Emily

Następnego dnia w pracy nie mogłam się na niczym skupić. W nocy prawie nie spałam i zastanawiałam się co mam zrobić. Jeśli on nie odpuści ,to nie wiem czy dam radę nadal trzymać go na dystans. Postanowiłam więc wyjechać wcześniej do taty i wszystko przemyśleć. Za tydzień święta i wszyscy się zjadą, a na razie będę miała tam spokój. Tomas był zdziwiony ,gdy poprosiłam o urlop, ale się zgodził. Prawie nigdy nie biorę wolnego, więc powiedział ,że mi się należy.  Pomyślałam , że pojadę autobusem. To 2 godziny drogi, ale będę miała ciszę i spokój i trochę się zdrzemnę przy okazji. Zadzwoniłam do braci i powiedziałam im , że spotkamy się dopiero u taty. Życzyli mi szczęśliwej podróży.  Spakowałam się i pojechałam na dworzec. Usiadłam wygodnie w autobusie przy oknie i zamknęłam oczy. Dlaczego musiał się zjawić i zamieszać mi w głowie? Było mi dobrze, gdy byłam sama. Jak może pociągać mnie taki AS?  cały czas zadawałam sobie pytania. Usiadła obok mnie jakaś starsza pani i się do niej uśmiechnęłam.

-Dzień dobry.

-Witam kochana. Gdzie się wybierasz?-  była bardzo miła

-Jadę do taty na święta.- autobus ruszył i trochę rozmawiałyśmy, a po chwili chyba zasnęłam.

Miałam w głowie jego twarz i uśmiech. Jego głos ,och zostaw mnie w spokoju. 

Obudziłam się gdy autobus się zatrzymał, ale byliśmy gdzieś na autostradzie. Zapytałam mojej sąsiadki co się dzieje:

-Czemu stoimy?- wszyscy patrzyli zdziwieni , ja też zaglądałam do przodu, żeby się zorientować.

-Jakiś wariat zatrzymał autobus!- usłyszałam jak ktoś krzyczy.

Kierowca otworzył drzwi i zobaczyłam swój koszmar. O Mój Boże co on tu robi??? Szybko się schowałam głębiej w siedzenie licząc ,że mnie nie zauważy. Po chwili usłyszałam:

-Przepraszam,że państwa niepokoje, ale moja narzeczona jest w tym autobusie.-   ŻE CO!!!!! on do reszty oszalał?

-To niech pan się pośpieszy!- odpowiedział kierowca.

Zaczął iść w moją stronę i nie miałam gdzie uciec. Gdy mnie zobaczył, szeroko się uśmiechnął kretyn jeden. Miałam ochotę go uderzyć ,ojj bardzo mocno, żeby zatrzeć ten jego zarozumiały uśmiech.

-Co ty wyprawiasz AS?- wycedziłam przez zęby.

-Och kochanie przepraszam ,że się spóźniłem i musiałaś jechać autobusem, ale już jestem i cię zabieram. - otwierałam i zamykałam usta ze zdumienia. Wzięłam głęboki oddech i się odezwałam:

-Zostaw mnie w spokoju kretynie!!

-Skarbie naprawdę mi przykro. Wszystko sobie wyjaśnimy na osobności. Nie przeszkadzajmy już innym. -rozejrzałam się po autobusie i słyszałam jak parę osób mówi:

- Idź dziewczyno, przecież on cię kocha. - akurat to bzdura. Policzyłam do 10 i ruszyłam do wyjścia. Gdy zabrałam swój bagaż , odwróciłam się do niego:

-Skąd wiedziałeś gdzie jestem?- nie patrzył mi w oczy tylko wziął mój bagaż i ruszył do samochodu. Autobus już odjechał, ale ja stałam w miejscu i czekałam aż odpowie

-Słyszysz? Kto ci powiedział? - krzyczałam i byłam zła. Podszedł do mnie powoli i mi się przyglądał.

-Tomas powiedział ,że wzięłaś wolne. Zadzwoniłem do...- przerwał i widziałam, że nie chce mi powiedzieć.

-Do kogo zadzwoniłeś AS???- nie ustępowałam.

-Do Aarona. - przyglądał mi się nadal, a ja próbowałam  opanować złość, ale nie potrafiłam.

-Pieprzony dupek zabiję go , uduszę i....... -wzięłam oddech- Biedna Sam ,niestety będę musiała zrobić jej tą przykrość- mówiłam sama do siebie, nawet na niego nie patrząc.

-O czym mówisz? -zapytał zdziwiony, bo nie wiedział o co mi chodzi.

-Na pewno marzy o długiej sukni i welonie, ale niestety nie doczeka się tego , bo zamorduje jej narzeczonego. Będzie bardzo cierpiał.- uśmiechnęłam się na wizję mojego brata proszącego mnie o litość.

-Emily chodź do samochodu , bo zaczynasz mnie przerażać. Zawiozę Cię gdzie będziesz chciała.- wsiedliśmy i zapięłam pas.

-Zawieź mnie do mojego taty. Mieszka w Bristolu. - zamknęłam oczy i starałam się uspokoić.

-Możesz się zdrzemnąć , obudzę cię gdy dojedziemy.- postanowiłam go posłuchać i zebrać siły.

