Kise nigdy nie pomyślałby, że poranki mogą być takie przyjemne. Zobaczenie ukochanej u swego boku tuż po obudzeniu, wspólne mycie zębów i grzebanie w szafie w poszukiwaniu odpowiedniego outfitu, żarty na temat jajek podczas robienia śniadania i wspólny posiłek na balkonie, oświetlonym promieniami porannego słońca. Blondyn podpierał głowę na ręce i z uśmiechem wpatrywał się w brunetkę, siedzącą naprzeciwko.

— Co się tak patrzysz? — zapytała, odkładając pałeczki.

— Słyszałaś o tym, że źrenice rozszerzają się, kiedy patrzymy na coś, co nam się podoba? — zapytał blondyn.

— Tak. No i?

— W tym momencie zapewne nie widać mi tęczówki — uśmiechnął się. Brunetka pokręciła głową.

— Twoje teksty na podryw robią się coraz słabsze, Kise — powiedziała.

— Spadek formy — mruknął do siebie. — Będę musiał potrenować.

— Przed lustrem?

— Albo z tobą.

— Myślę, że i ja, i twoje lustro mamy cię dość — westchnęła.

— Ał... — jęknął chłopak. Brunetka wstała do stołu i zaczęła zbierać naczynia. Blondyn dołączył do niej i oboje ruszyli do kuchni. Podczas, gdy dziewczyna myła talerze, blondyn wycierał je do sucha i odkładał na miejsce, cicho podśpiewując.

— Zaraz muszę wracać — powiedziała, podając szklankę chłopakowi. — Hajime przyjedzie lada chwila, a ja muszę ogarnąć mieszkanie.

— To już dzisiaj?! — zawołał zdziwiony blondyn. Dziewczyna wspominała o przyjeździe brata, ale ani razu nie podała konkretnej daty. Kise założył, że sama jeszcze dokładnie jej nie zna.

— Raczej jutro — mruknęła. — Ale minie kilka dobrych godzin zanim doprowadzę dom do stanu używalności.

— Aż tak? — zapytał cicho blondyn. Brunetka kiwnęła głową.

— A myślisz, że dlaczego spałam dzisiaj u ciebie?

— W takim razie... — blondyn wytarł dłonie w ścierkę i powiesił ją na haczyku nad zlewem. — Pomogę ci. Co dwie pary rąk to nie jedna, prawda?

— Nie — powiedziała stanowczo dziewczyna. — Doceniam to, Ryōta. Ale nie chcę żebyś to zobaczył. Wybacz.

— Wiem, że powinien uszanować twoją decyzję, ale bardzo mi przykro, skarbie — odparł z uśmiechem, obejmując ją w talii. — Mam zamiar ci pomóc, czy tego chcesz, czy nie.

— Kise... — jęknęła, odwracając się do chłopaka.

— Meicchi — odparł stanowczo. — Jestem twoim chłopakiem i moim obowiązkiem jest zapewnienie ci szczęścia, bezpieczeństwa i jedzenia.

— Co...?

— Nie przerywaj mi! Chcę ci pomóc, tak samo jak chcę poznać twojego starszego braciszka. W dodatku, jeszcze u ciebie nie byłem. A ty już dwa razy zostałaś u mnie na noc. To niesprawiedliwe, nie uważasz?

— Jesteś okropny — westchnęła. Kise wzruszył ramionami z uśmiechem.

— Po prostu moje argumenty są nie do podważenia, tak?

— Nie przyznam ci racji — obruszyła się. — Uznajmy, że zmieniłam zdanie.

— Niech będzie — uśmiechnął się chłopak i pocałował ją w czoło. Dziewczyna westchnęła.

— To będzie długi dzień.

***

— Tylko błagam. Nie ucieknij z krzykiem — westchnęła dziewczyna z ręką na klamce.

— Obiecuję, że będzie bez uciekania.

— Ale nie będziesz krzyczeć?

— Nie mogę ci tego zagwarantować — powiedział z udawaną powagą. Dziewczyna uśmiechnęła się i otworzyła drzwi. Kise powstrzymał odruch wymiotny. Od razu uderzył go odór tytoniu, alkoholu i niemytego ciała.

— Naprawdę staram się tu sprzątać — westchnęła dziewczyna, kopiąc z obrzydzeniem butelkę po piwie i wchodząc głębiej do małego mieszkania.

— Biedactwo — szepnął do siebie chłopak, czego dziewczyna najwyraźniej nie usłyszała.

— Tato — powiedziała bezsilnie, szturchając w ramię, leżącego na kanapie mężczyznę. — Tato... — powtórzyła. Czterdziestolatek tylko mruknął coś pod nosem i machnął ręką, jakby chciał odgonić upierdliwego owada. Brunetka westchnęła z rezygnacją i chwyciła pełną do połowy butelkę wódki, stojącą na stole. Z grymasem obrzydzenia przechyliła ją i wylała jej zawartość na twarz mężczyzny. Ten obudził się natychmiastowo, kaszląc i plując palącym płynem.

— Kurwa... — jęknął głucho.

— Podnieś się i ogarnij — powiedziała beznamiętnie dziewczyna. — Hajime przyjeżdża.

— Kto? — zapytał nieprzytomnie mężczyzna, łapiąc się za głowę.

— Twój syn — odparła spokojnie Meikimi, jakby powtarzała mu to codziennie. — Przypomnę ci tato, że masz dwójkę dzieci i jedno z nich jutro przyjeżdża się z tobą zobaczyć. Więc może łaskawie odpuściłbyś sobie picie na ten czas i zmył z siebie tę jakże wspaniałą woń alkoholu, żeby przynajmniej przez jeden dzień poudawać normalnego, odpowiedzialnego ojca?

