekko się nabijając.

-Tak, kurwa! Jestem kurewsko zazdrosny! - wykrzyknął wściekły podnosząc się z krzesełka.

Patrzyłam na niego nie wierząc w to co powiedział.

-Tylko nie potrafię tego wszystkiego pokazać - złapał się za końcówki włosów i zaczął ciągnąć.

Siedziałam wpatrując się w niego z lekko otwartymi ustami. Nie mogłam się otrząsnąć. Nagle chłopak puścił swoje włosy. Spojrzał uważnie na mnie i w mgnieniu oka znalazł się tuż obok mnie. Nawet nie wiem kiedy jego usta natrafiły na moje i zaczęliśmy się całować.

-Nie, my nie możemy - odepchnęłam go po chwili od siebie.

-Dlaczego? - zapytał marszcząc brwi.

Przygryzłam wargę nie wiedząc co mam mu odpowiedzieć.

-To przez niego? - zapytał ponownie się denerwując.

-To wcale nie jest przez żadnego z was, ja się po prostu pogubiłam i potrzebuję trochę czasu żeby ogarnąć to wszystko - westchnęłam głośno.

-I co wtedy zdecydujesz, którego z nas wybierzesz? - prychnął.

-Nie, to nie tak, Noah.

-A niby jak? - przez niego przymawiało miliony emocji, a w szczególności złość i zagubienie.

-Mnie i Charliego nic nie łączy, jesteśmy... tylko przyjaciółmi. A poza tym on i tak za miesiąc wyjeżdża - wzruszyłam tylko ramionami, chociaż w środku czułam jak wszystkie emocje się wręcz we mnie gotują.

-Czyli nie mam konkurencji? - uśmiechnął się szeroko.

-Na razie - zaśmiałam się.

-Pozbędę się każdego, który będzie chciał się do ciebie zbliżyć - uśmiechnął się przebiegle.

-Spokojnie, radzę sobie z natrętami - pościłam mu oczko.

*TYDZIEŃ PÓŹNIEJ*

-Więc Pani Johnson dzisiaj się żegnamy - uśmiechnął się do mnie lekarz.

-Mam nadzieję, że nie będzie pan za mną bardzo tęsknił.

-Postaram się - zaśmiał się, a ja razem z nim -Pamiętaj żeby chodzić o kulach, żeby nie przeciążać tej nogi i masz ładnie chodzić na rehabilitację - spojrzał na mnie uważnie, a na jego ustach mimowolnie pojawił się uśmiech.

-A ja mam nadzieję, że pan pamiętam doktorze co mówiłam o pani Sandrze? - zrobiłam taką samą minę jak on.

-No oczywiście, że pamiętam - uśmiechnął się szeroko.

-Niech pan ją zaprosi na ta kolację i ładne się ubierze - puściłam mu oczko.

****

-Nareszcie do domu - uśmiechnęłam się szeroko wychodząc ze szpitala tuż obok moich dziadków.

-W domu było bez ciebie strasznie pusto  - skomentowała babcia.

-No i nie miał kto nam czekolady wyżerać - zaśmiał się dziadek.

-Ej! Nie tylko ja ją wyżeram - zmarszczyłam nos.

-Z dziadkiem na spółkę wyżeracie wszystkie słodycze - zaśmiała się babcia.

-Po kimś to muszę mieć - wzruszyłam ramionami chichocząc.

-Dzień dobry - odezwał się nagle Noah, który nawet nie wiem skąd się tu wziął. Moi dziadkowie od razu opowiedzieli mu na przywitanie -Mogę porwać ją na kilka godzinek? - zapytał się moich dziadków.

-Jeżeli bezpiecznie ją odstawisz do domu o rozsądnej porze to tak - uśmiechnęła się babcia.

-Oczywiście, że tak - posłał jej uroczy uśmiech.

-Ej! Ja tu jestem - zwróciłam na siebie ich uwagę.

-Baw się dobrze, Beth - dziadkowie pomachali mi na pożegnani i udali się do swojego samochodu, którym kierował dziadek.

-Hej Beth - chłopak pocałował mnie w policzek.

-Em... Cześć - odpowiedziałam niepewnie -Co tu się właśnie stało? - zapytałam zdezorientowana.

-Właśnie dostałem zgodę na porwanie cię - chłopak uśmiechnął się przebiegle.

Nagle złapał mnie jedną dłonią pod kolana, a druga w tali i nawet nie wiem kiedy uniósł mnie do góry, a moje kule trzymał w jednej z dłoni, którą mnie oplatał.

-Co ty robisz? - pisnęłam.

-Porywam cię - powiedział jakby nigdy nic.

****

Po kilkudziesięciu minutach jazdy z Noah jego samochodem dojechaliśmy na jakiś wielki plac, gdzie było pełno innych samochodów i ludzi. Przed wjazdem na ten teren chłopak musiał zapłacić. Nie wiem co się tu odbywa, ale jestem bardzo zaciekawiona. Gdy się zatrzymaliśmy wyszliśmy z samochodu. Noah poszedł do bagażnika, wyciągnął z niego koc i koszyk. Na masce samochodu rozłożył koc. Pomógł mi tam usiąść i już po chwili znalazł się tuż obok mnie wraz z koszykiem pełnym jedzenia. Nagle rozbrzmiały jakieś dźwięki. Zdezorientowana nie wiedziałam o co chodzi.

-Patrz - Noah wskazał mi miejsce gdzie mam patrzeć.

Dopiero teraz zorientowałam się, że przed nami na ścianie jednego z budynków jest emitowany film, a my znajdujemy się w samochodowym kinie. Uśmiechnęłam się szeroko. Nigdy nie byłam na takim czymś, a przyznam, że było to moje marzenie.

-Podoba ci się? - zapytał.

-Tak, bardzo. Dziękuję!- zarzuciłam mu ręce za szyję i przytuliłam się do niego.

Po chwili wyprostowałam się i zaczęłam z uwagą oglądać film podjadając to co przygotował dla nas Noah oraz śmiejąc się i komentując z nim film. W pewnym momencie trochę się ochłodziło. Chłopak okrył nas drugim kocem, a następnie objął mnie ramieniem i przysunął bliżej siebie. Ja oparłam głowę na jego ramieniu i uśmiechnęłam się delikatnie.

  ★ ★ ★ ★ 

Jeżeli do północy dacie radę uzbierać pod tym rozdziałem 30 gwiazdeczek i 20 komentarzy rozdział będzie jeszcze dzisiaj, a jeżeli nie, pojawi się dopiero w czwartek. Powodzenia! ♥