[Trigger warning: in dit hoofdstuk wordt huiselijk geweld aangehaald]

"We zouden elkaar op de flank van de Eothaoir ontmoeten. Onder de verstrengelde Beikenbladboom. Dat hadden we zo afgesproken, weet je. Al lang voor... voor... " steekt Scanlan van wal. Hij zucht diep. "Ze was zo mooi. Vanbinnen en vanbuiten."

Ik frons m'n wenkbrauwen en probeer te verwerken wat ik hoor. 'Ze'? Gaat dit serieus over een vrouw? Ongemerkt schud ik licht mijn hoofd. Ik voel me oprecht te jong voor dit soort volwassen gedoe.

"Ze zag me voor wie ik ben. Was," corrigeert hij zichzelf. "Al van de eerste keer dat we elkaar ontmoetten. Ze was zo... zo gewoon, snap je? Helemaal niet zoals die omhooggevallen, verwende nesten van zussen die ze had. Ik zie haar nog steeds voor de eerste keer naar binnen komen..." Scanlan zit helemaal in gedachten verzonken, een glimlach trekt aan zijn mondhoeken. Het maakt hem beangstigend menselijk.

📖 📗 📖

De werkplaats was voorzien van een grote, dubbele en gebogen toegangspoort aan de ene kant, en hoge ramen van ongekleurd glas in lood, die zorgden voor een zee van licht, aan de andere kant. Er stond een strakke wind uit het zuidoosten, de poort werd dicht gelaten zodat de vuren niet zouden uitgaan. De leerjongen had net nieuwe blokken op het vuur gegooid en bediende de blaasbalg, toen ineens een zonnestraal door een kier van de poort naar binnen viel. De straal werd steeds breder, het zonlicht scheen alsmaar feller naar binnen.

De jongen keek op en was meteen verloren.

Eerst zag hij niet meer dan een rank silhouet, uitgehouwen in het tegenlicht van de achterliggende zon. Rond haar hoofd dansten enkele losgekomen strengen haar in de gretige wind. Ze stond stevig op haar benen en was gehuld in een bruine rijbroek met lederen laarzen en een bleek linnen hemd. Hij stond haar met open mond aan te gapen.

Het duurde even voor de leerjongen doorhad hoe ze aan het worstelen was om de poort met een enkele hand open te houden, en besefte dat ze misschien wel hulp nodig had.
De poorten zwenkten naar buiten open, het was een hele krachttoer om het zware gevaarte tegen de kracht van de wind in open te duwen.

De jongen fronste zijn wenkbrauwen. Waarom nam ze niet gewoon het kleine deurtje in de rechterpoort? Hij liet alles vallen waar hij bezig mee was, holde naar haar toe en duwde de zware poort verder open. Van onder haar wimpers had ze hem met grote ogen dankbaar aangekeken. Hij kon niet anders dan als betoverd naar haar mosgroene kijkers blijven staren.

Ze schraapte haar keel en hij schrok op uit zijn trance.
"Oh, pardon. Ik eeeh, ik nou ja euh," hakkelde hij, terwijl hij de opening groot genoeg maakte om haar binnen te laten. Aan de teugels in haar rechterhand leidde ze een grote, glanzend witte ruin naar binnen. Het dier mankte duidelijk. Haastig trok hij de poort achter haar dicht.

"Solas Na Réalta is een hoefijzer kwijt," gebaarde het meisje naar het paard, terwijl ze een losgekomen lok van haar lange kastanjerode haar achter haar oor stopte.
"Kunnen jullie dat in orde brengen?" Haar stem klonk hem in de oren als klokjes van het zuiverste zilver, die klingelden over een geurend bloemenveld vol parelende ochtenddauw.
Hij knikte stom en ging aan het werk, zijn stem vertrouwde hij voorlopig niet meer.

Solas Na Réalta. Sterrenlicht.

Een meer dan goede keuze als naam voor dit majestueuze trotse dier, waarvan de vacht als parelmoer glansde in het binnenvallende daglicht en dat werd versterkt door de gouden gloed van de smidsvuren.
Ze aaide het dier over de hals en fluisterde het lieve woordjes toe.
Hij wenste niets liever dan dat die lieve woordjes op een dag voor hem zouden bestemd zijn.
Het meisje zag hem kijken en ze glimlachte hem verlegen toe.
Met rode wangen probeerde hij zich weer te concentreren op zijn taak.

📖 📗 📖

Scanlan's ogen vliegen open, priemend kijkt hij me aan.
"Ze hebben het me allemaal afgenomen. Weg! Gewoon afgepakt! Begrijp je dat met je kleuterverstand?" Ik besluit de belediging niet al te persoonlijk op te vatten.
"Omdat ik haar lief had. Omdat we elkáár liefhadden..." Zijn stem is niet meer dan een verlangend gefluister. "Omdat ik haar nog steeds lief heb..."
In de stilte die valt, klinkt alleen nog het geluid van zijn gejaagde ademhaling.