— Przyjeżdża do ciebie — mruknął mężczyzna, kompletnie ignorując pozostałą część wypowiedzi córki. Kise stał jak sparaliżowany, przysłuchując się rozmowie i nie mogąc uwierzyć w to, co widzi. Gdyby jego ojciec...

Chłopak poczuł przypływ współczucia dla swojej dziewczyny i natychmiast zapragnął ją przytulić. Powstrzymał go jednak lustrujący wzrok pana Iwaizumiego.

— Co to za blondyna? — zapytał cicho, sięgając po puszkę, stojącą na podłodze. Brunetka wyjęła mu ją z ręki i wrzuciła do trzymanego worka na śmieci.

— Mój chłopak, Kise — powiedziała. — Przyszedł mi pomóc. Idź się umyj.

Mężczyzna z trudem podniósł się z kanapy i uniósł ostrzegawczo palec. Spojrzał na blondyna.

— Jeśli skrzywdzisz moją córkę...

— Oh, daruj sobie! — warknęła dziewczyna, rzucając w mężczyznę pustym opakowaniem po zupie błyskawicznej. Ten tylko westchnął i ruszył w stronę drzwi, prowadzących, jak się domyślił Kise, do łazienki.

— Mei... — zaczął, kiedy Iwaizumi zniknął za drzwiami.

— Przepraszam, Kise — westchnęła. — Już rozumiesz dlaczego nie chciałam cię tu zapraszać?

— Nic się nie stało — powiedział z pocieszającym uśmiechem. — Pomogę ci — dodał i wziął worek od dziewczyny. Brunetka schyliła się i zaczęła zbierać śmieci, walające się po całej podłodze. Po chwili usłyszeli dźwięk, lecącej wody. Spojrzeli po sobie i wrócili do sprzątania.

— Jeszcze nigdy nie poszło tak łatwo — powiedziała. — Chociaż zawsze jak zaczyna się temat przyjazdu Hajime, ojciec robi się łagodniejszy.

Kise milczał przez chwilę, nie bardzo wiedząc jak to skomentować.

— Mei — odezwał się w końcu. — Pamiętaj, że u mnie zawsze jesteś mile widziana.

Dziewczyna uśmiechnęła się.

— Dziękuję.

***

Iwazumi Hideyoshi wyglądał znacznie lepiej po prysznicu, porządnym posiłku, zrobionym przez Kise i w czystym czarnym swetrze. Mimo zaczerwienionych oczu i potarganych włosów, wyglądał jak normalny pospolity czterdziestoparolatek. W dodatku pomógł córce w porządkach.

We trójkę posprzątali i wywietrzyli mieszkanie, dzięki czemu wyglądało, jakby mieszkali tu porządni ludzie. Następnie zjedli wspólną kolację i pozmywali. Iwaizumi zerkał co jakiś czas na nastolatków. Czuł lekki ból widząc dłoń Kise na dłoni dziewczyny, widząc ramię chłopaka oplatające talię jego córki. Te drobne gesty przywoływały wspomnienia z czasów młodości, budząc tęsknotę za byłą małżonką, którą tak bardzo niegdyś kochał.

— Jesteś w porządku, Kise — powiedział do blondyna, siadając na kanapie. — Proszę, opiekuj się Meikimi.

— Będę, proszę pana — obiecał. Mei wzdrygnęła się, słysząc dźwięk dzwonka do drzwi.

— Jeżeli to znowu ta jędza z góry albo właściciel mieszkania, to popełnię samobójstwo — mruknęła zirytowana. Kise spojrzał na nią przerażony. Nie wiedział jak traktować słowa dziewczyny. W końcu już raz próbowała się zabić, prawda? Tak jakby...

Brunetka spojrzała na niego uspokajająco i podeszła do drzwi. Kise zerknął na mężczyznę na kanapie, po czym usłyszał radosny krzyk dziewczyny.

— Hajime!

Blondyn ruszył w stronę Meikimi i dostrzegł ją w ramionach średniego wzrostu bruneta. Chłopak uśmiechał się szeroko, obejmując brunetkę ramionami. Meikimi odsunęła się i spojrzała na Kise.

— Hajime to jest mój chłopak, Kise Ryōta — powiedziała. Iwaizumi spojrzał w górę na blondyna i Zmarszczył groźnie brwi. Kise cofnął się mimowolnie, mimo że chłopak był niższy od niego o dobre dziesięć centymetrów. Pod pewnym względem przypominał mu jego senpaia, Kasamatsu. Było to dość przerażające.

— Iwa-chan — usłyszeli jęknięcie z klatki schodowej. — Miałeś na mnie poczekać — mruknął ponownie ten sam głos, po czym oczom Kise ukazał się przystojny szatyn w granatowym płaszczu i sporym bukietem róż w dłoniach. Spojrzał na brunetkę i uśmiechnął się nieśmiało.

Dziewczyna wpatrywała się w szatyna z otwartymi ustami. Kise wodził wzrokiem od Meikimi do chłopaka, starając się zrozumieć zainstniałą sytuację.

— Tōru... — szepnęła z niedowierzaniem. Kise dostrzegł łzy w oczach dziewczyny.

— Kopę lat, Kimi-chan.

Boli mnie brak większej aktywności z waszej strony...

Potrzebuję atencji! Potrzebuję komentarzy!

Inaczej nie będzie rozdziału... (szantaż)

Proszę dodajcie mi sił, bo serio ostatnio mam się tragicznie ehh... 

Kocham
~Beth

Ps. Myślę nad shotem z Tokyo Ghoul. Ktoś za?