21 XII, przedświąteczna gorączka w uroczym miasteczku.

Zegar jest gorący. Parzy moje dłonie.

Trzymam go przez materiał koszulki i niosę przed sobą. W słabym świetle latarni ulicznych nie widać zaschniętych plam krwi na mundurze Tamtego. Ludziom wydaje się pewnie, że jestem jednym z nich - spieszących do domów z prezentami.

Dziwnie mi to pisać. Nie jestem jednym z ludzi. Tych ludzi, dla ścisłości.

Próbuję rozpoznać obecne czasy. Jednocześnie oddycham z ulgą. Dobrze, że wylądowałem w środku małego miasteczka, a nie na froncie, czy coś w tym rodzaju.

Przyglądam się ludziom. Dama w kapeluszu o szerokim rondzie. Dziecko w wełnianej czapce. Dżentelmen zawzięcie szukający czegoś w czarnym neseserze.

Kątem oka widzę ich.

Mała ptaszyna goni swoją siostrzyczkę. Wpadają razem w zaspę, śmiejąc się perliście.

Widzę przed oczami przerażenie tego ptaka, gdy mniejsze pisklę ginie w rozbłysku gorąca. Pamiętam to nazbyt dobrze.

Przykro mi.

Podchodzę do nich.

— Witaj, ptaszyno. — mówię bez cienia krępacji. Dawno się jej wyzbyłem. Wolę bezpośrednio okazać uczucia.

Dzieci są lekko zdezorientowane. Rzucam w ich stronę śnieżką.

Chwytają w lot moje intencje i już po chwili trwa zacięta walka. Daję się pokonać, tak, jak blond aniołkowi.

Mróz szczypie mnie w poliki, ale nie jest mi zimno.

Dżentelmen z neseserem woła na dzieci. Odchodzą, machając mi na pożegnanie i krzycząc:

— Wesołych Świąt, przyjacielu!

Przyjacielu.

Czuję się zaszczycony.

Łza zamarza mi na twarzy.

Czuję jednak, że mam z ludźmi tutaj wiele wspólnego. Wszyscy lecimy do tego samego celu. Do szczęścia.