Kise miał naprawdę podły humor. Nie dość, że przez resztę weekendu, obwiniał się o nieudaną randkę, która tak naprawdę "nie była randką", to jeszcze zapomniał o teście z angielskiego, został mocno poturbowany na treningu i nawet Kasamatsu trochę mu tego dnia odpuścił.

Blondyn przeklinał poniedziałki, kierując się w stronę agencji. Normalnie powinien mieć wolne, jednak rano, o bezbożnej godzinie szóstej piętnaście, zadzwonił do niego fotograf z prośbą o przełożenie sesji zaplanowanej na piątek. Kise zgodził się oczywiście, bo cóż miał zrobić.
"W dodatku jej nie będzie" - pomyślał. Chociaż może to i lepiej? Może dziewczyna nie ochłonęła po ich ostatnim spotkaniu i nie ma ochoty go widzieć? Kise zresztą też nie był pewien jak miałby się zachowywać w jej obecności. Jeszcze nie przetrawił tego wszystkiego.

Blondyn wszedł do dobrze znanego budynku, burknął coś na przywitanie recepcjonistce i od razu skierował się do garderoby.

— No nareszcie — usłyszał i rozejrzał się w poszukiwaniu właściciela głosu, który od razu rozpoznał. Dziewczyna siedziała na obrotowym fotelu przed lustrem i poprawiała właśnie kołnierzyk śnieżnobiałej delikatnej koszuli.

— Spóźniłem się tylko pięć minut — mruknął chłopak, rzucając torbę na kanapę pod ścianą.

— Czekałam, aż pięć minut — odgryzła się brunetka. Kise przewrócił oczami i zdjął swój komplet z wieszaka.

— Co tu robisz? — zapytał niby obojętnie, zrzucając z siebie szkolny mundurek.

— Pracuję? — odparła, patrząc na niego z lekkim zdziwieniem. — Pytałeś o te wspólną sesję, pamiętasz?

— To dzisiaj?

— A i owszem — odparła. Chłopak westchnął. Dziewczyna odłożyła szczotkę do włosów i obróciła się w jego stronę. — Co jest? — zapytała poważnie.

— Zły dzień — odparł blondyn.

— Wow, chyba pierwszy raz odkąd cię poznałam masz zły humor — mruknęła. — Nie martw się, Kise — uśmiechnęła się pocieszająco. Blondyn zerknął na nią ze zdziwieniem i mimowolnie posłał jej lekki uśmiech.

— Kimi, zmiana planów — zaczął fotograf, wchodząc do garderoby z naręczem ubrań. — Wystąpisz dzisiaj w tym — powiedział i podał brunetce jeden z kompletów. Dziewczyna zmarszczyła brwi, przyglądając się bluzce.

— To ma krótki rękaw — powiedziała. Fotograf jęknął.

— Wiem. Wiem, że mamy umowę, ale jeśli mógłbym cię prosić... To tak bardzo pasuje do mojej wizji. Nikt się nie dowie, a w razie czego po prostu dłużej pobawię się fotoshopem. Proszę cię, bardzo mi zależy.

Dziewczyna zerknęła niepewnie na Kise i westchnęła cicho. Przerzuciła koszulkę przez przedramię i kiwnęła głową.

— Dobrze — odparła. — Nie ma problemu.

— Jesteś wspaniała — powiedział mężczyzna. — Podniosę ci pensję — zadeklarował i wyszedł z garderoby. Iwaizumi ściągnęła białą koszulę i zarzuciła na ramiona przyniesiony przez fotografa miętowy top. Kise chciał zapytać o co tak właściwie chodziło panu Orinosuke, ale nie miał na to siły.

Kiedy był już w pełni gotowy stanął na środku pomieszczenia i spojrzał na brunetkę. Dziewczyna uniosła dłonie z zamiarem poprawienia włosów. Kise stanął jak wryty i wlepiał wzrok w przedramiona dziewczyny.

— Meikimi... — zaczął słabym głosem. Brunetka zerknęła na niego przelotnie i wróciła do układania fryzury.

— Powstrzymaj się proszę od komentarza — powiedziała ostro. Kise podszedł do niej i delikatnie chwycił jej nadgarstek. O dziwo, dziewczyna nie wyrwała dłoni i pozwoliła blondynowi bezkarnie wpatrywać się w poszarpane blizny. Kise przejechał palcem po nieregularnym zgrubieniu. Dziewczyna patrzyła na niego wyzywająco, czekając, aż wyzwie ją od głupich, zapyta co chciała przez to osiągnąć i jaki błahy miała powód. Kise jednak nie był w stanie się odezwać. Wpatrywał się w przedramiona brunetki, czując bolesny ucisk w piersi. Zastanawiał się dlaczego. Kto ją tak skrzywdził i czemu nikt, do cholery, jej nie pomógł?

