Mieliście kiedyś takie wrażenie, że nic nie ma sensu. Jesteście przecież nic niewartymi uwagi jednostkami. Jednymi z wielu milionów. Czujecie się wtedy źle. Co ja mówię? Czujecie się okropnie.

Gdy ktoś, kogo kochasz, mówi rzeczy okropne i straszne. A ty tylko patrzysz się, na to nie reagując.

Te wszystkie rany. Zadawane jedna po drugiej. Wtedy zaczynamy budować wokół siebie mór. Za każdym razem dokładamy jedną cegiełkę.

Gdy serce całe jest pokryte bliznami, stajemy się zimni i nieczuli jak skała.

Po jakimś czasie zaczynamy tracić radość życia. Nic nas nie cieszy. Nie pamiętamy, kiedy ostatni raz się szczerze uśmiechaliśmy. Ba nawet śmiech jest dziwnym zjawiskiem. Złe wspomnienia wracają jak potężna lawina, która zalewa nas żalem i tęsknotą.

Większość ludzi nie widzi, że ktoś cierpi. Są ślepi na nasz ból i smutek.

Ale to i tak nic nie da. Bo nieważne ile masek i warstw na siebie nałożysz. W środku nadal będziesz tą samą istotą. Nie ważne co sobie będziesz wmawiać.

Może kiedyś znajdzie się ktoś, kto cię zrozumie i pocieszy. Będzie słuchał i udzielał rad. Ktoś, kto zawsze będzie przy tobie. Ktoś, kto będzie cię po prostu kochał...