Piątek. Normalnie to bym się cieszyła, ale przypomniał mi się Harry. Dzisiaj jest nasza 'randka' i tak naprawdę to zastanawiam się, czy go nie wystawić. To on ją ustalił i nawet nie pytał mnie o zdanie.

- Hej, Lizzie – Austin zatrzymuje mnie w holu i nie olałam go tylko dlatego, że przyniósł mi kawę – Masz ochotę jutro gdzieś wyjść?

Czy ten dzieciak nigdy nie da mi spokoju?

- Wyjść? – pytam i marszczę brwi – To znaczy?

- O 10 puszczają fajny film w kinie i pomyślałem, że ze mną pójdziesz.

Szczerzy się od ucha do ucha i znacząco porusza brwiami. Jest zbyt pewny siebie.

- No nie wiem – wzruszam ramionami i idę w stronę windy, a on za mną – 10 to bardzo wcześnie.

- Daj spokój, Lizz – macha dłonią, a ja powoli tracę cierpliwość – Będę czekać pod centrum równo o 9:30.

Gdyby nie to, że jestem już w windzie, to pobiegłabym do niego i kopnęła w twarz. Dlaczego faceci traktują tak kobiety? Wszystko planują i nawet nie ma mowy, żebyś podjęła decyzję, bo on podjął ją za Ciebie.

Wzdycham i wychodzę z windy. Po drodze natykam się na Carrie i Margaret, które witają mnie ciepłym uśmiechem.

Otwieram drzwi od gabinetu i zauważam, że sprzątaczki nie zamknęły okna, przez co jest bardzo zimno. Czy one powariowały? Jest zima, a ja właśnie zamarzam we własnym gabinecie.

Nie zdejmując z siebie kurtki, podchodzę do okna i zamykam je. Siadam na krześle i rozkoszuję się pyszną, gorącą kawą.

Sprawdzam papiery, które przygotowała mi Gina i uświadamiam sobie, że mam dziś jednego klienta.

Dopijam kawę i mruczę ciche 'proszę', gdy ktoś puka do drzwi.

- Dzień dobry – słyszę i gwałtownie podskakuję na krześle.

- Znowu Ty – wywracam oczami i spoglądam na Harrego, który wiesza swoją kurtkę na wieszaku.

- Znowu ja – uśmiecha się i siada naprzeciwko mnie – Pamiętasz?

- Mhm – mamroczę i włączam laptopa, nie przejmując się natarczywym chłopakiem.

Harry wyciąga z kieszeni telefon i zaczyna coś przeglądać, a ja cały czas na niego patrzę.

- Przychodzisz do mnie tylko po to, żeby posiedzieć i pobawić się telefonem? – wywracam oczami, a on prycha.

- Z pewnością – wzrusza ramionami i mierzy mnie wzrokiem – Dobrze dziś wyglądasz, Elizabeth.

Widzę jak oblizuje usta i mam odruch wymiotny, naprawdę.

- Dzięki – mruczę i wchodzę na wiadomości w laptopie.

Przeglądam strony i pierwsze co rzuca mi się w oczy to Styles Management.

Styles Management rozpowszechnia się na całym świecie. Biuro SM możecie znaleźć teraz także w Nowym Jorku, Manchesterze oraz Oslo.

- Przeprowadzasz się? – pytam i widzę jego zmieszanie.

- Czemu?

- Nie wiem – wzruszam ramionami – W internecie pisze, że Styles Management ma swoje biura w innych miastach i może przeprowadzasz się.. czy coś.

- Nie, Elizabeth – śmieje się – Zostanę tu z Tobą. Nie musisz się martwić.

 *

Dochodzi 16, więc mogę wyjść z biura. Do randki z Harrym zostały mi cztery godziny, więc chyba powinnam zacząć się przygotowywać.

Po drodze zajeżdżam do centrum, w celu kupienia sobie nowych ubrań. Nie chcę nakładać na siebie sukienki lub spódnicy, więc decyduję się na czarne rurki.

Podchodzę do kasy i płacę za spodnie, przy okazji wydając swoje ostatnie pieniądze. Nie narzekam na moje zarobki, ale w tym miesiącu było ciężko.

Wychodzę ze sklepu i siadam na ławce. Rozglądam się wkoło i wśród tych wszystkich ludzi zauważam czapkę, którą kiedyś już widziałam. Ciemnozielona beanie, która należy do Harrego.

