Pomysł od littlelarryspoon: Chciałabym świątecznego prompta. Harry jest kocią hybryda bez domu a Louis go znajduję i zaprasza do siebie. Resztę wymyśl sama :)

Okej, chciałam trochę urozmaicić to i nie jest to aż tak typowa historia (mam nadzieję).

Mam nadzieję, że przypadnie Ci do gustu <3

3,1k słów

------

Śnieg był wszędzie, d o s ł o w n i e wszędzie. Młody mężczyzna mógł go nawet znaleźć za swoim kołnierzem, gdyby tylko przejmował się co się za nim znajduję, podczas gdy zaspy śnieżne dostatecznie psuły mu przedświąteczne poranki. Korki uliczne, odśnieżanie podjazdów, zdrapywanie zamarzniętych szyb? Nic bardziej mylnego, bo przecież święta to był czas wszechobecnego optymizmu, rozkoszy dzielenia się z sąsiadami duchem Bożego Narodzenia, który opanowywał każdą kończynę naszego ciała, pomaganiu dzieciom, które mrozami umiały drżeć na chodnikach, dzieleniu się swoją miłością, życzliwością oraz ...

- Do kurwy, będziesz jechać szybciej, czy mam wjechać Ci w dupę? - Louis nigdy nie szczędził słownictwa, nawet na podstarzałego Pana Trump'a, który ledwo co mógł odpalić wsteczny. Zazwyczaj kiedy to robił cała dzielnica wstrzymywała oddech; nikt nie wiedział, czy Mroczny Kosiarz nie przyjdzie do niego właśnie w tym momencie.

Louis był inny od rzeczywistości; naginał ją na swój własny, nietuzinkowy sposób. Przeciwstawiał się regułom tego pięknego czasu, robiąc raban, kiedy sklepy w Wigilię były już zamknięte – co dla zdrowego człowieka było czystą oczywistością. Mianowicie Louis chciał być oryginalny (choć nieugięcie twierdził, że się takim urodził) – nienawidził Świąt. Nawet nie do końca chodziło o Boże Narodzenie. Były to wszelkiej okazji wydarzenia towarzyskie, na które organizowano zloty rodziny dalszej i bliższej. Mężczyzna uważał to za coś błahego, zbyt bardzo robiącego popłoch i rozgłos; prezenty świąteczne, prezenty urodzinowe, święcenie jajek w Wigilię, opłatek, rozwieszanie flag na dzień niepodległości, robienie masy potraw, które zostaną zjedzone w ciągu doby. Nie widział w tym konkretnego sensu, nie potrafił zobaczyć piękna tego wydarzenia. Był ślepy na wszystko, co każdy w swoim ludzkim życiu powinien choć raz z o b a c z y ć.

- Mógłbyś być trochę milszy, Tomlinson. – jego naczelniczka burknęła, stabilnie trzymając swoją markową torbę na kolanach. Dostała ją od Louis'a na urodziny, a on już widział zachlapania po kawie. Nie umiała poszanować jego wkładu.

- Będę miły, kiedy będę mieć ochotę, Lilly.

A to wszystko przez katastrofalny wypadek. Gwen, jego była żona nosząca w sobie maleństwo, kontra samochód towarowy na autostradzie szybkiego ruchu. Flesz wydarzeń, parę przebłysków, może krzyk świadków i pisk opon. Jednak Louis'a wtedy nie było, ponieważ kupował prezenty; głupie nic nie znaczące prezenty, które (gdy dowiedział się o sytuacji) wylądowały w kontenerze na śmieci.

- Pamiętaj, dzisiaj spotkanie z redakcją. Jeżeli wszystko pójdzie dobrze, nasz reportaż zdobędzie całkiem niezły dochód, a premia tuż za rogiem. - westchnęła lubieżnie.

- Premia? - powtórzył lekceważącym tonem. - Jaja sobie robisz? Oczekuję awansu, a nie cholernej premii! - uderzył w klakson, a blondynka podskoczyła na siedzeniu. - Ja nie wchodzę na pagórki, podbijam szczyty.

Jedno z najczęściej powtarzanych (narcystycznych) motto Louis'a „Nie warto wspinać się na pagórki, kiedy można podbijać szczyty". Wręcz ociekało narcyzmem i zbytnim mniemaniem o sobie.

