Draco spojrzał na nią, marszcząc jasne brwi.

-Wszystko dobrze- skłamała gładko Pansy, zaciskając mocniej palce na trzymanych pod pachą podręcznikach.- Czemu myślisz, że coś się stało?

Młody Malfoy wzruszył lekko ramionami, wbijając wzrok z posadzkę. Miał na sobie zwykłą, szkolną szatę, jak zwykle nieskazitelnie czystą i prostą.

Ruszył przez siebie opuszczając Pokój Wspólny, a Pansy, nieco zdziwiona tym nagłym ruchem, podreptała za nim. Kiedy wyrównali kroku, Draco zagadnął ją z ciekawością, wbijając oczy gdzieś w punkt przed sobą:

-Lubisz Zabiniego?

Pansy uniosła brwi i popatrzyła na niego z zaskoczeniem.

-Nie wiem, co ci się pojawiło w tej tlenionej głowie- na te słowa Draco prychnął cicho pod nosem z uśmiechem,- ale między nami nie ma żadnego... podtekstu... romantycznego. Czemu pytasz?

Zatrzymała się gwałtownie.

-Ty chyba się nie...?-zawahała się.- We mnie? W sensie, jesteś fajny, ale... wolę szatynów.

Draco przewrócił oczami, nie przestając się uśmiechać.

-Nie!- zaprzeczył.- Po prostu... Odkąd Granger i Wiewór się spiknęli, Potter jest trochę... odsunięty, jeśli wiesz, o co mi chodzi. Po prostu- zaśmiał się sztywno.- nie chciałbym w żadnym aspekcie go przypominać.

Oczy Pansy szerzej się otworzyły, a usta ułożyły się w ten specyficzny uśmiech, nazywany w przyszłości "atakiem fangirlu". Skoczyła z otwartymi ramionami na Ślizgona, nogami oplatając go w pasie, przez co chłopak się zachwiał.

-Ojoj, Dracuś!- zapiszczała, a Malfoy miał ochotę ją zamordować rękoma za użycie tego idiotycznego przezwiska, które wymyśliła pod koniec czwartej klasy.- To takie słodkie! Nie chcesz być samotny...!

Draco stęknął cicho, uginając się pod jej ciężarem.

-Powinnaś schudnąć- wymamrotał.

Parkinson momentalnie z niego zeskoczyła i spojrzała na Dracona z urazą, prostując odruchowo swoje ubrania.

-Zepsułeś magię chwili- zarzuciła mu.

-W życiu nie dojdziemy do biblioteki- zauważył Draco, wymownie spoglądając na leżące na ziemi podręczniki.

Pansy szybko je zebrała, po czym wzruszyła ramionami.

-To po cmi tu takie filozoficzne przemowy wygłaszasz?- zarzuciła mu. Malfoy miał ochotę zaprotestować "Ja?!", ale dziewczyna dodała.- Spowalniasz nas, DRACUŚ.

Draco zacisnął usta i odwrócił wzrok.

-Och, Boże, nie obrażaj się- jęknęła Ślizgonka.

Oczy Malfoy'a uparcie były skierowane na ścianę.

-Jak chcesz!...- poddała się.

Pansy ruszyła szybkim krokiem do biblioteki, zgrabnie wymijając Dracona. Bez problemu dotarła do celu zauważając ze zrezygnowaniem, że Draco nawet nie próbował jej dogonić.

-Dzięki...- mruknęła.

Powoli otworzyła drzwi i skinęła głową do pani Pince, która patrzyła na nią surowo. Usłyszała, że przejście za nią się zamknęło.

Weszła między regały pełne zakurzonych i poniszczonych książek, bez trudu odnajdując wzrokiem Notta i Zabiniego; oboje wyglądali na nieco zirytowanych.

Podeszła do nich widząc, że Theo rzednie mina na jej widok. Czyżby jeszcze nie unicestwili zaklęcia?

-Hej- przywitała się, przysuwając sobie krzesło do stołu chłopaków.-Nie uczycie się?

-Nie ma warunków- warknął pod nosem Zabini i dodał głośniej.- Zdejmij z niego ten przeklęty urok, bo już dłużej nie wytrzymam.

Pansy uniosła brwi i przeniosła wzrok na Theodora.

-Serio? Po prostu Finite Incantem, to słabe zaklęcie. Nie wierzę, że nawet tego nie wypróbowaliście.

-Naprawdę?!- Blaise spojrzał w sufit z irytacją.- Ja się z nim męczę, a to po prostu...-pokręcił głową, wyjął różdżkę i wypowiedział przeciwzaklęcie.

Nott ukrył twarz w dłoniach z zrezygnowaniem.

-Jakie sieroty z nas!- wykrzyknął na tyle cicho, by bibliotekarka ich nie usłyszała.-Dobra, to niech się wreszcie dowiem, kim są reprezentanci Slytherinu.

Pansy usiadła na twardym, szkolnym krześle, położyła podręczniki na blacie i odparła spokojnie:

-Ja i Jack Point.

