Przy łóżku chorej leżało świadectwo szkolne. Bartek zostawił je na wypadek, gdyby mama się wybudziła i chciała je obejrzeć. Wcześniej przeczytał je na głos, ale nie był pewien, czy to słyszała. Teraz też jej czytał. Nie świadectwo, ale książkę, którą dostał w szkole w nagrodę za dobre zachowanie. Były w niej baśnie, które kiedyś mama czytała mu na dobranoc. A teraz on czytał jej na dzień dobry. Żałował, że życie to nie baśń – wtedy tata mógłby obudzić mamę pocałunkiem.

- Chciałabym, żebyś pojechał na kolonie – powiedziała Królowa, która pojawiła się przy nim.

- Mam zostawić mamę samą?

- Twój tata będzie przy niej czuwał. I ja również.

- Sam nie wiem. Nie mam nastroju, żeby się bawić.

- A gdybym miała dla ciebie misję?

- Jaką?

- Będzie tam dwóch chłopców. Chciałabym, żebyś spróbował się z nimi zaprzyjaźnić i zaproponować im, żeby zostali ministrantami.

- Co, jeśli nie zechcą?

- Przyjdą z ciekawości i ze względu na ciebie. Wtedy ja zadbam o to, aby zostali ze względu na mojego Syna. Zrobisz to dla mnie? Bardzo mi na tym zależy.

- Dlaczego to takie ważne?

- Ponieważ wkrótce ci chłopcy znajdą się w wielkim niebezpieczeństwie. Jeżeli będą wtedy blisko mnie i mojego Syna, jest szansa, że wyjdą z niego cało.

- W takim razie spróbuję.

Bartuś ucałował mamę na pożegnanie i poszedł do kuchni. Na stole leżała karta zgłoszeniowa na kolonie, którą tata przyniósł z kościoła. Zaniósł mu ją do gabinetu i poprosił o uzupełnienie. Tata ucieszył się, że Bartuś zdecydował się pojechać. Uważał, że wyjazd dobrze mu zrobi. Miał też nadzieję, że na koloniach pozna jakiś nowych kolegów i chociaż na chwilę przestanie zamartwiać się chorobą mamy.