- Musicie poznać swoje zainteresowania. To podstawa udanej relacji. Więc, Bill... Jakie są twoje pasje?

Uprzejma pani psycholog poprawiła swoje okularki i uśmiechnęła się do mnie.

- Wiesz... Po pierwsze, nie zaczyna się zdania od więc. A po drugie to ciężko jest mieć jakieś hobby, kiedy jest się zamienionym w kamień. - wywróciłem oczami, a Dipper pobladł i ścisnął moje ramię. Syknąłem i wyszarpałem się z jego uścisku, a potem przesunąłem krzesło ciut bliżej wyjścia.

-Nie, nie, nie! - kobieta zacmokała z dezaprobatą. - Musicie sobie przebaczyć wzajemne urazy. Inaczej cała ta sesja nie ma najmniejszego sensu.

- No bo nie ma! - prawie że krzyknąłem. - Nie pisałem się na to. Jestem tu od układów, robienia siana z mózgów ludzi, a nie od...

- Bill, Bill - Dipper stanął przede mną i położył ręce na moich ramionach, przez co miałem jego szaloną facjatę tuż przed moim obliczem. - Spokojnie. Musisz się przyzwyczaić do zmian. Wiem, że to może być trudne...

- Dipper - przerwałem mu i spojrzałem prosto w oczy. - Co się z tobą stało? Kiedyś byłeś takim fajnym dzieciakiem, a teraz...

- Nie rozmawiajmy o tym - ucięła pani psycholog. - Kontynuujmy. Mam też innych pacjentów.

Westchnąłem cicho. Migrena z każdą chwilą się nasilała, przez co miałem problemy z mocami. Po tym, jak się wyspałem, Dipper zaproponował, żebyśmy poszli na spacer. Zgodziłem się, bo lepsze to było niż siedzenie i patrzenie, jak krąży bez celu po całym domu. Ale tego, że mnie zaciągnie do psychologa to już nie przewidziałem...

- Dobrze. Bill, masz jakieś zainteresowania czy nie?

- W zasadzie... To lubię obserwować przyrodę. - skapitulowałem. W końcu pilnowanie, żeby ptaszki mnie nie obsrały, to też obserwacja przyrody.

- Serio? Ja też bardzo to lubię - oczy mojego towarzysza zabłysły - Potrafię godzinami gapić się na gwiazdy...

- Po cholerę? - spytałem, ale widząc karcący wzrok psycholożki, odpuściłem już zupełnie. - Dobra. Ja też lubię... Lubiłem... Oglądać nocne niebo.

- Widzę, że macie z sobą więcej wspólnego, niż się wydawało.

Pani psycholog wstała i poprawiła swoją fioletową bluzeczkę, a potem podeszła do biurka. Wzięła z niego kredki i kartki papieru.

- A teraz namalujecie swoje uczucia względem drugiej strony. - powiedziała, rozdając nam przybory. Prychnąłem cicho.

- Uczucia? Naprawdę pani uważa, że taki zimnokrwisty demon jak ja takowe posiada?

- Ależ oczywiście - kobieta uśmiechnęła się promiennie do mnie. - W razie czego zawsze za pomocą szczepionki można je uwolnić.

Spiąłem się, a brunet gwałtownie pokręcił głową.

- O, nie. Powiedziałem pani, oswoję go bez pomocy. Udowodnię im.

- Dipper, to bardzo niebezpieczne. Przypominam ci, że on jest nieobliczalny - całkiem głośno powiedziała psycholog, na co chłopak uśmiechnął się delikatnie.

- Spokojnie. Bill jest milszy, niż możesz sobie wyobrazić. Po prostu udaje.

- Mówisz?

- No pewnie.

- Ej, ja tu jestem! - wtrąciłem, coraz bardziej wkurzony. Nie byłem przyzwyczajony do takiej jawnej ignorancji ze strony ludzi. Na dodatek wcale nie podobało się mi to, że byłem "popsutym" demonem. Słowa Dippera utkwiły w mojej głowie.

- Tak, tak. Dobrze... - kobieta klasnęła w dłonie. - A teraz malujcie!

Chłopak z ochotą zabrał się do malowania, a ja spojrzałem tylko na kartkę papieru. Nie miałem bladego pojęcia, co mógłbym narysować. W końcu pięć minut przed końcem czasu (pani psycholog miała ustawiony czasomierz) postanowiłem pójść na łatwiznę. Chwyciłem zieloną i brązową kredkę.

- Koniec. A teraz pokażcie mi swoje dzieła.

Podsunąłem jej moją kartkę z rysunkiem sosny, na co ona zaklaskała.

- Bardzo ładnie! A teraz ty, Dipper...

- Proszę. - chłopak wstał i podał jej swoją pracę. Próbowałem zajrzeć, ale trzymała kartkę zbyt blisko swoich oczu. Przez chwilę milczała, a potem jej oczy się rozszerzyły.

- O mój Boże...

Wstała gwałtownie i wybiegła z sali, a ja podniosłem rysunek, który spadł na ziemię. Krwistoczerwone niebo, latające wokół nietoperze z oczami, zamek...

- Dziwnogeddon - szepnąłem zbielałymi wargami, a potem spojrzałem na chłopaka. Siedział skulony w kącie pokoju.

- Przepraszam... Przepraszam... - powtarzał, płacząc.

- Za co przepraszasz? Ten rysunek jest niesamowity. - powiedziałem ze szczerym podziwem i klęknąłem naprzeciwko niego. Odsunąłem mu kosmyk włosów, a on spojrzał na mnie.

- Ale pani psycholog się nie spodobał...

- Nie zna się. - prychnąłem i wtedy chłopak objął mnie, trzęsąc się. To chyba wtedy pierwszy raz poczułem, że muszę go chronić. Był to krótki przebłysk, ale wystarczył.

- Koniec sesji - powiedziała, cały czas lekko zielonkawa na twarzy.  Chyba wymiotowała, biedaczyna.

Dipper kiwnął głową niemrawo i podziękował jej, a potem ruszyliśmy w drogę powrotną.