***

Po raz kolejny mijał Central Park, idąc do Starbucks'a. Może kawa nie była tam świetna, klienci zazwyczaj w niskim przedziale wiekowym, a obsługa nie równała się co do restauracji De Gusto, jednak była to najbliższa kawiarnia obok miejsca jego pracy. Mógł spokojnie wyjść na lunch i wrócić nie spóźnionym, mimo że bycie stałym bywalcem w tejże kafejce równało się z poziomem końskiego łajna. Nie mógł sobie pozwolić na tak lekkomyślne wybudowanie reputacji.

- Przepraszam – usłyszał ochrypnięty głos. - M-mógłby Pan dać mi dolara? Błagam.

Spojrzał w dół z niesmakiem, patrząc na kolejną ofiarę losu. Mała kocia hybryda, która nie podołała życiu; typowe. Był zdegustowany jego wyglądem. Brudna, postrzępiona bluza, zdarte we wszystkich możliwych miejscach spodnie, szary koc narzucony na plecy spod którego wystawał brązowawy ogon oraz rękawiczki z dziurami na palcach. Brzydził go sam fakt oddychania tym samym powietrzem, ale nie chcąc wyjść zbyt perfidnie, rzekł tylko:

- Skąd mam wiedzieć, że nie jesteś jakimś oszustem i wydasz to na coś innego?

Nie raz w swoim życiu spotkał się z bezdomnymi alkoholikami. To właśnie oni zgotowali sobie taki los, błagając po ulicach o kolejne centy na najtańsze piwo. Postawa Louis'a mogła wydawać się zbyt egoistyczna, ale jak sam szatyn sądzi, na początku trzeba dbać o siebie, a nie o innego człowieka.

Chłopak wyglądał dosyć młodo, a oczy miał załzawione przez zaspy śnieżne, ciągle przefruwające na niego. Louis już chciał odejść i zostawić młodą hybrydę, jednak ta wysunęła swoją rękę i pstryknęła malutkimi palcami.

Głowa Tomlinson'a zdawała się wybuchać, kiedy jego oczy nie mogły się otworzyć. Czuł jakby puls serca przechodzący przez jego przełyk, uporczywie drapiący jego gardło, próbując zwymiotować je. Zaczął się dusić, haust za haustem nie pomagał. Brał powietrze w płuca, ale one jakby po wejściu do jego organizmu traciło swoją konsystencję potrzebnego do życiu powietrza, na ciężki śluz utrudniający oddychanie.

- Louis, Louis! - poczuł, jak ktoś dotyka jego pleców. - Wszystko w porządku?

Otworzył niemrawo oczy, spoglądając przed siebie. Znajdował się w swoim biurze razem z zaniepokojoną Lilly, asekurującą go aby nie upadł. Przełknął ślinę i nabrał powietrza.

- Boże, powinieneś chodzić wcześniej spać. - burknęła, nakładając mu na głowę mosiężny szal. - Nie idziesz?

Mężczyzna spojrzał na nią skotłowany. Jeszcze przed chwilą czuł, jak spada w czarną otchłań, poniekąd umiera, może traci przytomność, a teraz jest tutaj, w swoim biurze, nie potrafiąc ocenić sytuacji.

- Gdzie mam iść? - ochrypnięty głos przyprawiał blondynkę o ciarki.

- Starbucks, przecież marzyłeś o swojej kawie.

Starbucks, Starbucks. Louis już był w Stabucks'ie dnia dzisiejszego, więc dlaczego miałby tam wracać? Może śnił; wcale nie przechodził przez Central Park. Zasnął przy sprawdzaniu papierów – to najtrafniejsza opcja.

Nie czekając chwili znów udał się do kafejki. Po drodze mijał Central Park, a po jego plecach przebiegł zimny pot. Pamiętał to, jakby był tu wcześniej. Dwójka dzieci na huśtawce; dziewczyna zleciała i pobrudziła swoje czarne rajstopy. Eric i Nick na przerwie, palący e – papierosy przed bankiem. Dziewczyna nosząca kapelusz z flagą Francji. Nie był pewien, czy jego podświadomość płata mu figle, czy jest to czas na wcześniejsze chodzenie spać. Ostentacyjnie dotarł pod kawiarnię, słysząc znany mu ochrypnięty głos.

