Dlaczego ziemia jest okrągła?
Czy lody smerfowe zawierają sproszkowane niebieskie stworzenia?
Jakim cudem stałem i trzymałem na plecach chłopaka, który pisał, że mnie kocha? Na to i wiele innych pytań chętnie poznałbym odpowiedzi. Fakty były jednak takie, że było ciemno, zaczynał padać śnieg, a on wciąż pisał.

- Nogi mnie bolą - mruknąłem, a gdy nie usłyszał (lub zignorował) moje słowa, powtórzyłem głośniej:  - Dipper, nogi mnie bolą.

- Zaraz...- mruknął.

- Śnieg zaczyna padać.

- Widzę.

- Ile już napisałeś? - zapytałem.

- Kończę pisać twoje imię.

- Okej - uśmiechnąłem się.

Staliśmy na wieży ciśnień, mając idealną perspektywę na panoramę Gravity Falls. Po napisaniu swojego wyznania Dipper zszedł ze mnie i usiedliśmy razem, majtając nogami w powietrzu. Obserwowaliśmy przelatujące ptaki, zachodzące słońce i las. Mimo wszystkich zmian wprowadzonych przez Forda i jego badaczy natura pozostała niewzruszona. Czasami po lekcjach wymykałem się z Chaty. Dipper był zbyt zajęty, żeby to zauważyć.

Wciąż coś robił, pisał, czytał... Spojrzałem na niego i poczułem smutek.

On był nieśmiertelny, czas się dla niego zatrzymał. Ja wiele lat żyłem w kamieniu, uśpiony, podczas gdy chłopak mógł obserwować i ingerować w zachodzące przemiany.  Mógł płakać, krzyczeć, śmiać się, przeklinać... Ja nie. Ja mogłem tylko czekać, aż w końcu ktoś zechce przywrócić mnie do życia.

Oparł głowę na moim ramieniu, poczułem jego oddech na mojej dłoni.

- To rzeczywiście smutne. Być wiecznie młodym... Niektórzy marzą o nieśmiertelności. A ja... - Położył swoją dłoń na mojej i ścisnął ją lekko. - Ja już nie mam marzeń. Poza jednym: aby wreszcie z tym skończyć.

- Ja mam na odwrót. Tyle lat byłem w kamiennej formie, wiecznie sam... Potrzebuję teraz ciepła. Chcę znowu poczuć, co to znaczy żyć. - Szepnąłem, kreśląc kciukiem małe kółka na jego skórze.

- Życie teraz nie jest fajne, Bill... - westchnął. - Wszyscy kłamią. Nie znajdziesz tu prawdziwych przyjaciół. Nawet własna rodzina jest w stanie...

- Mówisz o Mabel, prawda? - przerwałem mu, a on przechylił głowę. Jego wzrok spotkał się z moim. Widziałem w jego oczach obojętność. To mnie przeraziło. Gdyby był w nich smutek, wściekłość, żal... Ale nie. Była tylko ta irytująca obojętność, której od zawsze się bałem. Nie potrafiłem jej zinterpretować.

- Nie patrz tak na mnie - wydusiłem, usiłując uciec wzrokiem. Ale ona mnie goniła, była w jego oczach. W tych oczach, których może nie kochałem, ale które zawsze były zachwycające.

- Dlaczego? Dla mnie już nic nie ma znaczenia - przymknął oczy. - Pragnę śmierci.

Wtedy coś się stało.

- Nie mów tak! - krzyknąłem, a on odsunął się ode mnie. Nie był przestraszony, zrobił to z rozmysłem. Z pustym wzrokiem. Cofnął się na sam skraj budynku i spadł.

Jego ciało leciało swobodnie, był jak kamień. Nie krzyczał, nie płakał. Spotkał się z podłożem, a na jego ustach wciąż był ten irytujący spokój. Czy umarł?

Nie, no skąd. W końcu był nieśmiertelny. Za to we mnie coś umarło.

Bo przez moment naprawdę łudziłem się, że...

On jednak naprawdę mnie kocha.

***

Gdy się obudziłem, byłem cały posiniaczony. Bill siedział na skraju łóżka. Widziałem, że płakał. Było mi jednak całkowicie wszystko jedno. On miał tylko spełnić swoją część umowy. Porzuciłem myśl o zaprzyjaźnianiu się z nim. Wtedy marzyłem jedynie o śmierci. Dlatego zapytałem:

- Nie udało się?

- Nie - odparł, bawiąc się dłońmi. - Nie. A to wszystko... Było na pokaz, tak?

- Mhm. Chciałem tylko, abyś poczuł się ważny. Każdy hodowca musi dbać o dobre samopoczucie swoich plonów, prawda?

Przekrzywiłem głowę. Co ja w ogóle mówiłem? Dlaczego byłem taki wredny? Nie rozumiałem siebie.

Raniłem go. Bawiło mnie to. Oszalałem.

- Plonów, tak... - uśmiechnął się krzywo. - Czyli to wszystko, to było dla ciebie nic.

- Tak - odpowiedziałem, ale nie słyszałem siebie.

- Tamte chwile, gdy... - dodał.

- Też.

- I ten napis... - jego głos coraz bardziej się łamał. Kiwnąłem głową. On spojrzał na mnie tak, jakby jego serce się zatrzymało. Wyszedł bez słowa z pokoju, cicho zamykając drzwi. 

Zostałem sam. Tak, jak zawsze. Tego chciałem.

Dlaczego więc po moim policzku spłynęła łza?

Dlaczego czułem się jak najgorszy człowiek we wszechświecie? 

Co się ze mną działo?