Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

Fase nueve: "No le veo la gracia"

...

-Te sientas y comes.

-...p-pero...

-Te sientas.

-...p-pero yo...estoy...

-...Derek, siéntate y come.

-...no tengo hambre...

-Que comas.

-...no tengo hambre-repetí.

Se cruzó de brazos.

Me senté.

-Come.

-...S-Santiago.

-Ahora.

-...pero...

-Come. De ahí no te mueves si no comes.-apuntó.

Bajé la cabeza.

-...no eres mi madre-susurré, llevando mis manos juntas a un agujero que se había formado entre mis piernas, tocando la silla.

-No lo soy, pero te quiero, así que come.

...así estábamos desde hace media hora atrás.

Desde que me obligó a levantarme, ducharme, sentarme y ahora comer.

Suspiró de manera pesada, posteriormente sentándose al frente mío.

Lo miré de reojo, inflando un poco las mejillas.

-...¿a caso quieres ser huesos puros o un chico mono?

-...n-no...

-No. Así que come.-interrumpió con una sonrisa.

Era terco.

Demasiado.

-¿Cómo está tu brazo?-cambió de tema-, al final no pudimos hacer nada, a penas tocaste la cama caíste en "coma"...-volvió a sonreír.

No dije nada.

Y no iba a decir nada.

...tengo demasiada vergüenza incluso para mirarlo directamente a los ojos.

Tomé la tostada y me la llevé a la boca, aún sin mirarle.

-¿Por qué no me miras a los ojos?-maldecí. ¿Tan obvio era? Quería evitarlo. No verlo si es posible, ayer me había pillado haciendo una 'estupidez', con uno de esos malditos bajones en los que necesito estar solo y desaparecer.

...desaparecer...

Porque nadie nunca me había abrazado.

Nunca me había "apoyado" cuando me sucedía.

Nunca.

Nada de nada.

Y no era la primera vez que me cortaba, lo había hecho unas cuantas veces antes, ¿no hay nada qué un buen maquillaje no cubra, verdad? Estaba empezando a entender-si es que ya no lo había hecho hace bastante tiempo-, el porque las chicas lo adoraban tanto.

Pero iba a ser la primera vez que me drogaba.

...Iba porque llegó un tío idiota, con su sonrisa, sus palabras, sus brazos y sus besos.

Y...me cagó la idea de ser 'un poquito feliz', al menos por una hora.

...aunque...ya no estoy...¿solo?, y ya no siento la gran necesidad de eliminar todo por un rato y si fuera posible morir.

Ya no.

Desapareció a penas lo ví entrar por la puerta.

Y...es difícil describir lo que sentí....

-...Derek, ¿estás ahí?-cortó de golpe mis pensamientos-, llevas con el trozo de pan en la boca más de diez minutos, estoy empezando a pensar que te perdí.

-...no puedo mirarte-dije sin querer, mirando a un punto fijo.

-¿Por qué no?

-...porque yo...soy una mierda-aclaré sonriendo-, y tú no, y yo soy yo y tú eres tú, ¿entiendes?, y-yo s-soy yo...y tú...y yo...yo...todo lo que t-tomo s-se rompe y...

Me quebré.

Al frente del mismo chico.

Me volví a romper.

-...l-lo siento-mascullé tapándome los ojos.

Si hay algo que odio es llorar frente a alguien, que alguien me vea deprimido y débil, ¿por qué?, porque tengo miedo. Soy débil. Un ser "humano" y tengo miedo a que se burlen de mí. A que me pregunten y luego de saber la razón se rían en mi rostro.

-¿Por qué lo sientes?

-P-por llorar...-aclaré.

No tenía ni idea en donde estaba Santiago, para ser sincero, y me sentía un idiota egoísta cerca de él.

Y odio sentirme así.

Odio sentir.

Me odio.

-¿Te puedo decir algo?-"Adelante, ríete"-, no te comprendo, así que no seré como las personas que intentan comprender al resto, ya que nunca se podrá conocer a "otro" completamente, no estás en su cuerpo y sienten diferente. No puedes comprender a ese "otro" por mucho que te empeñes, lo que quiero de verdad es ver una linda sonrisa en tu rostro-sentí un apretón en la mejilla.

Quería apartarlo de un manotazo.

Y lo dí.

-...da la cara cuando llores, no es nada de que avergonzarte-masculló agarrando mi muñeca y mostrandome la lengua.

No sé en que momento me "giré" y no sé en que momento llegó a hincarse cerca de la silla en la cual estaba.

Tampoco sé como terminé en el piso, sobre él, mientras mantenía alzada una sonrisa entre victoriosa y burlona.

-...s-suéltame-tironeé un poco mi brazo derecho, pues me tenía tomado y entralzado a él.

Me dio un escalofrío mientras sentía que enroscaba una de sus piernas con la mía, como una serpiente.

Me mordí el labio inferior.

-Mírame.-odenó-No me voy a reír, mírame.

-...soy u-un estúpido, s-si quieres que admita e-eso ya lo admití, ¿v-vale?