- Przepraszam – zamknął oczy z zawahaniem patrząc w dół. Wyglądał identycznie. - C-czy mógłby Pan kupić mi bułkę, proszę?

Teraz coś się zmieniło, a mianowicie pytanie, które zadał młodszy chłopiec. Wcześniej prosił o pieniądze ( w wyobrażeniach Louis'a), natomiast teraz ma na myśli jedzenie w swojej własnej posturze. Mężczyzna już ma coś powiedzieć, ale nie do końca wie, jak grzecznie odmówić. Podchodzi i kuca przed młodszym. Jego usta są pulchne, ale spierzchnięte, natomiast oczka świecą się jak miliony gwiazd; hipnotyzują go.

- Chodź ze mną. - podnosi go i z lekkim strachem wchodzi do Starbucksa.

**

Kiedy widzi, jak chłopiec je swoją drożdżówkę z nadzieniem jagodowym, uśmiech tli się na jego twarzy. Harry wygląda jakby nie jadł czegoś tak pysznego od wieków, delektując się najmniejszym gryzem. Na dodatek Louis zamówił dla niego ciepłe Latte; gdy nastolatek zobaczył to, popłakał się i przytulił mocno do mężczyzny. Możliwe było, że niebieskooki czuł się z tym niezręcznie przez to, że wzrok wszelkiej młodzieży skierowany był właśnie na nich. Nie był pewien, czy to wina kocich uszu chłopca, czy może jego brudnego odzienia.

- Popij, mały, bo się zakrztusisz. - przystawił czubek gorącego błogosławieństwa do jego ust. Chwycił jego włosy i leciutko odchylił główkę, przechylając kubeczek. Był ostrożniejszy, aniżeli z noworodkiem.

- Dziękuję Panu, bardzo, bardzo.

Nazywał się Harry i miał już szesnaście lat, czym niezmiernie się ekscytował. Mówił jak to kilka dni temu obchodził swoje urodziny. W gardle Louis'a kotłowała się żółć, kiedy młodzian wspominał, że tamtego dnia kupił jedną świeczkę za kilka groszy, aby móc ją zdmuchnąć. Nigdy nie czuł współczucia, ponieważ uważał to za słabość. Jeżeli raz się je poczuję, nie skończy się przejmować cudzymi problemami. Jednak Harry miał to w sobie; to coś, co zachwyciło skostniałe serce Louis'a.

- Wiesz, może pójdziemy do mnie. - zaproponował, z trudem kładąc dłoń na udzie niższego chłopaka. - Jesteś zbyt lekko ubrany, uhm, może porozmawiamy trochę.

Podniósł wzrok na dorosłego mężczyznę, będąc doszczętnie speszonym. Jego policzki piekły, szczególnie mocno, kiedy zdawał sobie sprawę, gdzie Louis trzyma swoją dłoń. Starszy myślał, że to dość absurdalne, wręcz irracjonalne, aby brać do własnego domu brudną, kocią hybrydę, która w najbardziej korzystnym przypadku mogła mu gwizdnąć tablet, albo całą lodówkę.

- M-mogę? - zapytał wysuwając dolną wargę, która ubrudzona była jagodami.

Szatyn nawet nie panował nad tym odruchem, kiedy chciał dotknąć ust Harrego swoimi, aby zlizać z nich pozostałości musu z jagód. Pochylił się, ale oprzytomniawszy, cofnął głowę z małym uśmiechem satysfakcji na twarzy. Kędzierzawy miał przymknięte oczka oraz dzióbek, który zrobił najpewniej od razu po tym, jak mężczyzna się pochylił. Louis uśmiechnął się szczerze, ponieważ cała sytuacja go znacznie śmieszyła. Nie znał tego chłopca, nie wiedział skąd jest, czy ma rodzinę i jak znalazł się na ulicy, jednak mimo wszystko chciał zabrać go do domu i podarować mu trochę ciepła. Nie wiedział o nim wiele rzeczy, jednak był nadto pewien, iż jest w nim coś m a g i c z n e g o.