Matko, dlaczego zawsze on musi być tam gdzie ja?

Ukrywam się za torbą i zauważam, że nie jest sam. Tuż obok niego idzie złotowłosa piękność o długich nogach.

Stoją obok H&M i rozmawiają ze sobą, gdy nagle czuję na sobie jego wzrok. O nie, błagam.

Harry przestaje mówić i marszczy brwi, jakby sprawdzał czy to na pewno ja.

- Czekaj – słyszę głos Harrego wśród szumu i widzę jak podchodzi bliżej.

Biorę torbę w dłoń i ruszam gdzieś w przód, oby jak najdalej od niego. Mijam dużo ludzi, których taranuję i popycham, ale nie obchodzi mnie to.

- Elizabeth, czekaj! – krzyczy, a ja nie mogąc złapać tchu staję w miejscu.

Harry podchodzi do mnie i staje naprzeciwko.

- Dlaczego uciekasz? – marszczy czoło i ściąga z głowy czapkę, by zmierzwić włosy.

Gapię się na niego jak idiotka, ale co poradzić? Jest naprawdę przystojny. Sposób w jaki zarzuca swoje włosy do tyłu, jest ciekawszy niż to, co mówi.

- O 20 jestem u Ciebie, a teraz muszę lecieć – mówi, gdy pojawia się przy nim dziewczyna, z którą wcześniej go widziałam.

- Harry, chodź już – mówi słodko i zarzuca mu ręce na szyję.

- Idę – odpowiada i macha mi na pożegnanie, odchodząc.

Już nawet tego nie skomentuję.

*

Dochodzi 20, a ja nawet nie zamierzam się przygotowywać. Makijażu nie zmieniałam, włosy mam dalej rozpuszczone. Jedyne co zrobiłam to wciągnęłam na siebie czarne rurki i białą koszulkę z napisem 'Yours'.

O 20 do mojego domu zapukał Harry i szczerze mówiąc nawet nie wiem skąd ma adres. Trochę mnie to przeraża.

- Cześć, Elizabeth – uśmiecha się, a ja odwzajemniam gest.

Ubrany jest w to co zwykle – czarne spodnie i biała koszulka – czyli on też nie bardzo przygotowywał się do tej randki.

Zamykam drzwi na klucz i schodzę na dół. Przed moim blokiem stoi auto, które jest pewnie więcej warte niż moje całe mieszkanie. Wzdycham z zażenowaniem i wsiadam do środka.

- Gdzie mnie zabierasz? – pytam i zerkam na jego profil, który jest dziwnie perfekcyjny.

Czy Bóg w ogóle myślał o jakiś wadach w jego wyglądzie, gdy go tworzył? Bo ja żadnej nie widzę.

- Klub – odpowiada i włącza się do ruchu, a ja wywracam oczami.

Jak mogłam się nie domyślić, że zabierze mnie w miejsce, które tylko mu się spodoba?

Jechaliśmy 5 minut i w sumie nie wiem dlaczego przyjechał po mnie samochodem, skoro mogliśmy pójść na piechotę.

Wysiadam z auta i czekam na Harrego, który grzebie w bagażniku. Wyciąga jakąś wódkę, a ja kompletnie nie wiem co powiedzieć.

Jeśli chce się upić na naszej 'randce' to obiecuję, że go uduszę.

Nie mam sił czepiać się wszystkich głupot, więc po prostu zamykam buzię i wchodzę za Harrym do klubu. Nie było to trudne, bo wystarczyło, że Harry przedstawi się imieniem i nazwiskiem, a już mogliśmy przejść na początek kolejki.

- Trzymaj się blisko – mówi i idzie w stronę złotej strefy.

Z tego co wiem z opowiadań Simona, to złota strefa to coś w stylu strefy VIP.

Harry otwiera drzwi i wpuszcza mnie do środka. Na kanapach siedzi kilka osób, a w tym Niall.

- Lizzie! – krzyczy, a ja rzucam mu się w ramiona.

- Cześć, Niall – uśmiecham się.

Blondyn całuje mnie w policzek. Siadam obok niego, nie zważając na Harrego i zaczynam opowiadać co u mnie w pracy.

- Przyszłaś tu z Harrym? – pyta, a ja kiwam głową.

- W coś Ty się wpakowała.. – kręci głową, a ja nie bardzo rozumiem o czym mówi.

- Elizabeth, wychodzimy – warczy w moją stronę Harry.