Anonim: YAY! i want Prompt! Ziall-Zayn zauważa że z Niallem zaczyna się coś dziać (zaczyna bywać smutny, czasami płacze, gdy chcą zrobić “to”) i, pewnego razu Zayn wchodzi do łazienki i widzi jak Niall się okalecza za pomocą żyletki Pyta go czemu to robi ale on zaczyna bardziej płakać, Zayn domyśla się że może to mieć związek ze przeszłością chłopaka ( o której prawie nic nie wiem ) Napiszesz praaaaawda ? Wymyśl jakieś zakończenie, i niech Zayn będzie taki delikatny i troskliwy Kocham. xxx

********************************

Zatrzymał się przed drzwiami, za którymi kryło się mieszkanie jego przyjaciół. Nacisnął na dzwonek, a po chwili drzwi domu zostały otwarte.

 - Cześć Zayn – w wejściu pojawił się chłopak z burzą loków na głowie i zielonymi oczami.

 - Hej Harry – posłał mu słaby uśmiech – Nie przeszkadzam?

 - Oczywiście, że nie. Wejdź – przesunął się robiąc przejście dla bruneta.

Ściągnął buty w przedpokoju i udał się za przyjacielem do kuchni.

 - Harry, rusz tutaj swój leniwy tyłek – usłyszeli wysoki, zachrypnięty głos – Ile mam na ciebie czekać?

 - Na pewno w niczym nie przeszkodziłem? – spytał niepewnie spoglądając na zielonookiego.

 - Na pewno, sprzątamy z Lou na strychu, ale możemy to dokończyć później – zaśmiał się – Zostaw to i chodź tu! Mamy gościa! – krzyknął wychylając głowie z kuchni.

Po chwili w pomieszczeniu pojawił się szatyn o niebieskich oczach.

 - Zayn – uśmiechnął się szeroko.

 - Cześć Louis.

Harry wziął się za robienie herbaty, a Lou i Malik zajęli miejsca przy stole.

 - Co się dzieje? – niebieskooki uważnie przyglądał się przyjacielowi.

 - Muszę z kimś porozmawiać – westchnął – Nie wiem co się dzieje z Niallem. Martwię się o niego.

 - A konkretniej? – dopytywał się loczek.

 - Od jakiegoś czasu chodzi przygnębiony, w nocy ma koszmary, kilka razy nakryłem go na płaczu. Nic jednak nie chce mi powiedzieć. Uważa, że wszystko jest dobrze. Dodatkowo, za każdym razem jak chcę się z nim kochać, czuję jak jego ciało sztywniej, po czym z płaczem ucieka. Eh…co ja mam zrobić. Martwię o niego, ale Niall niczego mi nie ułatwia.

 - Ile to już trwa? – Harry postawił na blacie kubki z herbatą i zajął wolne miejsce przy stole.

 - Prawie miesiąc. Na początku myślałem, że mu przejdzie, ale…Boję się, że zrobi coś głupiego…

 - Może powinieneś zabrać go do psychologa? – zaproponował szatyn.

 - Może…Nie wiem, skoro nie chce mi powiedzieć co się dzieje, to nie wiem, czy powie komuś obcemu.

 - Wiesz, czasami łatwiej jest się zwierzyć komuś, kogo się nie zna.

 - Muszę to przemyśleć – sięgnął po swój kubek i upił z niego odrobinę.

*****

Wrócił do domu, ściągając buty i odkładając klucze na szafkę. Wszedł do salonu z nadzieją spotkania tam uroczego Irlandczyka, ale nikogo w nim nie zastał. Kuchnia również była pusta.

 - Niall? – nikt mu jednak nie odpowiedział.

Krążył po mieszkaniu w poszukiwaniu swojego chłopaka. Zauważył, że drzwi do łazienki są uchylone, a ze środka dochodzi ciche pochlipywanie. Wszedł do środka i to co tam dostrzegł przeraziło go.