***

Ostrożnie postawił kubek gorącej herbaty na niskim stoliczku. Jego końce były drewniane, ale z czasem zostały wyłożone na rogach małymi poduszkami; Louis nie czasami miał problem, aby nie nabić się na któryś z nich. Teraz to rozwiązanie wydawało się naprawdę pożyteczne, ze względu na to, że jeszcze godzinę temu i Harry wpadł na ten stolik, jednak poduszka wszystko ułatwiła. Chłopiec siedział szczelnie pod kocem, wyglądając jak postać z komiksu, kiedy jasna poświata kominka smugami padała na jego twarz, czy ręce. Uszy miał oklapnięte, a policzki przybrały normalny odcień. Upierał się, że chciałby wejść pod koc z Louis'em, więc mężczyzna z (niespodziewaną) chęcią, zgodził się. Siedzieli tak razem; Harry bez spodni, jedynie w bokserkach i długiej bluzie Louis'a, natomiast szatyn w swoich domowych dresach i podkoszulku. Obejmował nastolatka ramieniem, póki ten nie wtulił się w niego, szczelnie chowając nos w koszulkę.

- Co masz w sobie, Harry? - wtem zapytał. - Co masz w sobie, że poznałem Cię kilka godzin temu, a ja już zaprosiłem Cię do siebie?

Zielonooki westchnął lekko. Nie kwapił się do szybkiej odpowiedzi, więc jego usta zebrały słowa dopiero po kilku minutach.

- Louis, nic w sobie nie mam. - powiedział głośno, jednak szepnął coś do samego siebie.

- Nie prawda. - wydał sprzeciw. - Masz coś w sobie, coś ...

Magicznego.

- Niespotykanego?

Szatyn przytaknął, całując go w czoło. Jeden dzień zmienił ewidentnie wszystko w jego życiu.

***

Od tygodnia Harry na każdym kroku opowiadał mu o swojej rodzinie, która zmuszona przez los każde święta spędzała przy śmietniku, na rogu ulicy Churchilla. Stare pudła ułożone w kształt choinki ze sklejonymi taśmą łańcuchami, które ktoś zostawił w kontenerze. Zamiast gwiazdki na czubku, leżała jakaś gałązka z drzewa, a jedzenie głównie przemycał im pracownik bliskiej restauracji. Mimo że było ono lekko nadjedzone, rodzina Harrego nie grymasiła, bo przecież święta polegały na jednoczeniu rodzinnym, a nie całej otoczce, która okalała centrum – miłość. Kochali się bardziej, aniżeli zwykła rodzina hybryd, ponieważ to, jaką sytuację zgotował im los, nie wszczynało żadnych kłótni, tylko akceptację. Jego rodzice nie żyją od ponad kilku miesięcy przez tak katastrofalny wypadek, o którym Harry nie chcę wspominać, a siostra znalazła właściciela, który niestety nie chciał przyjąć i chłopca do siebie.

- Shh, dziecinko, nie płacz. - Louis przytulał go do siebie, kiedy dotrwali do końcówki bajki „Kraina lodu".

- Nienawidzę tego, że ludzie nie potrafią docenić tego, co mają. - chlipał, zaciskając malutkie rączki na bluzce mężczyzny. - To tak egoistyczne.

Starszy poczuł się wtedy poniekąd źle; on był egoistą. Zapatrzony w czubek własnego nosa, spoglądał z góry na innych, dbając jedynie o własne szczęście, nawet kosztem innych. Nigdy nie powiedział kelnerce ze Starbucks'a „dzień dobry", mimo że ta mówi mu to za każdym razem, nawet poza godzinami pracy. On jedynie kiwa do niej głową, na znak rozumienia, jednak teraz zdał sobie sprawę jak perfidnie się zachowywał. Wychowany w kulturalnej rodzinie, pełnej manier, powinien zachowywać swoją kulturalność w sytuacjach codziennych. Nawet Lilly, jego najlepsza przyjaciółka, a zaraz przełożona, nigdy nie doczekała się od niego komplementu. Kiedy specjalnie dla niego ubrała czerwoną suknię, decydując się iść z nim na ślub brata, ten stał w lekkim obrzydzeniu, pośpieszając ją. Kolejnym faktem było to, że w święta nie kwapił się złożenia życzeń swoim rodzicom, podczas gdy oni opętani przedświąteczną gorączką, maniakalnie wydzwaniali do niego, aby tylko upewnić się, kiedy ma zamiar do nich wstąpić. Louis był cholernym egoistą, który patrząc na swoją arogancję wobec innych, postanowił coś z tym zrobić.