-Obudź się Emily- usłyszałam głos Nicka i otworzyłam oczy. Było ciemno i nie miałam pojęcia gdzie jestem. Rozejrzałam się i próbowałam się skoncentrować.

-Gdzie jesteśmy?

-Jesteś tam ,skąd nie można uciec.- powiedział zadowolony. Zacisnęłam usta i patrzyłam na tego zadowolonego z siebie dupka.

-Porwałeś mnie?! - nie mogłam uwierzyć ,że to  się dzieje. Przecież miałam mieć spokojny tydzień z dala od niego.

-Oczywiście,że nie. Wsiadłaś do mojego samochodu z własnej woli.- wysiadł i zabrał nasze bagaże.

Nie potrafiłam się ruszyć byłam tak na niego wściekła. Przyglądałam się okolicy. Wszędzie były drzewa i nic poza tym. Pomału wysiadłam i zobaczyłam, że poszedł do domku. Ja stałam w miejscu i myślałam jak się skąd wydostać. Usłyszałam jak woła:

-Emily chodź do domu, jest zimno.- niedoczekanie Twoje AS . Odeszłam parę kroków i nadal nic nie mówiłam. To wszystko to zły sen i zaraz się obudzę myślałam.

-Liczę do 10 i jeśli nie przyjdziesz to zamykam drzwi i zostaniesz sama na zewnątrz.- wszedł do środka.

-Pieprz się AS!!! Nie wejdę tam! - wrzasnęłam i nadal stałam w miejscu. Zaczynało mi się robić zimno, ale nie ustąpię. Usłyszałam jak krzyczy:

-10...9........8......7- Boże pomóż mi prosiłam.

-6...... 5.....4.....- usłyszałam jakieś zwierzęta. O nie to chyba nie wilki... albo niedźwiedzie???

-3.....2....- odwróciłam się i zaczęłam biec w stronę domu ile sił. Wpadłam i usłyszałam jak mówi:

-1 skarbie. - zamknął za mną drzwi.

-Odwieź mnie do domu Nick, proszę. -  przecież nie może być aż tak okrutny.

Ale on mnie zlekceważył  i poszedł rozpalać w kominku. Gdy ukucnął zobaczyłam telefon w jego tylnej kieszeni. Podeszłam cicho i mu go zabrałam. Odwrócił się i mi się przyglądał z uśmiechem.

-Zadzwonię na policje i cie aresztują za porwanie!- wykrzyczałam i zaczęłam wybierać numer tylko ,że nie miałam zasięgu. Chodziłam po całym domu, ale to na nic.

-Mówiłem, że skąd nie możesz uciec.

Krzyczałam sfrustrowana, bo nie miałam pomysłu co dalej zrobić. Pobiegłam przez domek i znalazłam sypialnie. Zamknęłam się w niej i usiadłam na łóżko. Co mam zrobić? Siedziałam tam jakiś czas i robiło mi się strasznie zimno. Rozejrzałam się wokoło i dotarło do mnie, że tu jest tylko jedno łóżko. On chyba..... chyba nie myśli.....szybko otworzyłam drzwi i go znalazłam.

-As, tu jest tylko jedno łóżko! Boże dlaczego mnie tu przywiozłeś? Chcesz mnie wykorzystać?- cała się trzęsłam z zimna i zdenerwowania.

-Emily zabrałem cię tu, żeby ci udowodnić jak mi na tobie zależy oraz jaki jestem naprawdę.- podeszłam do kominka i usiadłam. Ukucnął obok mnie i dotknął policzka, ale go odepchnęłam.

-Nie dotykaj mnie! Nie wiem jak to zrobisz, ale nie masz prawa się do mnie zbliżać. Nawet jeśli będę musiała spać z tobą w jednym łóżku. - westchnął i poszedł do kuchni. Widziałam ,że robi kolacje, ale ja siedziałam dalej i się rozgrzewałam. Usłyszałam jak mówi cicho;

-Nie dotknę cię jeśli nie będziesz chciała, ale będę spał obok ciebie. Nie skrzywdzę cie i proszę tylko, abyś mi zaufa i poznała.- patrzyłam na niego i poczułam coś w środku.

Jego oczy były tak smutne jakbym to ja robiła mu krzywdę. Nie chciałam tego. Podeszłam do stołu i wzięłam herbatę oraz kanapkę. Bez słowa zjadłam i wyszłam do pokoju. Byłam tym wszystkim tak zmęczona,że szybko wyjęłam szczoteczkę z walizki , zrobiłam wieczorną toaletę i położyłam się spać. Nie mogłam zasnąć jednak i tylko leżałam. Chwilę później usłyszałam jak wchodzi, ale udawałam ,że śpię. Poszedł do łazienki, a gdy wrócił położył się obok mnie. Wstrzymała oddech. Pewnie myślał , że zasnęłam bo przysunął się do mnie i przytulił.

-Wybacz mi skarbie. Jesteś zbyt uparta, abym postępował z tobą rozsądnie.- nic się nie odezwałam, ale też nie odsunęłam. Było mi ciepło i bardzo przyjemnie. Ale na rano już miałam plan jak skąd uciec, tylko muszę wstać przed nim.

-