-¿Me sigues teniendo miedo? Estás tiritando...

-Santiago, s-suéltame-repetí casi en una súplica.

-¿Por qué me temes?

-N-no te temo...

-Mientes.

-...no...

-¿Qué tengo qué hacer?

-...nada...-"Ya hiciste mucho..."

-Te quiero.-admitió con simpleza.

-...deja de j-jugar-mascullé entre un "intento" de risa, mientras forcejeaba.

-No juego. Es la verdad. Siento que cada cosa que haces me acerca un poco más a tí y por muy mal que me trates más me atraes...

-...no juegues c-conmigo...

-Te quiero. Ya te lo he dicho-repitió ignorandome.

-S-Santiago, basta...

-Te quiero.

-S-Santiago...

-Te quiero.

-...para...

-...te quiero...

-...b-basta...

-...te quiero...

-Santiago, para.

-...te quiero.

-Santiago...

-...te quiero...

-...pareces d-disco rayado...

-....entonces lo soy, soy un disco rayado: te quiero...

-...Santiago...

-Te quiero, te quiero, te quiero, te quiero, te quiero, te quiero, te quiero, te quiero, te quiero...

-¡YA BASTA, YO TE ODIO!

-...te quiero...-soltó AL FIN mi pierna-te-qui-e-ro....-dijo acercando su rostro al mío-¿me entiendes? te quiero-besó mis labios de forma rápida, con otra sonrisa-, y no me voy a cansar de decírtelo: te quiero-dejó de hacer presión en mis brazos, posteriormente afirmando mi cintura y dejándome a un lado, sentado; se levantó y me dio la espalda.

"Procesando...procesando...espera un minuto..."

Pestañeé repetitivamente.

Abrí la boca, me contuve y nuevamente la abrí.

-¡...TE ODIO MALDITO MARICÓN! ¡TE ODIO! ¡Y NUNCA VA A CAMBIAR...!-pataleé en el piso-¡ERES INSOPORTABLE! ¡TE ODIO! ¡ODIOSO...!

-...homofóbico y me odia-suspiró pesadamente-, así lo quiero-se encogió de hombros.

Mis mejillas ardieron.

-...de nada-se giró un poco y sonrió-, te espero afuera, vamos al club.

-¿Y las clases?-refunfuñé.

-Hoy comienzan más tarde, recuerda que están en los preparativos para la muestra de la semana "literaria". Te espero afuera-dijo para al final desaparecer.

Me quedé contemplando la puerta.

Y su espalda.

-...maricón de mierda...

...

...

-¡Santiago!-exclamó Laeti, con tono aburrido.

-¡Santiago!-chilló Nara.

-¿T-tú eres S-Santiago?-preguntó una tía que ni conozco.

-¡SANTIAGO, SÁLVAME!-gritó la voz de un chico, seguido de un Esteban corriendo en círculos.

-¡Derek...!-dijo la voz de Rayan, él cual paró su persecución y vino a saludarme-¿Cómo estás? Ayer no te ví-infló las mejillas.

Iba a contestar pero otras voces me detuvieron.

-¡SANTIAGO, BOLUDO, ME PAGARÁS HABERME DEJADO CON LA BRUJA DE TU HERMANA...!

-...¿disculpa, TROZO DE PUTO, CÓMO ME ACABAS DE DECIR?

-¡KERR, IDIOTA GAY, VEN PARA ACÁ...!

El chico pareció tensarse.

-¡OK, OK, NO HE DICHO NADA, LO SIENTO...! ¡AHORA ESCÓNDANME!-dijo escondiendose tras el escritorio de Laeti.

-...OYE, OYE...

-¡NO ME PATEES...!

-Me debes una.

-COMO QUIERAS, TE DEBO MIL SI LO DESEAS.

-Muy bien...

-¿...Alguien de aquí a visto a Kerr?-consultó un tío luego de abrir la puerta.

Todos negamos, en silencio, deteniendo cualquier actividad.

-No-la hermana de Santiago pareció patear algo-, ¿para qué lo quieres?

Ahora asentimos.

-Veamos...-puso su mano en la barbilla-quiero violarlo-respondió sonriendo.

Estoy seguro que mi boca llegó al piso.

Y la de Lia también.

-...Derek.

-Rayan...

-¡Les presentamos al homofóbico pervertido!-dijeron al unísono.

-¿¡HOMOFÓBICO!?-consultó Rayan.

-¿¡...PERVERTIDO!?-completé yo.

-Sí. Un pervertido.-afirmó Esteban.

-...si buscas a Kerr está allá-apuntó Santiago.

El chico se llevó una mano a la boca, haciendo la seña de "es un secreto, yo no sé nada", para luego caminar despacio al escritorio.

-...lo siento, Kerr, te romperán el culo-Laeti se corrió hacia un lado, suspirando.

-¡Te encontré!-se agachó.

-¡SANTIAGO, PUTO, ME LAS VAS A PAGAR!-chilló desde abajo.

-Mi niño, lo encontré-lo abrazó por el cuello, mientras canturreaba y ni idea porque me percaté de ello.