- Louis – młodszy wziął jego buzię w swoje mikre łapki. - Proszę Cię. Masz kochającą rodzinę, wspaniałych przyjaciół, Twoja sytuacja finansowa jest dobra, ale Twoje serce jest jak nietopniejący lód.

- Pomóż mi go roztopić. - rzekł wtedy, zamykając oczy.

Harry z drżącym oddechem pochylił się nad nim i złączył ich usta. Louis czuł jakby był trzy metry nad niebem; usta Harrego zmuszały go do obejrzenia tego filmu. Smakowały nieziemsko, właśnie n i e z i e m s k o, dlatego, że Louis kompletnie nie wiedział o jakim smaku są.

- Zrozum. Święta to najpiękniejszy czas w roku, a ty mógłbyś przestać być dla każdego tak niemiły. Nie tylko w okresie świątecznym, cały czas, Lou.

Louis poczuł jak stado motylów osadza się w jego brzuchu, aby w następnej chwili z prędkością światła rozprzestrzenić się środku niego. Uskrzydlony, tak można go było wtedy nazwać.

- Jesteś zmęczony, Lou. - Harry zauważył, krążąc kciukiem przy policzku mężczyzny. Musiało to wyglądać całkiem zabawnie, kiedy tak młody i kruchy chłopiec troszczył się jak ojciec o osobę powyżej dwudziestego piątego roku życia.

- Chcę spać z Tobą. - rzekł wtedy, patrząc w jego zielone, duże jak bombki oczy. Hipnotyzowały go za każdym razem, gdy tylko w nie zaglądał.

Harry wtulał swój nos w Louis'a, kiedy oddech mężczyzny się unormował; usnął. Chłopak podniósł się na łokciach i przechylił swoją kocią główkę. Twarz szatyna z tej perspektywy wyglądała na jeszcze młodszą niż zwykle. Całe napięcie zniknęło. Dotknął po raz ostatni jego głowy i złożył delikatny pocałunek na środku czoła. Magiczny pył uniósł się w powietrzu; Harry zniknął.

***

Skocznym krokiem szedł do firmy, w rękach trzymając bukiet czerwonych róż. Uznał, że w końcu musi się odwdzięczyć Lilly za jej pomoc nad wszystkimi sprawami. Przecież bez niej, najpewniej nie dostałby pracy, a co dopiero awansu o którym wspominał przed tygodniem. Masywny budynek ukazał się jego pełnym werwy oczom, kiedy skręcił w odpowiednią ulicę. Pewnym siebie krokiem wszedł do recepcji, zastając tam Zayn'a, tym razem w okularach (nie znosił soczewek).

- Witam, misiaku – przywitał się z nim buziakiem w policzek.

Młodszy mulat wytarł swój policzek kawałkiem świątecznego swetra, który Niall dla niego wyszył. Nie mówili tego głośno, ale w tym roku planowali ślub. Może, jeżeli los byłby na tyle łaskawy, nawet dziecko.

- Cóż to za dobry humor, Panie Tomlinson? - chłopak zapytał z niedowierzaniem patrząc na, szerszy od Morza Bałtyckiego, uśmiech Louis'a.

- Mów mi Louis – jęknął. - Czuję się tak staro, kiedy mówisz do mnie per Pan.

Mulat zaczął rozglądać się po pomieszczeniu. Nie był do końca pewien, czy nie jest umieszczony w jakimś „komicznym" programie z ukrytą kamerą. Przecież to nie miało prawa bytu, aby Pan Tomlinson już dzisiaj zachowywał się przy nim w taki sposób, kiedy jeszcze wczoraj groził mu straceniem pracy przez to, że jadł swój lunch o kilka minut za długo. Coś zmieniło Louis'a, który był na tyle nieświadomy tego, co się dzieję wokół – nie spekulował.

- D-dobrze, Louis. - szczery uśmiech tlił się na twarzy niebieskookiego.

Mężczyzna przeciągnął się, patrząc z kołaczącym sercem na bukiet kwiatów.

- Przepraszam Cię, ale muszę jeszcze wstąpić do Lilly. - odszedł w kierunku korytarza, ale zanim mulat zdążył zrozumieć sytuację, wychylił się i dodał – Mam nadzieję, że u Ciebie i Niall'a wszystko w porządku.