Niall siedział na podłodze w dłoni trzymając żyletkę i robiąc kolejne krwawe ślady na nadgarstku. Po jego policzkach spływały łzy, a z ust wydobywał się cichy szloch.

 - Niall! Przestań! – wykrzyknął podchodząc do blondyna.

Horan z przerażeniem patrzył na mulata. Właśnie został nakryty przez swojego chłopaka, na samookaleczaniu się. Żyletka wypadła mu z ręki, spadając na łazienkowe płytki.

Zayn wziął go na ręce i posadził na pralce. Wyciągnął bandaże i wodę utlenioną, po czym zaczął opatrywać rany chłopaka.

Po wszystkim wziął blondyna na ręce i zaniósł do sypialni, gdzie posadził chłopaka.

 - Niall, kochani, dlaczego zrobiłeś? Co się dzieje? Błagam powiedz mi – ton bruneta był zdesperowany. Tak bardzo chciał pomóc ukochanemu, ale nie wiedział jak.

Irlandczyk zamiast odpowiedzieć wybuchł jeszcze większym płaczem. Malik od razu go objął i przytulił, głaszcząc uspokajająco jego plecy.

 - Ciiii, kochanie, wszystko będzie dobrze, jestem przy tobie – szeptał blondynowi do ucha, czując jak ten mocniej się w niego wtula.

 W pewnym momencie coś mu zaświtało w głowie.

 - Ni, czy to co się ostatnio dzieje, ma jakiś związek z twoją przeszłością? – nie wiele wiedział na ten temat. Wiedział jedynie, że dzieciństwo chłopaka nie było najszczęśliwsze.

Niall, nie był w stanie odpowiedzieć, więc jedynie pokiwał głową.

 - Kochanie, chciałbym ci pomóc, ale nie wiem jak, dopóki nie powiesz mi czegoś więcej.

Blondyn odsunął się odrobinę od Zayna i spojrzał w jego oczy.

 - O-on w-wrócił – wyjąkał.

 - Kto?

 - M-mój o-ojciec – odpowiedział pociągając nosem i ponownie wtulił się bezpieczne ramiona swojego chłopaka.

 - Ni, co on ci zrobił – czuł jak ogarnia go gniew. Domyślił się, że skoro Niall się tak zachowuje, to znaczy, że musiał zostać skrzywdzony przez własnego ojca.

 - J-jak b-byłem mały, o-on m-mnie… - głos mu się załamywał – o-n m-mnie w-wykorzystywał s-sek-seksu-seksualnie – ponownie wybuchł płaczem.

Zayn czuł, że blednie, jego żołądek ścisną się w supeł. Równocześnie ogarniała go ogromna wściekłość. Miał ochotę zabić ojca Nialla. Jak ktoś mógł skrzywdzić jego chłopaka, tego słodkiego i wiecznie uśmiechniętego Irlandczyka.

 - Czy…czy teraz też ci coś zrobił – wycedził przez zęby.

 - N-nie. T-tylko m-mnie n-nachodzi – poczuł lekką ulgę.

 - Skarbie, dlaczego mi o tym nie powiedziałeś?

 - B-bałem s-się. O-on mi g-groził.

 - Damy sobie radę skarbie. Następnym razem jak tu przyjdzie nie wpuszczaj go, tylko od razu mnie o tym poinformuj, postaram się wrócić jak najszybciej. Jeśli nie zaprzestanie poinformujemy policję. Nie mogę pozwolić, aby ponownie cię skrzywdził. Ochronię cię.

 - O-obiecujesz?

 - Tak kochanie, obiecuję. Jesteś dla mnie najważniejszy i nie pozwolę, aby coś ci się stało.

Niall ponownie odsunął się od mulata. Spojrzał swoimi zapłakanymi, błękitnymi oczami na chłopaka i złożył na jego ustach delikatny pocałunek.

 - Kocham cię Zayn.

 - Ja ciebie też i to bardzo.