— Możemy już iść? — zapytała chłodnym głosem, delikatnie zabierając rękę. Już miała wyjść z pomieszczenia, kiedy blondyn niespodziewanie przyciągnął ją do siebie. Dziewczyna otworzyła oczy zaskoczona gestem chłopaka, lecz po chwili rozluźniła spięte mięśnie i oparła głowę o jego ramię. Nie pamiętała kiedy ktoś ostatnio ją przytulił.

— Gdybyś czegoś potrzebowała...

— Dziękuję — przerwała mu. Chłopak delikatnie rozluźnił uścisk, a dziewczyna odsunęła się lekko.

— Przepraszam za to ostatnio — powiedział. Brunetka pokręciła głową.

— Nie, to ja przepraszam. Nie zrobiłeś nic złego. Ja... — dziewczyna parsknęła. — Ja naprawdę jestem suką.

— Nie jesteś — zapewnił z lekkim uśmiechem. — Za bardzo naciskałem. A w ramach rekompensaty zabieram cię na karaoke.

— Nie śpiewam — powiedziała.

— Kino?

— Nie lubię popcornu — odparła, krzyżują ramiona na piersi.

— Kłamiesz — stwierdził Kise.

— Owszem — przytaknęła i ruszyła w stronę wyjścia z pomieszczenia. Kise westchnął. Brunetka odwróciła się z ręką na klamce. — Może być kino.

***

Kiedy fotograf skończył ich wychwalać i zachwycać się rezultatami sesji, nastolatkowie przebrali się szybko i wyszli z budynku.

— On chyba jeszcze nigdy nie był tak zadowolony — zaśmiał się Kise, przypominając sobie minę fotografa. Meikimi uśmiechnęła się lekko. — Co chcesz obejrzeć? — zapytał chłopak, wkładając dłonie do kieszeni granatowej bluzy.

— Kise... — westchnęła dziewczyna. — Jeżeli naprawdę mamy iść na... do kina — dokończyła powoli, zerkając na chłopaka, a gdy ten się uśmiechnął kontynuowała. — Proszę nie poruszaj TEGO tematu.

Uśmiech blondyna zbladł lekko. Chłopak kiwnął głową.

— Nie będziemy o tym rozmawiać, dopóki nie zechcesz — zapewnił. Nie musiał wiedzieć wszystkiego od razu. Nie chciał naciskać. Za bardzo zaczęło mu zależeć.

— Dziękuję — powiedziała, chowając dłonie w rękawy bluzy. — Może jakiś film akcji? Wszystko, byleby nie komedia romantyczna.

Kise uśmiechnął się.

— To też nie jest mój ulubiony gatunek — odparł.

— Świetnie — westchnęła, wchodząc do budynku kina, znajdującego się tuż obok agencji. Kise podszedł do kobiety za ladą i uśmiechnął się ciepło.

— Weźmiemy zestaw dla dwojga? — zapytał, gdy już zapłacił za bilety. Meikimi bawiła się trzymanymi w dłoni wejściówkami.

— Może być — wzruszyła ramionami. Kise kiwnął głową sprzedawcy. Mężczyzna uśmiechnął się do niego porozumiewawczo i ustawił kubek pod dystrybutorem.

— Nie zarazisz mnie niczym, prawda? — zapytała, gdy blondyn podał jej napój.

— Tylko moją zajebistością — uśmiechnął się. — Chociaż tobie więcej nie potrzeba

— Czy to był komplement? — zapytała, przygryzając słomkę.

— Może — uśmiechnął się tajemniczo blondyn i wziął kubek od dziewczyny. Pociągnął łyk, nie przerywając kontaktu wzrokowego. — Pośredni pocałunek — powiedział, unosząc zalotnie brew. Brunetka prychnęła ze śmiechem i kręcąc głową ruszyła w stronę sali. Kise wszedł zaraz za nią i niemal od razu odnalazł ich miejsca. Gdy już się wygodnie rozsiedli, blondyn nachylił się do dziewczyny.

— Jeśli będziesz się bała, zawsze mogę trzymać cię za rękę — szepnął. Brunetka walnęła go w ramię. Kise odsunął się ze śmiechem.

— To nie jest randka — odszepnęła.

— Jasne — mruknął chłopak, sięgając do papierowego pudełka na kolanach dziewczyny. — A to nie jest popcorn — dodał, wrzucając garść do ust. Dziewczyna przewróciła oczami.

— Czy jeśli przyznam, że to randka, dasz mi spokój? — zapytała cicho.

— Owszem — przytaknął chłopak.

— W takim razie jesteśmy na randce — westchnęła brunetka. Kise wydał z siebie okrzyk radości, ściągając na siebie karcące spojrzenia innych widzów. Meikimi parsknęła śmiechem. Blondyn uśmiechnął się. Jeśli sprawianie jej radości miało być takie przyjemne, chciał to robić codziennie.