Zdziwienie Lilly, jak i reszty pracowników, sięgało błogiego zenitu. Jak możliwy był fakt, aby osoba o lodowatym i twardym jak głaz sercu, umiała roztopić je w jeden dzień? Nikt nie wiedział, kto był tego sprawcą, nawet sam Louis. Od kilku tygodni nic nie pamiętał; jakby okres przedświąteczny był dla niego nieświadomy. Jednak czasami budził się w nocy, czując, jak czyjeś usta dotykają jego czoła. Nie był pewien, czy jest to objawem jakiejś poważnej choroby.

Szedł przez Central Park, dzwoniąc do rodziców. Opowiadał im o swoim życiu, a także wypytywał, czy mógłby przyjechać wcześniej. Jego siostry piszczały do telefonu, słysząc o szybszym przybyciu brata. Ostentacyjnie dotarł pod Starbucks'a. Zimny wiatr otulił jego policzki, kiedy spojrzał na małą, kocią hybrydę siedzącą na kartonie. Podarta bluza i spodnie, dziurawe rękawiczki oraz załzawione, zielone oczka. Czuł jakby go znał, on nawet nie przypuszczał; był pewien.

- Uhm, przepraszam. – kucnął przed zdziwionym chłopcem z puszką w ręku. - Znamy się?

- Nie. – odpowiedział krótko, unikając spojrzenia w jego oczy. Jednak Louis widział ich kolor dostatecznie dobrze; zielone i h i p n o t y z u j ą c e.

- Harry?

Hybryda zacisnęła piąstki na puszce, spoglądając niepewnie w górę.

- Louis, daj szansę innym.

Te słowa głucho odbijały się w jego głowa. Co Harry miał na myśli? Dlaczego go zostawił? Dlaczego Louis dopiero teraz zdaję sobie sprawę, co się działo przez te tygodnie?

Wszystko stało się jasne, kiedy koło nich przeszedł wysoki mężczyzna. Louis był pewien, że ma na imię Nick i pracuję z nim w dziale z reportażami. Miał na sobie długi frak i parę droższych sztybletów, które (dzięki nierozsądności właściciela) ślizgały się po śniegu. Louis widział, jak Harry na niego spogląda; wypatruję celu.

- P-przepraszam – hybryda przybrała swój ochrypnięty głos. - Mógłby Pan dać mi dolara, proszę, nie jadłem nic od wczoraj.

Puls Louis'a ustał, widząc rozgrywającą się przed nim sytuację. Jeszcze kilka tygodni temu to on był na miejscu Nick'a, Nick'a, który był zbyt zziębłym dupkiem, aby jak co roku bić bombki sąsiadów w akcie manifestacji.

- Uhm. - popatrzył na niego z wyraźnym obrzydzeniem. - Nie mam przy sobie pieniędzy. - co było definitywnym kłamstwem.

Harry popatrzył na niego, a błysk w jego zielonych oczach zmienił wszystko. Już po chwili Nick zgodził się wziąć go do Starbucks'a i kupić coś na bakier.

Louis, daj szansę innym.

Masz w sobie coś ... magicznego.

Louis, nic w sobie nie mam. - powiedział głośno, jednak szepnął coś do samego siebie.

Louis, nic w sobie nie mam – powiedział głośno, szepcząc do siebie: - Skoro nigdy nie istniałem.

Harry nie był kimś, kto od tak pojawia się w Twoim życiu, aby chcieć od Ciebie coś więcej. Harry pragnął, abyś i ty zrozumiał na czym polegają święta, od „a" do „z". Bez skrupułów chciał przekazać Ci, jak to powinno wyglądać. Za swój cel obierał tych najbardziej skostniałych, niekiedy skrzywdzonych przez los. Louis dopiero teraz zrozumiał, że Harry nie był kimś, Harry był czymś pustym; powietrzem osadzonym na hybrydzim ciele. Był czymś w rodzaju zjawy, którą mimo wszystkiego chcieliśmy widzieć. Był kimś, kogo względnie nie potrzebowaliśmy; odpychał nas, a jednak bliskość jego oczu dawała nam wiele do zrozumienia.

Harry zmienił Louis'a, jak duch Świąt Bożego Narodzenia.

-----

Dziękuję za wszystko <3