Strachy patałachy.

Strachy, strachy, kary, strachy.

Kidou bał się.

Bał się, drżał gdy tylko coś poszło nie po jego myśli, a trwoga ogarniała z bezsilności zaciskającego pięści chłopca. Niepowodzenie oznaczało karę. Kara oznaczała ból.
Prosty rachunek. Yuuto zawsze był dobry z matematyki.

Plastik.

Być plastikowym, bez skaz.

Bez obrzydliwie czerwonych oczu czy pasma życiowych nieszczęść. Siniaków na plecach.

i d e a l n y m

Od śmierci rodziców Kidou żył, będąc chorym na perfekcjonizm, wspomagany od czasu do czasu wrzaskami czy palącym śladem po uderzeniu w twarz.

I wtedy w jego życie z butami wepchnął się Fudou.

Hałaśliwy, cyniczny i zjadliwy Fudou.

Fudou, który mimo swoich wad akceptował Yuuto takim, jakim jest.

Nie wymagał perfekcji.

Nie krzyczał.

Nie zostawiał siniaków.

Kidou zakochał się w braku kar.