Theo zmarszczył brwi i zblednął, najwyraźniej o czymś zastanawiając.

-Ten zakrwawiony?- upewnił się na wszelki wypadek.Pansy przytaknęła, otwierając książkę z Historii Magii.- Myślałem, ze Malfoy wygra.

-Ja też- przyznała Pansy.- Ale prześcignął go dosłownie o cal. Abbiton musiała sprawdzać zaklęciami, kto wygrał.

Zabini westchnął ciężko, już i tak dawno pogodzony z własną straconą szansą, i wstał, ruszając do jakiegoś działu.

-Może oszukiwał?- podsunął, zanim jeszcze znikł za regałami.

Parkinson poczekała, aż wróci z księgą, która, jak ze zdziwieniem zauważyła, miała tytuł "Transmutacja dla naprawdę opornych", po czym przypomniała mu:

-Zoe sprawdzała wszystkie zaklęcia czy eliksiry. Po prostu... Draco był gorszy. Może się stresował czy coś, nie wiem.

Wzdrygnęła się, bo przed oczami właśnie w tym momencie stanął jej obraz Jacka, poturbowanego przez Dracona.

-Oszukiwał- wtrącił Malfoy, podchodząc do nich od tyłu.-Inaczej nie mógłby wygrać. Musiał oszukiwać...

Pansy popatrzyła na niego ze złością.

-Ty po prostu nie umiesz przegrywać- prychnęła.

-Ja NIGDY nie przegrywam- syknął Draco.

Blaise i Theo, czując się nieco niezręcznie, w milczeniu przysłuchiwali się kłótni tej dwójki.

-Cały czas przegrywasz- wytknęła Malfoy'owi Parkinson.- Z Potterem, w Quidditchu, z Granger, we wszystkich przedmiotach, nawet z Weasleyem w kwestii charakteru.

-Weasley ma inteligencję na poziomie talerza!- zawołał oburzony Draco.

-CHARAKTEREM- uściśliła Pansy.- Nie inteligencją. Nie skończyłam. Wiesz, co? Czasem wolałabym być w Gryffindorze. Bo to tego domu najwyraźniej nie pasuję, nieoślepiona żądzą krwi do mugolaków, samych mugoli i ludzi, którzy są rudzi.

Draco zmrużył oczy.

-Wiesz dobrze, że do nie do końca tak wygląda, Pansy.

-Czyżby?!- wybuchnęła dziewczyna.- Dajesz temu wspaniały przykład!

Malfoy otworzył usta, by coś dodać, ale przerwał mu Zabini, wchodząc między nich.

-Ej, nie zachowujcie się jak dzieci!- zaprotestował.- Wstyd mi za was normalnie... No, podajemy sobie rączki i mówimy "przepraszam".

Draco i Pansy przewrócili oczami, jednak po chwili lekko się uśmiechnęli.

-No, może nie podaliście sobie rączek, ale sukces uznaję za osiągnięty- skwitował Blaise.- Możemy dyskutować dalej.

-Może lepiej zmieńmy temat?- wtrącił się Theo, czując, że następna kłótnia może niewątpliwie nadejść.

Draco wzruszył ramionami, starając się unicestwić resztki złości w sobie.

-Na co?- zapytał beznamiętnie.

-Wiem- wyszczerzyła się Pansy, jakby zapominając o ostrej wymianie argumentów.- Możemy zrobić te eseje z Transmutacji, bo samej mi się później nie będzie chciało. A tak to będzie już z głowy...

-Albo- zastanowił się Malfoy.- Możemy sobie wyjaśnić to, co się stało, gdy byłaś w swoim dormitorium.

Nott i Zabini zmarszczyli brwi i spojrzeli na niego ze zdziwieniem, przysuwając się bliżej.

-O co chodzi?- zaniepokoił się Theo, patrząc to na Dracona, to na Pansy.

-O nic- warknęła Parkinson, jednak ciało ją zdradziło; przystępowała z nogi na nogę. Nie umknęło to uwadze trójki towarzyszących jej Ślizgonów.

Blondyn spojrzał na nią z irytacją.

-Kiedy czekałem na Pansy w Pokoju Wspólnym- zaczął wyjaśniać- wyjątkowo się guzdrała. Właściwie to niezbyt się tym przejmowałem, dopóki z jej pokoju nie wybiegła panicznie Lindsey z papierową torbą na głowie. Pomyślałem, że chyba miała miejsce jakaś naprawdę porządna kłótnia; Lindsey się bała?- zamilkł na chwilę i popatrzył na Pansy, która wpatrywała się w niego, przerażona.- Pansy, co jej zrobiłaś?

Pansy pokręciła wolno głową z niedowierzaniem i po prostu wyszła z biblioteki, zostawiając leżące podręczniki na stole. W pomieszczeniu nastała okropna cisza.

Rozdział krótki, po tylko nieco ponad 1000 słów. I właściwie nie mam nic na swoją obronę, biorąc pod uwagę, że nowego rozdziału nie było bardzo długo, więc po prostu... Przepraszam.