"Wie heeft dat gedaan?" Ik krijg het amper over mijn lippen, maar ik wil het weten. Ik wil weten waarom hij is wie hij is, wat hem tot deze duistere ziel heeft gemaakt.
"Haar vader." Zijn stem klinkt vlak.
"Koning Eogan de Eerste. De Grote Redder Van De Natie." Een eerste spoor van enige bitterheid begint door het monotone te sijpelen. "Iedereen had zijn mond vol over hoe goed die wel was voor het volk, welke heldendaden hij had verricht en bla bla bla. Maar dat hij binnen de muren van het kasteel zijn eigen wetten stelde en z'n gezin tiranniseerde, dat wilde dan officieel weer niemand geweten hebben." Scanlan snuift luid.

"Ze heeft het geprobeerd, weet je. Om tegen haar vader in te gaan. Ik heb ze gezien, de blauwe plekken en striemen op haar lichaam, toen ze na drie volle dagen afwezigheid stiekem was weggeglipt om mij op te zoeken. Ik werd bijna gek van de onzekerheid, van het niet weten wat er met haar was gebeurd."

📖 📗 📖

Met korte, zenuwachtige passen ijsbeerde hij van de ene kant langs de serre naar de andere kant, en weer terug. Het was bijna stikdonker, de smalle maansikkel zat vaker weggestopt achter dikke wolken dan dat ze zichtbaar was.
Een venijnige windvlaag wrong zich tussen de takken en nam op zijn pad alle droge bladeren mee, die op hun beurt knisperend achterbleven op een hoop die zich vormde tussen de geraamtes van de uitgebloeide zonnebloemen.

Het was de derde nacht op rij dat hij op haar stond te wachten. De voorbije dagen waren hem verschillende geruchten uit het kasteel ter ore gekomen en hij maakte zich zorgen. Grote zorgen. Als hij haar vannacht niet zag, dan moest en zou hij actie ondernemen, nam hij zich voor.

"Oooohooooo".

Het geluid haalde hem uit zijn gedachten. Het teken! Dat was Aislin! Hij haastte zich naar de voorkant van de serre. De wolken waren hem goedgezind en lieten het schaarse maanlicht de omgeving verlichten. Zijn opluchting was immens toen hij haar eenzame en in kapmantel gehulde figuur kon onderscheiden. Het meisje kromp ineen onder zijn onstuimige omhelzing.

"Niet hier," mompelde ze verstikt. Zonder verder nog iets te zeggen maakte ze zich los en trok hem aan de hand mee de serre in. Daar wierp ze zich snikkend in zijn armen. Gealarmeerd trachtte hij te vatten wat er aan de hand was.
"Liefste, ik ben zo blij je weer te zien!" fluisterde hij haar in het oor. "Waar was je? Wat is er gebeurd? Is het waar wat ze zeggen, dat je vader helemaal door het lint is gegaan?"

Met betraande ogen keek ze naar hem op. Haar onderlip trilde. De kap schoof van haar hoofd en onthulde een rode striem op haar wang en donkere vlekken in haar hals. Ontzet hield hij haar een eindje van zich af.
"Wat? Wie?" sputterde hij. Het meisje legde haar vinger op zijn lippen.

"Stil mijn liefste. Ik kom je waarschuwen, je moet vluchten!" fluisterde ze dringend. "Hij weet het! Ik heb geen namen genoemd maar het is een kwestie van tijd voor hij er achter komt dat jij degene bent aan wie ik mijn hart heb gegeven! Hij is in staat je te verminken voor het leven, of... of erger! Je moet gaan, alsjeblieft!" smeekte ze.

Een wervelwind van tegenstrijdige emoties raasde door hem heen. Gepijnigd sloot hij de ogen. Dit kon niet waar zijn!

"Lieveling, alsjeblieft! We zien elkaar snel, dat beloof ik je... Nu wil ik niets liever dan dat je hier veilig wegkomt! Ik zal voor altijd de jouwe zijn." Ze duwde hem naar de deur. "Ga nu! En denk aan wat we afgesproken hebben!"

Met een zwaar gemoed knikte de jongen, hij wist wat hem te doen stond. Ze hadden het al vaker uitgebreid gehad over wat er zou kunnen gebeuren als ze zouden moeten vluchten. Hij had enkel nooit serieus gedacht dat dit moment ooit zou komen. In hun toekomstplannen was het altijd zij twee tegen de rest van de wereld geweest, nooit één van beiden alleen.

📖 📗 📖

"We zagen elkaar en moesten meteen weer afscheid nemen." Scanlan klinkt bitter. "Wat Aislin niet wist, is dat haar vader haar had laten volgen. We hadden elkaar alles samen nog geen halve stonde gezien toen we weer afscheid namen, maar toen ik wegging stonden ze me op te wachten. Ik had geen schijn van kans."

Hij klemt zijn kaken op elkaar en ademt zwaar door de neus.
"Ik zal haar hartverscheurende gegil nooit vergeten. Aislin smeekte haar vader letterlijk op haar blote knieën om me te laten leven." Met smeulende ogen kijkt hij me aan.

"Hij heeft me in de plaats daarvan verbannen naar de Contae Dhún na nGnall, de Koningsbergen."