-¡SUÉLTAME, IAN...!

-Nop, te he buscado todo el día-hizo un puchero-, te la pasas evitandome...

-¿¡POR QUÉ SERÁ!?-consultó con sarcasmo, alzando los brazos.

-...bueno, nosotros nos vamos.

-¡DÉJAME, IMBÉCIL...!

-...hey, no me trates así-susurró mientras lo arrastraba tomándolo del cuello y este reclamaba-, duele.

-¡IDIOTA, TÚ NO SIENTES!

-...si siento...

-¡QUÉ NO!

-No voy a pelear contigo, quiero mi recompensa-hizo otro gesto infantil-, además a tí te gusta ir abajo-aclaró.

-¡ESO NO SE DICE, HIJO DE PUTA...! ¡BOLUDO! ¡PELOTUDO!-gritó con la cara teñida en rojo.

-No me importa...un gusto conocerlos chicos, espero que nos llevemos bien-se despidió con una mano, sonriendo-, tú también despídete, Kerr-se detuvo en la puerta.

-No.

-Despídete.

-No.

-Anda, házlo...

-¡QUÉ NO!

-Está bien, yo lo haré por tí-frunció el entrecejo-, hola chicos, soy Kerr, adiós chicos-cortó su expreción de enojo y salió completamente, riendo y entre gritos.

-¿Qué fue eso?-dije incrédulo.

-La "dupla" de Ian y Kerr-sonrió Nara-, se llevan a su modo...

-Oh...

-Sí, son extraños-asintió Lia.

-Lo son.-afirmé.

-Definitivamente.-volvió a decir.

Nos echamos a reír, afirmándonos el estómago.

-D-disculpa...-interrumpió la voz de la chica que no conozco-¿t-tú eres S-Santiago?

-¿Yo?-dejé de reír.

¿Qué quería una tía tan fea con él? 

Movió la cabeza de forma afirmativa.

-Claro que lo soy-se llevó una mano a la nuca-, ¿por qué?

¿Y por qué la trataba tan bien? 

-...es que ví el a-anuncio...

Toqué los bolsillos de mis pantalones, buscando mi repele-perras, lo necesito.

-Ya veo...-me miró de reojo y...sonrió-¿qué te parece Derek? Es bastante mona, ¿la aceptas?-me sacó la lengua.

¿Estaba de coña? No es en lo absoluto lo que esperaba para él...

Abrí la boca.

-Te has quedado sin palabras, ¿no? eso es bueno, ni siquiera sacaste tu repele-perras-interrumpió.

"...ES QUE NO ME QUEDA, PENDEJO."

-Derek, ¿estás bien?

-Osito, ¿el homofóbico está bien...?

-¡NO LO TOQUES!-chilló apartando su mano de un manotazo.

-¡AUCH...!

-...no te preocupes por él, es un idiota Americano...-le restó importancia.

-¡Oye...!

-...D-Derek, estás gruñendo-masculló la voz de Nara algo asustada.

-Esto se va a poner interesante-afirmó Laeti.

-...e-esto yo...-DIJO LA PUTA QUE SE ENCONTRABA AHÍ.

-¿Quieres una cita?

Me atraganté.

ME DIJO HACE POCO TIEMPO QUE ME QUERÍA Y AHORA IBA A SALIR CON UNA ZORRA QUE NI CONOCES.

¡PERFECTO!

-...hombres-comentó nuevamente Nara-, tranquilo Derek, te entiendo...

-¿C-conmigo...?-se autoapuntó estúpidamente.

CON TU ABUELA...

-Claro, ¿ves a alguna otra tía mona por aquí?

Nara y Laeti reclamaron.

"ES UN HIJO DE PERRA."

La chica se sonrojó.

-...este es mi número-le entregó un papel luego de escribirlo-, ¿cuál es tu nombre, bonita?-llevó su mano a la mejilla de ella y corrió un mechón que pasaba por su cara.

-C-Clarisse...

-Muy bien Clari, mañana a las cuatro, en el café del parque principal, ¿vale?-le BESÓ LA MEJILLA Y SE DESPIDIÓ DE LA CHICA QUE SALIÓ TARTAMUDEANDO.

SE GIRÓ Y SONRIÓ EL MUY CÍNICO.

Respiré hondo.

-Derek, ¿estás bien?, pareciera como si hubieras estado aguantando la respiración por mucho tiempo...

-PARA NADA.

-¿Qué te pasa?

-Nada-le "sonreí".

-¿Estás enojado?

-No.-volví a "sonreír".

-Estás...¿celoso?

-NO.-"sonreí".

-...Entonces voy a comprar algo, me avisas si necesitas cualquier cosa...-se dio la vuelta.

-¡HACE LO QUÉ TODOS, IGNÓRAME, IMBÉCIL, IGNÓRAME...!

-¿Estás enojado?

-No.-"sonreí".

Rió.

-...no le veo la gracia...-susurré enojado, cruzándome de brazos.

Todos rieron.

¿Qué les hacia gracia?

...

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro